24.Droga życia małżeńskiego.pdf

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd224.htm

Daj mi pić

R O Z W A Ż A N I A R E K O L E K C Y J N E

XXIV. DROGA ŻYCIA MAŁŻEŃSKIEGO

Miłość w życiu człowieka może realizować się zarówno poprzez małżeństwo, jak poprzez

celibat. Wybór stanu życia jest jednym z najważniejszych wyborów człowieka. Celem

drugiego tygodnia Ćwiczeń duchownych , szczególnie dla ludzi młodych, jest między innymi

przygotowanie się do podjęcia dojrzałej decyzji w sprawie wyboru stanu życia. Dla ludzi zaś,

którzy dokonali takiego wyboru, drugi tydzień może być okazją do reformy w zakresie

realizacji swojego stanu życia.

1. Miłość aż do śmierci

Miłość małżeńska jest wielką naturalną potrzebą człowieka. Nigdy nie da się jej zastąpić

najsilniejszymi i najpiękniejszymi przyjaźniami. W żadnej bowiem przyjaźni nie ma

całkowitego oddania się ani wyłączności, które cechują miłość narzeczeńską i małżeńską.

Do zbudowania dojrzałej więzi narzeczeńskiej i małżeńskiej potrzeba dobrej znajomości siebie

i osoby kochanej, potrzeba też dobrej znajomości praw, którymi się rządzi męskość

i kobiecość. Bardzo wiele trudności przeżywanych najpierw przez narzeczonych, a później

małżonków wynika nierzadko z braku zrozumienia wzajemnych odniesień do siebie: swoich

wzajemnych potrzeb, pragnień i oczekiwań. Chodzi o potrzeby i pragnienia na wszystkich

płaszczyznach: duchowej, uczuciowej i fizycznej.

Nie jesteśmy w stanie omówić tutaj wszystkich problemów dotyczących życia

narzeczeńskiego, małżeńskiego i rodzinnego. Napisano na ten temat wiele dobrych książek.

Możemy z nich skorzystać. Chcemy jedynie podkreślić, że poznanie praw i potrzeb, którymi

rządzi się własna emocjonalność i emocjonalność osoby kochanej, jest jakimś podstawowym

obowiązkiem dla obu stron.

Tylko znając dobrze siebie i drugiego można świadomie i z przekonaniem powiedzieć: ślubuję

ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską aż do śmierci . Wyrażenie aż do śmierci zakreśla

nie tylko fizyczny czas miłości, tzn. śmierć fizyczną. Wyrażenie aż do śmierci oznacza także

śmierć duchową , czyli całkowite zaparcie się siebie dla osoby kochanej na wzór Chrystusa.

Małżonkowie mają się kochać tak, jak Chrystus nas umiłował.

Ludzie przygotowujący się do życia w małżeństwie winni kształtować w sobie zdolność

rozumienia i przeżywania w sobie uczuć, pragnień i potrzeb drugiego. Tylko wówczas

małżeństwo może być związkiem stałym i szczęśliwym.

Rozumienie drugiego, współ–odczuwanie wymaga od nas pewnej dojrzałości emocjonalnej

i duchowej; wymaga też nabierania dystansu do siebie: do swoich pragnień i potrzeb oraz

zdolności ponoszenia ofiar na rzecz osoby kochanej.

Miarą autentycznej miłości pomiędzy narzeczonymi czy małżonkami jest nie tylko

doświadczenie zauroczenia emocjonalnego, ale także gotowość umierania dla siebie, dla

swoich potrzeb i pragnień, by móc pełniej żyć dla drugiego. Prawdziwa miłość wymaga współ–

odczuwania z kochaną osobą. Doświadczenie pokazuje niezbicie, iż zakochanie jest uczuciem

zmiennym i niestałym. Budowanie związku małżeńskiego tylko na zakochaniu nie gwarantuje

1 z 4

20110222 23:13

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd224.htm

mu żadnej trwałości.

2. Małżeństwo drogą do Boga

Jeżeli usiłujemy kochać innych ofiarnie i z całym oddaniem, szybko dochodzimy do granic

naszych możliwości. Granice te zakreślają między innymi zmienność nastrojów i uczuć,

osobiste zranienia nabyte w ciągu życia, nasz egoizm i inne słabości. Dość szybko odkrywamy

w nas jakąś fundamentalną niezdolność do całkowitego oddania się w miłości; odkrywamy ją

szczególnie wówczas, kiedy nie spotykamy się z pełną wzajemnością.

Uświadamiając sobie tę naszą niezdolność, doświadczamy potrzeby otwarcia się na Kogoś

większego; na Kogoś kto mógłby nas uzdolnić do pełnej miłości. Prawdziwe trwanie w Bogu

gwarantuje nam dopiero prawdziwe trwanie w miłości. Sam Bóg jest bowiem źródłem każdej

autentycznej miłości.

Dotykanie granic ludzkiej miłości prowadzi nas często do rozczarowania miłością kochanej

osoby, z którą wiązaliśmy nadzieje na pełne szczęście. Jest to doświadczenie bardzo bolesne.

Trudno pogodzić się z faktem, iż człowiek, którego kocham, nie może do końca spełnić moich

pragnień i oczekiwań. Ale bolesne jest i to, że ja sam nie mogę zrealizować wszystkich

pragnień i potrzeb osoby, która mnie kocha.

Właśnie bolesne doświadczenie ma jednak swoje ogromne znaczenie dla małżonków. Dzięki

niemu mogą odkryć ograniczoność ludzkiej miłości oraz potrzebę otwarcia się na nieskończoną

Miłość — miłość samego Boga. Angielski myśliciel, C. S. Lewis stwierdza, że przyrodzone

miłości nie mogą osiągnąć zbawienia o własnych siłach.

Tak więc z jednej strony doświadczenie Boga prowadzi małżonków do pełniejszej miłości

małżeńskiej, z drugiej zaś strony doświadczenie ich wzajemnej miłości małżeńskiej otwiera ich

na Boską miłość.

Małżonkowie żyjący prawdziwą miłością, w miarę wewnętrznego duchowego rozwoju,

dochodzą do przekonania, że ponad troskę o wypełnienie ich wzajemnych pragnień winni

razem starać się wypełniać pragnienia Boga.

Bóg, który jest źródłem i gwarantem ludzkiej miłości, wzywa małżonków, aby razem zdążali

do Niego. Według Bożego zamiaru, małżeństwo stanowi drogę do Boga. Dążenie do Boga i do

pełnienia Jego woli dokonuje się w życiu małżeńskim poprzez wzajemne oddanie się sobie.

Żona szuka Boga nie tylko wspólnie ze swoim mężem, ale także w swoim mężu. I odwrotnie.

Mąż szuka Pana Boga nie tylko razem ze swoją żoną, ale także w swojej żonie. Im

prawdziwsza jest ich miłość, tym pełniej i głębiej prowadzi ich ona do miłości Boga

odkrywanego w sobie nawzajem.

Małżeństwo to jedyny związek międzyludzki, który został przez Boga uświęcony

sakramentalnym znakiem: sakramentem małżeństwa. Poprzez sakrament małżeństwa Bóg

wyraża swoje pragnienie, by małżonkowie, złączeni wspólną miłością, zdążali do Niego razem.

Mąż dany jest żonie jako towarzysz i pomocnik w drodze do Boga, tak samo żona jest dana

mężowi jako pomoc w szukaniu Stwórcy. Szukanie Boga i wypełnianie Jego pragnień

dokonuje się w życiu małżonków poprzez ich życie wspólne.

To wspólne zmierzanie do Boga winno wyrażać się również w konkretnych znakach.

Z pewnością jednym z takich znaków ich małżeńskiej wierności Bogu może być wspólna

modlitwa. Jeżeli małżonkowie wspólnie żyją, wspólnie się martwią, cieszą, smucą, cierpią, to

przecież jest rzeczą bardzo naturalną, że także wspólnie się modlą. Wspólnota modlitwy może

złączyć ich bardziej niż jakiekolwiek inne wspólne doświadczenie. Wewnętrzna kruchość

2 z 4

20110222 23:13

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd224.htm

człowieka sprawia, że nawet najbardziej kochający się ludzie łatwo ranią siebie nawzajem.

Nieporozumienia, konflikty, różnice zdań są codziennym chlebem najbardziej udanych

małżonków. Modlitwa jest w takich momentach wzajemnym zaproszeniem do przebaczenia,

jedności i zgody.

Ale co robić, kiedy dostrzega się pewną rozbieżność małżonków w poglądach i w postawie

w sprawach religijnych? Co robić, kiedy mąż nie akceptuje religijności żony czy też

odwrotnie?

Z pewnością małżonkowie nie mogą zmuszać siebie do wykonywania praktyk, które byłyby

sprzeczne z ich sumieniem. Każdy człowiek odpowiada sam, i tylko sam, przed Bogiem.

Nawet najbardziej kochający się małżonkowie nie mogą siebie zastępować i wyręczać

w odpowiedzialności wobec własnego sumienia. Każdy człowiek umiera sam i sam staje przed

Bogiem.

Ale nawet wówczas, kiedy istnieją rozbieżności religijne, nie oznacza to, iż małżonkowie

przestają kroczyć do Boga razem. Św. Paweł pisze, że mąż niewierzący uświęca się dzięki

swojej żonie, a niewierząca żona osiąga świętość przez wierzącego męża (por. 1 Kor 7, 12–14).

3. Płodność apostolskim wymiarem małżeństwa

Wzajemne oddanie się sobie staje się w małżeństwie źródłem nowego życia. Nowe życie rodzi

się jako owoc miłości i staje się nieustannym świadkiem wzajemnej miłości. Płodność fizyczna

ma swój głęboki sens tylko wówczas, kiedy łączy się z płodnością psychiczną i duchową.

Płodność fizyczna przypadkowa i niechciana może stać się źródłem wielu cierpień i zranień.

Jest to cierpienie nie tylko dla samych rodziców, ale przede wszystkim dla ich dziecka.

W psychologii rozwojowej podkreśla się, że zaburzenia w rozwoju dzieci i młodzieży mają

swoje źródło w braku miłości i bezpieczeństwa w rodzinie. Dziecko uczy się kochać i cenić

swoje życie poprzez uczestnictwo we wzajemnej miłości swoich rodziców. Dziecko uczy się

trudzić i ponosić ofiary dla drugich, naśladując wzajemne trudzenie się i ofiarność swoich

rodziców.

Trzeba podkreślić wagę wspólnej miłości obu rodziców do dziecka. Miłość do dziecka ojca

i matki, którzy żyją w konflikcie pomiędzy sobą, nie tylko nie zaspokaja jego potrzeby miłości

i bezpieczeństwa, ale niekiedy może nawet głęboko je ranić. Ma to miejsce szczególnie

wówczas, kiedy rodzice skłóceni ze sobą rywalizują o uczucia dziecka. Rodzice wychowują

swoje dzieci przede wszystkim poprzez wzajemną miłość. Ona staje się dla dziecka

świadectwem prawdziwej miłości i miejscem wzrostu w miłości. Na tym polega apostolski

wymiar miłości małżeńskiej.

Dziecko potrzebuje wzajemnej miłości rodziców nie tylko w okresie dzieciństwa, ale także

w okresach późniejszych, zwłaszcza w okresie dorastania i młodości. Młody człowiek

z niemałym trudem szuka autentycznych wartości. Przechodzi różne wewnętrzne kryzysy,

nierzadko także załamania. We wzajemnej miłości rodziców może odnaleźć dla siebie mocne

oparcie. Z pomocą ich miłości może stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom związanym

z trudnym okresem życia.

Podkreślana przez młodego człowieka potrzeba niezależności wyraża nie tyle chęć

rzeczywistego oderwania się od miłości rodziców, ale raczej potrzebę samodzielnego

potwierdzenia się w życiu. Potwierdzenie to dokonuje się poprzez nawiązywanie nowych

pozarodzinnych relacji.

W miarę dorastania zależność dziecka od rodziców winna przekształcać się stopniowo w coraz

bardziej samodzielne i odpowiedzialne decydowanie o sobie. Władza rodziców nad dzieckiem

3 z 4

20110222 23:13

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd224.htm

winna przeradzać się w dobrze rozumiane partnerstwo. Jeżeli relacje pomiędzy samymi

rodzicami ulegają zakłóceniom, to zawsze w jakiś sposób cierpią na tym także relacje

pomiędzy dziećmi a rodzicami.

Poprzez wzajemną miłość rodzice przekazują dziecku nie tylko ludzkie wartości, ale także

uczą je postawy głębokiego zaufania i powierzania się Bogu. Wzajemna miłość rodziców jest

pierwszym fundamentem prawdziwej miłości człowieka do Boga. Zranienie w zaufaniu do

własnych rodziców rzuca cień na zaufanie człowieka do Boga. Sam Bóg objawiając swoją

miłość do człowieka odwołuje się do ludzkiej miłości, zwłaszcza do miłości rodzicielskiej.

Biblia wiele razy mówi, że Bóg kocha nas jak matka i jak ojciec. Jezus każe nam nazywać

Boga naszym Ojcem.

Kochający się wzajemnie rodzice dają dzieciom nie tylko świadectwo miłości ludzkiej, ale

także świadectwo miłości samego Boga: są oni dla dziecka obrazem miłości Boga. W taki oto

sposób realizują się w ich życiu słowa Księgi Rodzaju: stworzył Bóg człowieka na swój obraz,

na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1, 27).

P O P R Z E D N I

N A S T Ę P N Y

XXIII. ROZEZNAWANIE WAŻNYCH DECYZJI ŻYCIOWYCH

XXV. POWOŁANIE DO CELIBATU

na początek strony

4 z 4

20110222 23:13

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: