Anne McCaffrey - Jeźdźcy smoków z Pern - 1. Jezdzcy Smokow.pdf - Literatura - bogg

Anne McCaffrey Jeźdźcy Smoków

. 1 .

Bijcie w bębny, dmijcie w trąby

Harfiarz w struny, jeździec w chmury.

Niechaj płomień siecze trawy

Aż przeminie czas ten krwawy.

Gdy Lessa przebudziła się, poczuła przenikliwe zimno. Nie był to jednak

wyłącznie chłód wiecznie wilgotnych ścian. Dziewczyna czuła całym ciałem

grożące niebezpieczeństwo. Podobne uczucie przeżyła dziesięć Obrotów temu.

Wówczas, skowycząc z przerażenia, skryła się w śmierdzącym legowisku

wher-strażnika. Teraz leżała na słomie w pomieszczeniu służącym za

sypialnię. Dzieliła ją wraz z innymi kuchennymi popychadłami. Wszędzie

pachniało świeżym serem. W złowieszczym przeczuciu tkwiło ponaglenie,

jakże niepodobne do czegokolwiek, co znała. Docierały do niej odgłosy

wher-stróża człapiącego na swych ogromnych łapach. Charczał głośno, gdyż

łańcuch, którym był przywiązany wrzynał mu się w szyję. Niespokojnie

krążył, nieświadom jeszcze żadnego niezwykłego zagrożenia czyhającego w

ciemności kończącej się nocy.

Lessa skuliła się w kłębek. Próbowała odgadnąć, czym jest owo

nieuchwytne zagrożenie, które tak bardzo ją niepokoiło, choć nie zostało

odebrane przez wyczulonego na niebezpieczeństwa wher-stróża.

Zagrożenie nie tkwiło jednak w obrębie schronienia Ruatha. Nie

nadciągało także od strony wybrukowanego podgrodzia, gdzie nieustępliwa

trawa wciąż odnajdywała dość sił, by przebić się przez starożytną zaprawę

łączącą kamienie. Zielony dowód słabości niegdyś monolitycznego kamiennego

grodu. Niebezpieczeństwo nie nadciągało także z mało uczęszczanej drogi w

dolinie. Nie przyczaiło się również wśród kamiennych gospodarstw

rzemieślników osiadłych u stóp schronienia. Zagrożenia nie niósł też wiatr

dmący od zimnych wybrzeży Tilleku. A jednak, niebezpieczeństwo ostro

przenikało jej umysł, pobudzało każdy nerw jej smukłego ciała. Wybiegła

myślami na zewnątrz, ku przełęczy. To co stanowiło niebezpieczeństwo nie

znajdowało się w obrębie posiadłości... jeszcze nie. Nie miało znajomego

posmaku. Nie był to więc Fax.

Lord Fax nie pokazał się w posiadłości już od trzech pełnych Obrotów.

Dzierżawcy, zniechęceni rzemieślnicy, siedziba chyląca się ku upadkowi, a

nawet pokryte zielenią kamienie wyprowadzały Faxa z równowagi. Samozwańczy

Pan Dalekich Rubieży był gotów zapomnieć o racjach, które nim kierowały,

gdy ujarzmiał tę niegdyś dumną i przynoszącą dochody krainę. Podenerwowana

Lessa szukała po omacku sandałów. Odruchowo strząsnęła słomę z poplątanych

włosów, które następnie zawiązała w niezbyt staranny węzeł.

Ostrożnie przemykała pomiędzy śpiącymi kuchtami leżącymi bezładnie w

zbitych grupkach, by wzajemnie się ogrzać. Przebiegła po wytartych

stopniach do kuchni. Na długim stole, zwróceni potężnymi plecami do żaru

wielkiego paleniska, leżeli kucharz i jego pomocnik. Przemknęła przez

przepastną kuchnię ku drzwiom prowadzącym przez stajnię na dziedziniec.

Otworzyła je jedynie na tyle, by się przecisnąć. Przez cienkie podeszwy

sandałów czuła chłód kamieni, którymi wyłożono dziedziniec. Zadrżała, gdy

lodowaty powiew przedświtu przeniknął przez jej połatane odzienie.

Na widok dziewczyny wher-stróż zaskomlał, by spuściła go z łańcucha.

Lessa spojrzała niemal z czułością na jego szkaradny pysk. Dusił się na

końcu swego łańcucha, gdy podążyła dalej, ku wyżłobionym stopniom wiodącym

do kamiennej antresoli. Znajdowała się tuż ponad masywną bramą

schronienia. Wdrapała się na wieżę i popatrzyła na wschód, ku kamiennemu

masywowi przełęczy. Jej czarna bryła rysowała się na tle rozjaśnionego

brzaskiem nieba. Spojrzała bardziej w lewo. Instynktownie czuła, że

również z tego kierunku nadciągało niebezpieczeństwo. Zadarła głowę do

góry. Wzrok jej przyciągnęła purpurowa gwiazda, która od niedawna górowała

na porannym nieboskłonie. Gdy patrzyła na nią, gwiazda błysnęła szkarłatem

po raz ostatni. Potem jej blask rozpłynął się w promieniach wschodzącego

nad Pernem słońca. Przez umysł Lessy przemknęły chaotyczne fragmenty baśni

i ballad o pojawiającej o brzasku Czerwonej Gwieździe. Przemknęły zbyt

szybko, by miały jakiekolwiek znaczenie. Choć zagrożenie mogło również

nadciągnąć z innego kierunku, to instynkt podpowiadał jej, że nadchodzi

właśnie od wschodu. Lessa westchnęła. Nie dosyć, że brzask nie rozproszył

żadnej z wątpliwości, ale w dodatku je kompletnie poplątał. Musi poczekać.

Najważniejsze, że przyjęła ostrzeżenie. Lessa była przyzwyczajona do

czekania. Przenikliwość, wytrwałość i podstęp były jej wypróbowaną bronią.

Pierwsze promienie słońca rozświetliły podupadłą krainę. W leżącej

poniżej dolinie rozciągały się zapuszczone pola. Światło poranka padało

też na zarośnięte sady, gdzie nieliczne stadka mlekodajnych stworów ryły,

poszukując pożywienia. Lessa zastanowiła się. Trawa miała tu dziwny

zwyczaj rosnąć tam, gdzie nie powinna, podczas gdy ginęła w miejscach,

gdzie wszyscy oczekiwali, że bujnie będzie rozkwitać. Z trudem potrafiła

przypomnieć sobie dawną, kwitnącą życiem i radością dolinę. Tak było, nim

przybył tu Fax. Dziewczyna uśmiechnęła się gorzko.

Najeźdźca nie uzyskał żadnych korzyści podbijając Ruatha i nie będzie

ich miał póki Lessa żyje. Fax nawet nie podejrzewał, dlaczego poniósł

klęskę. A może wiedział, kto kryje się za ciągłym pasmem jego niepowodzeń?

Jej umysł odbierał bowiem przeczucie zagrożenia.

Na zachodzie leżały rodowe dobra Faxa, jego jedyna prawowita

posiadłość. Na północnym-wschodzie rozciągały się małe, lecz strome

kamieniste góry. Wśród nich leżał Weyr, który ochraniał Pern.

Lessa wyprostowała się, wciągnęła głęboko w płuca świeże, poranne

powietrze. Na dziedzińcu przed stajnią zapiał kur. Lessa znów stała się

czujna, rozejrzała się po dziedzińcu holdu. Nie chciała, żeby ją ktoś

zauważył. Przebywanie na wieży obserwacyjnej, było co najmniej podejrzane.

Rozpuściła włosy, tak aby zasłoniły jej twarz. Skuliła się i z głuchym

łoskotem sandałów zbiegła schodami w dół. Wher żałośnie wył, mrużąc swe

ogromne ślepia przed coraz ostrzejszym światłem poranka. Nie zważając na

odór jego oddechu, przytuliła do siebie pokryty łuskami łeb. Mruczał z

radości. Tylko on jeden wiedział, kim Lessa była naprawdę. Dla niej był

jedynym stworzeniem na Pernie, któremu bezgranicznie ufała od chwili, gdy

na oślep szukała schronienia w jego cuchnącej norze. Uciekała wtedy przed

spragnionymi krwi mieczami najeźdźców, którzy bez litości mordowali

mieszkańców schronienia.

Wolno wyprostowała się. Nakazała mu, by w obecności innych nie okazywał

jej przesadnej czułości. Z pewnym ociąganiem obiecywał jej posłuszeństwo.

Pierwsze promienie słońca przebijały zza zewnętrznych murów holdu. Wher

rycząc pomknął w ciemną otchłań swej nory, a Lessa przemknęła cicho przez

kuchnię i powróciła do serowni.

. 2 .

Z Weyr i z Bowl

Spiżowe i brunatne, błękitne i zielone

Wznoszące się ku górze smoki

Hen wysoko, w locie, widziane i niewidziane

F'lar na ogromnym spiżowym smoku, jako pierwszy pojawił się nad

posiadłością Faxa, samozwańczego Pana Dalekich Rubieży. Za nim, w

odpowiednim szyku, pojawili się pozostali jeźdźcy skrzydła.

Gdy Mnementh szybował w kierunku holdu - F'lar z narastającym gniewem

szacował stopień zniszczenia krainy. Jamy na smoczy kamień były puste, a

wychodzące z nich promieniście kamienne rynny pokryte były omszałymi

porostami.

Czy choć jeden władca przestrzega odwiecznych praw, nakazujących

utrzymywać fortyfikacje w stanie gotowości? F'lar z gniewu zacisnął usta.

Niech tylko Poszukiwania zakończą się sukcesem, a wówczas będzie musiała

się odbyć w Weyr uroczysta i zarazem karząca rada. I na złotą skorupę jaja

królowej, on, F'lar będzie jej przewodniczył. Oczyści wyżyny Pernu z

niebezpiecznych pędów, usunie zielone źdźbła z kamiennych budowli. Ziemia

nie będzie leżała odłogiem, a do pustego skarbca zaczną spływać

dziesięciny, bezwzględnie egzekwowane przez poborcę. Musi przywrócić dawną

świetność smoczemu Weyr.

Mnementh głośnym rykiem wyraził swą aprobatę. Machając skrzydłami

łagodnie wylądował na dziedzińcu wyłożonym kamiennymi płytami zarośniętymi

trawą. F'lar usłyszał dźwięk ostrzegawczego sygnału z wieży schronienia.

Na znak F'lara Mnementh pochylił się, by jeździec mógł zsiąść.

Czując powiew powietrza, który uderzył go w plecy, domyślił się, że

wylądowali pozostali jeźdźcy. Był pewien, że F'nor zrządzeniem losu jego

przyrodni brat - jak zawsze wylądował po jego lewej stronie, dokładnie o

długość smoka za nim. Kątem oka zauważył, jak F'nor obcasem buta miażdży

kępki trawy.

Zza rozwartych wrót dobiegł stłumiony szept, którym wydawano polecenia.

Niemal w tej samej chwili pojawiła się grupa ludzi, której przewodził

silnie zbudowany mężczyzna w średnim wieku.

Mnementh pochylił swój łeb. Fasetowe oczy smoka znajdowały się na

wysokości głowy F'lara i spoglądały z niepokojem na zbliżających się

mężczyzn. Smoki nie mogły pojąć, dlaczego budzą wśród pospólstwa takie

przerażenie. Tylko raz w swoim życiu smok mógł zaatakować człowieka, a i

to wynikało raczej z ludzkiej niewiedzy. Flor nie był w stanie wyjaśnić

smokowi powodów, dla których powinien wzbudzać grozę wśród dzierżawców,

panów, jaki wśród rzemieślników. Czuł jednak, że zdziwienie i obawa,

malujące się na twarzach zbliżających się ludzi, sprawiają mu przyjemność.

- Pozdrowienia od Faxa, Pana Dalekich Rubieży, dla spiżowego jeźdźca.

Jest on do waszej dyspozycji. - Mężczyźni zasalutowali z szacunkiem.

Użycie w pozdrowieniu bezosobowej formuły mogło świadczyć zarazem o

skrupulatności pozdrawiającego, jak i o zamaskowanej zniewadze. Dla F'lara

było to potwierdzenie jego wcześniejszego mniemania o Faxie, więc

zignorował skrytą obelgę. Zauważył także, że informacje o chciwości Faxa

nie były przesadzone. Bystre oczy mężczyzn błądziły chciwie po każdym

szczególe ubioru F'lara, a gdy spoczęły na misternie grawerowanej

rękojeści miecza, towarzyszyło temu lekkie zmarszczenie brwi.

F'lar z kolei zauważył kilka drogocennych pierścieni błyszczących na

palcach lewej ręki Faxa, podczas gdy prawe przedramię suwerena było lekko

uniesione ku górze w nawyku charakterystycznym dla zawodowego szermierza.

Tunika wykonana z bogatego materiału była poplamiona i niezbyt świeża.

Mężczyzna nosił skórzane wysokie buty. Stał w rozkroku, lekko kołysząc się

na stopach. Takiego człowieka nie wolno lekceważyć - pomyślał F'lar -

należy być czujnym wobec zdobywcy pięciu posiadłości. A swoją drogą, tak

wielka zachłanność była czymś zdumiewającym. Co więcej, wżenił się w

szóstą ...i legalnie, choć w dziwnych okolicznościach, odziedziczył

siódmą. Miał opinię hulaki i rozpustnika. Wśród tych siedmiu posiadłości

F'lar chciał dokonać Poszukiwań. R'gul poleci na południe, by

przeprowadzić je także wśród tamtejszych leniwych, choć ślicznych kobiet.

Obecnie Weyr potrzebuje przede wszystkim silnej kobiety. Jora była

zupełnie bezużyteczna dla Nemorth. F'lar chciał znaleźć zdecydowaną i

inteligentną kobietę, która zostanie nową władczynią Weyr.

- Udajemy się na Poszukiwania - F'lar cicho cedził słowa i zwracamy się

z prośbą o gościnę w twojej posiadłości, lordzie Fax.

Na wieść o Poszukiwaniach oczy Faxa zrobiły się większe, porzucił nagle

bezosobowe zwroty, jakimi wcześniej zwracał się do F'lara.

- Doszły mnie słuchy, że Jora nie żyje - rzekł Fax. - A zatem Nemorth

składa królewskie jajo, hmm? - ciągnął dalej, podczas gdy jego oczy szybko

przebiegały po szyku skrzydła, odnotowując karność jeźdźców i groźny

wygląd smoków.

F'lar nie zamierzał w żaden sposób przydawać Faxowi powagi, zlekceważył

więc jego pytanie.

- A więc panie... - głos Faxa zawisł w powietrzu, podczas gdy głowa

lekceważąco skłoniła się w kierunku jeźdźca na smoku.

Przez moment, który nie trwał dłużej niż uderzenie serca, F'lar starał

się rozstrzygnąć, czy czasem człowiek ten rozmyślnie nie prowokuje go

rzucanymi subtelnie zniewagami. Przecież każdy na Pernie zna imiona

spiżowych jeźdźców tak samo dobrze, jak imię królowej smoków i władczyni

Weyr. Mimo tych gorączkowych myśli twarz F'lara pozostawała kamienna.

Leniwym krokiem, nie pozbawionym arogancji, z szeregu wyszedł F'nor.

Podszedł wolno do Mnementha. Niedbale położył rękę na pysku smoka i

odezwał się do Faxa.

- Spiżowy jeździec, lord F'lar, żąda kwatery dla siebie. Ja, F'nor,

brunatny jeździec, pragnę być ulokowany wraz z pozostałymi. Skrzydło

składa się z dwunastu jeźdźców.

F'lar słuchał z zadowoleniem, gdyż F'nor podkreślił siłę skrzydła. Dla

postronnego świadka jego słowa mogły świadczyć jedynie o ignorancji Faxa w

tych sprawach.

- Lordzie F'lar - wycedził Fax przez zęby, jednocześnie zmuszając się

do śmiechu - Dalekie Rubieże są zaszczycone objęciem ich Poszukiwaniami.

- Nie zapomnimy tego Dalekim Rubieżom - z uśmiechem odpowiedział F'lar

- szczególnie, gdy jedna z mieszkanek tych ziem zasili Weyr.

- Ku jego wiecznej chwale - równie uprzejmie odpowiedział Fax - w

dawnych czasach wiele szlachetnych władczyń Weyr pochodziło z moich dóbr.

- Z pańskich dóbr? - uprzejmie uśmiechnął się F'lar, podkreślając w

pytaniu liczbę mnogą. - Aha, rozumiem, jest pan obecnie władcą Ruatha,

czyż nie? Tak, z tej posiadłości wyszło wiele kobiet, które stały się

mieszkankami Weyr.

Nerwowy grymas przemknął po twarzy Faxa, szybko jednak został wyparty

wymuszonym uśmiechem. Odsunął się na bok i uprzejmym gestem zaprosił

F'lara, by wszedł do rezydencji.

Dowódca żołnierzy Faxa wydał rozkaz. Żołnierze uformowali błyskawicznie

dwuszereg, aż ich podkute żelazem buciory skrzesały iskry na bruku.

Na nie wypowiedziany rozkaz smoki uniosły się nad ziemią, wywołując

wiry powietrza i kłęby kurzu. F'lar nonszalancko kroczył wzdłuż witających

go szeregów wojska. Zgromadzeni ludzie z przerażeniem patrzyli ku górze,

gdzie szybowały bestie. Z wysokiej wieży rozległ się przerażający wrzask,

gdy Mnementh znalazł się naprzeciw obserwatora, który się tam ulokował.

Skrzydła smoka wtłaczały nasycone fosforem powietrze na wewnętrzny

dziedziniec. Olbrzym manewrował swym cielskiem, by wylądować w niewygodnym

miejscu.

Na pozór nieczuły na konsternację i przerażenie, jakie wywołały smoki,

w rzeczywistości był rozbawiony i zadowolony z efektu, jaki wywierały.

Dzierżawcy potrzebowali takiej nauczki. Winni pamiętać, że mają do

czynienia nie tylko z jeźdźcami, zwykłymi śmiertelnikami, których można

zamordować, ale przede wszystkim ze smokami. Dawny szacunek, jakim darzono

ludzi związanych ze smoczym gatunkiem, musi odrodzić się na nowo.

- Dwór właśnie wstał od stołu, lordzie F'lar, zatem...

- Proszę przekazać wyrazy szacunku dla pańskiej małżonki odparł F'lar.

Z nieukrywaną satysfakcją zauważył, jak to ceremonialne życzenie wywołało

nowy grymas na twarzy Faxa.

F'lar bawił się przez cały czas znakomicie. Nie było go jeszcze na

świecie, gdy odbyło się ostatnie Poszukiwnie. Nie było udane, gdyż

doprowadziło do wyboru niezdarnej Jory. Zapoznał się jednak z relacjami z

jeszcze wcześniejszych Poszukiwań spisanymi na starych zwojach. Zawierały

one subtelne sposoby umożliwiające pokrzyżowanie planów tym dzierżawcom,

którzy ukrywali swe kobiety, gdy pojawiali się jeźdźcy smoków.

- Czy nie chcielibyście obejrzeć swych kwater? - rzekł Fax.

Anne McCaffrey - Jeźdźcy smoków z Pern - 1. Jezdzcy Smokow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: