Podrzucki Wawrzyniec - Yggdrasill 02 - Kosmiczne ziarna.pdf - monibor

K OSMICZNE

ZIARNA

Y GGDRASILL . C ZĘŚĆ DRUGA

W AWRZYNIEC P ODRZUCKI

ROZDZIAŁ 1

Bystry potoczek u stóp pękniętej przypory nie sprawdził się jako zwierciadło. Dla

Hannibale Remmuerisha była to pierwsza okazja od wielu lat, by ujrzeć własną

twarz, lecz w wartkim nurcie dostrzegł jedynie jej zniekształcony zarys. Potok

dostarczył mu jednak drobnej chwili rozkoszy, gdy zanurzył dłonie w krystalicznie

czystej wodzie i poczuł jej chłód. Zaledwie dzień wcześniej Noel Kreuff wraz z

przyjaciółmi uwolnili go z koszmarnego czyśćca i w akcie poetyckiej

sprawiedliwości oddali mu we władanie neuromotor jego wieloletniego oprawcy

Petra Durqvartza. Teraz Hannibale obawiał się najbardziej, że kontroli nad

własnym ciałem będzie się musiał uczyć równie długo i mozolnie, jak noworodek.

Możliwe, że upłyną długie miesiące, nim okiełzna swoje nowe zmysły i uczyni je w

pełni podległymi swej woli.

Zaczerpnął wody w złożone dłonie i wychlusnął na twarz, delektując się zimną

świeżością i smakiem kropli nieosiągalnym dla zwykłego człowieka z krwi i kości.

Tak, niewątpliwie w sferze zmysłowej świat oferował mu teraz znacznie więcej. Czy

jednak będzie to dla Hannibale błogosławieństwem, czy też ciężarem, czas pokaże.

Na razie musi się w tym świecie na nowo odnaleźć i określić cele, a przede

wszystkim nauczyć się żyć z samym sobą i z okrutnymi zmorami przeszłości.

Wstał z klęczek i ruszył w drogę. Kierunek marszruty podporządkował swej

ogólnej wiedzy o topografii megastruktury, a także mglistym wspomnieniom z

okresu, kiedy był jedynie bezwolnym obserwatorem poczynań Ramireza -

diabolicznej karykatury, w jaką niegdyś zamienił go sadystyczny Petro. Dzika i bogata

w niespodzianki okolica okazała się dla niego sporym wyzwaniem i zarazem poligonem

testowym dla zdolności jego obecnej fizycznej powłoki.

Paradoksalnie, najtrudniej mu było przyzwyczaić się do tempa swoich reakcji.

Zaskoczyło go ono już wtedy, gdy wydostał się z mroków tracheoduktu kilka godzin po

pożegnaniu swoich wybawców i uprzejmej, acz stanowczej odmowie gościny zapropono-

wanej przez serdecznych autochtonów. Od razu stanął przed koniecznością pokonania

przeszkody w postaci pionowej ściany, która nawet dla gibkiego ciała akrobaty

stanowiłaby nie lada problem. Determinacja i pragnienie jak najszybszego uporania się ze

wszystkimi niedokończonymi sprawami dodały mu jednak odwagi. Ostrożnie, usiłując ze

wszystkich sił skoordynować swoje ruchy, Hannibale zaczął zsuwać się po nieregularnych

występach ściany - stopa, ręka, druga stopa. Graw, jakaż to męczarnia, gdy nie można

pozostawić żadnego ruchu instynktowej pamięci mięśni! W pewnej chwili uświadomił

sobie, że spada, i minęła cała przerażająco długa sekunda, nim dotarło do niego, że palce

trzymają się chwytu pewnie jak imadło. To był pierwszy z praktycznych przykładów

wyższości nerwów fotonowych nad organicznymi. Będzie się musiał do tego przyzwyczaić i

nauczyć wykorzystywać, tak samo jak każde inne nowe narzędzie.

Stworzone przez neuromotor faksymile ludzkiego organizmu nie potrzebowało ani

snu, ani odpoczynku, nie wymagało również faszerowania organicznymi szczątkami, by

funkcjonować. Niemniej Hannibale odczuwał autentyczny głód, a kiedy odciśnięty w

jego świadomości ślad biologicznego zegara odezwał się swoim cichym sygnałem, wbrew

rozumowi zabrał się do szukania jakiegoś ustronnego miejsca, gdzie mógłby się

zdrzemnąć. Znalazł je w niewielkim bambusowym gaju, który wyglądał na ofiarę trąby

powietrznej. „Thomas!" - Hannibale uśmiechnął się w duchu na wspomnienie wrzącego

energią rudowłosego młodzieńca. Po jego żniwiarskim szale pozostał cały stos

obeschniętych liści, z których Remmuerish umościł sobie prowizoryczne posłanie.

Natychmiast zapadł w sen, lecz po kilkunastu minutach zerwał się, przejęty

niewypowiedzianą grozą.

- Nie - wyszeptał, wciskając pięść między drżące wargi. - To Durqvartz nie żyje, to jego

piekło pochłonęło, a ja jestem, JESTEM!!! Spłoszone nagłym hałasem stadko dzikich

gryzoni czmychnęło w dół parowu, pozostawiając zdezorientowanego Remmuerisha sam

na sam z jego koszmarami i z głuchą ciszą wewnątrz. To nic majaki zbudziły go tak

brutalnie, lecz właśnie owa akustyczna pustka odarta z rytmicznego stukotu w klatce

piersiowej, murmuranda płynącej w żyłach krwi oraz poszumu wdychanego i

wydychanego regularnie powietrza. Nieludzka martwota mechanicznej skrzynki,

ruchomego pudełka na gedank...

- Muszę coś z tym zrobić albo zwariuję - oznajmił wyniosłym bambusom, po czym

z niesmakiem spojrzał po sobie. - Tak samo jak z tą idiotyczną anielskością.

W tej czy innej postaci Hannibale nadal był mężczyzną, jednak to, co od kilkunastu

godzin miał „na sobie", było aseksualną kukłą pozbawioną jakichkolwiek męskich

atrybutów. Nieważne, czy przez jakieś konstrukcyjne niedopatrzenie, czy też dlatego, że

neuromotor tworzył zaledwie surowy półprodukt do wymodelowania podług gustu

użytkownika. Fakt pozostawał faktem - Remmuerish czuł się jak rzezaniec i bardziej

zawstydzał go brak widocznych genitaliów niż jakiegokolwiek przyodziewku. Po

chwili namysłu uplótł naprędce przepaskę z uschniętych liści bambusa i owinął nią

biodra.

Przez resztę dnia błąkał się w otępiająco monotonnym labiryncie pni, raz po raz

gubiąc obrany instynktownie zachodni kierunek marszu. Wiedział, że aby dotrzeć do

celu, powinien podążać zawsze w stronę, ku której opadał żywogrunt, a mimo to co chwi-

lę łapał się na tym, że wdrapuje się pod górę. Żywoskłon zaczynał już przygasać, kiedy

zwarty masyw Lasu niespodziewanie otworzył się przed nim na płynącą leniwie wodę.

Strwożony, błyskawicznie cofnął uniesioną ponad nurtem stopę i kolejny raz

pobłogosławił zdumiewający refleks. Przez długi moment wpatrywał się w

hipnotyzujące fale, oparty nagimi plecami o najbliższe drzewo. W każdym centymetrze

sześciennym swego jestestwa czuł potworne zmęczenie, którego przecież jako manneken

nie powinien doznawać. A jednak... To musi być coś takiego jak ból fantomowy w

amputowanej kończynie, pomyślał z ironią. I czemu ja się dziwię? W końcu cały jestem

teraz protezą!

Coś mignęło srebrzyście w wodzie pomiędzy korzeniami, może jakaś żerująca

ryba. Hannibale poczuł naraz potworne ssanie w dołku i bezwiednie oblizał wargi.

Kiedy migotliwy kształt przemknął znowu w zielonkawej toni, chwycił go

błyskawicznie, lecz niewielka, lśniąca jak rtęć rybka zdołała wyślizgnąć się z ręki.

Zanim jednak przeleciała w powietrzu kilka centymetrów, Remmuerish chwycił ją

ponownie bez trudu, ściskając przy tym nieco mocniej - ot, na tyle, by nie wyrwała się po

raz drugi. Lecz gdy rozwarł palce, miał na nich już tylko krwawą miazgę. Przekleństwo! -

westchnął w duchu, zmywając resztki niedoszłej kolacji. Za szybko, za mocno i w ogóle

zupełnie niepotrzebnie! Wszak jego głód był całkowicie iluzoryczny, tak samo jak uczucie

wyczerpania albo chęć snu. Wszystkie potrzeby prymitywnego i ułomnego ciała

zrodzonego z łona kobiety zaczynały teraz przypominać nałóg. Prędzej czy później

będzie musiał się z niego wyleczyć albo przynajmniej nauczyć się kontrolować.

Ponownie rozejrzał się po okolicy, starając się przegnać natarczywe pragnienia i

skupić na konkretnych problemach. Na przykład, którędy powinien teraz pójść? Ze

śladów wspomnień, jakie pozostały mu po Ramirezie, wynikała północ, co oznaczało

poruszanie się w kierunku przeciwnym do przepływu wody w akwedukcie. A zatem,

tędy... Remmuerish wyprostował plecy i zaczął maszerować po chodniku z korzeni,

chybotliwym jak nieskończenie długa tratwa przycumowana do krawędzi Lasu. Trotuar

dla cyrkowców, pomyślał, niemniej szedł przed siebie szybko i pewnie, gdyż coraz

bardziej nabierał zaufania do swoich nowych fizycznych możliwości.

Neuromotor musiał być wyposażony w coś w rodzaju drogomierza, kiedy bowiem

żywoskłon zgasł ostatecznie, Hannibale wiedział, że przebył dokładnie siedem i pół

kilometra. Siedem i pół kilometra w niecałe dziesięć minut! Imponujący wynik, ale

tym może pozachwycać się później, kiedy już znajdzie w tych kniejach jakieś

odpowiednie miejsce do przeczekania nocy. Zapewne mógłby wędrować także i teraz,

bo ani chybi ciemność nie stanowiła dla jego obecnych zmysłów żadnej przeszkody,

ale wolał nie ryzykować. Poza tym, lęk przed mrokiem był również atawistyczny i

pozbycie się go będzie wymagało odrobiny czasu.

Przecisnął się z trudem pomiędzy chropowatymi pniami stojącymi ciasno jak

sztachety, wszedł ponownie do smrodliwego Lasu, zrobił kilka kroków i zniechęcony

ciągłym wpadaniem na drzewa spoczął pod jednym z nich. Potem przypomniał sobie

zjawisku regularnego przyboru wód w akwedukcie. Mamrocząc inwektywy pod

adresem przeklętej puszczy, podniósł się znowu i podjął marsz ku górze, by w końcu

ułożyć się w miejscu, które, jak miał nadzieję, znajdowało się wystarczająco daleko od

zagrożenia.

* * *

Podrzucki Wawrzyniec - Yggdrasill 02 - Kosmiczne ziarna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: