teatrzyk1 pory roku.pdf

(52 KB) Pobierz
397031903 UNPDF
przedstawienie
Kłótnia pór roku
Bajka w wykonaniu dzieci 5-, 6-letnich
OBSADA:
NARRATORZY
WIOSNA, LATO, JESIEŃ, ZIMA
SŁOŃCE
3 CHMURKI
WIATR
IIISCENY
Scenografia: dowolna, związana z pogodą, przyrodą, mogą pojawić się
w tle obrazki przedstawiające pory roku, symbole pogody, niszczycielską
działalność człowieka (np. dymiące kominy, samochody stojące w korku, wy-
cinanie lasów itd.).
REKWIZYTY:
Symboliczne elementy strojów pór roku – mogą być zaznaczone kolorystycznie.
Chmurki dobrze wyglądają, gdy przytulają do siebie nieduże białe poduszki.
Wiatr potrzebuje kawałek zwiewnej tkaniny, którą trzyma podczas krążenia
wokół zgromadzonych.
Narratorzy mogą być przebrani za inne elementy pogody (deszcz, śnieg, chmury
w innych kolorach, itp.).
Sce na I
WIOSNA: Jestem piękna i radosna,
Ze mną życie się zaczyna,
nie to, co ta sroga zima.
Budzę pąki, sypię kwiatem
i przyjemniej jest niż latem
Czyż nie jestem najpiękniejsza,
najzieleńsza i najszczersza?
(Wchodzi słońce, rozgląda się, przeciąga, kłania się
publiczności i siada na środku, najlepiej na dużym
krześle. Wchodzi narrator, kłania się i mówi)
NARRATOR: Wszystkie cztery pory roku
pełne dumy i uroku,
kolorowe są i młode,
własną mają też pogodę.
Wiosną słońce, gwiazdy gasną,
zimą śnieg i już jest jasno,
z małej chmurki duży deszcz,
w ciepłe lato miło jest.
A jesienią? Tak, jesienią
chłodne wiatry w polu wieją.
To jest właśnie polski klimat.
Pory roku klimat trzyma.
Wszystko ma swe miejsce, czas.
Pory roku cieszą nas.
NARRATOR: Pokiwało głową lato:
LATO: A ja na to jak na lato.
Zanim się tu zazielenisz,
wiele błota jest na ziemi.
Zimno, ciemno, deszcz i słota
– to wiosenna jest robota.
Są i burze i roztopy,
potem powódź i potopy.
Latem wszystko jest inaczej
– ja na świecie więcej znaczę.
Dam jeść wszystkim, to ma rola,
bo bogato w lasach, polach.
(Wchodzą pory roku i głośno dyskutują wszystkie naraz,
obok stoją chmurki. Gdy narrator zaczyna mówić, pory
roku stają daleko od siebie wielce obrażone)
JESIEŃ: Jak nie upał, to znów susza,
co do głodu wszystkich zmusza.
Bo gdzie susza – tam jest głód
i pomoże tylko cud.
Nie ma to jak sad jesienią:
wszystkie jabłka się rumienią,
pełne warzyw są ogrody,
zanim przyjdą późne chłody.
NARRATOR: Kłóciły się pory roku
w piękny noworoczny ranek,
która z nich jest najważniejsza,
która królową zostanie.
Pierwsza przemówiła wiosna:
397031903.001.png
przedstawienie
ZIMA: Jakie to są twoje chłody
– dużo błota, dużo wody.
Brudno robi się, ponuro
– brzydkie niebo z ciemną chmurą.
No a zimą czysto, jasno,
ziemia ma kołderkę własną.
Śpią roślinki i zwierzęta,
jest wesoło, idą święta.
3CHMURKA: A co człowiek ma do tego,
że w pogodzie dużo złego?
Jak człowiek postąpić może,
żeby już nie było gorzej?
SŁOŃCE: Wszystkim ludziom dobrze znany
straszny efekt cieplarniany.
No a to się wzięło stąd,
że nieoszczędzany prąd.
Ludzie mogą porom pomóc,
a nie prąd marnować w domu.
WIOSNA: Zima – pora doskonała?
Lodem skuta ziemia cała.
Twardo, zimno, zawierucha,
nie wychodzić bez kożucha.
Wiosną można zdjąć czapeczkę
i zamienić na chusteczkę.
WIATR: Szszszszszsz! Co za czasy,
wycinają ludzie lasy!
Gdzie ja teraz się podzieję?
Nie powieję – oszaleję.
I w tornado się zawinę
i popsuję coś lub zginę.
NARRATOR: I tak długo kłótnia trwała.
Każda pora rację miała.
(Pory roku siadają tyłem do siebie)
(Słońce łapie wiatr za ramię)
Sce na I I
SŁOŃCE: Cicho, wietrze! Plany snuję,
kto dziś ciebie potrzebuje?...
Błyskawiczny pomysł taki:
tam na polu są wiatraki,
zatańcz z nimi, niech się kręcą,
dużo prądu zaoszczędzą.
NARRATOR: Tej kłótni się przyglądały
dwie malutkie chmurki białe.
Na niebie się zatrzymały,
z kłótni nic nie zrozumiały.
WIATR: Lecę, pędzę tam na pole,
zamiast jęczeć, pomóc wolę!
(Chmurki mogą stać z boku, blisko przodu sceny)
1CHMURKA: Taki dzisiaj piękny dzionek.
O co kłócą się, szalone?
Każda pora jest wspaniała,
czemu nie chcą wspólnie działać?
(Odlatuje robiąc okrążenie wokół
zgromadzonych)
1CHMURKA: Takich ludzi nam potrzeba,
bo na ziemi działać trzeba:
uspokoić roku pory
i złagodzić wszystkie spory.
2CHMURKA: Każda pora roku płynie
i ze swych zwiastunów słynie:
wiosna ze snu ziemię budzi,
lato w mig opala ludzi,
a jesień liście maluje,
zima śnieżką w nas celuje.
2CHMURKA: Żeby ludzie na rowerze,
albo pieszo, mówiąc szczerze,
mogą dla zdrowia żaglówką,
a nie wciąż tylko taksówką.
(Słońce wstaje z krzesła)
3CHMURKA: Błyskawicznie działać trzeba,
by nie było dymu z nieba,
a deszcze czyste padały,
zdrową wodę dostarczały.
SŁOŃCE: Macie rację, moje panie.
Lepiej niech już tak zostanie.
Choć bywają zagadkowe
złe warunki pogodowe,
to najbardziej ja się wściekam
na działalność złą człowieka.
(Wszyscy wzajemnie podają sobie ręce
– jak do powitania. Potem siadają w jednym kole,
razem z nimi pory roku)
10
397031903.002.png
przedstawienie
Sce na I II (e pilog)
SŁOŃCE: Ziemia naszym domem jest
czy w pogodę, czy też w deszcz.
Bądź dziś królem – dbaj o klimat.
Klimat nas przy życiu trzyma.
Pomagajmy póki czas,
by był zdrowy każdy z nas.
(Jak poprzednio. Wchodzi narrator)
NARRATOR: Wiecie, co się stało dalej?
Wszyscy ciężko pracowali
i uczyli ludzi co dzień,
by z klimatem żyli w zgodzie.
Piosenka „Słoneczko, uśmiechnij się”
muz. K. Gaertner, sł. A. Bernat
(W tym momencie aktorzy mogą widzom
rozdawać obrazki, np. kolorowanki ekologiczne.
Mogą też z tym zaczekać do końca inscenizacji,
żeby nie odwrócić obrazkami uwagi dzieci
od tego, co przedstawiają)
Słoneczko śpiewa na cały głos,
Choćbyś miał bracie kłopotów sto,
Słoneczko z góry uśmiecha się,
Słoneczko woła przez cały dzień.
NARRATOR: Wszystko do normy wróciło.
I dobrze się zakończyło.
Na jakiś czas, daję słowo,
każda pora jest królową.
Refren: Uśmiechnij się, wyprostuj się,
Słoneczko śpiewa i woła cię.
Uśmiechnij się, wyprostuj się,
Słoneczko śpiewa i woła cię.
(Na te słowa chmurki i słońce zakładają
porom roku korony)
Słoneczko, słonko ma złoty blask,
Wędruje ciągle przez cały świat,
Słoneczko do nas woła zza gór,
A ze słoneczkiem woła nasz bór.
Refren: Uśmiechnij się, wyprostuj się...
konie c
11
397031903.003.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin