HW-Wolny Legion Indyjski SS.pdf

Wolny Legion Indyjski: najbardziej aryjska jednostka

Wehrmachtu

Maj 1945 r., południowe Niemcy. Wśród kolumn wycofujących się żołnierzy Hitlera

słychać komendy w języku hindi, wypowiedziane przez żołnierzy w mundurach armii

niemieckiej. Kim byli ci żołnierze i skąd się w ogóle wzięli w Tysiącletniej Rzeszy?

W styczniu 1941 roku, parę miesięcy przed operacją „Barbarossa”, gdy obowiązywał jeszcze

niemiecko-radziecki pakt o współpracy i nieagresji, z Kalkuty do Moskwy przybył Subhas

Chandra Bosse, przebywający do tej pory w areszcie domowym zwolennik czynnej walki

Hindusów z Brytyjczykami. Chciał otrzymać pomoc dla planowanego powstania, które miało

wypędzić Anglików z Indii. Rosjanie zbyli go jedynie niewielkim wsparciem finansowym.

Bosse udał się więc w kwietniu do stolicy III Rzeszy, aby od Hitlera uzyskać aprobatę i

pomoc w realizacji swoich celów. Natychmiast po przybyciu do Berlina rozpoczął dyskusję i

negocjacje z niemieckimi ministrami propagandy i spraw zagranicznych.

S ubhos Chandra Bosse podczas okolicznościowej parady w

Berlinie. W tle poczet sztandarowy Legionu Wolne Indie.

Ten indyjski polityk był współpracownikiem, a zarazem głównym rywalem Mahatmy

Ghandiego w staraniach o przywództwo w indyjskim ruchu niepodległościowym i Indyjskim

Kongresie Narodowym. W przeciwieństwie do Ghandiego Bosse popierał bardziej agresywną

konfrontację i walkę z brytyjskim imperializmem. Widział w wojnie w Europie możliwość

odzyskania niepodległości Indii — Wielka Brytania była wszak zajęta na kontynencie i

Atlantyku. W wyniku zbiegu okoliczności po przyjeździe Bosse dowiedział się, że w

większości nietknięta 3. (Indyjska) Brygada Zmotoryzowana została wzięta do niewoli przez

żołnierzy Afrika Korps Erwina Rommla pod El Machali w Libii. Stwierdził wraz ze swoimi

niemieckimi sponsorami, iż otwiera to przed nim możliwość eksperymentalnego zabiegu:

utworzenia jednostki indyjskiej w ramach niemieckich sił zbrojnych. Według planów miałaby

ona wziąć udział w niemieckim natarciu na Kaukaz, a stamtąd przemaszerować przez Persję,

Afganistan do Indii na czele ze swoim wodzem (Netaji) Bosse. Już 15 maja oddelegowano

oficera Luftwaffe do rozmów z mówiącymi po angielsku żołnierzami brygady. Odwołano się

do doświadczeń włoskiego sojusznika.

Włosi jeszcze w 1941 r., chcąc wykorzystać nastroje antyimperialistyczne wśród

wielonarodowościowych jednostek armii brytyjskiej w Afryce Północnej, stworzyli jednostkę

złożoną z jeńców (wrzesień 1941 – styczeń 1942). Nosiła ona nazwę „Czerwone Strzały”.

Składała się z trzech centurii (odpowiedników batalionu): Centro A (Arabowie), Centro I

(Hindusi), Centro T (Tunezyjczycy). Centuria złożona z Hindusów nosiła oficjalną nazwę

Centro I Bataglione Hazad Hinduston (Batalion Wolnych Hindusów). Miała tropikalne

umundurowanie włoskie z naramiennymi tarczami na prawym rękawie w barwach

narodowych (pomarańczowy, biały, zielony) oraz patki na kołnierzach w tych samych

kolorach. Podoficerowie i oficerowie byli Włochami. W późniejszym okresie niewielką liczbę

Tunezyjczyków i Hindusów wysłano do Włoch w ramach szkolenia spadochronowego.

Jednak ci ostatni po klęsce pod El- Alamein stracili motywację do walki, zostali więc

rozbrojeni i z powrotem przewiezieni do obozów jenieckich. Jak się okazało, nie na długo.

F laga Komitetu Wolnych Indii w Berlinie, a tym samym Legionu

Wolne Indie.

Początkowe starania o ochotników, prowadzone we włoskich i niemieckich obozach

jenieckich, dały dość mizerny efekt. Pierwsza grupa dwudziestu siedmiu oficerów została

drogą powietrzną przewieziona do Berlina, gdzie dotarła po czterech dniach. Stopniowo do

obozu szkoleniowego w Annaburgu przetransportowano kolejne grupy ochotników. Bosse i

jego współpracownicy przez kolejne miesiące prowadzili intensywną akcję propagandową,

dzięki której w styczniu 1942 r. Ministerstwo Propagandy Rzeszy ogłosiło powstanie

Indyjskiej Armii Narodowej (Jai Hind) w Berlinie. Jednostka ta wówczas składała się jedynie

z... ośmiu przekonanych zwolenników. W niedługim czasie przeniesiono 6000 tys. najbardziej

obiecujących kandydatów na członków nowego oddziału do centrum szkoleniowego we

Frankenburgu. Odnaleźć wśród nich można było przedstawicieli prawie wszystkich

narodowości Indii, oprócz jednej — Nepalczyków, czyli sławnych Gurkhów 1 . Baktabahabur

Limbu dostał się do niewoli w Tobruku w Afryce Północnej, gdy służył w 2/7 Gurkha Rifles

(drugi batalion siódmego pułku strzelców). Razem z tysiącami jeńców został przewieziony do

Włoch, gdzie do oddziałów Gurkhów i Indusów przemówił Bosse, który próbował ich

nakłonić do przejścia na stronę niemiecką. — Wygłosił nam wykład i mówił, że my,

Nepalczycy, nic nie wiemy, że musimy pozbyć się Brytyjczyków i przyłączyć się do niego —

wspomina Limbu. — Odmówiliśmy, tłumacząc mu, że wszyscy złożyliśmy przysięgę, której

nie możemy złamać 2 . Nie wszyscy jednak odmawiali.

Żołnierze w czasie narady podczas

manewrów. Widoczne charakterystyczne niemieckie umundurowanie tropikalne.

Przysięga Legionu Wolne Indie: Składam na Boga tę świętą przysięgę, naszemu Wodzowi

Subha’asowi Chadra Bossemu, głównodowodzącemu narodowowyzwoleńczej walki Indii, i

Führerowi Rzeszy niemieckiej i narodu niemieckiego, Adolfowi Hitlerowi jako

głównodowodzącemu Wehrmachtu, że jako mężni żołnierze przyrzekamy całkowite

posłuszeństwo i gotowość w każdej chwili, aż do utraty życia. Ze względów bezpieczeństwa

nową jednostkę nazwano Arbeitskommando Frankenburg . Ochotnicy rozpoczęli szkolenie

wojskowe, choć powiedziano im, że będą wykorzystani jako batalion robotniczy. Pod koniec

lipca 300 ochotników przeniesiono do ośrodka szkoleniowego w Königsbrucku, gdzie

otrzymali niemieckie mundury z odznaką na prawym ramieniu, ukazującą skaczącego tygrysa

na tle indyjskiej flagi. Nad tarczą widniał napis „Freies Indien”. Żołnierze oficjalnie zostali

nazwani Wolnym Legionem Indyjskim, a 26 sierpnia odbyła się uroczysta legalizacja i

złożenie przysięgi. Dowódcą nowego oddziału został oberstleutnant (pułkownik) Kurt

Knappe 3 . W następnych miesiącach różnymi sposobami (w tym nacisku) zwerbowano

kolejnych kilkuset żołnierzy. Zanim nadeszła połowa 1943 r. jednostka liczyła już ok. 2 tys.

osób. Wszyscy oficerowie i podoficerowie byli Niemcami. Dopiero od grudnia 1943 r.

dopuszczono żołnierzy i nielicznych legionistów podoficerów do awansów na wyższe stopnie.

W tym samym czasie jednostka zaczęła być znana jako Infanterie Regiment 950 (indische) .

Legion składał się z trzech batalionów (każdy po cztery kompanie), 13. kompanii strzelców

pieszych, 14. kompanii przeciwpancernej, 15. kompanii saperów i kompanii honorowej

(reprezentacyjnej). Na jego wyposażenie składało się 6 dział, 81 pojazdów mechanicznych i

700 koni 4 . Dwie trzecie żołnierzy było muzułmanami, pozostali to wyznawcy religii

hinduistycznych.

Żołnierze „Legionu Tygrysa” w czasie apelu.

Widać tu różnice w umundurowaniu przedstawicieli różnych narodowości, którzy zaciągnęli

się, aby walczyć z aliantami. Sikhowie z tradycyjnymi brodami i w turbanach, reszta

żołnierzy w umundurowaniu regularnym i ogolona(!)

Interesujące, że obowiązującym językiem, używanym przez personel indyjski i niemiecki, był

angielski. W lipcu 1942 r. do legionu dołączył angielski tłumacz na usługach Niemców, Frank

Chatwynd Becker 5 z jednostki tłumaczy Wehrmachtu w Dreźnie. W marcu 1943 r., jeszcze

przed wysłaniem jednostki na „pole walki”, Subhas Chandra Bosse udał się na pokładzie U-

Boota do Singapuru, aby pomóc w organizacji rządu wolnych Indii u boku Japończyków, a

także Indyjskiej Armii Narodowej, która osiągnęła liczebność 3 dywizji. Jej faktyczna

wielkość nie przekraczała ok. 10 000 tys. żołnierzy, a „dywizje” miały wielkość co najwyżej

brygad. Tam też zginął w katastrofie lotniczej. Kontrolę polityczną nad Legionem sprawował

rezydujący w Berlinie Komitet Wolnych Indii (Centrale Freies Indien) , złożony z polityków i

współpracowników Bosego jeszcze z Indyjskiego Kongresu Narodowego.

P odoficer, Sikh, w charakterystycznym białym turbanie i z naszywką

na prawym ramieniu z wizerunkiem skaczącego tygrysa na tle indyjskiej flagi.

W maju 1943 r. Indyjski Legion został przeniesiony do Holandii w rejon miasta Beverlo,

gdzie zajmował się głównie konstruowaniem obrony Wału Atlantyckiego. W sierpniu

wysłano go do Francji — najpierw do Normandii, później do miasteczka Lacanau w pobliżu

Bordoux. Tu wykonywał obowiązki okupacyjne, od czasu do czasu wdając się w walki z

partyzantami francuskimi. W kwietniu 1944 r. na inspekcję przyjechał feldmarszałek E.

Rommel. „Wyzwolicielska” armia zasłynęła drastycznymi okrucieństwami wobec ludności

cywilnej.

W sierpniu 1944 r. w związku z postępami aliantów po lądowaniu w Normandii

postanowiono wycofać Legion do Niemiec. Z Lacanau pociągami jednostka została

przewieziona do Poitiers.Tu 15 sierpnia Hindusi zostali zaatakowani przez francuskich

maquis (partyzantów), kilku żołnierzy odniosło rany. Dalej dojechali przez Chatrou do Allier,

wciąż atakowani przez partyzantów. W pierwszym tygodniu września jednostka dotarła do

miasta Dun, gdzie wzięła już udział w walkach z regularnymi oddziałami francuskimi i

partyzantami. W walce od domu do domu legion poniósł pierwsze straty w postaci ofiar

śmiertelnych. Trzech legionistów — unteroffizier (podchorąży) Kaul Ram, leutnant

(porucznik) Ali Khan i gefreiter (kapral) Mela Ram — zginęło w walce. Porucznik Ali Khan

został ze wszystkimi honorami pochowany w Sancoin. Dalsze ofiary śmiertelne odnotowano

w drodze przez miasto Luzy, podczas przekraczania Loary i walk w Dijon. Jednostka odparła

jeszcze atak czołgów w rejonie Nuits St. Georges. Po pięciu dniach odpoczynku legioniści

udali się w dalszą drogę, aby po kilku dniach dotrzeć poprzez Remisemont i Colmar do

garnizonu Oberhofen, nieopodal Hagenau.

P atka na kołnierz hinduskich SS-manów, którą żołnierze mieli nosić na

prawym kołnierzu munduru. Nigdy nie weszła w użycie.

Na zimę większość legionistów została oddelegowana do domów cywilów z okolicy

Oberhofen. Na święta przeniesiono ich do pustego obozu szkoleniowego w Heuberg. W

sierpniu kontrole nad legionem przejęło Waffen SS, co wiązało się z nową nazwą: Indische

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: