BELGIJSKIE WYZNANIE WIARY.pdf

Belgijskie Wyznanie Wiary

Artykuł I

Jest tylko jeden Bóg

Wierzymy całym naszym sercem i wyznajemy naszymi ustami, że istnieje jedna prosta i duchowa

Istota, którą nazywamy Bogiem. Jest On wieczny, niepojęty, niewidzialny, niezmienny, nieskończony,

wszechmocny, doskonale mądry, sprawiedliwy, dobry, niewyczerpane źródło wszelkiej dobroci.

Artykuł II

W jaki sposób Bóg daje się nam poznać

Boga możemy poznać na dwa sposoby: po pierwsze przez stworzenie, podtrzymywanie i rządzenie

światem, które w naszych oczach jawią się niczym wspaniale zapisana księga, w której wszystkie

stworzenia - duże i małe – są literami, dzięki którym możemy oglądać niewidzialną istotę Boga - Jego

wiekuistą moc i bóstwo, jak to wyraził apostoł Paweł (Rz. 1:20). Wystarcza to w pełni do przekonania

ludzi i pozostawia ich bez żadnej wymówki. Po drugie, Bóg daje się nam poznać jeszcze wyraźniej i

pełniej poprzez swoje święte i boskie Słowo na tyle, na ile jest to nam potrzebne w tym życiu - ku

Jego chwale, a naszemu zbawieniu.

Artykuł III

Zapisane Słowo Boże

Wyznajemy, że to Słowo Boże nie było posyłane ani nie przychodziło z woli ludzkiej, lecz

wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym, jak to ujął apostoł Piotr (2 Ptr. 1:21).

Później Bóg, w swojej szczególnej trosce o nas i o nasze zbawienie, nakazał swoim sługom -

prorokom i apostołom - spisanie Jego objawionego Słowa; sam natomiast zapisał swoim palcem dwie

tablice Prawa. Dlatego nazywamy te pisma świętymi i bożymi księgami.

Artykuł IV

Kanoniczne księgi Pisma Świętego

Rozróżniamy dwie części Pisma Świętego: Stary i Nowy Testament. Są to księgi kanoniczne,

przeciwko którym nie można się przeciwstawiać. W Kościele Bożym zalicza się do nich:

Księgami Starego Testamentu jest pięć ksiąg Mojżesza, a mianowicie: Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska,

Liczb, Powtórzonego Prawa; następnie księga Jozuego, Sędziów, Rut, dwie księgi Samuela, dwie

Królewskie, dwie księgi Kronik [zwane też Paralipomena ], Ezdrasza, Nehemiasza, Estery, Joba,

Psalmy [Dawidowe], trzy księgi Salomona, czyli: Przypowieści, Kaznodziei, i Pieśń nad Pieśniami;

czterech wielkich proroków: Izajasza, Jeremiasza {wraz z Trenami}, Ezechiela, i Daniela, oraz

dwunastu mniejszych proroków, mianowicie: Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza,

Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, i Malachiasza.

Księgami Nowego Testamentu są czterej Ewangeliści, a mianowicie: Mateusz, Marek, Łukasz, i Jan;

następnie Dzieje Apostolskie; czternaście listów apostoła Pawła, czyli: do Rzymian, dwa do

Koryntian, do Galacjan, do Efezjan, do Filipian, do Kolosan, dwa do Tesaloniczan, dwa do

Tymoteusza, do Tytusa, do Filemona i do Hebrajczyków; siedem listów innych apostołów,

mianowicie: Jakuba, dwa Piotra, trzy Jana, Judy; oraz Objawienie apostoła Jana.

Artykuł V

Skąd Pismo Święte czerpie swoje dostojeństwo i autorytet

Przyjmujemy wszystkie te księgi i tylko te jako święte i kanoniczne, aby kierowały, ustanawiały i

utwierdzały naszą wiarę. Wierzymy bez żadnych zawahań wszystkiemu, co w nich zapisano, nie

dlatego, że Kościół przyjmuje i zatwierdza je, ale przede wszystkim dlatego, że Duch Święty

potwierdza w naszych sercach, iż pochodzą one od Boga i ponieważ same o tym świadczą. Nawet

ślepi potrafią dostrzec, że przepowiedziane w nich rzeczy wypełniają się.

Artykuł VI

Różnica pomiędzy kanonicznymi a apokryficznymi księgami

Odróżniamy te święte księgi od ksiąg apokryficznych, mianowicie: trzeciej i czwartej Ezdrasza, ksiąg

Tobiasza, Judyty, Mądrości, Syracha, Barucha, dodatku do księgi Estery, Modlitwy Trzech

Młodzieńców w ogniu, Historii Zuzanny, Bela i Smoka, Modlitwy Manassesa i dwóch ksiąg

Machabejskich. Kościół może je czytać i czerpać z nich nauki na ile zgadzają się one z księgami

kanonicznymi. Jednak nie są zdolne rozstrzygnąć jakiejkolwiek kwestii naszej wiary czy

chrześcijańskiego wyznania, a już na pewno nie należy ich używać do umniejszania autorytetu Pisma

Świętego.

Artykuł VII

Wystarczalność Pisma Świętego jako jedynego autorytetu w sprawach wiary

Wierzymy, że to Pismo Święte zawiera całą wolę Bożą i że odpowiednio naucza wszystkiego, co jest

potrzebne człowiekowi do zbawienia. Skoro dokładnie opisuje sposób, w jaki powinniśmy czcić Boga,

nie wolno nikomu, choćby był nawet apostołem, nauczać odmiennie do nauki Pisma - choćby to był

nawet anioł z nieba, jak powiedział apostoł Paweł (Gal. 1:8). Skoro zakazano dodawania lub

ujmowania treści Bożego Słowa, zatem nauki w nim zawarte są doskonałe i kompletne pod każdym

względem.

Nie możemy też przyznać żadnym ludzkim pismom, choćby ich autorzy byli najbardziej pobożni,

podobnego znaczenia co Pismu Świętemu. Nie możemy też uznać żadnego zwyczaju, opinii

większości, spuścizny starożytności albo dziedzictwa czasu i ludzi bądź soborów, dekretów lub ustaw

na równi z prawdą Bożą, gdyż jest ona ponad wszystkim i ponieważ każdy człowiek jest ze swej

natury kłamcą - marniejszym niż sama marność. Dlatego kategorycznie odrzucamy wszystko to, co nie

zgadza się z tym nieomylnym standardem, jak nas pouczają apostołowie: badajcie duchy, czy są z

Boga (1 Jn 4:1). I na innym miejscu: Jeżeli ktoś przychodzi do was i nie przynosi tej nauki, nie

przyjmujcie go do domu (2 Jn 10).

Artykuł VIII

Bóg jest jeden w istocie, jednak rozróżnialny w trzech osobach

Zgodnie z prawdą i Słowem Bożym, wierzymy tylko w jednego Boga, którego istota jest niezłożona i

który istnieje w trzech osobach, które są rzeczywiście i prawdziwie wiecznie odróżnione zgodnie z ich

nieprzechodnimi właściwościami, a mianowicie: Ojciec, Syn i Duch Święty. Ojciec jest przyczyną,

źródłem i początkiem wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Syn jest słowem, mądrością i

obrazem Ojca. Duch Święty jest odwieczną siłą i mocą, pochodzący od Ojca i Syna. Jednak Bóg nie

jest podzielony na trzy w tym rozróżnieniu, ponieważ Pismo Święte naucza, że chociaż Ojciec i Syn, i

Duch Święty posiadają swoją niezależność i są rozróżnialni pod względem swych właściwości, to

jednak w taki sposób, że te trzy osoby są jednym i jedynym Bogiem.

Zatem oczywiste jest, że Ojciec nie jest Synem ani Syn Ojcem i podobnie Duch Święty nie jest ani

Ojcem, ani Synem. Jednakże te osoby tak odróżnione nie są rozdzielone ani zmieszane, ponieważ

Ojciec nie przyjął ciała ani Duch Święty nie przyjął ciała, a jedynie Syn. Ojciec nigdy nie był bez

swego Syna albo Ducha Świętego. A to dlatego, że wszyscy trzej są równie wieczni i tej samej istoty.

Nie ma ani pierwszego, ani ostatniego, ponieważ Oni są trójjedyni w prawdzie, mocy, dobroci i

miłosierdziu.

Artykuł IX

Dowód na powyższy artykuł dotyczący trójosobowości jedynego Boga

Wiemy o tym zarówno ze świadectwa Pisma Świętego, jak i działań tych Osób - szczególnie tych

działań, które sami doświadczamy. Świadectwa Pisma Świętego, które uczy nas wierzyć w taką

Trójcę, znajdują się w wielu miejscach Starego Testamentu. Dlatego nie przytoczymy ich wszystkich,

ale raczej podamy te, które w naszej ocenie są najistotniejsze.

W Rodzaju 1:26-27 Bóg mówi: „Uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego do nas (...) I stworzył

Bóg człowieka na obraz swój. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich.” A w Rodzaju 3:22 Bóg

powiedział: „Oto człowiek stał się taki jak my.” Zdanie: „Uczyńmy człowieka na nasz obraz,”

zaświadcza, że Bóg to więcej niż jedna osoba, a kiedy mówi: „Bóg stworzył,” zaświadcza o jedności.

To prawda, że Bóg nie oznajmia, ile jest Osób, ale to, co niejasne w Starym Testamencie staje się

nader jasne w Nowym. Kiedy nasz Pan został ochrzczony w Jordanie, rozległ się głos Ojca: „Ten jest

mój Syn umiłowany.” Gdy Syn wychodził z wody, Duch Święty pojawił się w postaci gołębicy.

Ponadto Chrystus ustanowił następującą formułę chrztu wszystkich wierzących: „Czyńcie uczniami

wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28:19). W Ewangelii

Łukasza anioł Gabriel tak zwraca się do Marii, matki naszego Pana: „Duch Święty zstąpi na ciebie i

moc Najwyższego zacieni cię, dlatego też to, co się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk

1:35). Podobnie czytamy: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego

niech będzie z wami wszystkimi” (2 Kor 13:13). Czytamy też: „Albowiem trzej są, którzy świadczą na

niebie: Ojciec, Słowo, i Duch Święty, a ci trzej jedno są” (1 Jn 5:7) [wg Biblii Gdańskiej – przyp.

tłum.].

Wszystkie te fragmenty wyraźnie nauczają, że są trzy osoby w jednej i jedynej boskiej istocie. I

chociaż prawda ta przewyższa wszelką ludzką zdolność pojmowania, wierzymy w nią za sprawą

Bożego Słowa, lecz również oczekujemy, że w przyszłości zrozumiemy to dokładnie w niebie, co też

przyniesie nam wielką korzyść.

Ponadto, musimy rozpoznać poszczególne urzędy i działania tych trzech osób względem nas. Ojciec

jest Stwórcą w Jego mocy; Syn jest naszym Zbawicielem i Odkupicielem przez Jego krew; Duch

Święty jest naszym Uświęceniem przez to, że zamieszkuje nasze serca.

Ta doktryna o Trójcy Świętej była zawsze rozpoznana i utrzymywana przez prawdziwy Kościół od

czasów apostolskich po dziś dzień na przekór Żydom, mahometanom i fałszywym chrześcijanom oraz

heretykom takim jak : Marcjon, Mani, Prakseasz, Sabeliusz, Paweł z Samosaty, Ariusz i im podobni,

którzy słusznie zostali potępieni przez prawowiernych ojców. Dlatego tym bardziej skłaniamy się do

zaakceptowania trzech wyznań wiary: Apostolskiego, Nicejskiego oraz Atanazego, a także każdego,

które się z nimi zgadza i jest zatwierdzone przez ojców Kościoła.

Artykuł X

Jezus Chrystus to prawdziwy i wieczny Bóg

Wierzymy, że Jezus Chrystus jest zgodnie ze swoją boską naturą jednorodzonym Synem Bożym,

zrodzony w wieczności, nieuczyniony i niestworzony (gdyż wówczas byłby stworzeniem), lecz

współistotny Ojcu i tak samo wieczny jak Ojciec, gdyż jest obrazem Jego istoty i blaskiem Jego

chwały, na równi z Ojcem we wszystkim. Jest Synem Bożym nie tylko od czasu przyjęcia ludzkiej

natury, lecz od wieczności, jak zaświadczają o tym zestawione ze sobą fragmenty Pisma Świętego.

Mojżesz uczy, że Bóg stworzył świat, a św. Jan, że wszystko powstało przez Słowo, które nazywa

Bogiem (Jn 1:1-3). Apostoł tłumaczy, że Bóg stworzył świat przez swojego Syna (Hbr 1:2) i dalej, że

Bóg stworzył świat przez Jezusa Chrystusa (Kol 1:16). Jasno z tego wynika, że Ten, który zwie się

Bogiem, Słowem, Synem i Jezusem Chrystusem, istniał już wtedy, gdy wszystko przez Niego zostało

stworzone. Dlatego prorok Micheasz stwierdza: „Początki Jego od prawieku, od wieczności.” (Mich

5:1b) A Hebrajczyków mówi: „Nie ma początku dni ani końca życia.” (Hbr 7:3) Dlatego jest On tym

prawdziwym, wiecznym i wszechmocnym Bogiem, którego wzywamy, czcimy i któremu służymy.

Artykuł XI

Duch Święty to prawdziwy i wieczny Bóg

Wierzymy i wyznajemy, że Duch Święty w wieczności pochodzi od Ojca i Syna i dlatego nie jest ani

uczyniony, ani stworzony ani też zrodzony, lecz pochodzi od obu. On jest trzecią osobą Trójcy

Świętej, tej samej istoty, majestatu i chwały, co Ojciec i Syn, i dlatego jest prawdziwym i wiecznym

Bogiem, jak uczy Pismo Święte.

Artykuł XII

Stworzenie wszystkich rzeczy, a w szczególności aniołów

Wierzymy, że Ojciec poprzez Słowo, tj. swojego Syna, kiedy Mu się spodobało stworzył z niczego

niebiosa, ziemię i wszystkie istoty, dając każdej z nich odpowiedni żywot, kształt i wygląd oraz

urzędy, aby Mu służyły. On nadal podtrzymuje i zarządza nimi w swojej wiecznej opatrzności i

nieskończonej mocy, aby służyły ludzkości, by z kolei człowiek mógł służyć Bogu.

On także stworzył anioły dobrymi, aby były Jego posłańcami i służyły Jego wybranym. Niektóre z

nich upadły z dostojeństwa nadanego im przez Boga do wiecznego potępienia, a inne dzięki Bożej

łasce pozostały wierne i trwają w tym dostojeństwie. Diabeł i złe duchy są do tego stopnia zepsute, że

są wrogami Boga i wszystkiego, co dobre - aż do granic swych możliwości jako zabójcy czyhają, by

zniszczyć Kościół i każdego jego członka oraz aby przez swoje zwodzenie zatracić wszystkich -

dlatego zgodnie z ich niegodziwością są z góry skazane na wieczne potępienie i oczekują każdego

dnia tej straszliwej kaźni.

Z tego względu odrzucamy i potępiamy błąd saduceuszy, którzy zaprzeczają istnieniu duchów i

aniołów, a także błąd manichejski, który zakłada, iż demony biorą swój początek w sobie samych i że

są złe z samych siebie, a nie przez upadek.

Artykuł XIII

Opatrzność Boga i Jego zarządzanie wszystkimi rzeczami

Wierzymy, że ten sam dobry Bóg, po tym jak stworzył wszystkie rzeczy, nie zapomniał o nich ani nie

oddał je losowi czy przypadkowi, lecz sprawuje nad nimi pieczę i zarządza nimi zgodnie ze swoim

świętym zamysłem i dlatego nic w tym świecie nie dzieje się bez Jego postanowienia. Jednak nie jest

On sprawcą popełnianych grzechów ani nie jest za nie odpowiedzialny. Jego moc i dobroć są tak

wielkie i niepojęte, iż nakazuje i wypełnia swoje dzieło w sposób jak najbardziej doskonały i prawy,

nawet gdy złe moce i ludzie postępują niesprawiedliwie. A skoro to, co czyni, przewyższa wszelkie

ludzkie zrozumienie, nie będziemy ciekawsko starali się w to wnikać ponad nasze kompetencje, lecz

raczej z tym większą pokorą i czcią uwielbimy sprawiedliwe sądy Boże, które są przed nami zakryte,

zadowalając się faktem, że jesteśmy uczniami Chrystusa, aby poznawać tylko to, co On objawił w

swoim Słowie, nie przekraczając wyznaczonych nam granic.

Doktryna ta daje nam niewymowne pocieszenie, ponieważ uczy, że nic, co nas spotyka, nie jest

dziełem przypadku, lecz dzieje się z postanowienia naszego łaskawego Ojca w niebie, który czuwa

nad nami z ojcowskim troską i który w swej mocy tak zarządza wszystkimi stworzeniami, że nawet

włos z naszej głowy (bo wszystkie nasze włosy są policzone) ani wróbel, nie może spaść na ziemię

bez woli naszego Ojca (Mt 10:29, 30), któremu całkowicie ufamy przekonani, iż On powstrzymuje

diabła i wszystkich naszych wrogów, aby bez Jego zgody nie czynili nam krzywdy.

Dlatego też odrzucamy i potępiamy błąd epikurejczyków, którzy nauczają, że Bóg nie ma na nic

względu, lecz pozostawia wszystko przypadkowi.

Artykuł XIV

Stworzenie i upadek człowieka oraz jego niezdolność do czynienia dobra

Wierzymy, że Bóg stworzył człowieka z prochu ziemi i uformował go na swój obraz i podobieństwo -

dobrego, sprawiedliwego i świętego, zdolnego zawsze pełnić wolę Bożą. Lecz kiedy człowiek był w

stanie chwały, nie uszanował go i nie uznał swego wyjątkowego położenia, lecz dobrowolnie poddał

się grzechowi i w konsekwencji śmierci i przekleństwu, kiedy dał posłuch diabłu., Odrzucił

przykazanie życia, które otrzymał, i przez grzech oddzielił się od Boga, który był jego prawdziwym

życiem, i zdeprawował całą swą naturę, zasługując na cielesną i duchową śmierć. W ten sposób stał

się zły, przewrotny i zepsuty we wszystkim - zatracił wszystkie wspaniałe dary, które otrzymał od

Boga i zachował jedynie ich namiastkę – i to wystarczyło, aby pozbawić go całej niewinności,

ponieważ wszelkie światło w nas zamieniło się w ciemność, jak naucza Pismo, gdy mówi: „A

światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie ogarnęła” (Jn 1:5, gdzie Św. Jan nazywa ludzi

ciemnością).

Dlatego odrzucamy wszelką naukę, która się z tym nie zgadza, a zakłada wolną wolę człowieka,

ponieważ człowiek jest niewolnikiem grzechu i nie może niczego przyjąć, o ile nie zostało mu to dane

z nieba (Jn 6:65). Bo któż może się szczycić swoimi dobrymi uczynkami, skoro Chrystus naucza:

„Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał?” (Jn 6:44). Któż

może się szczycić swoją wolą, skoro rozumie, że zamysł cielesny jest wrogi Bogu (Rz 8:7)? Któż

może przechwalać się wiedzą, skoro człowiek zmysłowy nie przyjmuje rzeczy z Ducha Bożego (1 Kor

2:14)? Pokrótce, kto ośmiela się sugerować jakiekolwiek pomysł, skoro wie, że nie jesteśmy zdolni,

aby pomyśleć coś sami z siebie i tylko z siebie, lecz zdolność nasza spoczywa w Bogu (2 Kor 3:5)? I

dlatego powinniśmy tym mocniej trzymać się słów apostoła, który stwierdza, że to Bóg sprawia w nas

i chcenie i wykonanie według upodobania swojej woli (Flp 2:13). Gdyż nie ma zrozumienia albo

chcenia zgodnych z Bożą wiedzą i zamysłem poza tymi, które Chrystus sprawia w człowieku, o czy

sam nas poucza, gdy mówi: „Beze mnie nic nie możecie uczynić” (Jn 15:5).

Artykuł XV

Grzech pierworodny

Wierzymy, że przez nieposłuszeństwo Adama grzech stał się udziałem całej ludzkości. Deprawuje on

całą naturę i jest dziedziczny, i nawet dzieci w łonach swych matek są nim skażone. Powoduje w

człowieku wszelkie rodzaje grzechów, będąc ich korzeniem i dlatego wzbudza w Bogu wystarczające

obrzydzenie i wstręt, aby potępić całą ludzkość. Nie jest on nawet unieważniony lub całkowicie

wykorzeniony przez chrzest, ponieważ grzech zawsze wypływa z tego pełnego nieszczęść źródła. A

jednak nie jest przypisany Bożym dzieciom ku ich potępieniu, lecz dzięki Bożej łaskawości i

miłosierdziu jest im przebaczony. Nie oznacza to, że mogą one spokojnie spoczywać w grzechu, lecz

poczucie własnej nieprawości powinno zasmucać wierzących i wzbudzać w nich pragnienie

odkupienia z tego grzesznego ciała.

Dlatego odrzucamy błąd pelagian, którzy twierdzą, że grzech rodzi się jedynie przez naśladowanie.

Artykuł XVI

Wieczne wybranie

Wierzymy, że gdy całe potomstwo Adama upadło w zatracenie i zniszczenie przez grzech naszych

pierwszych rodziców, Bóg okazał się taki, jaki jest, tzn. miłosierny i sprawiedliwy - miłosierny,

ponieważ zbawia i odciąga od zepsucia wszystkich, których tylko z miłosierdzia wybrał w swojej

wiecznej i niezmiennej woli w Chrystusie Jezusie, naszym Panu, bez względu na ich uczynki; oraz

sprawiedliwy, ponieważ zostawia innych w ich upadku i zatraceniu, w które sami na siebie zrzucili.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: