Bendinger Jessica-Siedem promieni.pdf

Bendinger Jessica

Siedem promieni

Dziewczyna naznaczona magicznym darem – tajemniczym i... śmiertelnie niebezpiecznym

dla miłości. Co zrobisz, jeśli zaczniesz widzieć rzeczy, których nikt nie widzi? Dostawać

tajemnicze listy? Czytać w ludzkich myślach?

Co zrobisz, jeśli twój pocałunek ma siłę elektrycznego wstrząsu i... może zabić was oboje?

Co zrobisz, jeśli jesteś kimś więcej, niż ci się wydaje... Życie siedemnastoletniej Beth zmienia

się z dnia na dzień – wraz z pierwszą wizją. To początek odkrywania niezwykłej prawdy o sobie

samej i o swoim przeznaczeniu, dla którego powinna wyrzec się miłości...

Sa rzeczy, których nie możesz nie widzieć. Nie wiem, kiedy zaczęłam je dostrzegać. Kiedy

pojawiły się te maleńkie rozbłyski, które przykuwały moją uwagę i zaburzały ostrość widzenia.

Naprawdę nie mam pojęcia. I to jest wkurzające. Bo można by sądzić, że będziesz pamiętał

moment, kiedy twoje życie nieodwracalnie się zmieniało. A nie pamiętasz. Kiedy twój

wszechświat eksploduje, wcale nie pamiętasz chwili, gdy zapałka po raz pierwszy uderzyła o

draskę. Ani gdy zapalił się lont przy dynamicie. Ja? Przypominam sobie tylko różowe kropki.

Głupie różowe kropki.

Wcześniej widziałam wyłącznie kropkowane linie, nad którymi się podpisywałam:

Elizabeth Ray* Michaels. Dla znajomych Beth. Dla nieznajomych Elizabeth. Jedyne dziecko

rozwiedzionych rodziców. Którzy ze sobą nie rozmawiali ani w ogóle się nie kontaktowali. Jak

twierdziła moja nadopiekuńcza, zapracowana matka, lepsze to niż c ągłe uchylanie przed

ciosami i wrzaskami ojca. Nauczyłam się tego nie kwestionować.

* ray (ang.) - promień. 1

W siedemnastym roku życia byłam mistrzynią w sztuce unikania kłopotów. I jeszcze w

dostawaniu nieprawdopodobnie dobrych stopni. Czyli w dwóch rzeczach. Właśnie one miały się

zmienić szybciej niż głos czternastolatka. I w sto razy dziwniejszy sposób. Ale za bardzo

wybiegam naprzód. Nie pamiętam, czy błyski przed oczami pojawiły się, kiedy mamie w końcu

puściły nerwy, bo wciąż nie pozwalałam obciąć ani uczesać swoich długich włosów. Nie

zrozumcie mnie źle: szczotkowałam je i kochałam. Zapuszczałam, odkąd skończyłam siedem lat.

Popiela-toblond, długie i lśniące - jedyne, co mi się we mnie podobało. Pozwalałam im rosnąć,

bo przeczytałam, że faceci wolą długie włosy. Wiem, wiem, to płytkie i powierzchowne. Ale

włosy były dla mnie czymś w rodzaju pięknej tratwy ratunkowej: trzymałam się ich ze

wszystkich sił. Kiedyś mama spróbowała sztuczki, żebym je ścięła. Dała mi bon do salonu

piękności w Chicago. A gdy go wykorzystałam na manikiur i pedikiur, wściekła się na mnie.

Wtedy rozbłysła czerwona plamka. Jak sygnał alarmu przeciwpożarowego: światełko, które

świeciło się przez kilka sekund. Na jej głowie.

Drugi raz błyski pojawiły się, kiedy Shirl - moja najlepsza przyjaciółka - nie chciała

przyznać, że zgubiła moją ulubioną torbę. Pożyczyła ją i nie oddała. Kropka. W porządku,

kocham swoje rzeczy. Są dla mnie tylko trochę mniej ważne niż włosy. Nie mam zbyt dużo, ale

to, co mam, uwielbiam. Pluszowe zwierzaki, ubrania, książki, buty, torby. Nie jesteśmy bogate,

więc cały swój dobytek traktuję jak skarb i bardzo o niego dbam. Pewnie trochę przesadzam z tą

dumą z posiadania, bo zaczęłam nadawać rzeczom imiona. Ulubioną torbę na-

zwałam Betty. I co się stało, kiedy Shirl zgubiła Betty i się nie przyznała? Nastąpiła

eksplozja kropek. - Traktujesz swoje rzeczy, jakby były żywymi stworzeniami, Beth. - Wsiadła

na mnie jak zwykle, kiedy nawaliła. - Kto nadaje imiona przedmiotom? Masz na ich punkcie

bzika. To nie zwierzaki. Nie bądź śmieszna. I w ogóle co ty sobie myślisz? Naprawdę uważasz,

że kłamię w sprawie czegoś, co można by spokojnie zastąpić siatką na zakupy?

Moje rzeczy były dla mnie jak zwierzęta. A Betty lubiłam najbardziej. I zniknęła. W

dodatku nie miałam wątpliwości, że Shirl kłamie. Wszystko to jednak przyćmiewał fakt, że całą

Shirl pokrywały różowe kropki: maleńkie, duże jak naleśnik, wielkości dwudziestopięcio-,

pięcio- i jednocentówek oraz zupełnie mikroskopijne. Cała była upstrzona najróżniejszymi

półprzezroczystymi landrynkoworóżowy-mi kropkami. Patrzyłam na nią

i mrugałam tak

intensywnie, że zapytała:

- Co to, zespół Tourette'a się u ciebie ujawnił? I wtedy cała ta kropkowizja rozpłynęła się i

zniknęła. Niestety, zespołu Tourette'a nie stwierdzono. Ani zaburzeń wzroku. Już od tygodni to

przedziwne badziewie dzień w dzień obłaziło ludzi w moim polu widzenia. Bałam się

powiedzieć o tym mamie - miała skłonność do wpadania w histerię z byle powodu. Trzymałam

więc buzię na kłódkę. Odjeżdżałam. Odiiijeżydżałam! I choć wiedziałam, że musi istnieć jakieś

logiczne wyjaśnienie, nie sądziłam, żebym je znalazła na zajęciach z chemii dla

zaawansowanych w tej mojej gównianej szkółce. Nawet jeśli to wcale nie były lekcje, tylko...

tadam!... kurs 9

uniwersytecki w absolutnie gówniastycznym miejscowym college'u! W absolutnie

gówniastycznym New Glen, Illinois! W ciągu roku zaliczyłam materiał z dwóch lat liceum - i to

ze średnią 5,2 - więc nauczyciele zdecydowali: lepiej, żebym chodziła na zajęcia do college'u,

niż znów uczyła się przedmiotów, z których już i tak dostałam piątki. Dlatego ostatni rok w

liceum spędziłam jako egzotyczny towar eksportowy: licealistka z New Glen High School

zdominowała scenę NGCC, znanego również jako Naprawdę Gówniany College dla

Ciemniaków. A tak swoją drogą, trudno o mniej popularną osobę niż dzieciak z liceum, którego

na zajęciach w college'u otacza banda starszych leserów. Czułam się intruzem robiącym coś, o

czym moim kolegom nawet się nie śniło: kończyłam szkołę przed czasem.

To jedyna rzecz, jaką kiedykolwiek udało mi się zrobić z wyprzedzeniem. Późno się

rozwinęłam, późno wystrzeliłam w górę, późno też wypączkował mi biust. Shirl i ja byłyśmy

ostatnimi dziewczynami w liceum, których klatka piersiowa przestała być płaska. Nigdy nie

należałyśmy do najsłodszych ani do najgorętszych, ani do najpopularniejszych, nigdy nie

uchodziłyśmy za największe świruski ani nawet najbardziej wkurzające zołzy. A żeby cokolwiek

dla kogokolwiek gdziekolwiek znaczyć, musisz należeć do jednej z tych grup. No więc my się

nie liczyłyśmy. Dla nikogo. Nigdzie. Ani kiedy się poznałyśmy w podstawówce, ani w

gimnazjum, ani potem w liceum. Właściwie byłyśmy zupełnie niewidzialne.

Tak między nami, Shirl zachowywała się jak królowa sceny dramatycznej - ciągle walczyła

z nieistniejącymi dwoma kilogramami nadwagi albo narzekała na okropną

ę, w

rzeczywistości idealnie gładką. A wszystko 10

po to, żeby pokonać swój największy lęk, który artykułowała regularnie jak w zegarku:

„Stajemy się e k i z em, B ! E , bmy ś , ś

niezapomnianego!" Co zwykle oznaczało jakże podniecający złoty strzał z kawy w lokalnym

centrum handlowym. Shirl miała świra na punkcie najfajniejszych dzieciaków. Marzyła, żeby

dostawać zaproszenia na ich imprezy, robić zakupy tam, gdzie one; chciała wiedzieć, gdzie się

kręcą i gdzie pracują. Obserwowała je niczym gwiazdozbiory przez teleskop - znała ich

rozmieszczenie i zachowania i potrafiła przewidzieć ruchy lepiej niż astronom. Różnica między

nami polegała na tym, że Shirl pragnęła stać się częścią ich systemu słonecznego. A ja śniłam o

tym, żeby wydostać się z tego przeklętego uniwersum. I znaleźć się na uniwersytecie.

Shirl orbitowała zwłaszcza wokół jednej planety: Ryana McAllistera - młodszej połówki

zabójczo cudownego i wciąż pakującego się w kłopoty duetu Braci Mac. Olśniewający i

niegrzeczny, atletyczny i niezbyt bystry Ryan oraz jego starszy brat Richie byli w New Glen

legendą. Mieli włosy jak marzenie, oczy jak marzenie i smutną historię rodzinną, która

sprawiała, że wszystko uchodziło im płazem. Nie znałam szczegółów, ale Shirl przysięgała, że

ojciec zostawił ich, uciekając przed mafią, i że miało to coś wspólnego z bronią i długiem

hazardowym. Matka wciąż znikała na terapiach, a chłopcy mieli zapewnione wszędzie swobodne

wejście - przywilej przysługujący odlotowym ciachom z tragiczną przeszłością.

A jak sobie Ryan na to zapracował! Był zaprzysięgłym wrogiem pierścionków czystości w

promieniu stu- 5

kilometrów. Krążyły legendy, że zdeflorowa ł ca ł y bukiet okolicznych dziewic.

Aresztowany w wieku lat czternastu, rok później jeździł nielegalnie starym motocyklem, jako

szesnastolatek został gwiazdą futbolu i koszykówki, wreszcie jako siedemnastolatek upajał się

władzą. Do końca liceum zerwał więcej kwiatuszków niż cała branża ogrodnicza. Ten

nieprzyzwoity fakt zadecydował o równie nieprzyzwoitym przezwisku Ryana. Deflo-rator. Jego

podboje przeszły do legendy, a na szafkach ofiar pojawiały się nieszczęsne publiczne dowody:

dyndające prezerwatywy. Nie muszę mówić, że Shirl chętnie sama ofiarowałaby mu swoją

różyczkę.

- Czuję s ę, jakbym miała kolce - szeptała, chichocząc, za każdym razem, kiedy

wpadałyśmy na Ryana. - Hej, Charlene. - Ryan zawsze przekręcał imię Shirl, ale to jej nie

zniechęcało. - To, co zwiemy różą, pod inną nazwą nie mniej by pachniało - pisnęłam, próbując

uchronić jej wrażliwe ego.

- Wie, że istnieję. Robię postępy! - Ucieszyła się, jakby co najmniej zaprosił ją na randkę. -

Proszę c ę, nie trać dziewictwa z Ryanem McAlli-sterem, on cię zgubi - powiedziałam,

wywracając oczami przede wszystkim ze zmartwienia. - Najpierw musiałby mnie znaleźć -

roześmiała się Shirl. - O ile już ktoś inny nie przywiódł mnie do zguby. Myślisz, że moje

dziewictwo jest w pudełku z rzeczami znalezionymi w gabinecie Pryncypała Tony'ego? Nie

widziałam go jakoś ostatnio... - zażartowała na temat swojego totalnego braku doświadczenia

seksualnego. Ale mimo tej autoironii byłam zmartwiona. Bo tak naprawdę Shirl zrobiłaby

wszystko dla Ryana McAllistera. 12

Niechętnie zgodziłam się zaspokoić jej obsesyjną potrzebę i pokręcić we dwie w pobliżu

Bordens Books w centrum handlowym Glen Valley. Ryan pracował dorywczo w sklepie

sportowym obok i mogłam przynajmniej trochę s ę

pouczyć i napić kawy, kiedy Shirl

zapamiętale wkuwała na pamięć rozkład lotu Ryana.

Nie było ani jednego popularnego dzieciaka, o którym Shirl czegoś by nie wiedziała.

Grenada Cavallo -miejscowa ikona stylu - nigdy dwa razy nie włożyła tej samej rzeczy, a jej

luksusowe torby od Louisa Vuittona znajdowały się poza zasięgiem finansowym większości

nastolatków. Shirl bez przerwy próbowała dociec, skąd Grenada je ma.

- Myślisz, że jest mistrzynią sklepowych kradzieży czy specem od wyszukiwania okazji w

necie? - Nie mam pojęcia - odpowiadałam za każdym razem. - To twoja działka, nie moja. -

Chciałam się skupić na teście z fizyki, a ona przeszkadzała mi w opanowaniu mechaniki

newtonowskiej. Shirl zasysała piątą kawę. - Mówiła, że jej bogata ciotka pracuje w Bergdorfie w

Nowym Jorku. - Nie wiedziałam, że bogacze robią w handlu detalicznym. - No właśnie.

Szczęściara - brzęczała Shirl. - Widziałaś nowy tatuaż Jake'a? Na dole pleców? - Walnął sobie

tribala nad tyłkiem? - spytałam z niedowierzaniem. - Co za tandeta! Tragedia! - Nie znosiłam

tatuaży. - Dlaczego po prostu nie przyczepi sobie znaczka „Proszę, pomyśl, że jestem fajny.

Błagam!" A tak swoją drogą, jakim cudem udało ci się zobaczyć plecy Jake'a? 7

- Zdjął koszulkę na wuefie. - I usłyszałaś anielskie pienia? - Shirl lubiła Jake'a. To znaczy,

wszystkich chłopców. - Nie śmiej się ze mnie. Bardzo dużo tracisz - odparła z urazą, jakbym ją

opuściła albo popełniała straszliwy błąd, inwestując w swoją przyszłość. - Teraz, kiedy cię nie

ma, to on będzie przemawiał na zakończenie szkoły. Próbowała mnie wkurzyć, ale nie złapałam

przynęty. - Muszę chodzić na jak najwięcej zajęć w college'u. Będą się liczyły jako punkty w

przyszłym roku. Więc daj mi spokój. - Dopiero po chwili dotarło do mnie, co Shirl powiedziała. -

A odkąd to Jake Gorman jest takim bystrzakiem? - Kosi dobre stopnie po tym, jak zdiagnozowali

u niego ADHD. Bierze adderall i stał się gwiazdą nauki. - Possała słomkę, rozpłaszczyła na

końcu i wydłubała nią sobie coś z zębów. - O niczym nie masz pojęcia! Punkty możesz sobie

wyrobić zawsze. Ale nigdy nie nadrobisz straconego czasu. Jenny Yedgar strasznie tyje. Już nie

mieści się w żadne ubrania, a ja muszę codziennie oglądać jej pęczniejące opony, bo siedzę za

nią na trygonometrii. Niewiarygodnie fascynujące przedstawienie. Normalnie nie można

oderwać wzroku od jej tłustego tyłka. - Jesteś najbardziej współczującą osobą pod słońcem. -

Roześmiałam się. - Jenny Yedgar to suka. A przez tę tuszę stała się jeszcze okropniejsza. Szalona

krowa. Musiałam się trochę pouczyć, więc wytoczyłam ciężkie działo. - Czy to nie Ryan? 14

Skłamałam. Ale tak jak się spodziewałam, Shirl zerwała się z krzesła i z prędkością światła

ruszyła w kierunku fatamorgany. Wzięłam głęboki wdech, żeby się skupić. Kochałam Shirl, ale

nasza przyjaźń była czasami jednostronna. I to Shirl na tym korzystała. Kiedy ruszyła

prześladować Ryana, popłynęły za nią małe, wijące się plamy, które przypominały wysepki

tłuszczu w rosole.

W moich oczach pływają oka! - powiedziałam sama do siebie, próbując usunąć je z pola

widzenia. Nie udało się. Mruganie okazało się niebezpieczne, bo powodowało nagłe eksplozje.

Wymknęłam się wcześnie do domu i położyłam do łóżka. Następnego dnia w Gównianym

College'u dla Ciemniaków wybuchła prawdziwa bomba. O jedenastej trzydzieści trzy na chemii.

Byłam pewna, że wzrok płata mi figle. Bo Richie Mac uśmiechał się do mnie. Richard

McAllister. Ten Richie Mac. Brat Ryana. W całej swojej dziewiętnastoletniej chwale. Oczy

anioła. Ciało boga. Uśmiech śmierci. Pomachał w moją stronę, więc się rozejrzałam. Nikt się nie

poruszył. Spojrzałam na niego jeszcze raz, a on znowu pomachał. Do mnie. Pokiwał głową,

jakby pytał: „A ty mi nie odmachasz?" I kiedy już odzyskałam oddech i podniosłam rękę, stało

się coś dziwnego. Tak jakby kropki przed oczami, które widywałam codziennie, nie były dziwne.

Tym razem jednak coś zrobiły. Zamieniły się w gigantyczne włókna. I te wielgachne nitki

zaczęły tworzyć warkocz, który się do mnie zbliżał. Jeżeli widok trzech splatających się w

powietrzu wyimaginowanych pasm nieistniejącej nici jest czymś normalnym, to ja przepraszam.

O tym nie słyszałam na kursie przygotowawczym do matury. Na szczęście

nieoczekiwane spotkanie Pięknej z Potwornym Warkoczem szybko zostało przerwane -

wizja rozpłynęła się i zniknęła w jednej chwili. - Myślę, że słowo, którego szukasz, to „cześć" -

powiedział Richie. - Uhm, czyyść. To znaczy cześć - wybąkałam. Zawibrowała moja komórka.

Powitanie Jego Królewskiej Mackności przerwała wiadomość. Od mamy. „Kolacja

0 19.30. Kurczak?" Tak jakby wiedziała, że ciągnie mnie do chłopaka nieodpowiedniego

pod każdym względem, 1 chciała zniweczyć cały mój nieistniejący urok. Zwalczyłam chęć, żeby

odpisać: „Nie psuj mi smaku pierwszego w życiu ciacha", kiedy odezwał się Richie:

- To niegrzeczne odbierać SMS-a w czasie rozmowy... Uśmiechnął się. Shirl by umarła.

Był tak piękny, że mnie zatkało. - Przepraszam... to moja mama... -1 warkocz widmo, dodałam w

myślach. - Też jest taka śliczna jak ty? - zapytał Richie bez śladu ironii. Krew w moich żyłach

zmieniła kierunek i na chwilę zatrzymała się w gardle, zanim zalała policzki i uszy. Nie wiem,

ale czy twoje zęby rzeczywiście błyszczą? -tak brzmiała moja niewypowiedziana odpowiedź.

Bałam się odezwać z tym rumieńcem na twarzy. - Może chciałabyś dołączyć do naszej grupy?

Spotykamy się zwykle po chemii. Zauważyłam dwie dziewczyny kręcące się w pobliżu.

Sprawiały wrażenie nieszczególnie podekscytowanych perspektywą

mojego towarzystwa. -

Jestem Richie - dodał. 10

Nawet głos miał piękny. Jak to możliwe? Nie potrafiłam wykrztusić z siebie ani słowa,

więc mnie ubiegł: - Chcesz, żebym zgadł, jak masz na imię? Uwielbiam takie zabawy -

zażartował. - Beth - wydusiłam w końcu.

- Cześć, Beth. - Ogromną dłonią przywołał obie dziewczyny, a ja zaczęłam się

zastanawiać, jakim cu- dem mógł dłubać w nosie tak olbrzymimi palcami. - To Elenai...? -

Marin, Richie. Mam na imię Marin - prychnęła ta druga, nie Elena. Richie popatrzył na mnie,

jakby mówił: „Przepraszam za nią", i wzruszył ramionami, co chyba znaczyło: „Trudno się

spodziewać, że zapamiętam wszystkie imiona. Jestem na to zbyt łakomym kąskiem". Wskazałam

na telefon.

- Mama na mnie czeka. - No to do zobaczenia następnym razem po zajęciach, tak? -

Mierzył ponad metr dziewięćdziesiąt. Dla podkreślenia swoich słów oparł się o mój stolik, a jego

niewiarygodnie długie rzęsy zamigotały. Czułam, że nade mną góruje. Zrobił pauzę, zanim

dorzucił: - Beth? Nogi się pode mną ugięły. Mogłabym zmoczyć majtki i nawet tego nie poczuć,

bo jego głos mnie sparaliżował, zahipnotyzował. Chłopak był Macnetyzerem. Ledwo zdołałam

kiwnąć. I proszę, gdzie się znalazłam. W grupie studenckiej Richie'ego Maca. Kiedy Macnoza

przestała działać, nerwowo trzepnęłam się w nogę za to, że poddałam się jego niesławnemu

urokowi. Może jednak Shirl nie była aż taką wariatką? Zanim ruszyłam do domu, musiałam

zabrać coś ze swojej przyszłej Alma Mater. Napisałam SMS-a do 2 - Siedem promieni 17

Shirl, żebyśmy się spotkały w naszym ulubionym miejscu - żeńskiej łazience niedaleko

pokoju nauczycielskiego. Inne dzieciaki nie lubiły jej właśnie z powodu lokalizacji. My

uwielbiałyśmy, bo zawsze była pusta. - Jak to, Richie Mac poprosił cię, żebyś dołączyła do ich

grupy?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: