Martyn Leah - Ocalone małżeństwo.pdf - ksiazki pdf romanse - h 12345(1) - kuleczkaq

Leah Martyn

Ocalone małżeństwo

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Co u ciebie, mała? – Adam Westerman wkroczył energicznie na werandę i podszedł do

młodziutkiej pacjentki. Chora na raka Jadę McKinney musiała poddać się amputacji nogi, ale

nie traciła dobrego nastroju. Odwróciła się od okna, z którego rozciągał się widok na Sydney,

i uśmiechnęła się do lekarza.

– Wszystko dobrze, panie doktorze. – Przykuśtykała do niego na kulach. – Wracam do

domu.

Adam uniósł brwi. Decyzję o wypisaniu dziewczynki podjęto zaledwie pół godziny

wcześniej.

– Doktor Sally mi powiedziała – wyjaśniła Jadę. A więc wszystko jasne. Sally Ryder

należała do zespołu chirurgicznego w szpitalu św. Krzysztofa i w czasie tygodni hospitalizacji

Jadę bardzo się z nią zżyła.

Dlatego też Adam, chociaż był szefem chirurgów, nie miał koleżance za złe, że to właśnie

ona przekazała dziewczynce informację, na którą ta tak długo czekała.

– Właśnie rozmawiałem z twoją mamą – powiedział. – Załatwia w biurze podróży przelot

do domu.

– Hm. – Jadę zmarszczyła piegowaty nosek. – Myślę, że poczekamy parę dni na

połączenie z Bellreagh.

– Pochodzisz z Bellreagh? – zdziwił się Adam i serce mocniej mu zabiło. Wiedział, że

Jadę mieszka na prowincji, tak jak większość jego młodocianych pacjentów, ale że akurat w

Bellreagh... ?

Nagle napłynęły wspomnienia z rodzinnego miasta.

– Za kilka tygodni będziemy obchodzić stulecie naszej miejscowości. – Jadę przysiadła

na wyściełanej poręczy sofy. – Będzie super.

– Na pewno – uśmiechnął się Adam zdziwiony, dlaczego Josh nic mu nie wspomniał o tej

uroczystości. Ale ostatnio syn w ogóle nie miał czasu na rozmowy z nim.

Oczy Adama na moment posmutniały. To przez rozwód i jego nieobecność. Powinien

porozmawiać z Liv na temat częstszych spotkań z synem.

– Mógłby pan przyjechać?

– Słucham? – Adam sprawiał wrażenie rozkojarzonego.

– Był pan daleko stąd – zauważyła Jadę.

– Chyba tak. – Zmusił się do uśmiechu. – O co pytałaś?

– Pytałam, czy nie przyjechałby pan na obchody stulecia Bellreagh – powiedziała

dziewczynka.

Adam potarł policzek. Do diabła, to niezły pomysł! Może przecież wziąć parę dni

wolnego, miał i tak nadmiar zaległego urlopu, i spędzić trochę czasu z Joshem.

– Gdyby pan przyjechał, mógłby pan przeprowadzić moje badanie kontrolne w szpitalu.

Nie musiałabym wracać do Sydney.

– To prawda. – Adam zamyślił się. Pokonała go ta zadziorna trzynastolatka.

Rzeczywiście jej badanie kontrolne mogłoby się odbyć w Bellreagh. Nagle ten pomysł zaczął

nabierać realnych kształtów.

– A więc kiedy odbędą się te uroczystości? – zainteresował się. – Znasz już datę?

Uradowana Jadę podniosła się z sofy.

– Koledzy z klasy przysłali mi ulotki. Zaraz przyniosę. – Pokuśtykała do swego pokoju i

szybko wróciła. Podała Adamowi żółtą kartkę. – Myślę, że żółty kolor symbolizuje akacje –

powiedziała. – Akurat będą kwitły.

Adam stłumił powracające wspomnienia i przebiegł wzrokiem listę imprez planowanych

na czas uroczystości. W piątek wieczór odbędzie się przyjęcie połączone z tańcami, w sobotę

imprezy sportowe, między innymi zawody w przeciąganiu liny między dwiema drużynami

złożonymi z pracowników szpitala. Uśmiechnął się pod nosem. To powinno być

interesujące... albo komiczne – zależnie od punktu widzenia. Na niedzielę, ostatni dzień

jubileuszu, przewidziano mszę i targi rzemiosła.

– Będzie fajnie – przekonywała Jadę. – Do tego czasu przyzwyczaję się już do mojej

nowej nogi. Będę mogła wszędzie pójść. – Uśmiechnęła się kpiąco. – Tylko w wyścigu

trójnożnym byłabym troszeczkę za wolna.

Adam wiedział, że wyścig „trójnożny” polega na tym, że prawa noga jednego uczestnika

jest związana z lewą nogą drugiego. Roześmiał się, słysząc słowa Jadę. Miał ochotę uściskać

tę dzielną dziewczynkę, która tak doskonale radziła sobie z ciężarem choroby, nie pozwalając,

by ją przygniótł. W tej chwili niezadowolenie z własnego życia osobistego wydało mu się

czymś małostkowym i przesadnym. Musi przestać rozpamiętywać przeszłość i zastanowić się,

co mógłby w swoim życiu zmienić, by popatrzeć w przyszłość z takim optymizmem jak Jadę.

Do licha, do pięt nie dorasta tej nastolatce.

– W porządku, przekonałaś mnie – oświadczył. – Jeśli tylko uda mi się wygospodarować

trochę czasu, przyjadę.

– Super! – ucieszyła się Jadę.

– Będę w kontakcie z twoją mamą, żeby uzgodnić termin badania. – Położył dłoń na

ramieniu dziewczynki. – A teraz masz może jeszcze jakieś pytania?

– Chyba nie. – Jadę zawahała się. – Czasami... wydaje mi się, że mam tę nogę. –

Popatrzyła na Adama pytająco.

– To normalne. Bardzo cię to niepokoi?

– Raczej nie. W nocy miałam wrażenie, że swędzi mnie stopa, której nie mam, ale

poskrobałam się w drugą i przeszło.

– Dzielna dziewczyna – pochwalił ją. – A zatem do zobaczenia za parę tygodni. – Położył

dłoń na głowie młodej pacjentki i pogłaskał ją. – Uważaj na siebie, kochanie.

– Cześć, chłopcy i dziewczyny. Słyszałem, że wszystkie motele i puby są zarezerwowane

na obchody rocznicowe – rzekł Mike Townsend, szef zespołu pielęgniarek w szpitalu w

Bellreagh, tuż przed rozpoczęciem nocnej zmiany.

– Przyczepy kempingowe pewnie też są już wynajęte – wtrąciła Suzy Barker. – Wszyscy,

którzy kiedykolwiek pracowali w tym szpitalu, przyjęli zaproszenie.

– To świetnie! Doskonale! – rozległy się radosne okrzyki.

Siostra oddziałowa Liv Westerman zadrżała, słysząc ten wybuch radości. Podniosła

wzrok znad grafiku i odgarnęła z czoła ciemne włosy.

– Zapowiada się niezła zabawa – zauważyła beztroskim tonem, siląc się na uśmiech. – A

teraz, skoro nikt nie jest zainteresowany grafikiem, pozwolę sobie opuścić to miejsce.

Zamiast jednak pojechać do siebie, Liv skierowała się do przytulnego domu matki,

spragniona jej kojącego towarzystwa i rodzinnej atmosfery. W chwilę później otwierała już

drzwi kuchni Mary Malloy.

– Mamo, to ja! – zawołała.

– Witaj, kochanie. Josh jest z tobą? – Mary podniosła wzrok znad ciasta, z którego

formowała małe bułeczki.

– Nie, poszedł na trening. – Liv podeszła do blatu kuchennego i włączyła czajnik. –

Odbieram go o wpół do piątej. Napijesz się herbaty?

– Chętnie. – Mary wsunęła do piekarnika blachę z bułeczkami. – Cieszysz się z wizyty

Adama? – zapytała.

– Myślę, że... – Liv zawahała się, zdając sobie sprawę, że „cieszyć się” nie jest w tym

przypadku określeniem, które trafnie oddawałoby jej uczucia. Była śmiertelnie przerażona

perspektywą spotkania z byłym mężem. Na litość boską, minęły trzy lata od czasu, kiedy

ostatni raz widzieli się nieco dłużej.

Josh był już na tyle duży, że mógł sam latać do Sydney i Liv zachęcała go, by spędzał

więcej czasu z ojcem. Ale od kiedy skończył dwanaście lat, wolał treningi i zbiórki drużyny

skautów.

Zacisnęła zęby i potrząsnęła głową. Intuicja podpowiadała jej, że Adamowi nie

wystarczają takie spotkania od przypadku do przypadku. Przyznawała mu rację. Ona też nie

chciała, by Josh odizolował się od ojca.

Westchnęła. Wciąż dręczyło ją poczucie winy z powodu rozwodu. Przed, a nawet

bezpośrednio po sprawie sądowej, miała jeszcze nadzieję, że potrafią jakoś wyjaśnić sobie

wszystkie nieporozumienia i wrócić do siebie. Ale tak się nie stało, a teraz było już za późno.

Zaprzepaścili bezpowrotnie wszystko.

– Adam przyjeżdża głównie ze względu na Josha, mamo – powiedziała.

– Cóż, to chyba dobrze? – Mary popatrzyła bacznie na córkę. – Josh jest w wieku, kiedy

dzieci są bardzo podatne na wpływy. To cudownie, że Adam bierze wolne, żeby trochę pobyć

z synem.

Tak, mamo, tobie się to podoba, pomyślała Liv. Jej matka nadal miała słabość do swego

byłego zięcia.

– Gdzie się zatrzyma? – spytała Mary.

– W motelu Swagmana – odparła Liv.

– Ależ po co ma wydawać pieniądze na motel – żachnęła się starsza pani. – Może

mieszkać u mnie.

– Znasz Adama, mamo. Wiesz, że on woli być niezależny.

– Najwyższy czas, żeby to zmienić. – Mary wzruszyła ramionami. – Kiedy przyjeżdża?

Martyn Leah - Ocalone małżeństwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: