Max Freedom Long - Magia Cudów.pdf - Huna - Penelopo

MAX FREEDOM LONG

MAGIA CUDÓW

(Wiedza tajemna staroŜytnych kahunów)

[Wydawnictwo MEDIUM,1995 / Tytuł oryginału: „The Secret Science Behind Miracles”, 1948, 1976]

www.kippin.prv.pl

PRZEDRUK

MAX FREEDOM LONG

MAGIA CUDÓW

(Wiedza tajemna staroŜytnych kahunów)

[Wydawnictwo MEDIUM,1995 / Tytuł oryginału: „The Secret Science Behind Miracles”, 1948, 1976]

Max Freedom Long otrzymał kiedyś

posadę nauczyciela w szkółce leŜącej w

pobliŜu czynnego wulkanu Kilauea, na

Wyspach Hawajskich. Tam, od hawajskich

kolegów-nauczycieli i od ich przyjaciół

pierwszy raz usłyszał o tubylczych magach

„kahunach”, czyli „StróŜach Tajemnicy”.

Osobliwe wieści, jakie do niego

dochodziły, zafascynowały go tak bardzo,

iŜ stały się początkiem jego długoletnich

badań poświęconych wiedzy tajemniej

(Hunie) staroŜytnych Polinezyjczyków.

Magia cudów to pierwszy tom

siedmiotomowej serii poświęconej

staroŜytnej Hunie. Autor, opowiadając o

swojej drodze do poznania tajników

wiedzy, przekazywanych tylko w sekrecie

z pokolenia na pokolenie, podaje

równocześnie wiele przykładów zjawisk

parapsychicznych, których sam był

świadkiem lub o których mu opowiadano.

Opisuj więc przypadki cudownych

uzdrowień, jasnowidzenia, telepatii,

psychometrii, dematerializacji, władania

nad pogodą i zwierzętami itp. Co więcej,

na podstawie bogatego materiału

dowodowego wpaja Czytelnikowi

przekonanie, Ŝe zdolności do tego typu

działań tkwią w kaŜdym człowieku, trzeba

tylko umieć dotrzeć do głębszych

poziomów ludzkiej świadomości, a tego

właśnie uczy nas Huna.

Rozdział I

Odkrycie, które mo Ŝ e zmieni ć ś wiat

KsiąŜka ta opowiada o odkryciu staroŜytnego i tajemnego systemu magii, która, jeśli zdołamy

nauczyć się stosować ją tak, jak tubylczy magowie Polinezji i Afryki Północnej, mogłaby zmienić

świat... o ile wybuch bomby atomowej nie zahamuje na zawsze wszelkich przemian cywilizacyjnych.

W młodości byłem baptystą, ale często wraz z przyjacielem z lat młodzieńczych chodziliśmy na

naboŜeństwa do kościoła katolickiego. Później studiowałem przez krótki okres „wiedzę chrześcijańską”

(Christian Science). Nieco dłuŜej interesowałem się teozofią, aŜ w końcu na podstawie dostępnej mi

literatury dokonałem przeglądu wszystkich niemal religii.

Z tym przygotowaniem i po uzyskaniu specjalizacji w dziedzinie psychologii przybyłem w 1917 roku

na Hawaje, gdzie miałem pracować jako nauczyciel. Pozwoliło mi to zamieszkać w pobliŜu czynnego

wówczas wulkanu Kilauea, który zamierzałem odwiedzać tak często, jak to tylko moŜliwe.

Wyruszyłem więc z Honolulu i po trzydniowej podróŜy małym parowcem dotarłem w końcu do

mojej szkoły. Mieściła się w trzech salach w budyneczku połoŜonym w odludnej dolinie, pomiędzy

rozległą plantacją trzciny cukrowej a wielką farmą uprawianą przez Hawajczyków. Posiadłości te

naleŜały do białego człowieka, który większość Ŝycia spędził na wyspach.

Dwaj podlegający mi nauczyciele byli tubylcami, zrozumiałe więc, iŜ w krótkim czasie wiele

dowiedziałem się o ich hawajskich przyjaciołach. Wówczas po raz pierwszy usłyszałem oględne

wzmianki o miejscowych magach, kahunach , czyli StróŜach Tajemnicy.

Wzbudziły one moją ciekawość, zacząłem więc zadawać pytania. Ku memu zdziwieniu,

zorientowałem się, Ŝe pytania te nie były mile widziane. Miałem wraŜenie, Ŝe poza zwyczajną

egzystencją tubylców istnieje jakaś sfera tajemnego i ukrytego przed wścibskim okiem Ŝycia.

Dowiedziałem się ponadto, Ŝe od chwili gdy misjonarze chrześcijańscy uzyskali na wyspach silne

wpływy polityczne, kahuni zostali wyjęci spod prawa. Cała ich działalność była więc ściśle tajna,

przynajmniej wobec białych.

Trudności w uzyskaniu informacji i niechęć ze strony tubylców tylko zaostrzyły moje pragnienie, by

poznać bliŜej te dziwne praktyki o posmaku ciemnego zabobonu. Relacje naocznych świadków,

zaprawione dawką absurdu i niedorzeczności, nieodmiennie działały na mnie tak, jak paląca i zbyt

ostra przyprawa działa na podniebienie. Duchy bezczelnie przechadzały się po wyspie, i to nie tylko

duchy zmarłych Hawajczyków. TakŜe i pomniejsi bogowie chadzali sobie tu i ówdzie. Podobno bogini

wulkanów, Pele, odwiedzała tubylców we dnie i w nocy pod postacią dziwacznej, starej kobiety, której

nigdy przedtem nie widziano w tych stronach. Prosiła o tytoń. Dawano jej go natychmiast, nie

stawiając zbędnych pytań.

Opowiadano teŜ historie o cudownych uzdrowieniach dokonanych za pomocą magii, o magicznym

zabijaniu ludzi ponoszących winę za krzywdy bliźnich i o tym, co było dla mnie najdziwniejsze, a

mianowicie o stosowaniu magii do badania przyszłości poszczególnych ludzi i do jej zmiany na lepsze,

jeśli okazywało się, Ŝe będzie niekorzystna. Ta ostatnia praktyka miała swoją hawajską nazwę, ale dla

mnie określono ją jako „tworzenie korzystnych okoliczności”.

Przeszedłem w młodości twardą, racjonalną szkołę i skłonny byłem patrzeć raczej podejrzliwie na

wszystko, co trąciło zabobonem. Utwierdziłem się w takiej postawie, wypoŜyczając z biblioteki w

Honolulu kilka ksiąŜek zawierających całą dotychczasową wiedzę o kahunach. Z wszystkich relacji –

prawie w całości napisanych przez misjonarzy, którzy przybyli na Hawaje przed stu laty – wynikało

jedno: kahuni to banda łotrów, Ŝerujących na przesądnych tubylcach. Jeszcze przed przyjazdem

misjonarzy na Hawaje w 1820 roku na ośmiu wyspach znajdowały się wielkie kamienne platformy z

groteskowymi drewnianymi figurami i kamiennymi ołtarzami, na których niegdyś składano ofiary nawet

z ludzi. KaŜda świątynia i kaŜdy rejon posiadały swojego boŜka. Wodzowie poszczególnych plemion

mieli nawet swoich osobistych boŜków, a słynny zdobywca całego kraju, Kamehameha I, miał

własnego boga wojny o odraŜającej twarzy, z wytrzeszczonymi ślepiami i zębami rekina.

W pobliŜu szkoły, gdzie miałem pracować jako nauczyciel, stała dawniej potęŜna świątynia.

KaŜdego roku kapłani wyruszali z niej z procesją, obnosząc boŜków po okolicy i zbierając datki.

Jedną z osobliwych cech kultu boŜków była zadziwiająco duŜa ilość przedmiotów tabu

ustanowionych przez kahunów. Niczego nieomal nie moŜna było zrobić bez podniesienia tabu w górę i

bez zezwolenia kapłanów. W sytuacji, kiedy kler miał poparcie wodzów plemiennych, Ŝycie zwykłego

śmiertelnika było niezmiernie trudne. Wpływy duchowieństwa stały się tak potęŜne, a naduŜycia tak

raŜące, Ŝe na rok przed przybyciem misjonarzy naczelny kahuna, Hewahewa, poprosił starą królową i

młodego panującego księcia o pozwolenie zniszczenia wszystkich boŜków, połamanie, co do jednego,

przedmiotów tabu i zakazanie kahunom wszelkich praktyk. Pozwolenie takie otrzymał i wszyscy

kahuni dobrowolnie przyłączyli się do palenia boŜków, które – jak od dawna wiedzieli – były tylko z

drewna i piór.

KsiąŜki o kahunach były dla mnie fascynującą lekturą. Pozwoliły mi zorientować się, Ŝe najwyŜszy

kapłan, Hewahewa, był człowiekiem bardzo inteligentnym. Dysponował potęŜną energią psychiczną i

umiejętnością spoglądania w przyszłość. To pozwoliło mu zostać doradcą Kamehamehy I podczas

kampanii wojennej, trwającej przez długie lata i zakończonej zwycięstwem nad pozostałymi wodzami.

Wyspy zostały zjednoczone pod jednym panowaniem.

Hewahewa był doskonałym przykładem typowego Hawajczyka z wyŜszych sfer, potrafiącego z

łatwością przyswajać nowe idee i wprowadzać je w Ŝycie. Środowisko, do którego naleŜał, zadziwiło

świat, gdy – porzuciwszy krótkie majteczki lokalnej społeczności – przywdziało strojną szatę

nowoczesnej cywilizacji, i to w czasie krótszym niŜ jedno pokolenie.

Hewahewa w ciągu niespełna pięciu lat zmienił swe tubylcze obyczaje i miejscowy sposób

myślenia na rozumowanie właściwe ludziom białym. Ale w tym wszystkim popełnił jeden powaŜny

błąd. Kiedy konserwatywny, sędziwy Kamehameha zmarł, Hewahewa popatrzył w przyszłość, a to, co

ujrzał, napełniło go zdumieniem. Zobaczył bowiem białych ludzi, jak wraz z Ŝonami przybywają na

Hawaje, by wpajać tubylcom wiedzę o swoim Bogu. Ujrzał teŜ miejsce na plaŜy, na jednej z ośmiu

wysp, gdzie mieli wylądować, aby spotkać się z rodziną królewską.

Dla najwyŜszego kapłana była to niezwykle waŜna wiadomość. Z pewnością nieraz rozmawiał z

białymi Ŝeglarzami, przebywającymi od dawna na wyspach, i dowiedział się od nich, Ŝe biali kapłani

oddają cześć Jezusowi, który uczy ich dokonywać cudów, a nawet wskrzeszać zmarłych. Sam teŜ

zmartwychwstał po trzech dniach. Bez wątpienia opowieści te były bogato okraszone barwnymi

szczegółami, by wywarły na Hawajczyku większe wraŜenie.

Hewahewa, przekonany, Ŝe biali posiadają najwyŜszej klasy drogi, broń, statki i maszyny, doszedł

do wniosku, iŜ dysponują takŜe najwyŜszą formą magii. Przeczuwając niebezpieczeństwo, jakie

zawiśnie nad świątynią kahunaizmu na wyspach, niezwłocznie postanowił oczyścić scenę przed

przybyciem białych kahunów. Kazał zrównać z ziemią wszystkie świątynie. Pozostały juŜ po nich tylko

ruiny, kiedy w październiku 1820 roku, dokładnie w tym samym miejscu, na tej samej plaŜy, którą

Hewahewa wskazał wcześniej swym przyjaciołom i królewskiej rodzinie, wylądowali misjonarze z

Nowej Anglii.

Hewahewa spotkał się z nimi na wybrzeŜu i wygłosił piękną wierszowaną mowę powitalną, którą

ułoŜył specjalnie na ich cześć. W mowie tej w bardzo zawoalowany sposób napomknął o rodzimej

magii, dodając, Ŝe on sam równieŜ jest magiem o nie byle jakich zdolnościach, po czym jeszcze raz

przywitał nowych kapłanów i ich „bogów z dalekich i wysokich stron”.

Po złoŜeniu oficjalnych wizyt u rodziny królewskiej misjonarzy rozesłano na poszczególne wyspy,

by tam rozpoczęli swoją działalność. Hewahewa postanowił przyłączyć się do grupy, którą wysłano do

pracy w Honolulu. Od razu znalazł się jednak w trudnej sytuacji, poniewaŜ, jak wkrótce się okazało,

biali kahuni nie znali Ŝadnej magii. Byli tak samo bezradni jak spalone drewniane boŜki. Ślepi, słabi i

chromi licząc na pomoc, przybywali przed ich oblicze i odchodzili z niczym. Czegoś tu brakowało.

Miejscowi kahuni potrafili zdziałać o wiele więcej przy pomocy swych boŜków, a nawet i bez nich.

Po jakimś czasie okazało się, Ŝe nowi kapłani potrzebują świątyń. Hewahewa i jego ludzie, pełni

nadziei, zabrali się do pracy przy budowie kościoła. Była to olbrzymia budowla, układana z ciosanego

kamienia i upłynęło wiele czasu, zanim została ukończona. Kiedy jednak w końcu ją wzniesiono i

poświęcono, okazało się, Ŝe misjonarze nadal nie umieją uzdrawiać chorych, nie mówiąc juŜ o

wskrzeszaniu zmarłych, czego od nich oczekiwano.

Hewahewa przynosił kapłanom poŜywienie i serdecznie się z nimi zaprzyjaźnił. Początkowo nieraz

wspominali o nim w swoich listach i pismach. Ale wkrótce po ukończeniu budowy kościoła w

Waiohinu, jego imię zniknęło ze stron raportów misyjnych. Nalegano, by przystąpił do Kościoła

chrześcijańskiego i zmienił wiarę. Odmawiał i, jak moŜemy się domyślać, powrócił do magii, którą znał.

Polecił swym przyjaciołom kahunom, by pozostali wierni dawnym zwyczajom i praktykom leczniczym.

Po kilku latach wodzowie plemienni przyjęli od chrześcijan śpiewanie hymnów, czytanie, pisanie i

wszystko to, co szybko pozwoliło im wkroczyć na drogę narodów cywilizowanych. Wówczas

misjonarze wyjęli kahunów spod prawa.

Pozostawali więc poza prawem, ale poniewaŜ Ŝaden hawajski policjant czy urzędnik będący przy

zdrowych zmysłach, nie ośmieliłby się zaaresztować kahuny wiedząc, Ŝe ten posiada tajemną siłę,

magia rozwijała się dalej – za plecami białych. Tymczasem budowano nowe szkoły i Hawajczycy w

niewiarygodnie szybko przyswajali sobie wszelkie atrybuty cywilizacji: brali udział w coniedzielnych

mszach, śpiewali i modlili się jak najgłośniej, a w poniedziałki chodzili do diakona (który

przypuszczalnie w pozostałe dni był kahuną), by ich uzdrowił lub zmienił im przyszłość, jeśli akurat

znajdowali się w centrum nieszczęśliwego biegu wydarzeń.

W odludnych zakątkach wysp kahuni otwarcie uprawiali swą sztukę. W pobliŜu wulkanu kilku z nich

nadal składało rytualne ofiary bogini Pele. Niektórzy słuŜyli turystom za przewodników i zadziwiali ich

pewną sztuką magiczną, o której szczegółowo opowiem później.

Powróćmy do mojej historii. Przeczytałem wszystkie wypoŜyczone ksiąŜki i zgodziłem się z ich

autorami, Ŝe kahuni nie znają Ŝadnej prawdziwej magii. Ponownie więc z satysfakcją stwierdziłem, Ŝe

wszystkie opowieści, jakie słyszałem, są tylko wytworem wyobraźni.

W następnym tygodniu zostałem przedstawiony młodemu Hawajczykowi. Po ukończeniu nauki w

szkole postanowił on wykazać się swoją wysoką wiedzą i złamać miejscowy przesąd zabraniający

wchodzenia do pewnej opuszczonej, rozsypującej się świątyni, by tym samym jej nie skalać. Ta

demonstracja przybrała nieoczekiwany obrót. Poczuł nagle, Ŝe jego nogi stały się bezwładne.

Kiedy z największym trudem wyczołgał się ze świątyni, przyjaciele zanieśli go do domu. Lekarz z

plantacji nie potrafił mu pomóc, dopiero wezwany kahuna zdołał go uzdrowić. Nie wierzyłem w tę

opowieść, ale teŜ nie miałem moŜliwości, by poznać prawdę.

Pytałem niektórych starszych białych z sąsiedztwa, co myślą o kahunach, ale oni niezmiennie

radzili mi, bym nie wtykał nosa w te sprawy. Pytałem teŜ wykształconych Hawajczyków, ale zbywali

mnie niczym. Po prostu nie odpowiadali. Albo tylko śmiali się z moich pytań, albo w ogóle je

ignorowali.

Taka sytuacja trwała przez cały rok, a potem jeszcze przez dwa kolejne lata. Co roku zmieniałem

szkołę. Za kaŜdym razem trafiałem w jakiś odległy zakątek wyspy, gdzie Ŝycie tubylców toczyło się

wartkim nurtem podziemnym. W trzecim roku mego pobytu na Hawajach znalazłem się wśród

niewielkiej, Ŝywotnej społeczności drobnych plantatorów kawy i rybaków osiadłych na wzgórzach

wzdłuŜ wybrzeŜa.

Wkrótce dowiedziałem się, Ŝe urocza, starsza dama, mieszkająca w tym samym wiejskim hoteliku

co ja, była misjonarką i co niedziela wygłaszała kazania do największego w tej okolicy zgromadzenia

Hawajczyków. Później powiedziano mi, Ŝe nie była ona związana z kościołami misyjnymi ani z

Ŝadnymi innymi organizacjami religijnymi. Działała na własną rękę. Była bardzo przewraŜliwiona na

punkcie swej pracy misyjnej i łatwo wpadała w gniew. Z czasem dowiedziałem się, Ŝe była córką

człowieka, który kiedyś chciał wypróbować skuteczność swych modlitw chrześcijańskich przeciwko

magii miejscowego kahuny. Ten ostatni przyjął wyzwanie i przysiągł, Ŝe wymodli śmierć dla całej

kongregacji Hawajczyków, dla kaŜdego jej członka z osobna, aby w ten sposób udowodnić, Ŝe jego

wierzenia są bardziej skuteczne i bliŜsze prawdy niŜ zabobony chrześcijańskie.

Przeglądałem nawet pamiętnik owego Ŝarliwego, lecz nierozwaŜnego chrześcijanina. Notował w

nim śmierć kolejnych członków zgromadzenia, a potem nagłą ucieczkę tych, którzy pozostali przy

Ŝyciu. W pamiętniku widniało kilka nie zapisanych stron i była luka w datach. Córka misjonarza

wyjaśniła mi, Ŝe zdesperowany ojciec opuścił swą parafię, nauczył się stosowania magii w modlitwie

śmierci i potajemnie odmówił tę modlitwę przeciwko owemu kahunie. Kahuna nie spodziewał się, Ŝe

zostanie zaatakowany własną bronią, nie podjął więc Ŝadnych środków ostroŜności. Zmarł po trzech

dniach.

Pozostali przy Ŝyciu członkowie zgromadzenia powrócili na łono Kościoła... pamiętnik z radością

odnotowywał ich powrót. Misjonarz jednak zmienił się od tego czasu. Poszedł na najbliŜsze tajne

posiedzenie organizacji misyjnej w Honolulu i wygłosił tam słowa lub popełnił czyny, o których milczą

wszystkie dostępne relacje. MoŜliwe, Ŝe tylko odpowiadał na zarzuty atakujących go misjonarzy. W

kaŜdym razie poprzysiągł, Ŝe nigdy juŜ nie zjawi się na konklawe, i słowa dotrzymał. Ale Hawajczycy

zrozumieli, co się stało. Hawajska księŜniczka ofiarowała mu pas ziemi, szeroki na pół mili i ciągnący

się od fal przybrzeŜnych aŜ do górskich szczytów. Tutaj, na plaŜy, gdzie przed prawie pięćdziesięciu

laty wylądował i został zabity kapitan Cook, tkwiły ruiny jednej z najpiękniejszych na tym lądzie

świątyń. Ze świątyni tej co roku wyruszała procesja z figurkami boŜków. Procesja kroczyła drogą, która

do dzisiejszego dnia zwana jest „ŚcieŜką Bogów”. Dalej od wybrzeŜa, ale w tej samej okolicy, stał

mały kościółek z odłamków raf koralowych, zbudowany rękami tubylców. Tutaj córka misjonarza miała

ponoć wygłaszać kazania sześćdziesiąt lat później.

Na początku czwartego roku mojego pobytu na wyspach przeprowadziłem się do Honolulu. Kiedy

juŜ osiedliłem się tam na dobre, znalazłem trochę czasu, by zwiedzić muzeum biskupie (Bishop

Museum), słynną instytucję ufundowaną przez hawajską rodzinę królewską i przeznaczającą część

swych dochodów na utrzymanie szkoły dla dzieci pochodzenia hawajskiego.

Powodem mojej wizyty była próba odnalezienia kogoś, kto mógłby udzielić mi rzetelnych informacji

o kahunach. Sprawa ta dręczyła mnie tak bardzo, Ŝe stało się to juŜ wręcz nie do zniesienia.

Odczuwałem złość i za wszelką cenę pragnąłem znaleźć rozwiązanie, ostateczne i rozstrzygające.

Słyszałem, Ŝe kurator muzeum wiele lat swego Ŝycia poświęcił badaniom spraw hawajskich, miałem

więc nadzieję, Ŝe usłyszę od niego prawdę, podaną w chłodnej, naukowej i rzeczowej formie.

Przy wejściu poznałem czarującą Hawajkę, panią Webb. Opowiedziałem jej szczerze o celu mojej

wizyty. Przez chwilę z uwagą wpatrywała się we mnie, po czym powiedziała: „Najlepiej proszę pójść

na górę do doktora Brighama. Jest w swym biurze piętro wyŜej”.

Doktor Brigham odwrócił się od biurka, gdzie badał przez lupę jakiś preparat botaniczny. Spojrzał

na mnie przyjaźnie niebieskimi oczyma. Był wielkim naukowcem, autorytetem w swej dziedzinie,

znanym i podziwianym w British Museum za wysoki poziom badań i wydane drukiem prace naukowe.

Miał 82 lata, był wysokiego wzrostu, brodaty, ze sporą łysiną. Posiadał niewiarygodnie bogatą i

wszechstronną wiedzę naukową i wyglądał jak święty Mikołaj (zob. Who's Who in America z lat 1922-

1923, hasło: William Tufts Brigham).

Usiadłem na wskazanym mi krześle, przedstawiłem się i zacząłem wyjaśniać, co mnie do niego

sprowadza. Słuchał uwaŜnie, zadawał pytania na temat spraw, o których słyszałem, miejscowości, w

których mieszkałem, i ludzi, których poznałem.

Na moje pytania o kahunów odpowiadał pytaniami o wnioski, do jakich doszedłem w swoich

dociekaniach. Wytłumaczyłem mu, Ŝe jestem absolutnie przekonany, iŜ cała ta sprawa to przesąd,

oddziaływanie za pomocą sugestii bądź teŜ stosowanie jakiejś trucizny mącącej umysły. Przyznałem

jednak, Ŝe mimo wszystko chciałbym porozmawiać z kimś, kto dostarczyłby mi prawdziwych informacji

i pomógł rozwiać resztki dręczących wątpliwości.

Minęła dłuŜsza chwila, po czym pan Brigham wprost zarzucił mnie pytaniami. Zdawało się, iŜ

zapomniał o celu mej wizyty. Całą uwagę poświęcił wybadaniu mojej osoby. Chciał wiedzieć, jakie

mam wykształcenie, co przeczytałem, gdzie studiowałem i co sądzę o szeregu spraw nie mających nic

wspólnego z zagadnieniami, o które wcześniej go pytałem.

Zaczynałem się juŜ niecierpliwić, gdy znienacka rzucił na mnie spojrzenie tak surowe, Ŝe poczułem

przestrach.

– Czy mogę ufać, Ŝe zachowa pan w tajemnicy moje zwierzenia? – zapytał. – Mam juŜ jakąś

pozycję w świecie nauki i chciałbym ją utrzymać – uśmiechnął się – nawet mimo mojego podeszłego

wieku.

Zapewniłem go, Ŝe wszystko, co mi powie, nie wyjdzie poza ściany jego biura, i czekałem.

Zastanawiał się przez chwilę, po czym wolno zaczął mówić:

– Przez czterdzieści lat poznawałem kahunów, by znaleźć odpowiedź na postawione przez pana

pytanie. Kahuni rzeczywiście posługują się siłą, którą pan nazwał magią. Uzdrawiają. Zabijają.

Spoglądają w przyszłość i zmieniają ją zgodnie z Ŝyczeniem klienta. Wielu było wśród nich oszustów,

ale byli teŜ i prawdziwi geniusze. Niektórzy nawet uŜywali magii, by chodzić po ogniu, po potokach

gorącej lawy, na tyle tylko zastygłej, Ŝe unosiła cięŜar człowieka. Urwał gwałtownie, jakby w obawie,

Ŝe powiedział za duŜo. Osunął się na oparcie swego obrotowego krzesła i obserwował mnie spod

wpół przymkniętych powiek.

Nie jestem pewien, ale chyba wymamrotałem „dziękuję”. Uniosłem się z krzesła i znów na nie

opadłem. Wpatrywałem się w niego bezmyślnie przez długą chwilę. Nagle bowiem poczułem się

niepewnie, nie wiedząc jak dalej poprowadzić rozmowę. Doktor wypowiedział jasno to wszystko, co ja

ukrywałem w sobie tak głęboko przez trzy lata. W duchu spodziewałem się jakiegoś oficjalnego

wyjaśnienia, zamykającego na zawsze sprawę kahunów i obiecałem juŜ sobie, Ŝe nigdy nie powrócę

do nich i do ich zabobonów. A teraz znowu znalazłem się na bezdroŜach i, juŜ nie po dziurki w nosie,

ale po sam jego ciekawski koniuszek, wpadłem w otchłań tajemniczości.

Chyba zacząłem wówczas mówić coś bez związku, nigdy później nie mogłem sobie tego

przypomnieć. Pamiętam tylko, Ŝe w końcu udało mi się wykrztusić:

– Chodzenie po ogniu? Po gorącej lawie? Nigdy o tym nie słyszałem... – zawahałem się przez

chwilę. – Jak oni to robią?

Doktor otworzył szeroko oczy, później je przymknął, a jego krzaczaste brwi uniosły się niemal. po

łysinę. Siwa broda zaczęła się trząść i znów opadł na oparcie krzesła, wybuchając śmiechem, od

którego zadrŜały ściany. Śmiał się tak, Ŝe łzy spływały po jego róŜowych policzkach.

– Proszę wybaczyć – złapał wreszcie oddech i pojednawczo połoŜył mi rękę na kolanie, drugą

ocierając sobie oczy. – Pańskie pytanie tak mnie ubawiło, bo ja sam przez czterdzieści długich lat

usiłuję sobie na nie odpowiedzieć bez rezultatu.

I tak lody zostały przełamane. ChociaŜ miałem głuche, dręczące poczucie, Ŝe znów wpadłem w wir

spraw, od których zamierzałem uciec, zaczęliśmy rozmawiać.

Stary uczony teŜ kiedyś był nauczycielem. Miał dar prostego i bezpośredniego prowadzenia

dyskusji nawet na najtrudniejsze tematy. Dopiero wiele tygodni później zrozumiałem, Ŝe wówczas

wskazał mi drogę, uznał za s•;rojego człowieka. Niczym stary biblijny Eliasz, zarzucił płaszcz na

ramiona, czyniąc swoim sługą, zanim odejdzie na zawsze.

Powiedział mi później, Ŝe juŜ od dawna szukał młodego człowieka, któremu mógłby przekazać całą

swoją wiedzę naukową i powierzyć tajemnice odkryte w nowej i niezbadanej dziedzinie magii. Nieraz

podczas upalnych nocy, kiedy wyczuwał moje zniechęcenie i niewiarę w moŜliwość poznania

sekretów magii, mawiał:

– Zrobiłem zaledwie pierwszy krok. To, Ŝe ja juŜ nie zdąŜę uzyskać odpowiedzi na dręczące mnie

pytania, wcale nie znaczy, Ŝe ty ich nie znajdziesz. Pomyśl tylko, jak wiele wydarzyło się za mojego

Ŝycia. Narodziła się nauka psychologii. Wiemy juŜ, czym jest podświadomość. Zwróć uwagę na nowe

zjawiska obserwowane i zapisywane kaŜdego miesiąca przez towarzystwa badań parapsychicznych.

Pracuj nad tym nieustannie. Trudno powiedzieć, kiedy uda ci się odnaleźć klucz do zagadki i kiedy

jakieś nowe odkrycie pomoŜe ci zrozumieć, dlaczego kahuni przestrzegali swych niezwykłych rytuałów

i co działo się wtedy w ich umysłach.

Max Freedom Long - Magia Cudów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: