Webb Jacquelyn - Maskarada.pdf - Webb Jacquelyn - glinka7-1987

J acquelyn W ebb

M askarada

ROZDZIAŁ I

Sportowy samochód ruszył gwałtownie. Melissa przytrzymała ręką swoją

blond perukę.

- Robisz potworny błąd!

Mężczyzna siedzący za kierownicą uśmiechnął się.

- Nie sądzę, kochanie. Będziesz uczestniczyć przynajmniej w jednym

spotkaniu całej rodziny, nawet jeśli miałbym cię na nie zaciągnąć za włosy.

- Chyba długo nie widziałeś Soni, skoro uważasz, że jestem do niej

podobna - powiedziała Melissa. - Na głowie mam perukę, a pod spodem są moje

prawdziwe brązowe włosy.

Mężczyzna spojrzał na nią nieufnie swymi cynicznymi zielonymi oczami.

- A co było dwa lata temu w Ameryce Południowej, kochana

kuzyneczko? Ufarbowałaś włosy na czarno i przysięgałaś, że jesteś seniorą

Velosce - mówiąc to, gwałtownie wyprzedził wielką ciężarówkę. - Kiedy na

polecenie babki pojechałem do Hiszpanii, aby wyciągnąć cię z tarapatów, miałaś

włosy ogniście rude.

Mężczyzna po mistrzowsku wziął ostry zakręt. Melissa z przerażenia

wcisnęła się w fotel.

- Zawsze tak prowadzisz?

- Prowadzę dużo bezpieczniej, niż ty mogłabyś to kiedykolwiek robić.

- Dokąd mnie zabierasz?

- Do Kornwalii. I nie zawracaj mi więcej głowy swoim paplaniem.

Jesteśmy już wystarczająco spóźnieni.

Melissa umilkła, oszołomiona tempem ostatnich wydarzeń. Siedzący obok

niej młody i arogancki mężczyzna, który wręcz uprowadził ją tego ranka,

wzbudzał w niej przerażenie.

- 1 -

A przecież cała ta idiotyczna pomyłka nie miałaby miejsca, gdyby nie

pożyczyła od Soni kostiumu z czerwonego aksamitu i nie przymierzyła jej blond

peruki.

Weekend zaczął się zupełnie zwyczajnie. Kiedy, jak zwykle w piątek,

Melissa wróciła wieczorem z pracy, już od progu natknęła się na okropny

rozgardiasz, co bez wątpienia oznaczało powrót Soni.

- Cześć, kochanie, melduję swój powrót!

Zza drzwi od łazienki wyjrzała jasnowłosa dziewczyna w zawadiacko

przekrzywionym na bakier kąpielowym czepku.

Melissa roześmiała się; dołeczki w jej policzkach pogłębiły się jeszcze,

nadając twarzy psotny wyraz. Przez cały podwieczorek Sonia rozśmieszała ją,

trajkocząc nieustannie o ludziach, których spotkała, i o miejscach, w których

była.

Zadzwonił telefon. Melissa, ciągle jeszcze chichocząc, podniosła

słuchawkę. Po chwili uniosła brwi i podała ją Soni.

- Peter, kochanie... - Sonia przewróciła oczami i spojrzała na Melissę. -

Ależ jestem zajęta, mój drogi. Powiedz im, żeby radzili sobie beze mnie. -

Zaśmiała się głośno i cisnęła z trzaskiem słuchawkę na widełki.

- Oczekuje ode mnie uczestnictwa w jakimś rodzinnym zgromadzeniu -

powiedziała, zapalając papierosa. - Musimy mieć podobne głosy. Peter na

początku pomylił cię ze mną.

- To niemożliwe, nie ma między nami żadnego podobieństwa - zapewniła

Melissa, zbierając naczynia. Sonia spojrzała na nią uważnie przez leniwie

unoszącą się z papierosa smugę dymu.

- Wiesz, gdybyś nie była tak zaniedbana i zamknięta w sobie...

Melissa przystanęła, trzymając oburącz talerze. Jak zwykle nie wiedziała,

czy roześmiać się czy oburzyć.

Pod każdym względem różniły się od siebie: ona - skromna i

bezpretensjonalna, sumiennie pracowała na swojej marnej posadzie, natomiast

- 2 -

Sonia - atrakcyjna stewardessa - była harda, bezkompromisowa i nigdy nie dbała

o porządek. Mimo to doskonale się ze sobą zgadzały.

- Ależ Soniu... - zaprotestowała.

Sonia z błyskiem w oczach zerwała się z krzesła i pociągnęła Melissę

przed lustro.

- Jesteśmy tego samego wzrostu, budowę też mamy taką samą; gdybyś

nie była tak śmiertelnie poważna i przestała nosić te ponure stroje, byłybyśmy

bardzo do siebie podobne.

Melissa z powątpiewaniem wzruszyła ramionami, ale wiedziała, że

opieranie się Soni nie miało najmniejszego sensu. Co prawda, rzeczywiście były

tego samego wzrostu, ale na tym ich podobieństwo kończyło się.

Sonia poruszała się z gracją i była pełna wdzięku, a jej pewność siebie

podkreślała jeszcze te cechy. Melissę cechowała skromność i małomówność.

Poruszała się cicho i zawsze starała się usunąć w cień, tak że prawie nikt jej nie

zauważał. Ocienione czarnymi rzęsami niebieskie oczy Soni iskrzyły się

radością życia, a krótkie blond włosy zwijały się nad czołem w pukle. Melissa

miała szare, zamyślone oczy; była brunetką o jedwabistych, błyszczących

włosach.

Sonia wyrwała Melissie stertę talerzy i postawiła je z powrotem na stole.

Chwyciła zamaszystym ruchem blond perukę, która pokrywała się kurzem,

leżąc od jakiegoś czasu na puszce po herbacie, i naciągnęła ją przyjaciółce na

głowę.

- A teraz uśmiech! - zarządziła.

- Bardzo nikłe podobieństwo - oceniła Melissa.

- Bardzo duże podobieństwo - zaprzeczyła Sonia, uważnie przyglądając

się ich odbiciom w lustrze. - Ach, jak to wygodnie mieć sobowtóra.

- Zwłaszcza kiedy trzeba pozmywać naczynia - kąśliwie stwierdziła

Melissa.

- Jedziesz do domu na niedzielę? - spytała Sonia, ignorując aluzję.

- 3 -

- Jutro rano.

- Wybierz z moich ciuchów coś jasnego i wesołego. Twoja rodzina

pewnie ma już dosyć oglądania co niedzielę twoich strojów a la Kopciuszek.

Czy znasz takie powiedzonko: "Jak cię widzą, tak cię piszą"?

- Chyba masz rację. Mogłabym ubrać coś żywszego - przyznała Melissa.

- Przymierz mój czerwony żakiet z aksamitu oraz spodnie. I - na miłość

boską - umalujże się trochę! Możesz wziąć mój nowy cień do powiek; od tuszu

jeszcze nikomu rzęsy nie wypadły.

Biały sportowy wóz mknął przed siebie. Melissa z wściekłością oglądała

mijane miasta i wsie. Oto oddalała się coraz bardziej od celu swojej podróży,

wieziona samochodem, prowadzonym przez szalonego młodego mężczyznę,

który nie chciał jej wierzyć. Zaufała Soni i od razu wpadła w tarapaty.

Upewniwszy się, że przyjaciółka skorzystała z jej kosmetyków, Sonia

wyjechała gdzieś na niedzielę. W sobotę, tuż przed porą obiadową, Melissa była

gotowa do wyjścia; spakowane walizki czekały pod drzwiami.

Przystanęła jeszcze na chwilę przed lustrem, patrząc z podziwem na swoje

odbicie. Kostium z czerwonego aksamitu ożywiał jej twarz, a czarny tusz do

rzęs i delikatne niebieskie cienie na powiekach zdecydowanie upodabniały ją do

Soni. Zebrała swoje długie włosy i z ciekawości nasunęła na głowę perukę.

Sonia miała rację! Podobieństwo było niezwykłe!

Stała jeszcze przed lustrem, poprawiając loki, kiedy do mieszkania wszedł

młody mężczyzna i sięgnął po walizkę.

- Obawiam się, że to jakaś pomyłka - powiedziała Melissa, podchodząc

do drzwi, aby odzyskać bagaż.

Kosmyk ciemnych włosów opadał nieznajomemu na czoło; spojrzenie

zielonych oczu było niesympatyczne, a wysunięta szczęka nadawała twarzy

stanowczy wyraz.

- Czas już z tym skończyć - powiedział.

- 4 -

Webb Jacquelyn - Maskarada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: