Awanturnica - Martin Michelle.pdf - Amber - lea1965

MICHELLE MARTIN

AWANTURNICA

PROLOG

26 kwietnia 1804 roku, popołudnie

Ravenscourt, wiejska siedziba księcia Northbridge, okolice Fonon,

Lancashire

- Co mu jest, doktorze? - spytał książę Northbridge.

- Jest tylko wyczerpany, milordzie - odparł młody lekarz o rumianej, czerstwej twarzy,

zamykając za sobą drzwi gabinetu. - Jeśli porządnie wypocznie i będzie się dobrze odżywiał,

po tygodniu powinien być zdrów jak ryba.

- Czy mówił coś do pana? - indagował Henry Bevins, odwracając się na krześle

stojącym przed biurkiem księcia.

- Nie, sir Henry, nic sensownego. Parę razy wyszeptał coś, co brzmiało jak Jamie, i

jeszcze coś jakby Howard, a może i gors. To wszystko.

- Czy możemy zrobić coś więcej dla tego nieszczęśnika? - spytał lord Northbridge.

- Udzieliłem ochmistrzyni wszelkich niezbędnych wskazówek, milordzie. Będę go

codziennie odwiedzał, jednakże nie przewiduję żadnych komplikacji.

- Kiedy możemy spróbować go wypytać? - chciał wiedzieć książę.

- Nie wcześniej niż po dwudziestu czterech godzinach, może nawet dwudziestu ośmiu.

Jest skrajnie wyczerpany.

- Psiakrew! - rzucił książę z irytacją.

- Wygląda na to, że musimy na razie trwać w niewiedzy - zauważył łagodnie sir

Henry.

- Trudno uwierzyć, że to Monty spowodował całe to zamieszanie - rzekł książę. - Dick

musiał być chyba szalony, przedkładając tempo nad pożywienie i sen... No dobrze, kiedyś w

końcu dojdzie do siebie. Dzięki, że przybył pan tak szybko, doktorze.

- To dla mnie zaszczyt, milordzie, jak zawsze - odparł lekarz. Zgiął się w pełnym

szacunku ukłonie i dyskretnie opuścił gabinet, zamykając za sobą drzwi.

- Hmm - Henry Bevins odwrócił się do księcia. - No to mamy niezły pasztet. Myśli

pan, że list jest prawdziwy?

Książę Northbridge wziął z biurka powalany ziemią dokument.

- Naturalnie może być sfałszowany. Znam jednak pismo Monty'ego i mógłbym

przysiąc, że wyszedł spod jego ręki. A co ważniejsze, znam Dicka Rowana. Towarzyszy

Monty'emu nieprzerwanie od trzydziestu lat, kiedy to wyjechali razem z Anglii. Nie opuściłby

swego pana w najgorszych okolicznościach.

- A zatem Montague Shipley rzeczywiście nie żyje, jak twierdzą jego brat i syn.

- O ile to rzeczywiście syn Monty'ego przebywa teraz w Thornwynd.

Sir Henry poprawił pincenez.

- Ale w liście Montague'a Shipleya wyraźnie jest mowa o jego synu, który wraz z

opiekunem wraca do Anglii. Czy tym opiekunem nie jest wuj chłopca, Horacy Shipley?

Książę wstał z krzesła i zaczął przemierzać tam i z powrotem chiński dywan w kolorze

ciemnej zieleni.

- Jeszcze wczoraj powiedziałbym „tak”. Ale dzisiejsze nieoczekiwane pojawienie się i

zasłabnięcie Dicka Rowana, ten list i testament Monty'ego całkiem zamąciły wodę. Monty

pisze w liście, że chłopiec przybędzie do Anglii nie wcześniej niż za tydzień. A Horacy i jego

domniemany bratanek są tutaj już od dwóch tygodni!

- Dwóch pretendentów do tytułu baroneta - mruknął sir Henry.

- Otóż to. Który z nich jest prawdziwym Jamesem Shipleyem?

- Dokumenty chłopca w Thornwynd zdają się być w porządku. No i zna hasło.

Książę zbył ten argument machnięciem ręki.

- Dokumenty można podrobić, a hasła mógł go nauczyć Horacy. W rodzie Shipleyów

jest znane od pokoleń.

- Chłopak niewątpliwie wygląda jak Shipley.

- Tak. I w tym cały szkopuł. - Książę wsunął rękę do kieszeni bryczesów; objeżdżał

właśnie posiadłość, kiedy nieoczekiwanie pojawił się Dick Rowan. - Niewykluczone, że

Horacy przywiózł Jamiego do Anglii, nie z życzliwości bynajmniej, gdyż jej nie zna, ale w

nadziei, że poprzez niego uda mu się zyskać kontrolę nad Thornwynd.

- Całkiem możliwe, sądząc z tego, co mi wiadomo o Shipleyu - zauważył sir Henry,

wciągając duży niuch tabaki.

- Tu jednak mamy list Monty'ego - książę podszedł do biurka i wziął do ręki

pojedynczy arkusik papieru. - Równie dobrze można przypuszczać, że Monty nie oddałby

swego syna w ręce Horacego, bo między braćmi nie było ani krzty uczucia. Całkiem możliwe,

że powierzył opiekę nad nim komuś innemu. Ach, gdyby wymienił nazwisko opiekuna

Jamiego!

- No cóż, ostatecznie biedak był umierający. Sam pisze o tym w swoim liście. Trudno

po nim oczekiwać, by w takiej chwili pomyślał o wszystkim.

- Tak - lord Northbridge wpatrywał się w list, jak gdyby samą siłą woli mógł zmusić

papier do powiedzenia tego, co chciał wiedzieć. Wreszcie upuścił go z westchnieniem na

biurko i opadł na krzesło. - O ile rzeczywiście jest to list od Monty'ego. Zawikłany problem,

Bevins.

- To prawda, milordzie. Co więc pan zamierza zrobić?

- Jedyną rzecz, którą jestem w stanie zrobić: wypełnić powinność. Testament

Monty'ego powierza mi kuratelę nad Jamesem Shipleyem. Bez względu na to, czy dokument

jest prawdziwy, czy sfałszowany, moim obowiązkiem, jako człowieka o wysokiej pozycji w

naszej sferze, jest zapewnienie właściwej sukcesji Thornwynd, a zatem również zapewnienie

chłopcu bezpieczeństwa. Jeden Jamie jest już bezpieczny w Thornwynd. Muszę więc spełnić

ostatnią, jak mniemam, prośbę Monty'ego i spotkać się z drugim Jamesem Shipleyem w

Northamptonshire. Dojdę prawdy, jeśli nie w drodze powrotnej do Lancashire, to z pewnością

kiedy skonfrontujemy obu chłopców.

- Jeśli list Monty'ego jest sfałszowany, mogą was spotkać w drodze nieprzyjemności -

zauważył sir Henry. - Jedynie łotr mógłby się poważyć na uknucie takiej intrygi.

- Och, będę uważał - powiedział niedbale lord Northbridge. - Sądzę, że sama moja

obecność wystarczy, by zapobiec kłopotom.

Sir Henry zachichotał.

- Nie posiadałbym się z radości, gdyby ten drugi Jamie okazał się dziedzicem, a

testament Monty'ego był prawdziwy. Wszystkie nadzieje Horacego Shipleya zostałyby

wówczas zniweczone. Niewątpliwie spodziewa się, że zostanie mianowany kuratorem

chłopca. Jeśli pan obejmie to stanowisko, nie uda mu się splądrować Thornwynd.

- W momencie gdy James Shipley, numer jeden czy numer dwa, zostanie mianowany

kolejnym baronetem, Horacy Shipley będzie wyłączony z gry - zgodził się książę z ponurą

satysfakcją.

- Czy powiemy Horacemu o tym drugim Jamiem?

Lord Northbridge odchylił się na oparcie krzesła i westchnął. To, co powinno być

sprawą prostą, okazywało się diabelnie skomplikowane.

- Będziemy musieli. Już teraz usiłuje zyskać wpływ na Thornwynd. Trzeba go

powstrzymać. Jedynym sposobem, by zrobić to w zgodzie z prawem, jest podanie do

wiadomości, że istnieje drugi pretendent do tytułu baroneta.

- Ależ będzie wściekły - rzekł sir Henry z błogim uśmiechem.

- Tak - na twarzy lorda Northbridge rzadko gościł wyraz rozbawienia. Książę był

dżentelmenem statecznym, który poważnie traktował swoją pozycję, posiadłość i siebie

samego. Jego ojciec większość spędzanego z synem czasu przeznaczał nie na frywolne

przyjemności, ale na wdrażanie go do przyszłych obowiązków jako jedynego męskiego

potomka, spadkobiercę tytułu i rozległych włości. Gdy więc lord Northbridge jako zupełnie

młody człowiek objął sukcesję po ojcu, nie oddawał się bynajmniej hulankom i rozpuście.

Jego zainteresowania szły w całkiem odmiennym kierunku.

Ubierał się w rzeczy proste, ale w dobrym gatunku, wiedział bowiem, że stanowi wzór

dla innych młodych ludzi w okolicy i nie chciał sprowadzić żadnego z nich na zgubną drogę

dandyzmu. Był znany i wysoko ceniony jako utalentowany jeździec, bokser i szermierz,

słowem jako znakomity sportowiec. Traktował to jednak jako nieodzowny atrybut swojej

pozycji.

Staranny i surowy zarządca swoich włości, miał jako właściciel ziemski doskonałą

opinię. Dbał o dzierżawców, służbę i partnerów w interesach. Szanowano go za to, ale nie

kochano. Nawet jeśli ludzie nie byli w stanie właściwie ocenić jego uniwersyteckiego

wykształcenia, to wiedzieli wystarczająco dużo, by móc ocenić różnicę między panem, który

działa z obowiązku, a tym, który działa z odruchu serca.

Jego siostra Fanny, która w dzieciństwie i w okresie dojrzewania cierpiała na

powtarzające się ataki febry, utrzymywała, że książę nie ma serca. Matka, jeśli już była w

stanie przenieść uwagę z własnej osoby na kogokolwiek innego, słabo przytakiwała. Syn z

roku na rok kategorycznie odmawiał występowania w roli gospodarza w ich miejskim domu

przy Grosvenor Square podczas sezonu londyńskiego, wdowa Northbridge zaś uważała

podobne zachowanie za niedopuszczalne. Mimo iż nie najmłodszy, książę nadal uważany był

za doskonałą partię, a jego obecność przydałaby atrakcyjności organizowanym przez nią

balom, rautom, śniadaniom wiedeńskim i spotkaniom przy karcianych stolikach.

Nawet jeśli ktokolwiek odważyłby się poinformować lorda Northbridge, iż świat

uważa go za zimną rybę, z pewnością by się tym nie przejął. Dumny był ze swojego

chłodnego, racjonalnego stosunku do rodziny, interesów oraz sąsiadów, wierzył bowiem

święcie, że tylko w ten sposób może wypełnić swoje obowiązki wobec nich, a obowiązek był

jego bogiem.

Kiedy trzy lata temu Fanny wychodziła za mąż, spytała brata, dlaczego właśnie

poczucie obowiązku nie zaprowadziło go już dawno temu do ołtarza. Odpowiedział jej

grzecznie, że musiałby w tym celu spotkać osobę godną tego, by mogła zostać kolejną

księżną Northbridge. Poinformował siostrę, iż jego żona, poza wybitną urodą, szlachetnym

urodzeniem i odpowiednio dużym majątkiem musi mieć wyrafinowany umysł, władać

kilkoma językami, grać przynajmniej na jednym instrumencie i mieć doskonały gust. Powinna

również znać poezję zarówno antyczną, jak i współczesną, a także nosić się wytwornie, co

wyróżniałoby ją spośród pospolitego modnego tłumu.

Fanny rzekła z przekąsem, iż wobec tego bez wątpienia umrze on jako kawaler i jasne

Awanturnica - Martin Michelle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: