Varner Linda - Noworoczne pocałunki.pdf - Varner Linda - glinka7-1987

LINDA VARNER

Noworoczne pocałunki

New Year’s Wife

Tłumaczył: Jarosław Marecki

PROLOG

– Hej, Tyler! Mam prośbę! – krzyknął Don. – Zobacz, czy nasza

solenizantka jest na tarasie za domem, dobrze? Nowy Rok za dwadzieścia minut,

przyjęcie się zaczyna, a ja nigdzie nie mogę jej znaleźć.

Tyler Jordan skinął głową na znak, że zaraz pójdzie i poszuka Julie. Don

Newman był jego kolegą ze studiów, a dziś pełnił honory gospodarza domu i

organizatora właśnie rozkręcającej się zabawy sylwestrowej.

Jordan zaczął przeciskać się przez zatłoczony pokój, rozgarniając serpentyny

i odsuwając na bok kołyszące się baloniki.

Z lekkim rozbawieniem usuwał się z drogi podochoconym gościom w

komicznych tekturowych kapelusikach, uzbrojonym w hałaśliwie wybuchające

zabawki. W końcu wśliznął się do kuchni, a stamtąd wyszedł do ogrodu.

Natychmiast dostrzegł Julie, jedną z dwóch młodszych sióstr Dona. Stała

sama, skąpana w świetle księżyca, na tarasie, biegnącym wzdłuż tylnej fasady

zwalistego wiktoriańskiego domostwa. Zamiast się odezwać, obserwował ją przez

chwilę. Nie mógł się nadziwić, że tak mało przypomina swoją młodszą siostrę,

pretensjonalną, rudą Kit. Don wspomniał kiedyś, że starsza z jego sióstr jest bardzo

zasadnicza. Gdy Tyler przyjechał tu przed paroma godzinami, bez trudu rozróżnił

obie siostry.

Zdecydowanie bardziej podobała mu się starsza – smukła brunetka.

Podszedł cichutko i stanął przy niej.

– A więc należysz do miłośników gwiaździstego nieba?

– Tak – szepnęła, wcale nie zaskoczona jego obecnością.

– Czyż dzisiejszej nocy nie jest wspaniałe?

– Aż dech zapiera – potwierdził, ale nie patrzył na nocny nieboskłon, tylko

na fascynującą ciemnooką piękność, stojącą tuż obok.

Julie chyba to zauważyła, bo roześmiała się. Ten rzucony mimochodem

komplement najwyraźniej sprawił jej przyjemność.

– Już prawie północ – odezwała się po chwili.

– I właśnie dlatego Don przysłał mnie po ciebie.

Skinęła głową, ale znowu odwróciła twarz w stronę ogrodu i oparła dłonie o

żelazną poręcz tarasu.

– Co sądzisz o naszej tradycji urządzania przyjęcia urodzinowego o północy?

– spytała.

– To wspaniałe, jeżeli ktoś urodził się pierwszego stycznia tuż po godzinie

dwunastej.

Tyler także oparł się o poręcz i znalazł się tak blisko Julie, że owionął go

zapach jej perfum Delikatna woń przywodziła na myśl wpadające przez otwarte

okno promienie wschodzącego słońca, nakrochmalone bawełniane prześcieradła i

poranne pocałunki na dzień dobry. Nagle Tyler zapragnął świętować ten Nowy

Rok z Julie. Marzył o przyjęciu tylko we dwoje, takim, które zapamiętaliby na

zawsze...

Zadrżała gwałtownie i wtedy dopiero zdał sobie sprawę, że ona kuli się z

zimna.

– Na litość boską! – wykrzyknął. – Dlaczego nie włożyłaś płaszcza?

Pośpiesznie rozpiął zamek skórzanej lotniczej kurtki – prezent od matki na

dwudzieste drugie urodziny, cztery lata temu.

Zapraszająco rozchylił poły. Julie przylgnęła do niego. Serce zabiło mu

mocniej, ale chciał tylko otulić ją kurtką, nic więcej.

Nie mógł się jednak powstrzymać i zanurzył brodę we włosy dziewczyny.

Ku jego radości objęła go w pasie.

Odchyliła głowę, by mu się przyjrzeć. Ich spojrzenia się skrzyżowały,

uśmiechnęła się do niego, bez wątpienia kusząco.

Musnął jej wargi w przelotnym pocałunku. Westchnęła, najwidoczniej

rozczarowana. Zarzuciła mu ramiona na szyję i sama go pocałowała. To był

cudowny pocałunek, spełnienie jego marzeń. Teraz on zaczął całować jej policzki,

nos, podbródek i szyję...

Nagle gdzieś blisko trzasnęły drzwi. Cofnął się gwałtownie i błyskawicznie

rozejrzał dookoła. Wciąż byli sami. Julie stała teraz o dwa kroki od niego,

najwyraźniej zmieszana.

Popatrzyli na siebie, oboje z poczuciem winy, i nagle roześmieli się.

– Nie spodziewałem się tego... – szepnął. – Dopiero co przyjechałem do

Idaho, żeby pojeździć na nartach. Don powiedział mi, że ma dwie siostry, ale nigdy

nie marzyłem... nigdy nie spodziewałem się, że jedna z nich... – Nie mógł znaleźć

odpowiednich słów. – Jesteś taka piękna.

Jej uśmiech rozświetlił noc. Tyler też uśmiechnął się do niej.

Iskrzące się oczy dziewczyny patrzyły prowokująco i zuchwale.

Przez moment spoglądali na siebie w milczeniu.

– Ja, hmm... – Tyler zakasłał. – Chyba będzie lepiej, jak już wrócisz do

domu.

– Ty nie idziesz? – Julie chwyciła go za ramię, jak gdyby się bała, że on

rozpłynie się nagle w ciemnościach.

– Za minutę. – Nie dodał, że potrzebuje chwili samotności, żeby dojść do

siebie.

– Obiecujesz?

Pomyślał, że ta dziecięca prośba pasowałaby bardziej do Kit, jej nastoletniej

siostry, niż do tej dojrzałej młodej kobiety.

– Nic nie mogłoby mnie powstrzymać, Julie, nic – zapowiedział, oczarowany

niespodziewanym tonem zaniepokojenia w jej głosie.

Z nieukrywaną niechęcią zostawiła go i weszła do domu.

Kilka chwil później Tyler usłyszał, jak całe towarzystwo wita ją głośno i

serdecznie.

Odetchnął pełną piersią, wciągając mroźne powietrze do płuc. Przyrzekł

sobie, że każdą godzinę przyszłego tygodnia spędzi z Julie, kobietą z jego snów,

niezwykłą, cudowną. Kilka minut minęło mu na fantazjowaniu o nadchodzących

dniach, w końcu spojrzał na zegarek i jęknął cicho. Obrócił się na pięcie i ruszył

prosto do kuchni.

Już na progu dobiegło go hałaśliwe odliczanie sekund brakujących do

wybicia północy na zegarze i powitania Nowego Roku.

– Dziesięć... dziewięć... osiem...

Przyśpieszył kroku, zdecydowany nie opuścić nawet ułamka sekundy z tej

noworocznej uroczystości, która była przecież także świętem Julie. Jego Julie...

– Siedem... sześć...

Tuż przed wejściem do salonu dostrzegł kątem oka ustawiony na stole wielki

tort urodzinowy w kształcie serca. Pomyślał, że chyba wcześniej go tutaj nie było.

– Pięć... cztery...

Fantazyjny czerwony napis na torcie przyciągnął jego uwagę.

– Trzy... dwa...

Tyler potknął się i zatrzymał.

– Jeden!

Przeczytał napis.

Rozległy się okrzyki i głośne powinszowania, a on stał oszołomiony,

milczący i ciągle patrzył na ten napis na torcie, na słowa, które na zawsze zmieniły

jego życie... i to bynajmniej nie na lepsze.

Wszystkiego najlepszego

dla Julie

w dniu Jej siedemnastych urodzin

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Osiem lat później

– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, siostrzyczko.

– Dzięki. – Julie Newman McCrae odstawiła na kuchenny blat karafkę

mocnego jabłecznika, chcąc odwzajemnić uścisk starszej o cztery lata siostry, Kit

Porter.

– Powiedz mi, jak to jest, gdy ma się dwadzieścia pięć lat?

– Jak dotąd, to nie różni się ani trochę od dwudziestych czwartych urodzin...

czy dwudziestych trzecich... – Julie wzruszyła ramionami.

– Jest wszakże różnica – prowokowała ją Kit, puszczając oko. – I wyjaśnię

ci, dlaczego. – Rozejrzała się wokół, jak gdyby chciała się przekonać, czy nikt ich

nie podsłuchuje, a potem przysunęła się bliżej. – Trzydziestka będzie już za pięć lat

– oznajmiła szeptem.

– A dla ciebie za rok – zrewanżowała się Julie.

– Och, nie! Nawet mi nie przypominaj. – Kit jęknęła i żartobliwie pogroziła

palcem młodszej siostrze, po czym uściskały się ze śmiechem.

– Nasz mały Don w końcu przyjechał. – Kit przegarnęła dłonią swoje krótkie

włosy koloru miedzi, spadek po irlandzkim praprzodku. – I kogoś ze sobą

przywiózł.

– To dla mnie nie nowina – oznajmiła Julie.

Don, jeden z jej starszych braci, miał masę przyjaciół. Zajmował się public

relations w New-Ware, firmie ich ojca, produkującej luksusowe naczynia

kuchenne. Zawsze z kimś przyjeżdżał do Clear Falls, ich rodzinnego domu,

dwupiętrowego, z sześcioma łazienkami. Julie liczyła się z tym, zaopatrując

spiżarnię i lodówkę na swoje przyjęcie urodzinowe.

– Całe szczęście, że przygotowałam sporo jedzenia – dodała ze śmiechem.

– Obydwaj, Don i jego kolega, przywieźli duże walizy, o nartach nie

wspominając, więc będziesz musiała martwić się nie tylko o dzisiejszy wieczór –

uprzedziła ją Kit.

Julie westchnęła, chociaż tak naprawdę wcale się tym nie zmartwiła. Lubiła

gotować w zamian za darmowe mieszkanie w rodzinnej siedzibie. Kiedy ojciec

zaproponował jej, aby przeniosła się do tego domu, wcale nie chodziło mu o to, by

oszczędziła na płaceniu czynszu. Dziewięć miesięcy temu jej matka umarła i ojciec

wydawał się bardzo zagubiony. Z własnego doświadczenia wiedziała, jaką

katastrofą życiową jest strata małżonka, więc przypuszczała, że to z powodu

samotności poprosił ją, by znów z nim zamieszkała. A przez pięć miesięcy

mieszkania u ojca byli w domu sami może tylko tydzień. Ojciec tłumaczył najazdy

gości bliskim sąsiedztwem narciarskich stoków.

Julie zaś upatrywała przyczynę tych licznych odwiedzin raczej w jego

dobrym sercu. To przecież ojciec namówił Sida, jej najstarszego brata, żeby

zostawił tu dwoje swoich pasierbów i własne malutkie dziecko, gdy razem z żoną

będą badać perspektywy New-Ware na rynkach europejskich. To ojciec

zaproponował Kit, żeby powróciła w rodzinne pielesze na czas służby na

lotniskowcu Monty’ego, jej męża marynarza. A kto wciąż nalegał, żeby Don

zatrzymywał się w domu, kiedy przyjeżdża do miasta, bez względu na to, kogo ze

sobą przywozi. – przyjaciółki, współpracowników czy kumpli? Wiadomo kto:

gościnny John Newman.

– Mam nadzieję, że będzie im smakować zimne mięso, sałatki i resztki

Varner Linda - Noworoczne pocałunki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: