Elizabeth Bailey - Panna Serena.pdf - ● Harlequin Romans Historyczny - romakuc

Elizabeth Bailey

Panna Serena

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Październik 1811 roku

W przedłużającej się ciszy przenikliwe tykanie dużego zegara stojącego na kominku

zdawało się rozsadzać ściany pokoju. Młodszy mężczyzna podniósł na starszego wzrok pełen

niepokoju i niedowierzania. Czyżby się przesłyszał? A może coś źle zrozumiał? Wpatrywał

się zaszokowany w swego rozmówcę. Rysy jego szczupłej, pociągłej twarzy wyostrzyły się,

szare oczy przybrały chłodny wyraz.

Nieco więcej niż średniego wzrostu, ciemnowłosy, był ubrany stosownie do

okoliczności - w ciemny surdut i czarne spodnie, które podkreślały smukłą, ale silną sylwetkę

z elegancją charakterystyczną dla ludzi jego pokroju, ubierających się u najlepszych

krawców.

Nikt jednak, mimo wymyślnej fryzury, nie mógłby posądzać George' a Lyforda

wicehrabiego Wyndhama o to, że jest dandysem. Nie był ekstrawagancki ani w stroju, ani w

sposobie zachowania, nie hołdował ostatnim nowinkom mody i nie gustował w efektownych

drobiazgach, jak choćby monokl, tak popularny wśród ludzi z towarzystwa. Przy swoich

dwudziestu

siedmiu latach miał w sobie coś z cynizmu światowca znużonego życiem.

Ostatnią rzeczą, jakiej by się spodziewał, było to, że ulegnie powabowi niewinnej

panienki z burzą złocistych loków. Jeszcze mniej by się spodziewał -choć, jak uważał,

bynajmniej nie był pyszałkiem - że jego prośba o rękę panny Sereny Reeth zostanie bez

chwili wahania odrzucona.

Wyndham nie miał pojęcia, co powiedzieć panu domu. Odmowa ugodziła boleśnie w

jego dumę, ale to jeszcze nie wszystko. Poczuł się zraniony do żywego.

- Czy właściwie zrozumiałem pańskie słowa, sir? Pan odrzuca moją propozycję

małżeństwa?

Lord Reeth powtórzył to, co już raz powiedział.

- Moja córka, sir, nie jest dla pana.

- Ale dlaczego? - Zbity z tropu konkurent tym razem z trudem zachował zimną krew.

Reeth nie odpowiedział. Wicehrabia, nie mogąc znieść wzroku starszego mężczyzny,

przeniósł spojrzenie na bibliotekę. Przestronne pomieszczenie, w którym się znajdowali,

wypełnione było wysokimi oszklonymi szafami na książki, nadającymi wnętrzu dostojny i

nieco ponury wygląd. Może zresztą była to sprawa dżdżystego dnia i posępnej aury,

niezwykłej nawet jak na początek października.

Wyndham podszedł do ciężkiego dębowego biurka, nad którym lord Reeth kazał

powiesić kandelabr. W świetle widać było piętrzące się dokumenty i listy, aż nadto

wymownie świadczące o licznych obowiązkach. Wicehrabia odwrócił się gwałtownie do

gospo-

darzą, który tkwił niezmiennie przy kominku, z ręką opartą o jego obramowanie.

Lord Reeth sprawiał imponujące wrażenie -z grzywą rudych włosów i orlim nosem,

którego litościwie nie przekazał w dziedzictwie swej ślicznej córce. Był słusznego wzrostu i

potrafił nosić się odpowiednio do swego wieku. Preferował ciemne, choć modnego kroju

spodnie, i surduty szyte głównie z myślą o wygodzie.

Mówił silnym głosem, okrągłymi zdaniami, zdradzającym talent oratorski, gdy

zabierał głos w sprawach żywo go interesujących. Teraz jednak zachowywał daleko posuniętą

powściągliwość i Wyndham obawiał się, że niewiele wskóra, zadając kolejne pytanie.

Odważył się jednak to uczynić.

- Czy dlatego mi pan odmawia, że nie udzielam się w polityce? - zagadnął. -

Pan domu zaśmiał się krótko.

- Gdybym zwracał uwagę na takie rzeczy, mój drogi chłopcze, to obawiam się, że na

próżno szukałbym odpowiedniego kandydata na męża dla mojej córki.

-Co więc czyni mnie tak nieodpowiednim kandydatem? - dopytywał się wicehrabia

coraz bardziej natarczywie. - Nie zamierzam się chełpić, milordzie, ale jestem na ogół

uważany za dobrą partię.

Wiedział, że takie stwierdzenie umniejsza jego wartość. Musiałby sam siebie uznać za

niespełna rozumu, gdyby choć przez jeden krótki moment sadził, że dziedzic Earldom of

Kettering, niemal już pan wspaniałej fortuny, mógłby się spotkać z odmową ze strony

zwykłego barona. Tak się jednak stało, a on był w tej sytuacji zupełnie bezradny.

Reeth nie odpowiedział. Wyndham spróbował więc z innej beczki.

- A może ktoś mnie oszkalował? Może dowiedział się pan czegoś, co by mnie w

pańskich oczach dyskredytowało, sir? Jeśli tak, proszę mi wyjaśnić i pozwolić sobie...

- Nic podobnego! - przerwał mu baron lekko zniecierpliwionym tonem. Kiedy

wreszcie odszedł od kominka i skierował się do stołu, na którym na srebrnej tacy jego lokaj

przygotował napoje orzeźwiające, Wyndham zauważył, że twarz mu pociemniała. Lord Reeth

wziął karafkę.

- Madery? - spytał.

- Nie, dziękuję.

Wicehrabia obserwował, jak jego gospodarz nalewa do kieliszka rubinowy płyn i

duszkiem go wypija. Nagle uzmysłowił sobie, że Reeth jest zakłopotany, i zaświtało mu w

głowie jedyne możliwe wytłumaczenie odmowy z jego strony. Niemiłe i ze wszech miar

przygnębiające.

- Jeśli te powody, które wymieniłem, sir, nie wpłynęły na pańskie stanowisko -

powiedział, ważąc każde słowo - zmuszony jestem mniemać, że to sama panna Reeth jest tą,

która...

- Ach, tak! - Baron odstawił kieliszek na tacę z takim impetem, że omal go nie rozbił.

Odwrócił się

szybko do swego gościa i skwapliwie podchwycił jego myśl.

- Mój drogi chłopcze, trafiłeś w sedno! Nie chciałem ci tego powiedzieć wprost, ale

obawiam się, że moja mała Serena zwróciła serce w inną stronę. - Popatrzył na swego gościa

przepraszająco.

Wyndham czuł, jak w czasie tej nieprzyjemnej rozmowy ogarniają go wciąż inne

uczucia. Gdy okazało się, że jest w błędzie, poczuł się do głębi zraniony, by za chwilę uznać,

że spotkała go zniewaga.

- Zapewniam, że że strony pańskiej córki nie spotkałem się z niechęcią, przeciwnie,

powiedziałbym nawet, że z pewną przychylnością,

- Być może - zgodził się Reeth, unosząc w górę swój rzymski profil. - Moja córka, jak

pan zapewne wie, jest jeszcze taka młoda i naiwna. Nie ma nawet osiemnastu lat.

- Wiem, sir. Właśnie dlatego...

Przerwał, nie chcąc powiedzieć tego, czego lord Reeth raczej nie uznałby za

pochlebstwo. Nie byłby zadowolony, dowiedziawszy się, że wicehrabia wahał się ze

złożeniem swego serca u stóp Sereny ze względu na jej wiek. Nie marzył o narzeczonej

prosto z pensji, a fakt, że uległ czarowi niewinności Sereny, tak dalece odbiegał od jego

planów, że stracił niemal całe lato na przekonywaniu samego siebie, iż to nie mogło się

zdarzyć.

Ale lato bez jej rozkosznej obecności było absolutnie jałowe. Tęsknił; za nią jak diabli

i nie był w stanie cieszyć się wraz z przyjaciółmi polowaniami w Bredington, nie mówiąc już

o przedłużającym się pobycie w rodowej siedzibie w Lyford Manor w hrabstwie Derby.

Jego matka -jak można było się spodziewać! - za wszelką cenę starała się dociec

przyczyny tego rozkojarzenia. Okazało się, że lady Kettering całym sercem zaakceptowała

Serenę i zachęcała syna, by się oświadczył. To był właściwie ten bodziec, którego

potrzebował. Wrócił do miasta wczoraj, wiedząc, że ze względu na obrady parlamentu Reeth

musi już być w swojej rezydencji, i niezwłocznie zameldował się na Hanover Square. Jak się

miało okazać, na próżno. Za długo zwlekał.

Jakby odgadując jego myśli, lord Reeth zauważył:

- Gdyby przyszedł pan do mnie z tą deklaracją w maju łub w czerwcu, milordzie,

mógłby pan otrzymać inną odpowiedź.

- Chce pan przez to powiedzieć, że panna Reeth była mi wtedy przychylna, ale później

zwróciła swe uczucia w kierunku kogoś innego?

Ku jego zaskoczeniu baron po raz drugi nerwowo przełknął ślinę. Co, u licha,

sprawiało, że był tak zakłopotany? Czyżby, podobnie jak Wyndham, uważał swą córkę za

płochą osóbkę, zmienną w uczuciach? Wicehrabia był tak pewien jej uczuć do siebie! Czyż to

nie jej naiwność tak go zachwyciła, jej przepastne oczy, w których uwidoczniało się jej serce?

Były ciemnobrązowe, lśniące pod plątaniną złocistych ioków. Fakt, że zupełnie nic zdawała

sobie sprawy ze swego uroku, czynił ją jeszcze bardziej pociągającą.

Na początku był rozbawiony, a potem szczerze wzruszony jej naiwną szczerością i

spontanicznością. Rozczuliła go, gdy chciała mu okazać swą przychylność, ale nie bardzo

wiedziała, jak to zrobić. A może padł ofiarą jakichś gierek? Może zawiódł go instynkt i obrał

niewłaściwy obiekt uczuć? Albo zwiodła go własna próżność?

- Ona jest bardzo młoda, Wyńdham - powiedział lord Reeth przepraszającym tonem,

wyrywając go z zadumy. - Byłoby dziwne, gdyby nie podkochiwała się w różnych

młodzieńcach, zanim wreszcie jej uczucia się ustaliły.

- Niewątpliwie - odrzekł chłodno Wyndham -a ja, sir, nie pragnę żony o zmiennym

sercu. - Zwrócił się ku drzwiom z lekkim ukłonem. - Życzę panu dobrego dnia.

Ugodzony do żywego, opuścił bibliotekę i zszedł w ponurym nastroju na dół.

Ukryta za filarem na piętrze panna Serena Reeth obserwowała skonsternowana, jak

lord Wyndham narzuca palto, bierze od lokaja kapelusz i wychodzi. Czyż nie przybył po to,

żeby się jej oświadczyć? Gdy drzwi frontowe zatrzasnęły się za wicehrabią, Serena wbiegła z

powrotem do małego saloniku, który sąsiadował z jej dziewczęcą sypialnią, i rzuciła się do

okna.

Zdążyła zobaczyć, jak jego lordowska mość znika

w powozie i odjeżdża. Przerażona patrzyła na oddalający się powóz. Chwilę później

straciła go z oczu.

Stała przy oknie jak sparaliżowana, smutna figurka w skromnej muślinowej sukience z

długimi rękawami zakończonymi falbanką przy przegubach. Taka sama falbanka okalała jej

szyję, tworząc kształt litery V podkreślający powabne kształty młodej damy. Złote włosy,

przewiązane wstążką, opadały swobodnie na ramiona, a brązowe oczy wpatrywały się tęsknie

w deszczowy krajobraz za oknem.

Jak Wyndham mógł odjechać, nawet się z nią nie zobaczywszy? Aż podskoczyła,

słysząc pukanie do drzwi, tak jak robiła to za każdym razem od czasu powrotu z ojcem do

Londynu, gdy czekała na tego upragnionego gościa. Stanęła przy oknie z nosem

-przyciśniętym do szyby, a potem nasłuchiwała jego kroków na schodach. Serce o mało nie

wyskoczyło jej z piersi. Była podekscytowana i zdenerwowana.

A jednak kuzynka Laura nie przyszła po nią, tak jak czyniła to zawsze, gdy

oczekiwano jej przybycia do salonu. W końcu Serena zebrała się na odwagę i zagadnęła

lokaja.

- Jego lordowska mość jest w bibliotece z lordem Wyndhamem, panno Sereno -

powiedział Lissett ojcowskim tonem.

- Och, Lissett, czy myślisz...?

- Spokojnie, tylko spokojnie, panno Sereno. Proszę zaczekać u siebie. Może pani być

pewna, że jego lordowska mość przyśle po panią, jeśli uzna, że powinna pani porozmawiać z

lordem Wyndhamem.

Jednak ojciec po nią nie przysłał, a lord Wyndham opuścił dom, w dodatku tak nagle i

nieoczekiwanie. Serena, rozczarowana do głębi, odeszła od okna. Musiała się mylić.

Wicehrabia najwidoczniej wcale nie zamierzał prosić o jej rękę. Ale co w takim razie

sprowadziło go do ojca?

Nie mogła trwać dłużej w niepewności. Wyszła ze swego saloniku i skierowała się na

dół, do biblioteki. Stanąwszy pod drzwiami, zawahała się, zanim położyła dłoń na klamce.

Była zdenerwowana. Musiała wziąć sie w garść.

Zapukała wreszcie i od razu wkroczyła do pokoju. Zatrzymała się na moment w

progu, kierując pytający wzrok na surową twarz ojca. Dopiero po chwili zauważyła, że w

bibliotece jest również kuzynka Laura. Musiała przyjść w tej samej sprawie co ona.

Laura była kobietą w nieokreślonym wieku, której uroda dawno już przekwitła.

Ubierała się w proste suknie z szarego jedwabiu, zapięte pod szyją, siwiejące włosy okrywała

koronkową siateczką, w ręku zawsze trzymała okulary, którymi zwykła się bawić, gdy była

czymś poruszona. Teraz też to robiła, najwyraźniej nie mogąc się zdecydować, czy włożyć je

na nos, czy trzymać w ręku, mimo że postąpiła parę kroków naprzód, żeby wziąć swoją

podopieczną w ramiona.

- Moje biedne dziecko! Taka ucieczka! A ja go zawsze uważałam za dżentelmena.

Te słowa wprawiły Serenę w osłupienie. Odsunęła starszą panią.

- Co masz na myśli, kuzynko Lauro? Nie mówisz chyba o Wyndhamie!

Laura prychnęła pogardliwie i jednak włożyła okulary, po czym zamknęła drzwi.

Serena zwróciła się do ojca. Zobaczyła, że zmarszczył brwi, i wiedziała, że niczego dobrego

to nie wróży.

- Tatusiu, o czym ona mówi? Myślałam, że lord Wyndham przyjechał tutaj, żeby... -

zająknęła się.

- .. .żeby ci się oświadczyć - dokończył ojciec ponuro. - Oczywiście, moje dziecko.

Przykro mi, ale muszę ci powiedzieć, że byłem zmuszony odmówić.

- Odmówiłeś? - Serena nie wierzyła własnym uszom.

- Moje drogie dziecko, nie musisz się martwić -włączyła się kuzynka, próbując znów

wziąć ją w ramiona.

Serena odsunęła się.

- Nie do wiary. Wiesz przecież, tatusiu, wiedziałeś, jak bardzo.., - nie zdołała

dokończyć zdania. Głos jej się załamał, zaczęła gorączkowo szukać chusteczki.

- Nic myśl. że jestem pozbawiony uczuć, Serc-no - powiedział Reeth, głęboko

zasmucony. - Ponoszę odpowiedzialność za to, co się stało. Gdybym wiedział... gdybym

chociaż się domyślał, jaki jest prawdziwy charakter Wyndhama, nigdy bym ci nie pozwolił

poznać go na tyle, by go obdarzyć uczuciem.

Ale to już się stało! I co, na Boga, ojciec ma na myśli, czyniąc aluzje do charakteru jej

wybranka? Se-

rena wysiąkała nos, wytarła łzy i schowała chusteczkę do kieszeni.

- Nie rozumiem cię- zwróciła się ponownie do ojca. - On jest najlepszym z ludzi, i

najuprzejmiejszym!

- Może być tak uprzejmy, jak chcesz, ale mylisz się, sądząc, że jest najlepszym z ludzi.

Ja zresztą też byłem w błędzie. Wierz mi jednak, że nic na świecie nie zmusi mnie, żebym

oddał moją córkę libertynowi, który zadaje się z kimś takim jak markiz Sywell!

Kuzynka Laura wtrąciła coś pełna pogardy i lekceważenia, ale Serena nie dosłyszała

jej słów. .Wynd-ham libertynem? To niemożliwe!.

- Nic nie wiem o markizie Sywell - rzuciła.

- Mam nadzieję. - Kuzynka Laura nie ukrywała wzburzenia. - Nie wierzę, by po ziemi

chodził jeszcze podobny diabeł.

- Kto to jest?

I co Wyndham ma z nim wspólnego? Nie zadała jednak tego pytania, jakby bała się

usłyszeć na nie odpowiedź. -

Kuzynka Laura cmoknęła i zadrżała lekko, gdy lord Reeth zbliżył się do kominka.

- To nie jest sprawa, którą powinienem z tobą poruszać, moje dziecko, ale w

zaistniałych okolicznościach czuję się jednak w obowiązku napomknąć ci o tym. Sywell,

musisz wiedzieć, od lat jest przekleństwem okolicy, w której leży jego posiadłość, w opactwie

Steepwood. Od kiedy się tam osiedlił na początku lat dziewięćdziesiątych, żadna kobieta nie

jest bezpieczna. O jego rozwiązłym życiu krążą le-

gendy. Nie chcę cię dręczyć tymi opowieściami, ale powiem tylko, że nic mu nie jest

obce, żaden grzech ani występek. Wciąga w rozpustę każdego młodego mężczyznę, jaki

znajdzie się w jego otoczeniu.

- Ale nie lorda Wyndhama! - zaprotestowała żywo Serena. - To nie może być prawda!

- Myślę, że będziesz musiała pogodzić się z faktem, że dotyczy to i jego. Wyndham

ma domek myśliwski w Bredington, oddalony zaledwie o parę mil od osławionego opactwa

Steepwood. Tego lata bawił tam z przyjaciółmi, którzy zaliczają się do świty Sy-wella.

Możesz być pewna, że kobiety, które przy takich okazjach bywają w Bredington, nie należą

do tych, z którymi chciałbym widzieć moją córkę.

- Nie wierzę! - wybuchnęła Serena. - Nie wierzę! To do niego niepodobne!

Odwróciwszy się od ojca, wybiegła z pokoju, tłumiąc szloch. Półprzytomna udała się

na górę, szukając ukojenia w ciszy swego panieńskiego pokoju. Zatrzasnęła drzwi i rzuciła się

na łóżko, przez kilka gorzkich chwil niezdolna opanować płaczu.

Nie mogła się pogodzić z tym, co ojciec powiedział o Wyndhamie. Musiał się mylić.

Skąd może wiedzieć o takich rzeczach? Dlaczego nie wspomniał o tym zeszłego lata, kiedy

widywała się z wicehrabią? To nie może być prawda!

A jednak lord Reeth zasiał w niej wątpliwości. Jeśli nie byłoby prawdą to, co mówił,

dlaczego miałby nie wyrazić zgody na jej małżeństwo z Wyndhamem? A więc wicehrabia się

oświadczył! Aż zadrżała na samą myśl o tym. W końcu zabiegał o nią. Jakże była

zrozpaczona, gdy nie pojawił się przez całe lato. Był to najnieszczęśliwszy okres w jej życiu.

W każdym razie tak jej się wydawało. Ale to było nic w porównaniu z tym, czego

doświadczyła teraz.

Zaledwie dowiedziała się, że wicehrabia chce ją poślubić, została zmuszona do

uwierzenia, iż nie jest godzien uczuć, jakimi go obdarza. Och, co za nieszczęście!

Nagłe drzwi się otworzyły i do pokoju weszła Laura. Serena szybko usiadła i otarła

łzy. Opiekunka zajęła miejsce obok i ujęła jej dłonie.

- Moje biedne dziecko, współczuję ci z całego serca. Serena popatrzyła jej w oczy.

- To rzeczywiście prawda, kuzynko? Laura westchnęła i ścisnęła jej dłonie.

- Obawiam się, że tak. Tak się składa, że sporo wiem na temat markiza Sywell.

Serena odsunęła ręce i lekko zesztywniała.

- Jak to możliwe, kuzynko?

- Cóż, widzisz, dziecko, mój ojciec był pastorem...

- Wielebny Geary, wiem. Co ma jedno z drugim wspólnego?

Elizabeth Bailey - Panna Serena.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: