kochanowski_piesn_XVII_2.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XVII_%282%29.

Jan Kochanowski

Pieśń XVII (II)

Niegodzien tego ten świat zawikłany,

Aby miał na nim, rozumem nadany,

Człowiek polegać, a swe szczęśliwości

Sadzić na jego płochej odmienności.

Co ma ten żywot, na co by bezpiecznie

Człowiek mógł kazać? Niedługo koniecznie

Doniesie czaszę pachołek do gęby,

A przedsię i w tym straci czasem zęby.

Morze nie stoi nigdy, zawżdy płynie;

Teraz kędzierze nastrzępi, w godzinie

Dnem wzgórę stanie, a ogromne wały

Wysokich będą obłoków sięgały.

Cnota mój kompas, który nie w pół nocy,

Ale w pół zbytków bije. Niech się smocy

I wszytko bydło Proteowe jeży,

Łódź moja przedsię swym pędem pobieży.