Taylor_Jennifer_-_Dobra_rada.pdf

Jennifer Taylor

Dobra rada

Tytuł oryginału: Marrying The Runaway Bride

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dalverston, grudzień

Zatopiona w myślach siedziała na ławce przed koś-

ciołem, jakby nieświadoma lodowatych podmuchów

wiatru płynących z pobliskich wzgórz. Archie Carew

podszedł do niej i przystanął. Wiedział, że nie powi-

nien się mieszać do cudzych spraw, a jednak nie po-

trafił odejść.

Pod wpływem impulsu postanowił się zatrzymać

w Dalverston, tętniącym życiem miasteczku targo-

wym na granicy Lancashire i Cumbrii. Powrót do

Londynu z rodzinnego domu w Szkocji zajmował mu

zawsze dużo czasu, ale teraz, gdy wszyscy tłumnie

ruszyli na świąteczne zakupy, jazda stała się wręcz

niemożliwa. Nie mógł znieść myśli, że w tych warun-

kach będzie tkwił uwięziony w samochodzie, więc

zjechał z autostrady, by zanocować w hotelu. Po wnie-

sieniu bagażu do pokoju wyszedł się przejść i właśnie

wtedy ją zobaczył.

Aż westchnął na widok wyrazu jej twarzy. Wie-

dział, co czuje osoba doprowadzona do takiej despera-

cji: przez ostatnie półtora roku sam przeżywał kosz-

mar. Wielokrotnie się zastanawiał, czy zdoła go prze-

trwać. Rzucił się w wir pracy, w nadziei, że to zagłuszy

ból, lecz przez cały czas miał świadomość, że w jakimś

momencie ten ból i tak nieuchronnie wróci.

Przez ostatnie trzy tygodnie usiłował rozwiązać

wiele problemów, jakie się pojawiły po śmierci brata.

Nie miał pojęcia, że sytuacja wygląda aż tak źle. Bę-

dzie musiał podjąć zdecydowane kroki, by wszystko

wróciło do normy. Tym samym zdawał sobie sprawę,

że musi wprowadzić wielkie zmiany w swoim życiu,

z czym trudno mu było się pogodzić. W tej chwili

jednak bardziej przejmował się zmartwieniem młodej

kobiety niż własnymi kłopotami.

- Czy pani się dobrze czuje? - zapytał.

Kobieta drgnęła, zaskoczona. Bez wątpienia za-

uważyła go dopiero teraz. Archie utwierdził się

w przekonaniu, że musiało ją spotkać coś strasznego.

Usiadł obok, niepewny, czy wolno mu naruszać jej

prywatność.

- Może mógłbym pani jakoś pomóc? Czasem jest

dobrze podzielić się z kimś zmartwieniami.

Kobieta zareagowała cichym, wymuszonym śmie-

chem.

- Nie wiem, czy to cokolwiek da w tym wypadku.

- Niczego nie gwarantuję, ale czemu nie miałaby

pani spróbować?

Kiedy spojrzała na niego, wzruszył ramionami.

- Nie ma pani nic do stracenia, a ja umiem słuchać.

- Jest pan bardzo uprzejmy, ale i tak nie wiedziała-

bym, od czego zacząć.

- Zwykle najlepszy do tego bywa początek - za-

uważył beztrosko.

- Właśnie w tym cała trudność - odparła z wes-

tchnieniem. - Początek był wspaniały. Byłam przeko-

nana, że dobrze wybrałam, ale w zeszłym tygodniu

zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie popełniłam

błędu...

Zawiesiła głos, lecz Archie jej nie ponaglał. Wy-

czuwał, że jest bliska łez i czekał, aż dojdzie do siebie

i będzie mogła mówić dalej. Po kilku sekundach ode-

zwała się ponownie:

- Jutro ma się odbyć mój ślub. Od wielu miesiący

wszystko jest już gotowe, ustalone i zamówione: moja

suknia, tort, nabożeństwo w tym kościele, i wesele.

Przyjedzie ponad setka gości, część z daleka.

- I nagle zaczęła pani odczuwać wątpliwości? - za-

pytał, kiedy znów się zawahała.

- Tak. Wiem, że to niepoważne. W końcu jak moż-

na wszystko odwoływać na tym etapie?

- Rozumiem pani rozterkę - odpowiedział cicho -

ale powinna pani rozważyć, czy istotnie wziąć ten

ślub, jeśli brak pani co do tego przekonania.

- Wiem. Sama zadawałam sobie to pytanie wiele

razy, ale to mi nic nie dało. Po prostu nie wiem, co

powinnam zrobić!

Widząc, jak ramiona kobiety zaczynają drgać, Ar-

chie westchnął i wziął ją za rękę.

- W takich okolicznościach ludzie często w ostat-

nim momencie się wahają. I chyba pani właśnie coś

takiego się przydarzyło. Może warto się spotkać z na-

rzeczonym i otwarcie z nim porozmawiać? Na pewno

by to pomogło.

Drżącą dłonią otarła łzy.

- Nie. Sama muszę zdecydować, co zrobić. Jeśli

pójdę porozmawiać z Rossem, to będę się czuła winna,

że go zawiodłam.

- Nikogo pani nie zawiedzie - stwierdził Archie.

- Z pewnością nie może pani brać ślubu tylko po to,

żeby mu nie robić przykrości, bo wtedy pani sama na

tym ucierpi. A przecież nie o to chodzi, prawda?

- Rzeczywiście. Dziękuję. Potrzebowałam kogoś,

kto by mi to jasno uświadomił, chociaż w głębi duszy

o tym wiem. Chciałabym mieć dość odwagi, żeby iść

za głosem serca.

Archie milczał. Gdyby to jemu przyszło pójść za

głosem serca, nie rozważałby porzucenia ukochanego

zawodu. Zawsze pragnął leczyć dzieci i w odróżnieniu

od swych kolegów wiedział, jaką specjalizację wybie-

rze, odkąd tylko zaczął studia. Po zdobyciu dyplomu

pracował niezwykle ciężko, ale w zeszłym roku ten

wysiłek zaowocował: wybrano go na ordynatora od-

działu pediatrycznego w jednym z najlepszych szpitali

akademickich w Londynie. O takiej pracy marzył, a o-

becnie, przez ironię losu, miał się jej wyrzec.

Rozpamiętywanie tej sprawy właśnie teraz było dla

niego jednak zbyt bolesne. Zwrócił się znowu w stronę

młodej kobiety, zastanawiając się, dlaczego tak bardzo

chce jej pomóc. W końcu żadna z jej decyzji nie wpły-

nie w najmniejszym stopniu na jego życie.

- Więc co pani zamierza? Jeśli nie z narzeczonym,

to z kim by pani mogła porozmawiać? Może z przyja-

ciółką, albo z rodzicami? Na przykład z matką? Matka

mogłaby coś pani doradzić, prawda?

- Mama nie żyje. Mam tylko ojca, dla którego nasz

ślub jest wielkim wydarzeniem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: