Shinn Sharon - Żona zminennoksztaltnego.pdf - Dobre książki - smialytedd

Sharon Shinn

ŻONA

ZMIENNOKSZTAŁTNEGO

ZYSK I S-KA WYDAWNICTWO

Zanim Aubrey przybył do wioski, aby uczyć się u Glyrendena, nie miał

pojęcia, że wielki czarodziej wziął sobie żonę. A kiedy się dowiedział, pijąc

piwo w ciepłej, mrocznej gospodzie stojącej na samym skraju miasteczka (i

będącej sercem tej maleńkiej społeczności), nie przypuszczał, by miało to

jakiekolwiek znaczenie. Mimo wszystko, był zdziwiony. Sądząc po tym, co po

wiedział mu stary Cyril, Glyrenden nie wyglądał na człowieka zdolnego do

łagodniejszych uczuć. Jednak nie ulegało wątpliwości, że Cyril nie lubił

nadwornego maga, więc może te niepochlebne słowa należało złożyć na karb

zawodowej zawiści.

Pomysł praktykowania u zmiennokształtnego nie wyszedł od Aubreya.

Ten był przekonany, że Cyril może nauczyć go wszystkiego, co chciał wiedzieć,

gdyż w całej krainie — jak również w trzech sąsiednich krajach na zachodzie—

uważano starego za największego czarodzieja od siedmiu pokoleń. Jednak Cyril,

który chętnie, cierpliwie i hojnie dzielił się z nim zaklęciami oraz wiedzą, na

zgromadzenie której poświęcił osiemdziesiąt lat, stanowczo odmówił

wyjawienia mu tajników transmogryfikacji.

— Dlaczego nie? — pytał go Aubrey tuzin, sto razy. — Przecież znasz zaklęcia.

Rzucałeś je.

— To barbarzyńskie zaklęcia — odparł Cyril i nie chciał powiedzieć nic więcej.

Jednak miał wyrzuty sumienia. Znajomość wszelkich rodzajów alchemii jest

niezbędna dobrze wykształconemu czarodziejowi, Aubrey zaś, mimo młodego

wieku, zapowiadał się na jednego z najbardziej utalentowanych magów owego

wieku. Dlatego Cyril napisał do Glyrendena, proponując, by Aubrey został jego

uczniem; a Glyrenden odpisał, że przyjmuje propozycję. Cyril wysłał Aubreya

w drogę, dając mu na pożegnanie krótką radę.

— Naucz się tak dobrze wszystkiego, czego będzie cię uczył, żebyś mógł rzucić

na niego jego własne zaklęcia — rzekł stary czarodziej. — Glyrenden szanuje

tylko potężniejszych od siebie, słabszych nienawidzi. Jeśli nie zdołasz go

pokonać, zniszczy cię. Już teraz w wielu dziedzinach jesteś lepszym magiem od

niego, lecz jeżeli stwierdzi, że w jakiejś cię przewyższa, wykorzysta to

przeciwko tobie. Tak więc musisz uczyć się wszystkiego, niczego nie

zapominać i przez cały czas strzec się Glyrendena.

— Przerażasz mnie — rzekł Aubrey z łagodnym uśmiechem. Był jasnowłosym,

pogodnym młodzieńcem o otwartej twarzy, wykazującym ogromny pęd do

wiedzy i bezgraniczną wiarę we własne umiejętności. Jeszcze nigdy nie natknął

się na coś, czego nie mógłby zrobić; jednak te zdolności nie uczyniły go

aroganckim ani złośliwym. Wprost przeciwnie, był dobroduszny i miły,

zadowolony z siebie i z życia. — Dlaczego posyłasz mnie do niego, jeśli jest

taki groźny?

— Dobrze ci to zrobi, jeśli w końcu staniesz przed poważniejszym wyzwaniem

— mruknął Cyril. Aubrey roześmiał się.

— A dlaczego on zgodził się być moim mistrzem, skoro jest takim ogrem? Nie

wygląda mi na takiego, który chętnie akceptuje kłopotliwych uczniów.

Cyril obrzucił go kosym spojrzeniem wąskich niebieskich oczu,

przelotnym jak błysk słońca na wodzie, spojrzeniem zdradzającym więcej niż

słowna odpowiedź, gdyby tylko Aubrey zdołał je odczytać.

— Ponieważ nie może znieść, że okażesz się lepszy od niego i chce mieć szansę,

żeby dowieść swej przewagi. Aubrey poddał się.

— Zatem będzie lepiej, jeśli przebywając w jego domu przez cały czas, będę

miał się na baczności — rzekł.

— Tak — odparł Cyril. — Myślę, że powinieneś.

I tak Aubrey spakował swój skromny dobytek, narzucił na ramiona

zieloną, wytartą opończę i ruszył w trzy stumilowa podróż do domu czarodzieja,

idąc pieszo, jeśli nie zdołał ubłagać kupców i handlarzy jadących Północnym

Traktem Królewskim, żeby go podrzucili. Po kilku dniach przybył do celu

późnym wieczorem i postanowił przenocować w jedynej w tym miasteczku

gospodzie, zanim stanie w drzwiach domu Glyrendena. Rankiem znalazł tam

wiele ciekawych rzeczy do obejrzenia i dziewcząt, z którymi mógł poflirtować i

kupić im kwiaty na targu; tak więc dopiero po południu był gotowy pokonać

ostatni etap swej podróży.

Dodał sobie animuszu kuflem piwa w tawernie i właśnie tam się

dowiedział, że Glyrenden ma żonę. Przy posiłku złożonym z sera i chleba

Aubrey zaprzyjaźnił się z oberżystą, opowiedział mu też wszystko, co pamiętał

o warunkach na drogach między Południowym Portem a miasteczkiem. Później

zapytał go, jak dojść do domu Glyrendena, na co opalona i szczera twarz karcz-

marza przybrała dziwny wyraz.

— A więc tam podążasz — powiedział oberżysta beznamiętnym i głuchym

głosem, tonem człowieka rozmawiającego z klientem, którego nie lubi, lecz

musi grzecznie traktować. — No cóż, pójdziesz tym traktem od moich drzwi aż

do rozstajów. Tam wybierzesz lewe odgałęzienie drogi, a później napotkasz trzy

skrzyżowania; na każdym skręcisz w lewo. Poznasz jego dom, kiedy go

zobaczysz.

Aubrey uśmiechnął się miło.

— Zawsze w lewo — rzekł. — To niezbyt skomplikowane. Powinienem

zapamiętać.

Czarne oczy karczmarza nie rozbłysły iskierkami rozbawienia, niczym nie

okazały, że usłyszał ten żarcik.

— Wyruszasz niebawem? — zapytał uprzejmie.

— Jak tylko dopiję piwo. Powiedz mi, czy Glyrenden często przychodzi do

miasteczka? Czy też krąży tylko między swoim domem a królewskim dworem?

— Przychodzi — odparł chłodno właściciel tawerny — ale niezbyt często. A

ona jeszcze rzadziej.

— Ona?

Gospodarz mimowolnie poderwał ręce z gładkiego, drewnianego

szynkwasu, a potem powoli opuścił je z powrotem. Aubrey zastanawiał się, jaki

zamierzał wykonać gest; dostrzegł grymas odrazy.

Shinn Sharon - Żona zminennoksztaltnego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: