ciosy sierpowe.doc

Ciosy sierpowe co do skuteczności zajmują jedno z pierwszych miejsc wśród wszystkich podstawowych ciosów bokserskich. Zadaje się je zgiętą ręka, usztywnioną w stawie łokciowym. Droga ręki, zadającej cios sierpowy, jest krótka. Zmniejszony rozmach ruchów, przy równoczesnym szybkim skróceniu mięśni przedniej powierzchni pasa barkowego i skośnych mięśni brzucha, czyni ten cios szybkim i gwałtownym.

Zasadniczo, przy pomocy ciosów sierpowych, przeprowadza się ataki i kontrataki w półdystansie. Ciosy zadaje się w płynnej kolejności, pod najrozmaitszymi kątami; ciosy te opierają się na zasadzie przemieszczania ciężaru ciała z nogi na nogę, połączonego ze skrętami tułowia. Przy ciosie prawą ręką ciężar ciała przenosi się na lewą nogę, tułów skręca się w lewo; prawa ręka, zgięta w łokciu pod kątem prostym, wykonuje krótki, półkolisty ruch w płaszczynie poziomej (bąd też nieco z dołu ku górze, lub z góry na dół); pięść skręcona w pół obrotu palcami w kierunku ciała.

Przy tym ciosie przeniesienie ciężaru ciała, skręt tułowia i ruch ręki zaczynają się i kończą równocześnie, zlewając się w jedną całość - szybki ruch. W końcowym momencie ciosu prawą, lewa ręka znajduje się w położeniu wyjściowym do zadania ciosu, który wykonuje się w analogiczny sposób, jak cios prawą. Sierpowymi ciosami można atakować i z dystansu, lecz zaczynając atak bokser musi zrobić dostatecznie szybki krok, żeby zbliżyć się do przeciwnika. Aby móc skutecznie wykorzystywać ciosy sierpowe dla przeprowadzenia ataku bądź kontrataku, należy nauczyć się zadawać je, poruszając się po całym ringu.

Cios sierpowy lewą w głowę
Cios sierpowy lewa z powodzeniem stosują bokserzy, władający swobodnie lewą ręką. Znajdując się w niedalekiej od przeciwnika odległości (przy bocznej pozycji), lewa ręka ma do odbycia bardzo krótką drogę do celu, co daje możność zadania ciosu szybko i dokładnie. To, w cios kieruje się prosto w cel na przedniej powierzchni głowy i tułowia przeciwnika, utrudnia przed nim obronę. Wszystko to przyczynia się do skuteczności tego ciosu.

Przed właściwym atakiem bokser powinien postarać się markowanymi akcjami doprowadzić do odsłonięcia głowy przez przeciwnika i wybrać dogodny moment do zadania ciosu (rys. 11). Przy ataku ruch może się zaczynać krokiem bądź odbiciem się lewą nogą. Długość kroku dyktuje odległość, z której bokser liczy na zadanie silnego ciosu. Przy ciosie (z krokiem lewą nogą) lewa ręka, zgięta w łokciu, bez zamachu, nie opóźniając się w stosunku do ruchu skrętowego tułowia w prawo, zaczyna półkolisty ruch z dołu ku górze i dalej po linii poziomej do celu. Pięść zwrócona paznokciami w dół - ku sobie. W momencie zadawania ciosu bokser opiera się przednią częścią stopy o podłogę, aby nic stracić równowagi. Rzeczą nieodzowną jest przy tym ochraniać dłonią prawej ręki głowę przed kontrciosami przeciwnika.

Andrzej Timoszin, trzykrotny mistrz ZSRR, popularyzował wśród radzieckich bokserów sierpowe ciosy lewą ręką. Jego wystąpienia na ringu były świetna demonstracją sierpowych ciosów, zadawanych w najróżnorodniejszych sytuacjach taktycznych. A. Timoszin, uszkodziwszy sobie w walce silnie kiść prawej ręki, zmuszony był na długo zrezygnować z uczestnictwa w zawodach, by rękę tę wyleczyć. Kontynuując trening i podtrzymując swoją formę sportową, przestawił się on całkowicie na pracę lewą ręką. Ćwicząc się w zadawaniu ciosów na worku i w walce z partnerem, wyćwiczył on w rezultacie lewą rękę do tego stopnia, że w następstwie, wyleczywszy już prawą rękę, zadawał swoje ulubione ciosy prawie zawsze lewą ręką. Doświadczenie A. Timoszina podkreśla, jak ważną rzeczą jest zajmowanie się ćwiczeniami lewej ręki, (żeby móc się nią w walce posługiwać z niemniejszym powodzeniem, niż prawą.

Cios sierpowy lewą w tułów
Sierpowy cios lewą w tułów zadaje się w ten sam sposób, jak i cios w głowę, lecz ciało przy ciosie w tułów nachyla się nieco bardziej; nogi zginają się, zmienia się kierunek ręki, zadającej cios. Bardziej skupiona pozycja ciała pozwala zbliżyć rękę, zadającą cios, do celu i nadać jej w chwili zadawania ciosu dużą gwałtowność (rys. 12).

Z punktu widzenia taktycznego cios ten może mieć różnorodne zastosowanie: można nim bezpośrednio rozpoczynać atak; posługiwać się jako kontrciosem "bezpośrednim", bąd "z obrony", w połączeniu z rozmaitymi rodzajami obrony; nawiązywać walkę, dezorganizując krycie przeciwnika przed zadaniem ciosu w głowę. Charakter kontrciosów, bezpośredniego" i ,,z obrony", zadawanych w tułów, określa obrona, w połączeniu z która one są zadawane.


Cios sierpowy prawą w głowę
Ciosem tym, jak i wszystkimi innymi ciosami, zadawanymi prawą ręką, prawie nigdy nie rozpoczyna się ataku. Następuje on po ciosie (markowanym bąd normalnym), zadawanym Iową ręka, zadaniem, którego jest rozbić gardę przeciwnika i stworzyć możliwość zadania ciosu prawą ręką (rys. 13).

Lewostronne położenia ciała przeciwnika, znajdującego się w pozycji bokserskiej, stwarza w naturalny sposób zasłonę dla podbródka przed ciosami z boku. Aby spowodować odsłonięcie się przeciwnika, stosuje się markowane ciosy w tułów, zmuszające przeciwnika bronić tułowia, a przez to samo osłabić obronę głowy. Jako cios markowany można tu zastosować eros prosty bąd sierpowy lewą w tułów.

Wasyl Czudinow (mistrz ZSRR 1938 r. w wadze średniej) zadawał wyjątkowo silny prawy sierpowy cios w głowę. Kiedy przeciwnicy poznali ten podstawowy cios jego ataku, Czudinow długo pracował nad tym, żeby ten cios stał się dla przeciwnika nieoczekiwanym, żeby ukryć przed nim moment ataku, żeby dobrać w tym celu odpowiednie, markowane ciosy lewą ręką, które odwracałyby uwagę przeciwnika. Ulubionym sposobem przygotowania ciosu stał się dla Czudinowa podkreślony technicznie, przesadny ruch ciosu prostego lewą w tułów. Zagrażając przeciwnikowi tym ciosem (dla odkrycia głowy przeciwnika), Czudinow zyskiwał nieznacznie dogodną wyjściową pozycję dla zadania ciosu sierpowego prawą w głowę. Atakując sierpowym ciosom w głowę, bokser wykonuje szybki krok lewą nogą w stronę przeciwnika (nieco w lewo). Szybkość ruchu ciała w kierunku celu początkowo rozwija się dzięki odbiciu się prawą nogą, polem zwiększa się dzięki skrętowi tułowia z prawej strony na lewo. Równocześnie prawa ręka, przyciągnięta nieco do tułowia i zaciśnięta w pięść (skierowaną palcami w półobrocie w dół i ku tułowiu), porusza się po wyimaginowanym łuku z dołu ku górze i dalej po linii poziomej, dochodząc do celu pod prostym kątem. Lewa ręka ochrania dłonią podbródek, a żołądek - łokciem. -Ochronę tę, w momencie ataku, wykorzystuje się dla asekuracji przed kontrciosami ("bezpośrednimi"). Prawą nogę, po odbiciu się, podciąga się ku lewej, na którą przenosi się całkowicie ciężar ciała, bąd też pozostawia się ją w tyle. Lewa noga opiera się w momencie zadawania ciosu przednią częścią stopy o podłogę, powstrzymując dalszy ruch postępowy ciała ku przodowi.

Przy kontrciosie sierpowym prawą w głowę ruch jego podporządkowuje się obronie, w połączeniu, z którą cios ten się zadaje. Na przykład, w tych wypadkach, kiedy atakujący przeciwnik znajdzie się w bezpośredniej bliskości, bokser dla zadania kontrciosu (,,bezpośredniego" w połączeniu z odchyleniem) przenosi ciężar ciała z powrotem na prawą nogę, utrzymując w ten sposób konieczną odległość od przeciwnika. Tułów skręca się przy tym z prawej strony na lewo, wspierając się na prawej nodze. Lewa noga, uwolniona od ciężaru ciała, pozostaje w przedzie, opierając się o podłogę przednią częścią stopy. Lewa ręka ochrania podbródek dłonią, a tułów - opuszczonym łokciem.



Cios sierpowy prawą w tułów
Ciosu tego nic nalicza się do atakujących. Przy lewostronnej pozycji przeciwnika jest on trudny do wykonania. Zadając ten cios z dystansu można bardzo łatwo uszkodzić sobie rękę o łokieć lewej ręki przeciwnika. Jednak cios sierpowy prawą w tułów jest łatwy do zastosowania jako kontra w tych wypadkach, kiedy przeciwnik znajdzie się w pozycji frontalnej, względnie będzie zwrócony prawym bokiem do boksera, po nieudanej próbie zaatakowania prostym lub sierpowym ciosem prawa w głowę. Cios sierpowy prawa w tułów należy we wszystkich wypadkach specjalnie dokładnie kierować w cel. Aby zadać cios w przednia lub boczną część tułowia przeciwnika, ruch ciała należy kierować w lewo - w przód (rys. 14).



Cios zadaje się z pozycji skupionej, chroniącej boksera od kontrciosów w głową. Ciężar ciała przy zadawaniu ciosu przenosi się na lewą nogę, która przedtem wykonuje niewielki posuwisty krok w lewo - w przód. Tułów obraca się po osi pochyłej w lewo, dodając ręce zadającej cios potrzebnej dynamiki, ręka pozostaje zgięta w stawie łokciowym i kieruje się po linii łuku ku celowi. Pięść dotyka celu główkami kości śródręcza; w momencie zadania ciosu pięść zwrócona jest palcami w dół ku sobie. Po zadaniu ciosu, powracając do pozycji bokserskiej, należy zachować obronna pozycję ciała, aby zabezpieczyć się od kontrataku przeciwnika.