Adler Warren - Wojna państwa Rose.pdf - E-BOOK Romans e - lid7op.pl

Warren Adler

Wojna Państwa Rose

Rozdział 1

Krople deszczu uderzały miarowo o drewnianą fasadę

domu i rozpryskiwały się o szyby. Tak jak wszyscy inni,

znajdujący się w tym teatralnym, pełnym składanych foteli

wnętrzu, licytator spojrzał posępnie w stronę okien. Może

miał nadzieję, że porywana wiatrem woda wybije szyby,

kończąc całe to beznadziejne widowisko.

Oliver Rose siedział przy samym przejściu, kilka rzędów

od podium, opierając wyciągnięte nogi na zniszczonej

podłodze. Nawet połowa miejsc nie była zajęta: w

pomieszczeniu znajdowało się co najwyżej trzydzieści osób.

Za plecami licytatora leżały porozrzucane – niczym po

upadku bomby – przedmioty, będące własnością rodziny

Barkerów, których ostatni przedstawiciel żył wystarczająco

długo, aby nadać tym śmieciom trochę antycznej wartości.

– ... to autentyczny, bostoński fotel na biegunach – mówił

monotonnie licytator. Wskazawszy na mocno sfatygowany

mebel w stylu Windsor, przeszedł na falset, nadając głosowi

proszącą intonację. – Wykonany przez firmę „Hitchcock,

Alford and Company", producentów najwspanialszych

krzeseł w Ameryce.

– Zrezygnowany toczył ponurym spojrzeniem po

milczącej sali. – Niech mnie licho, to prawdziwy antyk.

– Dziesięć dolców – zaskrzeczał głos, należący do starszej

pani siedzącej w pierwszym rzędzie. Była starannie okutana

w brudny irlandzki sweter.

– Dziesięć dolców? – zaprotestował licytator.

– Ależ proszę tylko spojrzeć na te stożkowate pręty w

oparciu, ozdobiony spiralą górny brzeg, pięknie

ukształtowane siedzenie...

– No dobra, dam dwanaście i pół – rzuciła z

rozdrażnieniem kobieta. Kupiła już niemal wszystkie z

oferowanych mebli i Oliverovi wydawało się, że cała aukcja

odbywa się wyłącznie dla niej.

– Śmierdząca sprawa – zasyczał siedzący obok niego

jankes o żylastej twarzy. – Wszystko przez ten pieprzony

deszcz. Ona ma sklepik z antykami w Provincetown. Kupi

ten bujak za grosze, a potem odsprzeda turystom za dziesięć

razy tyle.

Oliver pokiwał głową. Wiedział, że deszcz jest również

jego sprzymierzeńcem. Większość turystów, którzy

przyjeżdżali tłumnie do Chatham w czwartki i piątki, aby

spędzić przyjemny weekend na plaży, odjechała jeszcze rano.

W „Breaking Wave", gdzie Oliver pracował sezonowo jako

kelner, sala restauracyjna w porze niedzielnego lunchu

wyglądała tak, jakby sezon dawno się skończył. Brak też było

napiwków, co akurat idealnie pasowało do jego –

wywołanego deszczem – nastroju.

Pogoda na Cape Cod w najlepszym wypadku była

niepewna. Oliver zdążył się już do tego przyzwyczaić. Przez

cały okres swojej nauki w Harvardzie pracował latem w

„Breaking Wave" i w dni, kiedy nie mógł chodzić na plażę, z

lubością wybierał się na aukcje antyków. Szczególnie lubił

te, które odbywały się w starych domach, kiedy ich

właściciele zmarli. Rzadko mógł sobie pozwolić na jakiś

zakup, chociaż niekiedy udawało mu się okazyjnie zdobyć

figurkę ze Staffordshire.

Wychował się pod stałą obserwacją czterech kobiecych

figurek z perłowej masy ceramicznej, rodem ze Staffordshire.

Przedstawiały cztery pory roku, ubrane w białe,

wydekoltowane suknie. Patrzyły spoza szybek stojącego w

jadalni kredensu z chińską porcelaną i były pamiątką ojca z

wojennej służby w Anglii. Kiedyś Oliver uszkodził Wiosnę,

gdy potajemnie wyjął ją z kredensu, aby w przypływie napięć

okresu dorastania dotknąć jej małych piersi. Figurka wypadła

mu z ręki i uderzając o podłogę została pozbawiona głowy.

Oliver – „złota rączka" – skleił postać tak doskonale, że

matka nigdy nie dowiedziała się o tym wypadku.

Teraz, jakby z poczucia winy, zgromadził swoją własną

niewielką kolekcję: kilka często spotykanych figurek

śpiących dzieci oraz wszędobylskiego marynarza z żoną i

dzieckiem. Przeczytał trochę fachowej literatury i chociaż

jego zbiory były raczej mało wartościowe, przypuszczał, że

pewnego dnia okaże się, że są w cenie.

Licytator sięgnął po figurkę boksera i uniósł ją wysoko

ponad głowę. Włożywszy na nos okulary, odczytał z kartki:

– Porcelana ze Staffordshire. Bokser Cribb. Był mistrzem

Anglii w 1809 roku...

Oliver zesztywniał w napięciu. „Ten kretyn rozbija parę",

pomyślał przerażony jego ignorancją. Cribb był biały, a drugi

z bokserów – Molineaux – czarny, były niewolnik, który

dwukrotnie występował przeciwko Cribbowi i dwukrotnie

przegrał. Obydwaj bokserzy zostali uwiecznieni w formie

licznych karykatur na papierze i zastawach stołowych oraz w

postaci figurek, takich jak te tutaj. Zawsze przedstawiano ich

razem, jak stoją naprzeciw siebie z uniesionymi do walki

pięściami.

– Piętnaście dolców – zawołała kobieta z pierwszego

rzędu.

Licytator spojrzał na figurkę i wzruszył ramionami. Nie

było to dzieło sztuki. Zresztą Oliver też o tym wiedział.

Zwykła pamiątka, pierwszy raz sprzedana za jakieś dwa

pensy przez jej twórcę – anonimowego garncarza z

zapomnianej uliczki. Licytator obrzucił widownię

pogardliwym spojrzeniem. Najwyraźniej starał się

przyspieszyć sprzedaż.

– Mam piętnaście – zaskrzeczał. – Piętnaście dolarów.

Czy usłyszę szesnaście?

Oliver podniósł rękę. Licytator uśmiechnął się krzywo,

zapewne z powodu młodego wieku chłopaka.

– Jest szesnaście – odezwał się z nutką optymizmu.

Dama w brudnym irlandzkim swetrze odwróciła się.

Jej twarz wyglądała jak źle wyrobione, surowe ciasto.

Zaczerwieniony nos zdradzał oznaki lekkiego kataru.

– Siedemnaście – zagdakała.

– Mam już siedemnaście dolarów – rzekł licytator i

przeniósł wzrok na Olivera.

Odchrząkując Oliver uniósł osiem palców. Kobieta

poruszyła się zirytowana na swoim miejscu. Sięgnąwszy do

kieszeni, nerwowym ruchem wyjął pieniądze. Miał

trzydzieści siedem dolarów, wszystko z napiwków

otrzymanych podczas ostatniego weekendu. Gdyby kupił

Cribba, chciałby mieć jeszcze dość pieniędzy na Molineaux.

– Dziewiętnaście – zahuczała starsza pani. Gwałtowne

Adler Warren - Wojna państwa Rose.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: