Uniwersytet Łódzki
Wydział Nauk o Wychowaniu
Ewa Krakowiak
Wpływ metody Weroniki Sherborne
na rozwój percepcji wzrokowo-ruchowej w grupachprzedszkolnych –Integracyjnych
Praca magisterska
napisana pod kierunkiem
dr JACKA BŁESZYŃSKIEGO
Łódź, 2003 rok
Spis Treści 2
Wstęp 4
I. Rozwój dziecka przedszkolnego, a dojrzałość szkolna 7
1.1 Uwarunkowania rozwoju psychicznego dzieci w wieku przedszkolnym 8
1.2 Zabawa podstawową formą aktywności dziecka przedszkolnego 14
1.3 Osiągnięcie przez dziecko 6-letnie dojrzałości szkolnej 20
II. Przygotowanie dziecka przedszkolnegodo nauki czytania i pisania 28
2.1 Trudności w czytaniu i pisaniu występujące u progu dojrzałości szkolnej 29
2.2 Wpływ percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowejna naukę czytania i pisania 35
2.3 Funkcje percepcyjne wzrokowo-ruchowe, a dojrzałość szkolna 39
2.4 Fizjologiczne podstawy sprawności ruchowej 42
III. Od pedagogiki segregacji do niesegregacji 47
3.1 Systemy kształcenia 48
3.2 Od pedagogiki aktywnej do interaktywnej 58
3.3 Pojęcie integracji 66
3.4 Modele integracji pedagogicznej 69
3.5 Sojusz metod w systemie integracyjnym 78
IV. Metodologia badań własnych 93
4.1 Cel pracy 95
4.2 Pytania i hipotezy 95
4.3 Zmienne 97
4.4 Metoda i techniki zbierania danych 97
4.4.1.Technika badań 98
4.4.2.Technika Horn 101
4.5 Opis grupy badawczej 102
4.6 Organizacja i przebieg badań 107
V. Analiza wyników badań 108
5.1 Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój koordynacjiwzrokowo–ruchowej u dzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 109
5.2 Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój zdolnościodróżniania figury i tła u dzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 115
5.2 Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój zdolnościodróżniania figury i tła u dzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 121
5.3. Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój zdolnościrozpoznawania form geometrycznych (stałość spostrzegania) u dzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 127
5.4. Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój zdolnościróżnicowania położenia figur w przestrzeni u dzieci uczestniczącychw sesjach Ruchu Rozwijającego. 132
5.5. Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój zdolnościróżnicowania stosunków przestrzennych figuru dzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 138
5.6 Wpływ Metody Weroniki Sherborne na rozwój ogólnej sprawności ruchowejdzieci uczestniczących w sesjach Ruchu Rozwijającego. 143
Podsumowanie i wnioski 147
Bibliografia 153
Aneks 163
Wychowanie małego dziecka wyrosłe, na początku ubiegłego stulecia z potrzeby opieki nad dziećmi tej opieki pozbawionymi, staje się w XXI wieku, potrzebą autonomiczną; wczesna edukacja dzieci staje się autonomiczną wartością. W tym, bowiem okresie następuje proces rozwoju podstawowych funkcji psychicznych, nastawień społecznych, a także zaczyna się kształtować system wartości społecznych, wyznaczających formy zachowań w dorosłym życiu.
Okres przedszkolny jest szczególnie pomyślany dla prawidłowego kształtowania cech somatycznych i motorycznych dziecka. Głównym czynnikiem biologicznym stymulującym jego rozwój i sprawność fizyczną jest ruch, ponieważ aktywność ruchowa pociąga za sobą doskonalenie czynności i funkcji pracujących narządów.
Aktywność ruchowa wzmaga procesy myślowe oraz przyczynia się do:
· doskonalenia spostrzegania wzrokowego i zdobywania doświadczeń ruchowych w zakresie statyki i dynamiki, ułatwiania kształtowania się wyobraźni przestrzennej oraz rozumienia pojęcia czasu,
· zdobywania umiejętności analizy i syntezy wzrokowej oraz oceny stosunków ilościowych i przestrzennych oraz rozumienia sprzężeń zwrotnych między motoryką, spostrzeganiem a także koordynacją bodźców wzrokowych, słuchowych oraz dotykowo – ruchowych
Duże znaczenie w rozwoju dziecka ma również zabawa jako swoista forma aktywności. Zabawa zdaniem J. Piageta jest (K. Lubomirska 1997, s. 23) aktem adaptacyjnym, w którym jesteśmy konfrontowani, albo konfrontujemy się z rzeczywistością. Jest źródłem i środkiem rozwoju umysłowego poprzez swobodne uczenie się adaptacyjne jak również źródłem i środkiem kształcenia charakteru, moralności, integracji całej osobowości dziecka. Ma znaczenie przygotowawcze: dziecko ćwiczy w zabawach ogólne funkcje umysłowe: mianowicie - spostrzeganie, myślenie, wyobraźnię twórczą, ciekawość. Poznaje siebie, swoje mocne i słabe strony, opinie o sobie i własnych zdolnościach. Poznaje reguły, prawa i obyczaje grupy jako swoisty kodeks postępowania. Poznaje świat wokół siebie, prawa nim rządzące, również formy aktywności językowych. Dobre wychowanie od podstaw nie jest rzeczą prostą. Dlatego też określa się je mianem sztuki.
Pierwszym i najważniejszym pomostem pomiędzy wychowaniem w rodzinie, a szkołą jest edukacja przedszkolna. Przedszkole zaś jest miejscem przyjaznego spotkania dzieci o różnym stopniu rozwoju. Zwłaszcza w placówkach integracyjnych, gdzie dziecko uczy się wzajemnej tolerancji, akceptacji, zrozumienia potrzeb i odrębności drugiego człowieka.
Zachowanie zdrowego dziecka jest naturalnym wzorem do naśladowania i w ten sposób stymuluje rozwój dziecka niepełnosprawnego, którego pobyt w przedszkolu w grupie rówieśniczej, pozwala na stopniowe stawianie mu wymagań coraz bardziej zbliżonych do tych, stawianych dzieciom zdrowym.
Dziecko niepełnosprawne wymaga indywidualnego podejścia, znajomości jego specyficznych potrzeb, umiejętności wprowadzenia go w grupę rówieśniczą i odpowiedniego kierowania nim.
Jednym z istotnych zadań oddziaływania dydaktyczno – wychowawczego wobec dzieci w wieku przedszkolnym jest przygotowanie ich do opanowania umiejętności czytania i pisania, które są podstawą do podjęcia nauki w I klasie i włączenia ich do nauki szkolnej.
Proces ten rozpoczyna się już w przedszkolu w grupie dzieci 3 letnich, a intensyfikuje swoje działanie w grup...
betty11