Podstawy techniki histologicznej.pdf

Przygotowanie preparatu histologicznego jest wieloetapowym, zło Ň onym procesem,

którego celem jest uzyskanie trwałego, zabarwionego skrawka tkanki b Ģ d Ņ narz Ģ du o grubo Ļ ci

umo Ň liwiaj Ģ cej analiz ħ jego struktury przy u Ň yciu mikroskopu Ļ wietlnego. Standardowa

grubo Ļę skrawka histologicznego wynosi 5-7 µ m, niekiedy, zwłaszcza wówczas, gdy wskazane

jest dobre zobrazowanie organelli komórkowych sporz Ģ dzane s Ģ tzw. preparaty półcienkie o

grubo Ļ ci nawet poni Ň ej 1 µ m. Pełna procedura wykonania preparatu od chwili pobrania

wycinka Ň ywej struktury a Ň do momentu zamkni ħ cia go szkiełkiem nakrywkowym trwa od kilku

dni (w przypadku standardowych barwie ı przegl Ģ dowych), a Ň do kilku miesi ħ cy (m.in.

barwienie tkanki kostnej, impregnacja tkanki nerwowej etc.). Wykonane lege artis i

przechowywane w odpowiednich warunkach (miejsce ciemne, chłodne i suche) preparaty

histologiczne mog Ģ zachowa ę barwny obraz komórek nawet po 100 latach! Metodyka tworzenia

preparatów zarówno histologicznych jak i histopatologicznych opiera si ħ zawsze na sekwencji

scharakteryzowanych poni Ň ej działa ı laboratoryjnych.

1. POBIERANIE TKANKI I JEJ UTRWALANIE

Pierwszym etapem w procedurze tworzenia preparatu jest pobieranie materiału tkankowego.

Ma to zwykle miejsce podczas sekcji prowadzonych w ramach realizowanych w Zakładzie Histologii

prac doświadczalnych. Wszystkie działania eksperymentalne dokonywane są zgodnie ze standardami

badań na zwierzętach, w warunkach anestezji, zawsze po uzyskaniu zgody odpowiedniej komisji

bioetycznej. Izolowane są zazwyczaj całe narządy małych zwierząt, czasem konieczne jest pokrojenie

pobranego wycinka na mniejsze fragmenty, celem lepszego i szybszego ich utrwalenia. Pewna liczba

preparatów powstaje na bazie fragmentów narządów ludzkich pozyskiwanych śródoperacyjnie lub

sekcyjnie. Natychmiast po pobraniu, wycinek narządu trafia do płynu utrwalającego, aby zapobiec

wystąpieniu komórkowych zmian nekrotycznych i degeneracyjnych. Za uniwersalny utrwalacz

uznawany jest powszechnie 10% wodny roztwór formaldehydu zobojętnionego węglanem wapnia.

Istnieje jednak cały szereg innych, wieloskładnikowych utrwalaczy (zawierających m.in. chloroform,

kwas octowy, sole rtęci i chromu, czterotlenek osmu) szczególnie preferowanych dla określonych

tkanek i narządów i odpowiednich dla specjalnych technik barwienia preparatów. Najczęściej

stosowane są płyny: Carnoya, Zenkera , „Suza”. Czas utrwalania zależy od rodzaju zastosowanego

płynu, rodzaju tkanki oraz wielkości wycinka, zwykle jest nie krótszy niż 12 godzin. Przedłużone

utrwalanie nie jest wskazane, może bowiem spowodować kruchość preparatu, konsekwencją zbyt

krótkiego czasu jest natomiast nieprawidłowy obraz wielu struktur komórkowych.

2. ODWADNIANIE I ZATAPIANIE PREPARATU

Niemal wszystkie narządy ludzkie i zwierzęce są w przeciwieństwie do tkanek roślinnych

obiektami niezwykle miękkimi, nie istnieje zatem możliwość ich bezpośredniego pokrojenia na

bardzo cienkie skrawki. Aby tego dokonać należy zatopić tkankę w twardszym, lecz łatwo skrawalnym

i biochemicznie obojętnym materiale, z których najpowszechniej stosowana jest parafina. W

technice histologicznej wykorzystuje się również celoidynę, specjalne żywice organiczne oraz pewne

związki polimerowe. Warunkiem prawidłowego zatopienia tkanki w parafinie jest jej przepojenie tym

węglowodorem, które staje się możliwe jedynie po całkowitym usunięciu wody. Alternatywnym

rozwiązaniem umożliwiającym szybkie krojenie tkanki jest jej zamrożenie przy użyciu kriostatu,

wykorzystywane rutynowo do wykonywania preparatów histochemicznych. Ponieważ woda stanowi

integralny składnik komórek, zatem gwałtowne odwodnienie tkanki może spowodować ich

obkurczenie i uszkodzenie organelli a w konsekwencji zniszczenie preparatu. W tej sytuacji proces

odwadniania prowadzony jest stopniowo poprzez umieszczanie tkanki w rozworach etanolu o

wzrastającym stężeniu w tzw. szeregu odwadniającym, począwszy od alkoholu 50% poprzez 70%,

80%, 90%, 96% i bezwodny (absolutny 99,8%) do mieszaniny etanol-ksylen i czystego ksylenu. Kolejny

etap zwany przepajaniem, odbywa się w temperaturze 52 0 C i polega na umieszczeniu tkanki w

mieszaninie parafiny z ksylenem a następnie w ciekłej parafinie, w której przebywa kilkanaście

godzin. Przepojony skrawek jest następnie zatapiany we wnętrzu bloczka parafinowego, który

sporządza się, wlewając porcję parafiny do metalowej formy i wprowadzając doń fragment tkanki

ustawiony w odpowiedniej orientacji przestrzennej. Proces ten może odbywać w sposób częściowo

zautomatyzowany z wykorzystaniem urządzenia do zatapiania/chłodzenia, utrzymującego stałą

temperaturę ciekłej parafiny (fot.1.)

Fot. 1. Aparat do automatycznego zatapiania preparatów Histo-Line TEC 2800.

3. WYTWARZANIE SKRAWKíW I ICH NAKLEJANIE

Zatopiony w bloczku parafinowym obiekt biologiczny jest wraz z nim samym krojony na

skrawki ustalonej grubości przy użyciu urządzenia histologicznego zwanego mikrotomem rotacyjnym.

Mikrotomy te, zarówno klasyczne - ręczne jak i nowoczesne – w pełni automatyczne (fot.2.), to

specjalistyczne aparaty tnące, których zasadniczym elementem jest niezwykle ostry nóż, precyzyjnie

ścinający bloczek parafinowy, cyklicznie przesuwany przez układ mechaniczny o odcinek rzędu kilku

mikrometrów. W wyniku pracy mikrotomu powstają cienkie listki parafiny zawierające wewnątrz,

widoczny makroskopowo skrawek tkanki. Tkanka zamrożona cięta jest w kriostacie, będącym

zasadniczo mikrotomem rotacyjnym, w którym część skrawająca umieszczona jest wewnątrz komory

zamrażającej (fot.2). Skrawki parafinowe są w kolejnym etapie naklejane na uprzednio przygotowane

(silanizowane, rzadziej nabiałkowane) szkiełka podstawowe. W pierwszej fazie naklejania, skrawki

umieszcza się na powierzchni ciepłej wody wypełniającej wanienkę (fot.2. po lewej). Pod wpływem

podwyższonej temperatury skrawki, początkowo pomarszczone rozprostowują się, nabierając

gładkości. W tym momencie delikatnie naciąga się je na szkiełko podstawowe. Trwałe przyklejenie

skrawków uzyskuje się ogrzewając szkiełka w cieplarce w temp 50 0 C w ciągu minimum kilku godzin.

Fot. 2. Automatyczny mikrotom rotacyjny Microm i wanienka histologiczna Leica.

4. NAWADNIANIE I BARWIENIE SKRAWKíW

Przyklejony do szkiełka podstawowego wycinek tkanki jest przepojony parafiną, zatem w

pełni hydrofobowy. W tym stanie nie jest możliwe jego zabarwienie, bowiem większość barwników

funkcjonuje w postaci roztworów wodnych. Konieczne jest zatem całkowite usunięcie ze skrawków

parafiny a następnie ich nawodnienie. Odparafinowanie odbywa się poprzez umieszczenie szkiełek w

2 zmianach ksylenu, natomiast nawodnienie w szeregu alkoholowym, złożonym podobnie jak szereg

odwadniający z roztworów etanolu, jednak ustawionych w odwrotnej kolejności, począwszy od

alkoholu absolutnego aż do 70%. Z etanolu skrawki trafiają do wody, skąd mogą być bezpośrednio

przeniesione do roztworów barwników. Współczesna technika histologiczna dysponuje wielką liczbą

różnorodnych metod barwienia tkanek i narządów, pozwalających na ukazanie tak ogólnej budowy

komórkowej badanego obiektu jak i określonych elementów biostruktury. Własności selektywnego

barwienia komórek wykazuje kilkaset naturalnych i syntetycznych substancji. Najważniejszą,

rutynowo stosowaną od ponad 150 lat, standardową techniką obrazowania histologicznego jest

barwienie hematoksyliną i eozyną (H+E). Jest to tzw. topograficzne barwienie przeglądowe,

pozwalające ocenić całość struktury tkanki, poprzez kontrastowe zabarwienie cytoplazmy i jader

komórkowych. Hematoksylina jest barwnikiem pochodzenia roślinnego, pozyskiwanym z niebieskiej

kory drzewa kampeszowego Hematoxylum campechianum, substancją zasadową, barwiącą jądra

komórkowe na kolor fioletowy do niebieskiego. Eozyna to związek syntetyczny, kwaśna pochodna

fluoresceiny, podbarwiająca cytoplazmę na różowo do czerwonego. Do barwienia przeglądowego

stosowane są również metody: Mallorego, Massona, AZAN i inne. Istnieją też specyficzne techniki

barwienia poszczególnych rodzajów tkanek i komórek, obok klasycznego barwienia stosowane są

m.in. techniki impregnacji solami srebra, złota i chromu pozwalające na wizualizację włókien

nerwowych, łącznotkankowych, komórek glejowych i innych elementów niewidocznych w

barwieniach przeglądowych. Szczegółowe informacje na temat tych metod dostępne są w wielu

podręcznikach techniki histologicznej.

Fot 4. Kriostat (mikrotom rotacyjny mrożeniowy) Leica.

5. ODWADNIANIE I ZAMYKANIE PREPARATíW

Chcąc uczynić preparat trwałym, należy ponownie pozbawić go wody. Cel ten zostaje

osiągnięty drogą przeprowadzenia szkiełek z zabarwionym skrawkiem tkanki przez opisany

poprzednio alkoholowy szereg odwadniający. W końcowym etapie preparaty trafiają do ksylenu a

następnie są zamykane. Proces ten polega na naniesieniu na powierzchnię skrawka kropli medium

zamykającego (obecnie stosowane są żywice syntetyczne Entellan i DPX, rzadziej naturalny balsam

kanadyjski) i delikatnym umieszczeniu szkiełka nakrywkowego. Zamykanie należy przeprowadzić

ostrożnie i wolno, w taki sposób, aby pod powierzchnią szkiełka nakrywkowego nie pozostały

pęcherzyki powietrza, które znacznie utrudniają obserwację. Po godzinie, następuje polimeryzacja

żywicy, preparat staje się trwały i gotowy do analizy mikroskopowej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: