Wentworth Sally - Wbrew przeznaczeniu.pdf - Wentworth Sally - glinka7-1987

SALLY WENTWORTH

Wbrew przeznaczeniu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Po wyjściu ze stacji metra Jancy spojrzała w górę i ujrzała

unoszący się na niebie balon zaporowy, w którego srebrnej

powłoce, jak w wielkim owalnym lustrze, odbijało się

wieczorne zachodzące słońce. Trąciła lekko Vicki i wskazała

na balon. Zatrzymały się i uniosły głowy, lecz po chwili

szybkim krokiem ruszyły w kierunku sali balowej. Przy

drzwiach wejściowych, otoczonych workami z piaskiem,

pełnił służbę żandarm w białym hełmie.

- Dobry wieczór, dziewczęta. - Z uznaniem spojrzał na ich

zgrabne figury w mundurach kobiecych oddziałów RAF. - Dla

wojska kasa na lewo.

Uchyliły zasłony, nie przepuszczające światła, kupiły bilety i

przeszły korytarzem zakręcającym w prawo do podwójnych

drzwi, za którymi znalazły się w zupełnie innym świecie,

jasnego światła i muzyki. Była to olbrzymia sala, prawdziwy

palais de dance.

- Pełno tu ludzi w mundurach - zauważyła Vicki.

- Są nawet pielęgniarki.

- Uhm. Cieszę się, żeśmy się też w nie ubrały.

- Jancy wcisnęła niesforne pasemko kasztanowych włosów

pod furażerkę. - Poszukajmy reszty. Z pewnością są gdzieś

koło baru.

Przeciskały się przez tłum, odprowadzane przez mijanych

mężczyzn pełnymi uznania spojrzeniami. Obie były wysokie i

smukłe, poruszały się z wdziękiem, swobodnie i z pewnością

siebie, a mundur, jako akcent męskości, przydawał im

szczególnego seksapilu.

- Tam są. - Wskazała Jancy, odwracając się do Vicki i w tym

momencie zderzyła się z mężczyzną, który z pełnymi

szklankami w rękach odchodził właśnie od baru.

- Hej, uwaga! - Z jednej ze szklanek wylało się piwo i

zachlapało mu mundur.

- Och, przepraszam - odruchowo wykrzyknęła Jancy, po

czym zobaczyła na jego rękawie trzy paski, jeden wąski

pomiędzy dwoma szerszymi, oznaczające majora lotnictwa, a

na lewej piersi odznakę pilota wojskowego.

- Przepraszam, sir - poprawiła się.

- Całe szczęście, że nie jest pani nawigatorem - powiedział

oficer z uśmiechem.

Jancy spojrzała na niego unosząc wzrok, co było dość

niezwykłe, bowiem większości mężczyzn patrzyła prosto w

oczy. Spodobało się jej to, co zobaczyła: szczupła twarz o

wysoko zarysowanych kościach policzkowych, szare, pełne

życia oczy o wyzywającym spojrzeniu. Nie miała jednak

czasu, by przyjrzeć mu się dokładniej, ponieważ Vicki, chcąc

dołączyć do innych, ciągnęła ją za rękaw. Skinęła więc tylko

głową i pozwoliła prowadzić się dalej.

Dwaj mężczyźni oczekujący na Jancy i Vicki nosili mundury

amerykańskiej piechoty, w jaśniejszym odcieniu khaki.

Wkrótce wszyscy tańczyli, zmieniając partnerów, a przerwy

między tańcami spędzane na rozmowach i piciu drinków

upływały bardzo szybko. W pewnej chwili, gdy perkusista

wykonywał oszałamiające solo, przy którym nie sposób było

tańczyć, Jancy zobaczyła, że nie dalej niż metr od niej stoi

major lotnictwa. Początkowo nie zwróciła na niego uwagi, ale

wyczuwszy, że ktoś się jej przygląda, odwróciła głowę i

dostrzegła szare oczy, które natychmiast rozpoznała. Przez

dłuższą chwilę patrzyli na siebie, aż wreszcie Jancy,

uśmiechnęła się blado i klaszcząc dłońmi do rytmu przeniosła

spojrzenie na scenę.

Nagle rozległy się przeraźliwe dźwięki syreny alarmowej, a

następnie odgłosy wybuchów bomb. Stanęła jak wryta.

- Kryć się! Kryć się! - Dwóch członków cywilnej obrony

przeciwlotniczej w czarnych mundurach i białych hełmach

wbiegło na salę krzycząc i gwiżdżąc. Z zewnątrz dochodziły

odgłosy salw artylerii przeciwlotniczej.

Przez moment Jancy stała zdezorientowana, szukając

wzrokiem przyjaciół. Wtem ktoś chwycił ją za ramię.

Przepychali się razem przez tłum rozbieganych, szukających

schronienia ludzi. Dotarli do stolików stojących przy bocznej

ścianie sali i mężczyzna popchnął ją pod jeden z nich, po

czym sam dołączył do niej. Bez tchu, lecz roześmiana, Jancy

zsunęła furażerkę na tył głowy i obróciła się, by podziękować

swemu wybawcy. Nie była specjalnie zaskoczona, kiedy

okazało się, że nosi on mundur majora lotnictwa i ma

przenikliwe szare oczy.

- Dzięki. Wygląda na to, że ma pan w tym wprawę.

- Kiedy trzeba się kryć, robię to bez wahania

- odparł z udawanym strachem.

- Czy w taki właśnie sposób dostał pan medal? - spytała Jancy

puknąwszy czubkiem palca w baretkę na jego piersi.

Roześmiał się.

- Czysty fuks. - Spojrzał w kierunku miejsca, gdzie stała

przedtem ze swymi znajomymi. - Zauważyłem, że popiera

pani naszych jankeskich przyjaciół.

- Nie mogę oprzeć się nylonowym pończochom -

odpowiedziała nonszalancko. Kolejny wybuch rozległ się tak

blisko, że zakryła uszy. Dym zaczął wypełniać salę, a ludzie z

ochrony przeciwlotniczej wzywali do włożenia masek

przeciwgazowych. - Tym razem było blisko. Jak długo trwają

zwykle takie alarmy?

- Niezbyt długo. Chyba się pani nie boi? - spytał i objął ją

ramieniem.

Jancy z uśmiechem oparła się o niego.

- Co się stało z pana maską?

- Zgubiłem ją dawno temu. Czy nie uważa pani za stosowne

przedstawić się?

- Czy to jest rozkaz, sir?

- Zdecydowanie tak.

- W takim razie nazywam się Jancy, Jancy Bruce.

- A ja, Duncan Lyle.

Dotarł do nich dym i Jancy zakasłała.

- Jest coraz gorzej. Niech pani lepiej założy swoją maskę -

zasugerował Duncan, wskazując futerał przewieszony na

pasku przez jej ramię.

- Tak naprawdę, to służy mi to jako torebka - powiedziała

Jancy tonem pełnym skruchy.

- Mógłbym panią postawić za to do raportu - rzekł surowo,

marszcząc brwi.

- A zrobi to pan? - spytała, patrząc z ukosa spod długich rzęs

swymi zielonymi oczami.

- Może dałbym się przekonać...

- A co miałabym w zamian za to zrobić?

- Wymyślę coś.

- Och, sir, bardzo proszę - prosiła Jancy z udawanym

przerażeniem. - Jestem tylko małym, biednym żołnierzykiem.

Proszę nie robić mi kłopotów. Nasz dowódca dywizjonu to

naprawdę straszna piła.

Roześmiał się szczerze ubawiony. Odgłos strzelających dział

przeciwlotniczych wzmógł się i po chwili umilkł, a w ciszę

wdarł się przenikliwy świst pikującego samolotu, spadającego

bezwładnie na ziemię. Okropny hałas wypełnił im uszy i

Duncan przyciągnął Jancy do siebie, a kiedy zrobiło się

jeszcze głośniej, objął jej głowę ramionami. W końcu rozległ

się huk tak straszliwy, jakby samolot, który uderzył w ziemię,

miał na pokładzie nie zrzucone bomby. Przez kilka chwil w

sali panowała martwa cisza, potem zabrzmiał sygnał

odwołujący alarm i prawie natychmiast orkiestra zaczęła grać

„Amerykański patrol". Duncan pomógł Jancy wyjść spod

stolika, ale nadal trzymał ją za ramię.

Wentworth Sally - Wbrew przeznaczeniu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: