Tomasz_Pacynski_Dziedzictwo.pdf

Tomasz Pacyński

Dziedzictwo

www.fantastykapolska.pl

Tekst udostępniony na licencji Creative Commons. Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych. 3.0. Polska.

Księżniczka jak zwykle uśmiechała się łagodnie. Jak zwykle złowieszczy grymas

wykrzywiał cienkie wargi złego czarownika. A książę z swą małżonką u boku siedział

dumnie wyprostowany, zdawał się nie poświęcać nadmiernie swej pańskiej uwagi otoczeniu.

Zbrojni stali w równym szeregu. ściskający w sękatych dłoniach drzewca halabard. Choć

spod okapów płaskich hełmów błyskały czujne spojrzenia, ogorzałe twarze starych wojaków

nie wyrażały żadnych uczuć. Rozkaz był stać na straży, to stali. Jak zwykle.

Nawet kiedy na zrytym podkowami podwórcu Czarny Rycerz stanął nieruchomo nad

zwalonym z konia przeciwnikiem, uśmiech pozostał na twarzy księżniczki. Wszyscy czekali

w przejmującej ciszy, która zapada zawsze, gdy przychodzi czas na ten ostatni cios, kończący

walkę. Który nie wiadomo dlaczego zwykło się zwać ciosem łaski.

Zamarli w oczekiwaniu, aż Czarny Rycerz wniesie swój straszliwy morgenstern, zakręci

nim nad głową, aż zawyje powietrze, po czym spuści rdzawą żelazną kulę na głowę nie

chronioną już strąconym w walce hełmem, z twarzą wtuloną w ziemię.

Wszyscy czekali, aż rozlegnie się ohydny, głuchy trzask, a czaszka dzielnego młodzieńca

rozpryśnie się w krwawej mgiełce, bryzgając wkoło strzępami mózgu i odłamkami kości.

Wszyscy czekali. Księżniczka z łagodnym uśmiechem, zły czarownik z krzywym

grymasem cienkich warg. Dumnie wyprostowany książę i zbrojni, nieporuszeni niczym mur

zamkowy, błyszczące ostrza halabard nawet nie drgnęły kiedy łańcuch zakończony ciężką,

najeżoną kolcami kulą zataczał coraz szybsze kręgi.

Pokonany leżał bez ruchu, widać było tylko jasne, splamione czerwienią włosy. Za chwilę

przegra ostatecznie walkę o swe święte prawa, należne od urodzin prawowitemu następcy,

dziedzicowi księstwa i zamku, mocą złych czarów i podłej zawiści z dziedzictwa wyzutemu.

Ulegnie Czarnemu Rycerzowi, który swój oręż oddał owej złej magii we władanie.

Czekał na ostatni cios. Zapewne też się uśmiechał, lecz skryta twarz nie pozawalała nikomu

tego dostrzec. Coraz szybciej wirowała żelazna kula, zwycięstwo ciemnych mocy zbliżało się

nieubłaganie.

Nagła ciemność spłynęła na zamkowy podwórzec, zatonęły w niej mury i szczyty wież,

skryła uśmiech na twarzy księżniczki. Czarny Rycerz wypuścił nagle odrętwiałej dłoni

rękojeść aż rozpędzona kula zaryła się nieszkodliwie w udeptanej ziemi. Mrok poszerzał się,

zakrywał już całe nieszczęsne księstwo, zagłady bliskie. Może to skrzydła smoka śpieszącego

z odsieczą zakryły słońce, a może dobra czarodziejka zgasiła jego blask, by trwogą porazić

sługi demonów i zwykłej zawiści. Zły czarownik spoglądał ze strachem, krzywiąc już tylko

wąskie wargi w nerwowym grymas. Nadchodziła ostateczna noc, kara za złe uczynki.

Albo tylko cień.

***

Księżniczka nadal miała na szmacianej twarzyczce wymalowany węglem łagodny uśmiech,

sztywne włosy z czesanego lnu ocieniały oczy z okrągłych, rogowych guziczków. To stąd ten

wiecznego zdziwienia, uśmiechniętej naiwności.

Pod murem z kilku cegieł, na którego szczycie dumnie powiewała postrzępiona szmatka na

kijku, książęca chorągiew, stał szereg zbrojnych. Okryci łuskowatym pancerzem szyszek, pod

przykryciem hełmów z żołędziowych czapeczek, wystawiali przed siebie groźnie patyczki

swej broni.

Wyrzezany z lipowego klocka książę wciąż trzymał się dumnie i sztywno, może dlatego, ze

na głowie miał lipową koroną zamiast książęcej mitry. awansuje. Czarodziej przewrócił się,

sosnowe słoje układały się w zmarszczki na wykrzywionej twarzy.

Zaś Czarny Rycerz...

Nie ma już Czarnego Rycerza, spotkała go kara za wysługiwanie się siłom ciemności. Pękł

z suchym trzaskiem pod podeszwą ogromnego buta, rozsypał się gubiąc łuski pancerza,

wgnieciony w zrytą ziemię. Mrok, który okrył księstwo nie sprowadzał odsieczy, nie niósł

wybawienia, czarodziejka wiedziała o tym doskonale. To było coś gorszego, z czym nawet

dobra czarodziejka sobie nie poradzi.

Ciężki bucior rozgniótł resztki rycerza, po czym celnym kopniakiem posłał złego

czarodzieja w odległy niebyt, tam, gdzie jego miejsce. Choć nie odbył on swej ostatniej drogi

w jednym kawałku, jednak na drewnianej twarzy wciąż miał krzywy grymas imitujący

uśmiech.

– Zjeżdżaj stąd, odmieńcu! Zjeżdżaj, bo kulasy poprzetrącam!

Brzydka dziewczynka pisnęła ze strachu. Ten, co rzucił cień na księstwo, okrył je mrokiem

i trwogą, był w jej oczach straszniejszy od smoka. Smoki nie przetrącają kulasów, nie zioną

przetrawionym piwskiem, najwyżej ogniem i dymem. Nie mają przekrwionych oczu,

tonących w tłuszczu, zarośniętej gęby. Po prawdzie takiej gęby to też nie mają, byłyby zbyt

straszne.

Chwyciła co najcenniejsze, szmacianą księżniczkę o lnianych włosach i wiecznie

zdziwionych oczach, przycisnęła do piersi. Chciała ocalić jeszcze dzielnego młodzieńca,

leżącego w oczekiwaniu na cios łaski, który już nie spadnie. Nie zdążyła, rzemień ze świstem

spadł na wyciągniętą dłoń, przekreślił ją szybko nabrzmiewająca pręgą. Chciała odskoczyć,

tuląc uśmiechniętą księżniczkę lecz palący ból uderzenia spowodował, iż nie była tak zwinna,

jak zawsze. Upadła na plecy.

Gdy pijany wozak zamachnął się biczyskiem mogła już tylko się skulić, chronić szmacianą

laleczkę najlepiej jak potrafiła. Spod zaciśniętych powiek nie popłynęła ani jedna łza, kiedy

czekała następnego uderzenia. Brzydka dziewczynka nigdy nie płakała, choć miała po temu

wiele okazji. Nie umiała płakać..

Uderzenie spadło nieuchronnie, jak się spodziewała. Chciała wytrzymać, nie poruszyć się,

jak zwykle, gdy nie mogła już uciekać. Wiedziała, że wtedy zazwyczaj szybko się nudzą,

żadna przyjemność bić, gdy nie widać reakcji. Człowiek męczy się niepotrzebnie, bez

efektów, żadna zabawa. Kończy się wtedy na jednym czy dwóch kopniakach w żebra, można

wytrzymać.

Nie doceniła wozaka, uderzył z wprawą, z całej siły. Rzemień spadł z trzaskiem na

obnażoną skórę, tam, gdzie przypominająca worek sukienka podciągnęła się do połowy ud.

Zwinęła się, z zagryzionych warg dobył się cichy pisk. Nie krzyknęła, nie umiała krzyczeć.

Mężczyzna zarechotał z zadowoleniem, wzniósł bat do ponownego ciosu, zamachnął się.

Już sam świst wystarczył, by mała, skurczona postać zatrzęsła się w mimowolnym skurczu.

Rzemień ominął cel, wzbił kurz uderzając w ziemię. Dziewczynka nie otwierając oczu

próbowała odpełznąć. Na pijackiej gębie rozlał się szeroki uśmiech. To też niezła zabawa.

Biczysko znów uniosło się w górę, ale już nie opadło z powrotem. Na zarośniętej gębie

odbiło się zastanowienie, małe oczka taksowały zaokrąglające się kształty bioder. Wozak

podrapał się po skudlonej czuprynie.

– Ech, brzydka jesteś jak kupa, ale co mi tam... – mruknął gmerając u pasa.

Smoki nie przetrącają kulasów. Nie robią też innych, paskudnych rzeczy, nie ściskają

boleśnie, zostawiając granatowe siniaki. Nie zioną piwem i czosnkiem w twarz, nie ślinią, nie

pokazują spróchniałych zębów. Nie wsadzają łap...

Wiedziała, że nie ucieknie, jak zawsze dotąd jej się udawało, zbyt paraliżował ją ból. A ten

człowiekiem był wystarczająco pijany, by zrobić to, co zamierzał, ale nie na tyle, by jej nie

dogonić. Nie myśląc już nawet, co zrobić rozwarła powieki, wpiła spojrzenie w tłustą,

poczerwieniałą z podniecenia gębę. Czuła oślizgłe myśli, kłębiące się pod niskim czołem jak

czarne ślimaki bez skorup.

Spojrzała prosto w przekrwione oczy prześladowcy.

Była brzydka, nie tylko z powodu pozlepianych, sztywnych jak sznurki włosów

opadających na chude ramiona. Miała zbyt głęboko osadzone, brązowe oczy, ocienione

wydatnymi brwiami, mały, cofnięty podbródek. Twarz znaczyły smugi brudu.

Ale nie to spowodowało, że wozak nagle stanął jak sparaliżowany i począł gwałtownie

trzeźwieć. W rozszerzonych, wpatrzonych w siebie oczach nie było strachu napastowanego

podlotka. Było w nich coś obcego..

Uświadomił to sobie dopiero teraz, za późno, jak pojęła jakaś część jego niezbyt lotnego

umysłu. Resztki mizernego rozsądku, tonącego z wolna w przepastnej głębi brązowych oczu

powiedziały mu, że to nie był najlepszy pomysł. Zaczepianie tego odmieńca to co innego, niż

napastowanie innej biedoty, dorastających dziewek, których tyle roiło się na podgrodziu. To

nie to samo, co kopnąć taką, obmacać, albo zerżnąć w zacisznym kąciku między kupą gnoju

a załomkiem murów.

Gdy pękły naczynia krwionośne w wybałuszonych oczach w jego wzroku czerwono

błysnęło szaleństwo. Resztką świadomości, rozpadającej się na kawałki poczuł ciepło, na

rozpiętych już, lecz jeszcze nie opuszczonych spodniach wykwitła mokra plama. Ta część

ciała, która przed chwilą jeszcze sterczała prężnie gotowa do akcji zwiotczała teraz, skurczyła

się żałośnie. Taka już miała pozostać, na zawsze.

Pod wozakiem ugięły się kolana. Cuchnący już teraz prócz piwska także moczem usiadł

ciężko, opierając się o wpółrozwalony murek, otaczający wysypisko. Jeszcze nie tak dawno

zwany Knurem od swej jurności, a zapewne także i obyczajów, spoglądał przed siebie

szklistym wzrokiem. Dłonią gmerał w rozporku, co miało być jego jedynym zajęciem przez

resztę życia.

Brzydka dziewczynka ogarnęła workowatą sukienkę, okrywając podrapane na ułomkach

cegieł chude kolana. Podniosła się posykując z bólu.

Odeszła trzymając w opuszczonej dłoni swą szmacianą laleczkę z nakreślonym węglem

uśmiechem na wiecznie zdziwionej twarzyczce. Za nią mrok zmierzchu okrył księstwo,

w którym zło częściej jest pijanym bydlakiem niż rycerzem w służbie ciemnych mocy

W którym nie trzeba być księciem, by zostać wyzutym z dziedzictwa.

***

Tylko dwa uczucia. To zaskakująco mało, jak na dwanaście lat życia. Owszem, znała

pojęcia na określenie innych, takich jak miłość, wdzięczność, radość. Wiedziała, co

oznaczają. Ale doznawała tylko głodu i zimna.

Teraz czuła głód. Na prawdziwe zimno trzeba było jeszcze poczekać, jesień była wyjątkowo

ciepła, tylko snujące się nitki babiego lata przypominały, że już niedługo z drzew zaczną

opadać liście, a szron posrebrzy zeschłą trawę o poranku. Chłody spóźniały się, lecz na pewno

nadejdą. Skoro jednak jeszcze nie nadeszły, nie należy tego żałować.

Głód nigdy nie czekał, nie był zjawiskiem sezonowym. Co rano nadchodził i dręczył

zawzięcie, rzadko dając się oszukać. Był wiernym towarzyszem nawet zimą, gdy przybrani

opiekunowie dawali od czasu do czasu miskę polewki. Zaś w lecie nikt nie chciał karmić

przybłędy. Niech sobie sama coś znajdzie, wykopie spod ziemi, znajdzie na wysypisku,

ukradnie wreszcie. Jej sprawa.

Na podgrodziu nie miała czego szukać. Zbyt duża konkurencja, dzieciaków takich jak ona

było mrowie. W dodatku łączyły się w grupy, do których nigdy jej nie przyjęto. Była

odmieńcem i niemową, w dodatku brzydką

Pozostawało miasto, za murami łatwiej coś znaleźć. Nawet odmieńcowi się to czasem

udawało. Musiała tylko przemknąć się niepostrzeżenie przez bramę, pod okiem straży.

Czasem się udawało, czasem nie, kończyło na paru kopniakach. Trudno, takie życie.

Ranek zmitrężyła zastanawiając się, czy dzisiaj warto. Nie czuła się specjalnie na siłach,

pręgi po uderzeniach bicza nabrzmiały, podeszły krwią, bolało stłuczone kolano. W takim

stanie ryzykowała schwytanie przez strażnika, a w perspektywie następne bicie. Ale nie jadła

już od dwóch dni, bała się osłabienia czy choroby.

W mieście, pod straganami na placu targowym zdarzało się znaleźć zgniłą brukiew, rybie

łby i inne dobre rzeczy. Mogła pomóc kupcom, nosić ciężkie skrzynki, dostać za to grosz czy

półgroszak. Wprawdzie rzadko, ale czasami nawet brzydki odmieniec coś zarobił, nie tylko

po grzbiecie.

W dobrych czasach udawało się sprzedać wystrugane z drewna laleczki, pomalowane

węglem i ochrą, rzeźbione drewniane paciorki, nawleczone na rzemyk. Ale dobre czasy

minęły, odkąd któryś z konkurencyjnych łobuzów zabrał jej największy skarb, ułamany

kozik.

Mimo obaw przeszła przez bramę bez większych kłopotów, uniknęła uwagi strażników,

którzy dziś wydawali się bardziej pijani niż zwykle. Szła błotnistą uliczką, starając się nie

patrzeć w twarze mijanych ludzi. Kiedyś ktoś powiedział. że ma "złe oko". Wtedy jeszcze nie

wiedziała, co to znaczy, ale dowiedziała się bardzo szybko, skończyło się wybiciem zęba, na

szczęście mlecznego. Wolała nie powtarzać tego doświadczenia. Mimo ciepła owinęła się

szczelnie dziurawą burką, kryjąc twarz pod spadającymi na oczy włosami. Od czasu do czasu

rzucała spod włosów spojrzenia, by wiedzieć, dokąd idzie.

Tłum wypełniający uliczkę zaczął się nagle rozstępować, ludzie usuwali się pod ściany

kamieniczek. Chciała zrobić to samo, lecz nie mogła się powstrzymać, by nie zerknąć

z zaciekawieniem.

Z przeciwka jechał rycerz, wyprostowany w kulbace, ponad mrowiącym się pospólstwem.

Zdawał się płynąć nad ludzką mierzwą, nad całym błotem i gnojem rynsztoków. Nawet bez

zbroi, tylko w kubraku, poznaczonym odciskami i rdzawymi plamami od pancerza był

imponujący. Spod skórzanej mycki, noszonej zazwyczaj pod hełmem wymykał się niesfornie

kosmyk jasnych włosów.

Zamarła na środku uliczki, nie bacząc, że stoi po kostki w kałuży wypełnionej w równej

mierze wodą, co końskim moczem i czymś jeszcze, czemu lepiej nie przyglądać się bliżej.

Nie odskoczyła pod mur.

Zdawało jej się, iż z naprzeciwka zbliża się wyzuty z dziedzictwa prawowity książę, który

walczyć będzie z mocami ciemności, pokona Czarnego Rycerza i wszelkie plugastwo, gdy

nadejdzie czas zapłaty.

– Prrr!

Chciała odskoczyć, gdy z tyłu dotarł do niej turkot kół i końskie chrapanie, lecz zawiodło

spuchnięte kolano. Poczuła uderzenie w plecy, powiew gorącego oddechu. Padła prosto

w kałużę, nie czując jeszcze bólu.

Zbierała się niezdarnie, uderzające obok niej kopyta ochlapywały ją błotem. Przeturlała się

na bok, pod tańczącym w zaprzęgu koniem, wstrzymywanym brutalnie ściągniętymi lejcami.

Wóz przechylił się przy akompaniamencie przekleństw woźnicy, na bruk poturlały się

dorodne główki kapusty.

Skuliła się w błocie, słysząc świst bata. Wprawdzie na razie celem był koński zad, wiedziała

jednak, że i na nią przyjdzie kolej. Znów nie mogła uciekać, noga była zdrętwiała

i bezwładna.

Ucichło mlaskanie kopyt w kałuży, tylko przekleństwa nie milkły. Gdy bat znów świsnął

wiedziała, że to na nią kolej. Mijały chwile odmierzane szaleńczo bijącym sercem.

Rzemień nie spadł. Zamiast tego dało się słyszeć głuche uderzenie, połączone

z chrupnięciem i jękiem. Po krótkich, urągliwych śmiechach znów zaszemrał zwykły miejski

gwar.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: