5 - Klaudiusz.rtf

Księga V

Boski Klaudiusz

1. Druzusa, ojca Klaudiusza Cezara, noszącego dawniej imię Decymus, później Neron, urodziła Liwia w niecałe trzy miesiące po zaślubieniu Augusta. Wychodząc za niego była brzemienna. Więc powstało podejrze­nie, że spłodził go ojczym w nieprawym związku. W każdym razie na pewno obiegł wnet stolicę następujący wierszyk grecki:

Szczęśliwcom nawet dzieci w trzy miesiące rodzą się.

(Kock. Com. Att.fragm., III, s. 449, frg. 213)

Ten Druzus ! sprawując godność kwestora i pretora dowodził wojskiem w czasie wojny przeciw Recji2, potem przeciw Germanom 3. Był pierw­szym z wodzów rzymskich, który popłynął na północną część Oceanu. Za Renem przeprowadził kanały, dzieło skrzętnej i potężnej pracy, które do dziś zwane są Druzyńskimi. Gęsto wycinając wroga w pień i pędząc go w najdziksze ostępy, nie ustawał w pościgu, aż zjawa w postaci niewiasty barbarzyńskiej nadludzkiego wzrostu przemówiła doń w języku łacińskim, zabraniając zwycięzcy posuwać się dalej. Za te przewagi otrzymał prawo do owacji i odznaki triumfalne. Po preturze4 natychmiast objął konsulat5 i na nowo podjął wyprawę 6. W tym czasie zachorował i umarł w obozie letnim, który z tego powodu otrzymał nazwę „Obóz Przeklęty". Ciało jego nieśli najznakomitsi obywatele miasteczek i osad. Potem przejęły dekurie urzędowych pisarzy, które wyszły na spotkanie, i doniosły do Rzymu. Tu pogrzebano je na Polu Marsowym. Wojsko wzniosło mu zaszczytny

1 D e c i m u s Nero Claudius Drusus, syn Tyberiusza Klaudiusza Nerona i Liwii, ur. w r. 38 przed n.e.

2 W r. 15 przed n.e.

3 W latach 12-9 przed n.e. prowadził samodzielnie wojnę z Germanami. Jako namiestnik trzech prowincyj galickich zaczai regulację biegu Renu w r. 13 przed n.e. Agger Drusi (wał Druzusa), fossa Drusiana przeprowadzona między Renem a Salą (Yssel), aby tędy i przez Zuiderse mogła flota rzymska wypływać na Morze Północne, wytknięcie nowej szosy, nazwanej później via Claudia - oto dzieła jego twórczego umysłu.

4 W r. 11 przed n.e. był pretorem miejskim (praetor urbanuś).

5 W r. 9 przed n.e.

6 W r. 9 jeszcze przed objęciem urzędu wyruszył znowu nad Ren i dotarł aż do Łaby, wszędzie zostawiając posterunki rzymskie. Powracając z wyprawy zmarł 14 września r. 9 przed n.e. wskutek silnego obrażenia ciała po niedawnym upadku z konia.

ROZDZIAŁ 1-2 205

grobowiec, dokoła którego odtąd corocznie w ustalonym dniu mieli defi­lować żołnierze,  a państwa galickie urzędowo składać ofiary.  Ponadto senat  między wieloma innymi zaszczytami uchwalił dlań budowę łuku triumfalnego z marmuru, z odznakami zwycięstwa, przy drodze Apijskiej, oraz przydomek  „Germanika" dla niego samego i jego potomków. Był podobno  równie  żądny  sławy, jak  przystępnie  usposobiony względem obywateli.   Oprócz  zwycięstw  zdobył  na   wrogu  także  olbrzymie łupy, tzw. opima 7. Nieraz wśród największych niebezpieczeństw ścigał wodzów germańskich z całym wojskiem. Jednocześnie bynajmniej nie ukrywał, że przywróci dawny ustrój rzeczypospolitej, gdy tylko dojdzie do władzy. Stąd, wedle mego zdania, niektórzy historycy oś...