kochanowski_piesn_XXII_1.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_XXII_%281%29

Jan Kochanowski

Pieśń XXII (I)

Rozumie mój, próżno się masz frasować:

Co zginęło, trudno tego wetować;

Póki czas był, póki szczęście służyło,

Czegoś żądał, o wszystko łacno było.

Teraz widzisz, że nam niebo nie sprzyja:

W czym się kochasz, to cię daleko mija.

Cóż temu rzec? I szkoda głowy psować;

Lepiej się nam na lepsze czasy chować.

A nie mniemaj, byś sam był w tej niewoli:

Nalazłby się, kogo to nie mniej boli;

Jeno ludzie snadniej zakryć umieją,

Acz nie z serca, z wierzchu się przedsię śmieją.

Mnie, smutnego, ten dowcip nie ratuje,

Wyda mię twarz, gdy się serce źle czuje;

Wszakoż widzę, że się próżno frasować,

Co zginęło, trudno tego wetować.