American dream.pdf

Autor: Sławomir Prochocki

American dream

Byłem stary. Zbyt stary na dalekie wyprawy poprzez pustkę kosmicznej nocy. Serce nie

wytrzymywało nagłych przyśpieszeń manewrowych, mięśnie odmawiały posłuszeństwa przy

powrotach ciążenia. W głowie czułem zamęt. Wiedziałem, że to jest moja ostatnia podróż. Daleka

podróż ku zapomnianej planecie, ku czarnemu światowi Sette. Miliony kilometrów kamiennej

pustyni, czerwony blask słońca igrający na czerni magmowych skał. Świat umarły. Miejsce dla

mnie.

Zamknięty w stalowej kapsule, zdążający ku śmierci, próbowałem odnaleźć chwilę, w której

zadecydował się mój los. Chciałem przypomnieć sobie tę sekundę decydującą o przeznaczeniu,

krawędź czasu, za którym była już tylko jedna droga. Droga na Sette.

Zaczęło się słonecznego popołudnia w naszej wiosce pośród niewysokich wzgórz Sycylii.

Wracaliśmy z ojcem z plantacji oliwek. Plantacja, właściwie niewielki sad z kilkudziesięciu drzew

oliwnych, ale ojciec lubił używać tego określenia. Gniewał się, gdy matka mówiła o nim pellore –

rolnik. Wolał plantatore i tak przedstawiał się nieznajomym – plantatore Amato. W niczym nie

zmieniało to naszej sytuacji; pieniądze za oliwki ledwo pozwalały wyżyć sześcioosobowej rodzinie.

Gdy ojciec kupował wiosną nowy kapelusz, wiedzieliśmy, że żadne z nas nie dostanie w tym

roku butów.

Tego lata nastąpiła klęska. Ojciec z frasunkiem spoglądał na rzadkie zielone kulki wiszące na

drzewach. Przyszedł zły rok na oliwki. Sucha wiosna i gorące lato zapowiadały mizerne plony.

Widziałem zmartwienie na twarzach rodziców, gdy rozmawiali o zbiorach; ojciec sprawdzał

każdego popołudnia stan owoców, aby nie przegapić pory, gdy oliwki są już dojrzałe, a nie

zaczynają jeszcze wysychać. „Jeszcze nie czas” – powtarzał, a ja cieszyłem się, że jeszce jeden

dzień będę mógł spędzić nad rzeką, łowiąc ryby.

Dym zobaczyliśmy z daleka. Czarny i skłębiony, snuł się szerokim pasmem nad polami. Już nie

szliśmy spokojnie ubitą drogą, lecz biegliśmy wzbijając kurz bosymi stopami. Stało się coś złego,

biegłem chlipiąc, a łzy mieszały się z pyłem lata. Ojciec był szybszy. Gdy dobiegłem, stał zdyszany

i patrzył na płonące zabudowania. Paliły się jak sucha słoma, równym, żarłocznym płomieniem.

Nigdy nie dowiedziałem się, co naprawdę się stało. Może to była iskra z pieca, w którym gotowała

się wieczorna strawa, może Liza, moja najmłodsza siostra, która tak lubiła wpatrywać się w

ognisko, zaprószyła ogień. Wewnątrz spalonej chaty sąsiedzi znaleźli cztery spalone ciała.

Pogrzebaliśmy je z ojcem nad brzegiem strumienia.

Tydzień później stałem na wybrzeżu w Licata. Rączka tekturowego kuferka pokrytego płótnem

wbijała się w moją spoconą dłoń, ale bałem się go postawić na ziemi. Nigdy przedtem nie

widziałem tylu ludzi naraz, nie słyszałem gwaru tylu głosów. Popychany i szturchany

niecierpliwymi dłońmi sąsiadów wolno posuwałem się w tłumie stojących na betonowym

nadbrzeżu. Wreszcie przyszła moja kolej.

– Masz pieniądze? – zapytał człowiek przy trapie. Pamiętam, że ubrany był w wyświecony

surdut i tandetne prążkowane spodnie; wtedy wydawał mi się szczytem elegancji. Nie wydusiłem

ani słowa, tylko wyciągnąłem spoconą rękę z pomiętymi banknotami. Pieniądze te ojciec pożyczył

od kuzyna w Ravenusie. Kuzyn miał sklep z mięsem i przygarnął nas po pożarze. To on namówił

ojca, aby wysłał mnie do swojego brata w Nowym Jorku. Nadał też depeszę za całe siedem lirów, a

gdy po tygodniu przyszła odpowiedż podarował mi używany kuferek z tektury. I tak oto ja, Gaetano

Amato, lat dziesięć i trzy czwarte, płynąłem latem 1918 roku w stronę, w którą podążało czerwone

słońce wieczoru.

Całą podróż spędziłem pod pokładem, w dusznym pomieszczeniu pełnym ludzi, walizek i wszy.

Z każdym dniem rejsu, a było ich ponad 20, stawałem się coraz bardziej brudny i zawszony,

otępiały i zrezygnowany. Ludzie wokół najpierw z obrzydzeniem siadali na piętrowych pryczach,

potem, gdy ich własny smród dorównał smrodowi dolatującemu z kątów ładowni, przestali na

cokolwiek zwracać uwagę. Załatwialiśmy się i rzygaliśmy do kubła, który trzeba było opróżniać za

burtę. Zgodziłem się to robić; mogłem wówczas odetchnąć świeżym powietrzem i przez chwilę

patrzeć na ocean. Codziennie dźwigałem ciężki kubeł kilka razy tak, aby nigdy nie zapełnił się do

końca, gdyż wówczas nie potrafiłbym go unieść. Nie wolno nam było przebywać na pokładzie i te

chwile były jedynym wytchnieniem od ponurego mroku ładowni.

Pewnego dnia zszedł do nas marynarz i powiedział, że wieczorem będziemy już w porcie. Zrobił

się szum i rejwach, jakby lądowanie w Ameryce miało nastąpić za minutę. Siedziałem na swoim

kuferku. Ktoś go opróżnił, wyłamując kruchy zameczek wtedy, gdy wynosiłem kubeł. „Wieczorem

Ameryka, wieczorem Ameryka” – tylko to kołatało się w mojej głowie. Prawie już nie wierzyłem,

że doczekam końca podróży. Teraz otwierał się przede mną ląd olbrzymi jak nasza Sycylia, pełen

cudów, o których opowiadał kuzyn ojca. O zmierzchu zobaczyłem światła Nowego Jorku.

Wtedy otworzyłem oczy. Było ciemno i cicho. Poruszałem powiekami, ale wokół pozostawała

nieprzenikniona ciemność. Podniosłem rękę. W ciszę wdarł się szelest pościeli. Uniosłem głowę i

uderzyłem lekko w coś nade mną. Dłonią wyczułem gładką i chłodną powierzchnię. Pochylony

usiadłem na posłaniu. Gdzie jestem? Zwiesiłem nogi w pustkę. Nie wiem dlaczego, ale bałem się

zawołać, bałem się naruszyć ciszę. Bałem się też skoczyć z łóżka w czerń pode mną. Wyczuwałem

przestrzeń, ale nie wiedziałem jak dużą. Ciemność oplatała mnie ramionami strachu. Cisza zaczęła

dzwonić w uszach. Nigdy nie doświadczyłem podobnego uczucia. Nasza wioska pełna była różnych

odgłosów. Na łące kumkały żaby, w powietrzu wisiał śpiew ptaków i świerszczy. Nawet zimą

słychać było szum powietrza w szczelinach ścian. Tu było absolutnie cicho, obco. Strach

paraliżował. Wreszcie zdobyłem się na odwagę i powoli zacząłem opuszczać nogi macając stopą

oparcie. Znalazłem je, przeniosłem ciężar na opuszczoną nogę, pośliznąłem się i poleciałem w dół.

Spadając krzyknąłem, po czym uderzyłem o podłoże.

Światło zmusiło mnie do zmrużenia oczu. Silne ramiona ujęły i postawiły pionowo.

– Cholera, Henry, to już trzeci w tym miesiącu. Chyba nic mu nie jest, choć zleciał z samej góry.

Otworzyłem oczy. Przede mną stał stary, siwy mężczyzna odziany w szary kombinezon,

przypominający strój wędrownych postrzygaczy owiec. Rozejrzałem się. Wszędzie były

wielopiętrowe białe regały. W poszerzającej się strudze światła widziałem tylko stojące w rzędach

półki. Ciągnęły się bodaj setkami metrów, wtapiając się w odległy mrok. Musiały ich być tysiące.

Leżały na nich podłużne przedmioty, przykryte białymi prześcieradłami. Zorientowałem się, że to

ludzie, martwi ludzie. Spod przykrycia wystawały dłonie, obuwie. Chciałem krzyknąć, ale stary

człowiek położył mi dłoń na ramieniu.

– Spokojnie chłopcze, oni tylko śpią bardzo glębokim snem, ale kiedyś się obudzą. Ty po prostu

obudziłeś się wcześniej.

Jego głos, przekonywający, bez śladu nacisku, spowodował, że musiałem uwierzyć. Rutyna,

wręcz lekceważenie, z jakim traktował sytuację, działały uspokajająco. Strach zniknął. Zza rogu

uliczki stworzonej przez regały wyłonił się drugi mężczyzna, młodszy, podobnie ubrany. Z

zainteresowaniem spojrzał na mnie.

– Nie wiem co z tobą zrobią, chłopaczku. Do pracy jesteś za młody, w dodatku pewnie nawet nie

umiesz czytać i pisać?

Przecząco pokręciłem głową. Mężczyzna uśmiechnął się lekko i pogłaskał mnie po głowie.

– Chodź – powiedział. – Dla ciebie Ameryka się skończyła.

Następne kilka dni spędziłem z tymi dwoma mężczyznami. Spałem w ich niewielkim pokoju na

końcu korytarza. Jadłem razem z nimi posiłki, zwykle mięso i chleb. Na dziesiątki pytań

odpowiadali, że wszystkiego dowiem się póżniej.

„Usta ci wszystko wyjaśnią”, „To lepiej wiedzą usta”, „Nie nudż, usta opowiedzą ci o tym” – to

były najczęstsze odpowiedzi. Ich proste umysły nie zajmowały się sytuacją, w jakiej się znalazłem.

Byłem jednym z wielu „niedospańców”. Często zamiast wyjaśnień, słyszałem śmiech i żarty z

mojego wiejskiego pochodzenia. Używali niezrozumiałych słów i pojęć. Gdy pytałem, gdzie się

podział statek, czy już jestem w Ameryce, kiedy pozwolą mi się zobaczyć z moim kuzynem,

machali rękami i mówili, że muszę poczekać.

Nie chcieli lub nie mogli powiedzieć mi więcej. Wkrótce więc przestałem zamęczać ich

pytaniami. Zostawiali mnie samego na długie godziny, podczas których robili obchód białych

regałów. Właściwie nie opuszczałem pokoju. Nudziłem się okropnie, leżąc na miękkiej gąbce

posłania. Wychodząc zamykali drzwi na klucz, choć przyrzekałem, że będę na nich czekał. Nie ufali

mi. Byli za mnie odpowiedzialni i bali się, abym nie narobił im kłopotu. Wcale nie było mi to w

głowie. Na swój sposób byli dla mnie mili, traktowali mnie przyzwoicie. Gdy przez dwa dni było

chłodniej, ten starszy oddał mi nawet swój koc.

Tylko raz byłem na zewnątrz pokoju. Chociaż nigdzie nie widziałem ścian i sufitu, czułem ich

obecność. Hangar musiał być ogromny. Mężczyźni patrolowali ten wielki obszar dziwnym, cichym

pojazdem, którym co rano wyjeżdżali w ciemność, rozpraszaną światłem reflektorów. Starszy,

Vittorio powiedział, że miałem szczęście, budząc się blisko ich pokoju. Inaczej mógłbym błąkać się

po hangarze cały dzień, zanim by mnie odnależli. Tak jak dziewczyna, o której mi opowiedział.

Chodziła na pół oszalała prawie dwie doby, bez jedzenia i picia. Mieli wtedy awarię przyrządów i

nie mogli jej odnależć. Dopiero po 44 godzinach trafili na nią, śpiącą pod regałem. Była tak

przestraszona, że aby im nie zrobiła krzywdy, musieli ją uśpić specjalnym gazem. Vittorio pokazał

mi pistolet strzelający takim gazem.

Pewnej nocy coś wybiło mnie ze snu. Usłyszałem ciche stękanie i zobaczyłem, jak Henry,

młodszy z mężczyzn, podnosi się z posłania, bierze latarkę i, nie zapalając jej, cicho wymyka się z

pokoju. Przez szparę w drzwiach spostrzegłem strugę światła. Henry nie zamknął drzwi. Wstałem i

bezgłośnie podążyłem za nim. Szedłem przez ciemność, pełną niewyraźnych kształtów,

rytmicznych oddechów, westchnień, słów wypowiadanych z głębokiego snu. Niemal fizycznie

odczuwałem ich urojone przeżycia, krążące gdzieś po niezmierzonych światach, gdy tymczasem oni

sami leżeli tutaj, zamknięci w przestrzeni półek i regałów.

Było ciemno. Widziałem przed sobą tylko drgającą półkulę jasności. Światło zagarniało w

objęcia szeregi półek, odsłaniając na chwilę leżące postacie. Henry szedł kilkaset metrów prosto i

skręcił w jeden z korytarzy utworzonych przez regały. Światło znieruchomiało. Ostrożnie

podszedłem do rogu. Usłyszałem chrapliwy, coraz szybszy oddech Henry'ego. Leżał na jednej z

półek i rytmicznie poruszał biodrami. W świetle latarki widziałem zmięte i zrzucone na ziemię

prześcieradło, zwisającą w dół rękę o pomalowanych na czerwono paznokciach. Nie wiedziałem co

się dzieje. Obraz ten jednak wzbudził we mnie dziwną fascynację. Poczułem mrowienie na plecach.

Nagle Henry głośno jęknął i znieruchomiał. Ruszyłem w stronę pokoju. Na szczęście pamiętałem,

gdzie należy skręcić. Układając się na posłaniu dostrzegłem patrzące z uwagą oczy Vittoria. Nic nie

powiedział, tylko po chwili uśmiechnął się. Jakby przepraszająco.

Następnego ranka Vittorio podszedł do mnie i powiedział:

– Szykuj się Gaetano, usta już czekają.

Poszliśmy długim korytarzem aż do małych drzwi przy zamkniętej wielkiej bramie. Vittorio

zapukał, nacisnął klamkę, po czym popchnął mnie lekko w stronę wnętrza i szepnął:

– Powodzenia, chłopcze.

Patrząc na człowieka, który siedział w fotelu pod ścianą, natychmiast zrozumiałem, czemu

nazywali go „usta”. Szeroka, czerwona pręga, jaką miał zamiast warg, sprawiała straszne wrażenie.

Jednak głos miał przyjemny – głęboki i spokojny.

– Cześć – powiedział i zorientowałem się, że nie jest Włochem. Mówił z dziwacznym akcentem,

twardym i sztywnym.

– Siadaj – Wskazał fotel przy wielkim biurku – Jak się czujesz, Gaetano?

– Dobrze proszę pana.

– To, co ci powiem, przyjmiesz z niedowierzaniem, może pomyślisz, że chcę cię oszukać. A

jednak to prawda, jej rzetelność miałeś nieszczęście sprawdzić na własnej skórze. Otóż Ameryka

nie istnieje. A raczej nie ma takiej Ameryki, jaką sobie wyobrażałeś. Nie ma Nowego Jorku,

Chicago, San Francisco ani żadnego z wielkich miast. Zamiast nich są hangary, tysiące hangarów,

takich jak ten. Śpią w nich miliony ludzi. To oni, a raczej ich sny, są Ameryką. Śnią o zabawie,

pracy, cierpieniu, o swych żonach, mężach, kochankach. Żyją w świecie iluzji, marzeń sennych, tak

doskonałych i logicznych, że po przebudzeniu w innym miejscu nie będą w stanie odróżnić snów od

rzeczywistej przeszłości. My tworzymy ich sny i dzięki specjalnym aparatom nie pozwalamy, aby w

ich wspomnieniach nastąpiły sprzeczności czy niejasności. Z powodów, których nie pora tu

wyjaśniać, musimy tak postępować. Ty nie miałeś szczęścia. Zamiast na swoim miejscu śnić sen o

pracy u kuzyna, jesteś teraz w świecie realnym, z którego nie ma ucieczki. Musimy tu pozostać, na

tym kontynencie, na dobre i na złe. Przykro mi to mówić, ale nie będziesz mógł już nigdy zobaczyć

ojca ani kuzynów. To my będziemy dla ciebie rodziną, mam nadzieję, że dobrą.

Patrzyłem w czeluść czerwonej szramy jego ust. Cała prawda o dalekim lądzie zwanym

Ameryką, krainie szczęśliwości, życzliwej i wesołej, dotarła do mnie w tej jednej chwili i

przytłoczyła mnie. Tajemnicę, o której nie chcieli mówić Henry i Vittorio, traktowałem jako rodzaj

zabawy, baśni, podświadomie oczekując, że wszystko da się wyjaśnić w prosty sposób. Teraz za

sprawą człowieka o upiornych wargach dostrzegłem daremność takiego oczekiwania.

– Dlaczego? – To było jedyne słowo, jakie zdołałem z siebie wydobyć.

– Obudziłeś się, chłopcze. Dlatego. Nie potrafimy wyjaśnić, czemu niektórzy budzą się w

naszych pomieszczeniach, ale tak się zdarza. Przerwanego procesu hipnozy nie można już ponowić.

Jeżeli raz zobaczysz prawdę o Ameryce, to już nigdy nie potrafimy cię oszukać, rozumiesz?

Nie rozumiałem, nie chciałem zrozumieć.

– Lepiej będzie, jak od razu poznasz całą prawdę, bez kręcenia. Zresztą i tak szybko byś przejrzał

ewentualne kłamstwa. Będziesz chodził do szkoły, poznasz nowych ludzi, być może kogoś w twoim

wieku. Na lekcjach nauczyciele wyjaśnią wszystko, o co zapytasz. Staraj się uczyć pilnie, a nagroda

cię nie minie. Teraz Anna zaprowadzi cię do sekcji szkolenia.

Weszła drobna kobieta. Miała najbardziej czarne włosy, jakie kiedykolwiek widziałem.

Błyszczące pasma były ułożone w dziesiątki warkoczyków splecionych w nieładzie wokół twarzy.

Przyjemnej, uśmiechniętej, wyrażającej spokój i radość. Ujęła mnie za rękę i wyprowadziła z

pokoju. Miałem pustkę w głowie i chciałem jak najszybciej wrócić do rodzinnej wioski, chodzić

znowu z tatą, doglądać oliwek i jeść gulasz zrobiony przez mamę. Lecz dzięki dotykowi ciepłej

dłoni kobiety zacząłem zapominać o rozpaczy.

Po raz pierwszy od chwili przebudzenia byłem poza hangarem. Na zewnątrz rosła krótka szarawa

trawa i kilka wysokich, nieznanych mi drzew. Stalowosine chmury leniwie przesuwały się po

niebie, odsłaniając na moment skrawki błekitu. Teren wokół był płaski i monotonny. Gdy

odwróciłem głowę spostrzegłem za sobą olbrzymią białą ścianę. Jej ogrom był przytłaczający,

mimowolnie cofnąłem się. Płaszczyzna ciągnęła się wieleset metrów w obie strony i była co

najmniej tak wysoka jak najwyższe domy w Licata. Patrzyłem na jedną ze ścian hangaru, w którym

spędziłem ostatni tydzień.

– Ogromny, prawda?

Anna stała obok wciąż ściskając delikatnie moją rękę. Też podziwiała rozległość budowli. Potem

spojrzała na mnie. Dostrzegłem w jej oczach dziwne ciepło, czułość.

– Masz na imię Gaetano?

Skinąłem głową.

– Miałam kiedyś syna w twoim wieku. Był tylko trochę wyższy.

Lubił gdy mu opowiadałam straszne historie. Chował głowę pod koc i piszczał udając strach.

Czułem w jej słowach smutek i żal. Patrzyła na mnie z uwagą.

– Teraz nawet nie wiem czy to była prawda... Chodźmy.

Weszliśmy do niskiego budynku o białych, chropowatych ścianach. W środku było podobnie jak

we wnętrzu hangaru. Miękkie tkaniny na podłodze, przytłumione oświetlenie, zapach kurzu.

Zapukała do drzwi na początku korytarza, otworzyła je i lekko popchnęła mnie w stronę wnętrza.

Potem odwróciła się niespodziewanie i odeszła. Przestąpiłem próg.

Było ich troje, dwóch mężczyzn i kobieta. Z zainteresowaniem patrzyli w moją stronę.

– Prosimy, wejdź, Gaetano – powiedział po włosku młodszy z mężczyzn. Tak zaczęło się

szkolenie.

Czasami prawie przez dziesięć godzin dziennie uczyłem się różnych rzeczy. Dwie, trzy godziny

zajmował angielski, po godzinie matematyka, geografia i historia. Codziennie godzinę poświęcano

na wiedzę o Ameryce. Uczyłem się, jak działają windy, którymi woziło się ludzi, jak przebiega

typowy cykl pobytu w hangarze, jakie są urządzenia przeciwpożarowe i klimatyzacyjne. Na noc

wracałem do swojego hangaru, gdzie spałem z Vittorio i Henrym. Teraz już mogłem chodzić z nimi

na obchód, a nawet czasem prowadzić wózek elektryczny. Konfrontowałem wiadomości

teoretyczne z codzienną praktyką. Rano zaś szedłem do centrum szkolenia. Z angielskim szło mi tak

dobrze, że po kilkunastu dniach mogłem swobodnie rozmawiać z nauczycielem. Oprócz mnie w

grupie było jeszcze dwóch starszych mężczyzn. Rozmawiali tylko ze sobą w dziwnym,

niezrozumiałym języku.

Po trzech tygodniach zostałem wezwany do gabinetu dyrektora. Nigdy nie widziałem dyrektora,

ale wielokrotnie słyszałem od nauczycieli o „dyrektorze”. Wyrażali się o nim ze strachem, czy

raczej głębokim szacunkiem, zmieszanym z nieokreśloną obawą. Szedłem do jego gabinetu z duszą

na ramieniu.

– Dzień dobry – powiedział po angielsku wysoki i szczupły mężczyzna siedzący za biurkiem.

– Dzień dobry, panie dyrektorze. – Nauczycielka poinstruowała mnie, jak mam się zachować.

Nadal stałem patrząc mężczyźnie prosto w oczy. Starałem się nadać twarzy wygląd spokojny i pełen

oddania.

– Siadaj. – Wskazał stojące obok krzesło. Usiadłem na brzegu.

– Nauczyciel angielskiego, pan Thrueblood twierdzi, że robisz zadziwiające postępy. Testy

ujawniły twoje wyjątkowe zdolności lingwistyczne, młody człowieku. – Przerwał i zapalił bardzo

grubego brązowego papierosa. Dotychczas nie widziałem, aby ktokolwiek palił w Ameryce, ale

uznałem, że musi to być dyrektorski przywilej.

– Po naradzie z panem Thrueblood postanowiliśmy nauczyć cię jeszcze jednego języka. A raczej

pozwolić ci, byś sam się go nauczył. Za trzy dni kończysz normalny cykl szkolenia. Ale zamiast

rozpocząć przyuczenie zawodowe otrzymasz wielką szansę. Spotkasz się z panią Veriten. Ona ci

trochę pomoże. Jeżeli wam się powiedzie, czeka cię wielka nagroda, młody człowieku. Do

widzenia. – Dyrektor wydmuchnął chmurkę aromatycznego dymu na pożegnanie.

Po trzech dniach rozpocząłem najdziwniejszy okres mojego długoletniego pobytu w Ameryce.

Okres nauki języka Obcych.

Pani Veriten była drobną staruszką o nieprawdopodobnie pomarszczonej twarzy. Powiedziała mi,

co naprawdę dzieje się w Ameryce. W ciągu długich popołudni poznałem historię tego kontynentu,

jego wielką tragedię. W trakcie lekcji, gdy uczyłem się słów i zasad języka Obcych, pokazywała mi

trójwymiarowe zdjęcia przedstawiające drobiazgowy zapis dziejów Ameryki. Wspólnie czytaliśmy

sprawozdania Obcych, dokumenty ich rządów, wertowaliśmy plany budów i schematy urządzeń.

Poznałem największą tajemnicę naszej planety.

Zaczęło się w połowie piętnastego wieku. Na Ziemię dotarła bezzałogowa sonda kosmiczna.

Weszła na orbitę, zrobiła kilka tysięcy zdjęć, a następnie wylądowała na kontynencie Ameryki

Północnej, w okolicy Wielkich Jezior. Pobrała próbki gleby, atmosfery i wystartowała w powrotną

drogę. Po kilkunastu miesiącach na orbicie pojawił się załogowy statek międzygwiezdny.

Wylądował tam gdzie przedtem lądowała sonda. Miedzianoskórzy mieszkańcy tych ziem przywitali

Obcych jak bogów. Nawiązano kontakt, wymieniono dary. Przyleciało kolejnych pięć rakiet. Gdy

jedna z nich podchodziła do lądowania, nastąpiła katastrofa. Eksplodowały zbiorniki paliwa.

Przybyła na miejsce komisja Obcych nie miała nawet czego badać. Całe terytorium Ameryki

Północnej zmieniło się w pustynię. Z ludzi, zwierząt oraz statków Obcych pozostało wspomnienie.

Wówczas rada planetarna Obcych postanowiła z niezbyt dla nas zrozumiałych względów zachować

wypadek w tajemnicy. Może chodziło o zachowanie władzy politycznej na planecie Obcych, może

zaś o zatajenie katastrofy przed innymi cywilizacjami. Pani Veriten sądziła, że mogła to być

inicjatywa przedsiębiorstwa produkującego statki kosmiczne. Dosyć na tym, że Obcy powołali

koncern do rozwiązania problemu. Wtedy powstała America Incorporation. Opracowano program

rekultywacji fauny i flory, sprowadzenia osadników z sąsiedniego kontynentu, odbudowy kultury.

I wtedy przypłynął Kolumb. Jego trzy statki zostały z daleka zauważone przez Obcych.

Próbowali skierować je na południe, ale nic z tego nie wyszło i we wrześniu 1492 roku

Europejczycy po raz pierwszy wylądowali na spękanej ziemi Ameryki. Byli przerażeni.

Spodziewali się dotrzeć do krainy pełnej złota, bogactw i kwiatów. Zastali pustynię bez śladu życia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: