Aktualizacja: 2009-11-2 11:51 pm
Papiestwo i masoneria to dwie potęgi działające na świecie, a każda z nich usiłuje nad nim zapanować. Rezultat toczącej się między nimi walki ma w obecnej chwili najwyższą doniosłość, gdyż stajemy nie tylko na rozstajnych drogach historii, lecz także wobec radykalnej transformacji samej ludzkości.
Albo rzymski katolicyzm wyniesie nas znowu do poziomu cywilizacji chrześcijańskiej albo żydomasoneria ściągnie nas na ścieżkę barbarzyństwa i dekadenckiego pogaństwa. Cały świat balansuje między chrześcijaństwem a pogaństwem. 8 grudnia 1892 roku, papież Leon XIII napisał do włoskiej hierarchii: “Konieczne jest zwalczanie masonerii tym orężem boskiej wiary, którym w ubiegłych wiekach pokonano pogaństwo”.
Ponadto, zarówno papiestwo jak i żydomasoneria będąc w pełni świadome, że odgrywają tak diametralnie przeciwstawne role zakładają, iż musi to mieć wpływ na polityczną, ekonomiczną, intelektualną i religijną przyszłość poszczególnych osób jak również całych narodów. Jest to niezbitym faktem, czego najlepszym dowodem jest ich niesłabnący wzajemny antagonizm.
Czymże jest tak naprawdę dzisiejsza żydomasoneria, jeśli nie skumulowaniem i aktywizacją wszystkich sił zła? Ta sekta ze swym potrójnym roszczeniem do bycia anty-kościołem (przeciw Kościołowi), anty-państwem (przeciw państwu) i anty-moralnością (przeciw tradycyjnej moralności) chlubi się tym, że nade wszystko i po wieczne czasy jest wrogiem katolickiego Kościoła; jedno z jej bojowych wezwań wypowiedział w 1822 roku Tigrotto, jeden z szefów Alta Vendita: “Katolicyzm musi zostać zniszczony na całym świecie”. Tigrotto także w następujący sposób wyraził antykatolicki plan: “Spiskujmy tylko przeciw Rzymowi”. Czyż nie wyraża tego w identyczny sposób niemieckie “Los Von Rom” albo angielskie: “No Popery”?
Monseigneur Gay, któremu Sobór Watykański powierzył zadanie spisania “Memorandum o Tajnych Stowarzyszeniach” podał następującą zdumiewającą definicję masonerii: “Oczywiste jest, że generalnie rzecz biorąc, doktryna masonerii jest nie tylko herezją, czy nawet całokształtem wszystkich herezji, jakie znalazły w niej swoją przystań; jest faktem, że masoneria wykracza poza granice tego, co powszechnie przypisywane jest słowu «herezja», ponieważ przyznaje sobie swobodę dopuszczania się wszelkiego rodzaju oburzających aberracji. Masoneria to rzeczywiście otchłań wszystkich błędów, studnia zatracenia”.
Ta przepaść wszelkich błędów (abyssus errorum) słusznie jest porównywana do “studni przepaścistej” wspomnianej w Apokalipsie św. Jana (abyssus putei, IX, 1-3), której wyziewy zaćmiewają światło słońca i zatruwają powietrze. Jest to ta przeklęta sekta, której perwersję napiętnował papież Pius IX nazywając ją “synagogą szatana”. Z powodu swego ogromnego rozprzestrzenienia oraz wyraźnie już zauważalnych w obecnej dobie konszachtach z międzynarodową żydowską finansjerą, masoneria rzeczywiście stała się “synagogą szatana”. To ona dostarczała funduszów dla wywołania w Moskwie rosyjskiej rewolucji; eksportowała komunizm ze Wschodu na Zachód, przejęła przywództwo państw od ich rządów, kierownictwo różnych departamentów administracyjnych lub ministerstw, parlamentów i w konsekwencji, jest takim światowym mocarstwem, że każdemu wnikliwemu umysłowi wydaje się jak gdyby istniały dziś na ziemi tylko dwie wielkie potęgi, a mianowicie: żydomasoneria na usługach Światowego Żydostwa oraz Kościół w rękach następcy Piotra. Te dwie siły prowadzą wojnę, twarzą w twarz jak gdyby toczyły niekończący się pojedynek, co wyraźnie wyraża wyryte w kamieniu hasło masońskiego Wielkiego Wschodu i Najwyższej Rady Francji: “Walka tocząca się między katolicyzmem a masonerią to walka na śmierć i życie, nieustanna i bezlitosna” (Biuletyn Wielkiego Wschodu Francji, s. 183, 1892 oraz w memorandum Najwyższej Rady nr 85, strona 48).
Widząc tak bojową, stanowczą linię działania, można pozytywnie stwierdzić, że żydomasoneria to jedyny w swoim rodzaju wróg Kościoła. Można ją dostrzec we wszystkich antykatolickich atakach na duchowieństwo lub świeckich prowadzonych albo przez masonów albo nawet przez katolików, których wiara osłabła czy to z powodu bojaźni, namiętności czy też interesowności.
W swej encyklice Humanum genus, papież Leon XIII napisał: “Istnieją na świecie rozmaite sekty, które choć różnią się między sobą nazwą, obrzędami, formą, pochodzeniem, podobne są do siebie i zgadzają się ze sobą co do analogicznych celów i podstawowych zasad. W istocie zaś są one identyczne z wolnomularstwem, które jest dla wszystkich innych jakby centralnym punktem, z którego się wywodzą i do którego powracają…”. Dalej, w liście z 8 grudnia 1892 roku skierowanym do Włochów, papież Leon XIII pisze: “Pamiętajmy, że chrześcijaństwo i masoneria są absolutnie nie do pogodzenia, do tego stopnia, że związanie się z jednym oznacza oddzielenie od drugiego. A zatem, demaskujmy masonerię jako wroga Boga, Kościoła i naszej Ojczyzny”.
W chwili obecnej (1930) faktem jest, że dwa państwa św. Augustyna, Państwo Dobra i Państwo Zła są rozłączne, każde usiłuje zapanować nad światem. Państwo Zła rządzone przez szatana nazywane jest żydomasonerią; uporczywie głosi wszystkim ludziom: katolikom, protestantom, prawosławnym, wolnomyślicielom, komunistom i poganom, praktycznie całemu światu, że: “Zwalczanie papiestwa jest społeczną potrzebą i niezmiennym obowiązkiem masonerii” (Międzynarodowy Kongres Masoński zorganizowany w 1904 roku w Brukseli, str. 132 sprawozdania). Państwo Dobra i Jezusa Chrystusa to katolicki Kościół; od ponad 19 wieków, zgodnie z nauczaniem rzymskiego Papieża powtarza światu swoje niezmienne credo: Wierzę w święty, katolicki i apostolski Kościół.
Taki jest przedmiot mojego wykładu. Z ogólnego punktu widzenia jego rezultatem powinno być rzetelne docenienie wysiłków podejmowanych przez wielu papieży zajmujących się tematem masońskiej sekty już od momentu jej pierwszego pojawienia się w XVIII wieku. Ukazywali jej antyreligijną i aspołeczną działalność, jak również nieobyczajność oraz cele, które od samego początku zasługiwały na ekskomunikę. Ukazywali również jej niebywały rozrost prowadzący do sytuacji, którą już naszkicowałem, a mianowicie, dwoistość sił: sił zła skupiających się w żydomasonerii oraz sił dobra, zgrupowanych w jednej owczarni pod pastorałem jednego pasterza (przedstawiciela Jezusa Chrystusa), który od 1738 roku nieustannie ponawiał wezwanie do obrony Kościoła przeciw Jego śmiertelnemu wrogowi – nawet, jeśli w wielu przypadkach apel okazywał się nieskuteczny. Otoczeni przez getta i masońskie loże w toku walki, która przybrała ogólnoświatowe rozmiary, papieże stale powtarzali wezwania do obrony i wyraźnie wskazywali miejsce oraz obowiązek katolików; aż nazbyt często miejsce bywało opuszczane a obowiązek w haniebny sposób zdradzany. Jednakże nawet jeśli w naszych czasach świadczymy o straszliwym potwierdzeniu tych prawd, to konieczne jest by pamiętać, że były one ogłoszone przez wielu Papieży.
Papież Klemens XII 1730 – 1740
Założona w 1717 roku, współczesna masoneria spekulatywna przyjęła swój obecny kształt po publikacji “Konstytucji” napisanych przez pastora prezbiteriańskiego Andersona w 1723 roku. Piętnaście lat później, 28 kwietnia 1738 roku, papież Klemens XII w encyklice In eminenti potępił masonerię jako organizację będącą przeciw Kościołowi i przeciw państwu. Taka była papieska odpowiedź. Wydaje się nam, że nieusłuchanie tej przestrogi – czy to częściowo czy też powszechnie, przez Kościół i państwa tamtych czasów – można uznać za pierwotną przyczynę całego naszego dzisiejszego politycznego i religijnego zamieszania.
Tak mówił papież Klemens XII:
“Zastanawiając się więc nad ogromem zła jakie wynika zazwyczaj z tego rodzaju stowarzyszeń lub tajnych związków nie tylko dla spokoju państw, ale też dla zbawienia dusz, i że z tego powodu nie można ich żadną miarą pogodzić z prawem cywilnym i ekonomicznym państw”.
“Aby zamknąć bardzo szeroką drogę, jaka przez to mogłaby się otworzyć dla nieprawości popełnianych bezkarnie, i dla innych znanych Nam powodów słusznych i rozsądnych… postanowiliśmy i zawyrokowaliśmy potępić i objąć zakazem wymienione stowarzyszenia, zgromadzenia, zebrania kół i tajnych związków zwanych masonerią lub znanych pod inną nazwą, tak jak potępiamy je i zakazujemy ich Naszym niniejszym zarządzeniem obowiązującym na zawsze”.
Jednakże potępienie papieża Klemensa XII rozciąga się nie tylko na sekty masońskie, lecz dotyczy również wszystkich świeckich, którzy chociaż nie są członkami stowarzyszeń nazywanych masońskimi, sprzyjają im w jakikolwiek sposób: “I nakazujemy im [wiernym] stanowczo powstrzymać się całkowicie od wszelkiego udziału w tych stowarzyszeniach… a to pod karą ekskomuniki, którą ściągnęliby na siebie wszyscy popełniający wyżej wymienione czyny… od której to ekskomuniki nikt nie może dostąpić łaski rozgrzeszenia, jak tylko przez Nas lub przez aktualnie sprawującego rządy Biskupa Rzymu, chyba że w niebezpieczeństwie śmierci”.
Konstytucja In eminenti została rozszerzona na całe państwo papieskie edyktem kardynała Ferrao z 14 stycznia 1739 roku.
Papież Benedykt XIV 1740 – 1758
16 marca 1751 roku, papież Benedykt XIV ogłosił encyklikę Providas, w której w całości zamieścił bullę In eminenti napisaną przez swojego poprzednika Klemensa XII, by jasno dać do zrozumienia, że potępienie masonerii jest nieodwołalne i ma być stosowane w przyszłości, jak również w czasach obecnych.
W gruncie rzeczy Benedykt XIV zdążył już zdemaskować masonerię jako anty-moralną organizację w związku z Zakonem Szczęścia z Awinionu, tajnym stowarzyszeniem deprawatorów; członkowie tej organizacji porozumiewali się między sobą wyłącznie pewnego rodzaju slangiem używanym zwykle przez marynarzy. Papież dwukrotnie wspomina o tym w swojej korespondencji. Przytoczę tu fragment jego listu z 25 marca 1744 roku, adresowanego do kardynała de Tencin, papieskiego ambasadora na dworze króla Ludwika XV: “Otrzymaliśmy z Awinionu wieści, że w Nimes jak również w Montpellier masoni urządzili wielką zabawę dla pozyskania prozelitów. Przybyły tam kobiety i mężczyźni ze Stowarzyszenia z Awinionu, bez wątpienia będą się starali zorganizować lożę masońską jak już raz próbowali tego dokonać pod nazwą Stowarzyszenia Szczęścia; mogłoby się im to udać gdyby nie gorliwość arcybiskupa. Pragniemy byście w Naszym imieniu wystosowali protest do Jego Wysokości, aby nie legalizował w swym kraju sekty masonów, którą inni książęta wykorzenili ze swych posiadłości” (Z korespondencji papieża Benedykta XIV opracowanej przez Emile de Heeckeren).
Ponadto, w swojej encyklice Providas Benedykt XIV wylicza sześć powodów, które skłoniły papieża Klemensa XII do uderzenia w tajne towarzystwa; są nimi: 1) międzywyznaniowość masonów; 2) tajemnica otaczająca organizację; 3) przysięga obowiązująca członków; 4) ich opozycja wobec Kościoła i państwa; 5) interdykt nałożony na nich w kilku państwach przez przywódców tych krajów; oraz 6) ich brak moralności, w ten sposób scharakteryzowany przez Papieża: “Te organizacje, według opinii rozważnych i uczciwych ludzi mają złą sławę i członkostwo w nich prowadziłoby do zła i deprawacji”.
Od samego początku, jeszcze przed XVIII wiekiem, z powodu wysiłków masonerii, które pogrążyły nas w okropnościach Rewolucji Francuskiej, papieże demaskowali sektę i ukazywali przed oczami katolików w jej wstrętnej potrójnej niesławie anty-moralności, anty-państwa, a nade wszystko anty-kościoła. Oto, w jaki sposób definiuje wolnomularstwo mason F. Limousin używający pseudonimu Hiram, w pierwszym numerze masońskiego przeglądu “L′ACACIA” z października 1902 roku: “Masoneria to stowarzyszenie… instytucja… jak się o niej mówi… ale nie jest tak w istocie. Unieśmy wszystkie zasłony, ryzykując nawet wywołanie niezliczonych protestów. Masoneria jest kościołem: Jest anty-kościołem i anty-katolicyzmem: To jest inny kościół – kościół herezji, wolnomyślicielstwa; katolicki Kościół jest uważany za kościół archetypowy, pierwszy kościół, kościół dogmatyzmu i ortodoksji”.
Papież Klemens XIII 1758 – 1769
Pragnę dodać, że w XVIII wieku papież Klemens XIII potępił wysoko postawionych masonów w rozporządzeniu ze stycznia 1759 roku, wydanym przeciw pracy Helvetiusa (Helwecjusza) i ten sam Papież 3 września 1759 roku wydał encyklikę Ut primum skierowaną przeciw “Encyklopedii” Diderota i d′Alemberta.
Ostatecznie, w encyklice Christianae Reipublicae salus z 25 listopada 1766 roku, papież Klemens XIII zdemaskował niebezpieczeństwo zagrażające Kościołowi i państwu przez opublikowanie dzieł tak zwanych filozofów. Znaczyło to, że wszystkie wolteriańskie i masońskie dzieła zostały potępione w następujących słowach:
“Wróg wszelkiego Dobra” – mówił Papież – “zasiał na roli Pana złe nasienie i złe ziarno wzeszło tak szybko, że grozi to zniszczeniem zbiorów. Nadszedł czas by je wyrwać”.
“W naszych czasach nic nie jest wolne od ataków bezbożników. Sam Bóg staje się obiektem ich zuchwałej bezczelności, przedstawiają Go jako byt, który jest niemy, bezwładny, pozbawiony poczucia przewidywania i sprawiedliwości; poniżają Go do poziomu zwierząt. Jedynym obiektem ich zainteresowań jest materia, która stanowi dla nich wszystko, a przynajmniej wszystko przewyższa. Nawet ci z nich, którzy przeciwstawiają się tak wielkim błędom, nazbyt często nie boją się by w swej pysze badać nasze tajemnice i wszystko poddawać wyłącznie swej własnej potędze rozumowania”.
Klemens XIII odsłania wszystkie wrzody masonerii, która w czasie rewolucji francuskiej osiągnęła stan gangreny; są to: materializm, nacjonalizm, deizm a nawet ateizm, które nieudolnie skrywają się za koncepcją “wielkiego Architekta Wszechświata” – pojęciem, które ostatecznie stanowi tylko samorzutną ewolucję uniwersalnej religii obiecywanej w Konstytucjach Andersona.
W ostatnim, jakże zatroskanym apelu Papież usilnie prosi wszystkich biskupów katolickiego świata by połączyli swe wysiłki z jego własnymi i uprosili wszystkich chrześcijańskich książąt, aby wzięli w swe ręce obronę Cierpiącego Kościoła, “gementis Ecclesiae causam exposcite”. Słuchajmy uważnie, 23 lata przed rokiem 1789 (wybuchem rewolucji francuskiej) Kościół tonął we łzach z powodu gróźb wysuwanych przez masonerię; kto może zaręczyć, że pozostały nam 23 lata zanim żydomasoneria XX wieku przysporzy Kościołowi kolejnych łez – krwawych łez podobnych tym wylewanym w 1793 roku? Lecz tym razem nie będzie to dotyczyć tylko Francji, lecz całego świata. Czyż nie jest pora by znów mówić o Cierpiącym Kościele?
Papież Pius VI 1775 – 1799
Podczas ostatniego ćwierćwiecza XVIII wieku, w którym masoneria zużyła 72 lata na przygotowania do roku 1789 i do mającego trwać wiele lat rozlewu krwi, na tronie Piotrowym zasiadał Pius VI, któremu przeznaczona była śmierć na wygnaniu. Jego pierwsza encyklika Nostrarum vim lacrymarum exquirit z 25 grudnia 1775 roku jest przyznaniem się do łez, które wylał, łez wywołanych przez tak zwanych filozofów, fanatycznych wrogów Kościoła, profesorów kłamstw. “Magistros mendacissimos” – przywódcy sekt zatracenia, którzy ze swoimi błędnymi zapatrywaniami przenikają do siedzib Akademii, domów dostojników, na dwory królów, i co jest jeszcze straszniejsze, przenikają nawet do Boskiego Sanktuarium – “Etiam in sanctuarium insinuant”.
Niestety! Te “Sekty Zatracenia” w godzinie Rewolucji pociągnęły za sobą na dodatek wielu członków duchowieństwa, których imiona pojawiają się na listach lóż masońskich: “Corruptio optimi pessima”. A jaka jest obecnie sytuacja?
Papież Pius VII 1800 – 1823
Przejdźmy teraz do XIX stulecia. Wojny rewolucji francuskiej oraz cesarstwa sprzyjały powstawaniu i rozprzestrzenianiu się lóż masońskich (głównie lóż wojskowych) oraz szybkiemu rozszerzaniu się w Europie wywrotowych masońskich idei.
Papież Pius VII stał się jedną z ich sławnych ofiar. Dlatego też, mając pełną wiedzę w tym przedmiocie, we wrześniu 1821 roku, w encyklice Ecclesiam a Jesu Christo w następujący sposób opisał sektę karbonariuszy: “Przychodzą w owczym przebraniu, chociaż w rzeczywistości są niczym innym jak drapieżnymi wilkami”. Tak więc, Papież powtórzył potępienia masonów ogłoszone przez papieży Klemensa XII i Benedykta XIV, gdyż propagują “religijną obojętność, która jest ze wszystkiego najbardziej szkodliwa; przyznają każdemu człowiekowi pełną wolność wymyślenia sobie własnej religii skrojonej według własnych pojęć i skłonności; swobodę do profanowania i hańbienia Męki Naszego Zbawiciela w ich wstrętnych ceremoniach; gardzenia Sakramentami Kościoła, które w potworny, świętokradzki sposób zastępują sakramentami swego własnego pomysłu i czynią pośmiewisko z Tajemnic Religii katolickiej. I wreszcie, powodowani szczególną nienawiścią do Stolicy Apostolskiej ze względu na prymat tego urzędu, knują masoni najbardziej przewrotne i godne potępienia spiski, po to by ją obalić”.
Do czego odnosi się papież Pius VII, kiedy używa słów “pogardzają Sakramentami Kościoła”, jeśli nie do masońskiego stopnia Różo-Krzyża będącego wstrętną parodią Przenajświętszego Sakramentu? Co Papież piętnuje wspominając o zastępowaniu masońskimi sakramentami Sakramentów Kościoła i wynikających z tego straszliwych świętokradztwach, jeśli nie “czarną mszę” oraz kradzieże konsekrowanych hostii, które masoni najwyższych stopni noszą ze sobą jako “Święty Depozyt” podczas ceremonii poprzedzającej orgię, podczas której sprofanują Ją z najniższą, zmysłową niegodziwością?
Dlaczego powinniśmy wymierzać takie ciosy temu “anty-papizmowi”? Dlatego że istnieje nieprzerwany łańcuch masonerii i ponieważ papież jest na ziemi przedstawicielem Jezusa Chrystusa, którego Krzyż jest przez masonów deptany i ponieważ podczas swoich obrzędów, na wysokim stopniu wtajemniczenia podrzucają papieską tiarę do góry nogami i symbolicznie przebijają jego serce. Takie rzeczy dzieją się przy inicjacji na stopień Rycerza Kadosz. Papież Pius VII był dobrze poinformowany.
Papież Leon XII 1823 – 1829
Wkrótce po swej elekcji 13 marca 1825 roku, Leon XII ogłosił encyklikę Quo graviora potępiającą stowarzyszenie nazywane masonerią, jak również wszystkie pozostałe tajne związki. W dokumencie tym przede wszystkim przytoczył ponownie encykliki papieży: Klemensa XII, Benedykta XIV i Piusa VII. Ich apele pozostały bezowocne przynajmniej, jeśli chodzi o rządy różnych krajów, dlatego też papież Leon XII pisał:
“Natychmiast zajęliśmy się badaniem stanu, liczby i siły owych tajnych stowarzyszeń i przekonaliśmy się rychło, że ich zuchwałość jeszcze się wzmogła z powodu powstania nowych sekt, które do nich dołączyły. Naszą uwagę zwróciło zwłaszcza stowarzyszenie określane mianem «Uniwersyteckie». Zagnieździło się ono w wielu uniwersytetach, gdzie młodzi ludzie, zamiast otrzymywać naukę, są demoralizowani przez pewnych profesorów, wprowadzani w tajemnice, które można by nazwać tajemnicami nieprawości i zaprawiania do wszelkich występków…”.
Zwróćmy uwagę, że papieża Leona XII przeraziło masońskie przenikanie do nauczania przekazywanego w szkole publicznej i zdawał się przewidywać spustoszenie, jakie “Jedna Szkoła” miała szybko wywołać zarówno w Kościele jak i w społeczeństwie w ogólności.
Leon XII, podsumowując szkody spowodowane przez tajne sekty, tak oczywiste w pracach pisanych przez ich członków, mówił:
“Ośmielili się publikować pisma na temat religii i spraw państwowych, ujawniając swoją pogardę dla autorytetu, nienawiść dla władzy zwierzchniej, atakując boskość Jezusa Chrystusa i samo istnienie Boga: Otwarcie chełpią się swym materializmem, jak również swymi kodeksami i statutami, które objaśniają ich plany i zamierzenia obalenia prawowitych głów państw i zupełnego zniszczenia Kościoła”.
“Nie ulega żadnej wątpliwości, że wszystkie te różnorakie sekty mimo swych przeróżnych nazw łączy podobieństwo niecnych planów”.
Mówiąc powyższe, papież Leon XII miał na uwadze, że wypełnia swój obowiązek Najwyższego Pasterza i napisał następnie słowa, które rzucają światło na naszą bieżącą sytuację:
“Używając słów Naszego poprzednika Klemensa XIII z jego listu do wszystkich patriarchów, arcybiskupów i biskupów Kościoła katolickiego, z dnia 14 września 1758 r.:
«Usilnie proszę was byście zostali przeniknięci Mocą Ducha Bożego, Jego Mądrości i Cnoty, abyście nie byli porównani do niemych psów, które niezdolne do szczekania opuszczają Nasze owczarnie wystawione na żarłoczność wałęsających się bestii. Niech nic Nas nie powstrzymuje od spełnienia Naszego obowiązku nakazującego Nam podejmować wszelkiego rodzaju walki dla Chwały Bożej i zbawienia dusz. Miejmy stale przed Naszymi oczyma obraz TEGO, który za SWEGO życia doświadczył przeciwności od grzeszników. Jeżeli zachwiejemy się pod wpływem zuchwałości złoczyńców będzie to koniec biskupiej siły, jak również koniec wzniosłej i boskiej władzy Kościoła: co więcej, porzućmy nawet myśl o tym, że jesteśmy chrześcijanami jeśli mielibyśmy drżeć przed groźbami albo pułapkami zastawionymi na nas przez renegatów»”.
Leon XII kończy tę wspaniałą encyklikę wyklinając masonów i pisząc:
“Ci ludzie są podobni tym, którzy według św. Jana Apostoła nie powinni być przyjmowani do domu ani pozdrawiani. (Drugi list św. Jana, 10). To ci sami ludzie, których nasi Ojcowie bez wahania nazwali pierworodnymi synami diabła”.
Papież Pius VIII 1829 – 1830
Następca Leona XII, papież Pius VIII w encyklice Traditi ogłoszonej na początku jego pontyfikatu 21 maja 1829 roku odnowił wszystkie potępienia swoich poprzedników, powtarzając jak to wspomniałem powyżej, że wszystkie sekty masońskie wywodzą się ze “Studni Zatracenia”. To za jego krótkiego panowania odkryto w Rzymie nową lożę “Alta Vendita”, która powstała w 1828 roku i kierowana była przez Josepha Picilli – Wielkiego Mistrza. Idąc w ślady Leona XII, Pius VIII zwraca szczególną uwagę na sektę nazywaną “uniwersytecką”, stwierdzając:
“Jej celem jest demoralizacja młodzieży szkolnej”;
i stosuje do masonów takie słowa św. Leona Wielkiego:
“Ich prawem jest nieprawda; ich bogiem jest diabeł, a ich obrzędy są niegodziwością”.
Papież Grzegorz XVI 1831 – 1846
15 sierpnia 1832 roku Grzegorz XVI zwracając się do całej biskupiej hierarchii katolickiego świata, napisał w encyklice Mirari vos:
“Prawdziwie bowiem można by rzec, że jest to godzina przyznana mocom ciemności, by przesiać wybranych jak pszenicę”.
“Zło wydobywa się z sekretnych towarzystw, bezdenna otchłań nędzy wykopanej przez te spiskujące związki, w którą herezje i sekty – można by rzec – zwymiotowały całe swe wyuzdanie, świętokradztwo i bluźnierstwo”.
Zaledwie 18 dni przed śmiercią, 13 maja 1846 roku, papież Grzegorz XVI przekazuje w ręce Cretineau Joly dokumenty włoskiej organizacji Alta Vendita, które ten autor opublikował w 1858 roku w swojej książce: L’Eglise Romaine en face de la Revolution (Kościół rzymskokatolicki wobec Rewolucji).
Doprawdy, byłoby w najwyższym stopniu interesujące posiadanie wiernego i kompletnego egzemplarza tych rękopisów, które bez wątpienia znajdują się w Watykanie.
Papież Pius IX 1846 – 1878
Przejdźmy dalej. Głównym dziełem żydomasonerii zaplanowanym przez Cavoura, Mazziniego i Garibaldiego było osiągnięcie swego celu za pontyfikatu papieża Piusa IX wraz z upadkiem doczesnej władzy papieskiej. Według teorii tych masońskich sekciarzy taki cios miał także zapewnić utratę władzy duchowej; stosownie do tego nowy Papież obarczył odpowiedzialnością za spisek tajne stowarzyszenia pisząc w pierwszej swej encyklice ogłoszonej 9 listopada 1846 roku:
“Pozostałe zaś płynące z błędów potworności i oszustwa, jakimi synowie tego świata usiłują z całą bezwzględnością zniweczyć religię katolicką oraz Boski autorytet Kościoła i jego ustawy, a także podeptać prawa tak świętej, jak cywilnej władzy, dobrze już, Czcigodni Bracia, znacie. Do tego celu zmierzają niegodziwe zamachy przeciwko tej Rzymskiej Błogosławionego Piotra Katedrze, w której Chrystus położył niezwalczony fundament Swojego Kościoła. Do tego – owe tajne sekty wylęgłe z ciemności dla zniszczenia i spustoszenia tak świętej, jak świeckiej społeczności, które przez Rzymskich Papieży, Poprzedników Naszych obłożone zostały w ich Listach Apostolskich kolejnymi anatemami, które to anatemy, My pełnią Naszej władzy apostolskiej potwierdzamy i jak najpilniej nakazujemy zachowywać”.
Co więcej, w kwietniu 1849 roku pisząc z Gaety – miejsca swego wygnania – w alokucji Quibus quantisque skierowanej do konsystorza, papież Pius IX ponowił identyczne potępienie w następujących słowach:
“Te szkaradne, godne potępienia sekty, zgubne tak dla zbawienia dusz, jak i dla dobra i spokoju świeckiego społeczeństwa, zostały również potępione przez papieży, Naszych poprzedników. Nas także niezmiennie przejmują odrazą. Potępiliśmy je w Naszej encyklice z 9 listopada 1846 r., skierowanej do wszystkich biskupów Kościoła katolickiego, a dziś znowu na mocy Naszej najwyższej władzy apostolskiej potępiamy je, zakazujemy i uznajemy za sprzeczne z prawem”.
Mówiąc o wcześniejszych potępieniach masonerii i tajnych związków papież Pius IX ma na myśli papieży Klemensa XII, Benedykta XIV, Leona XII i Piusa VIII; dodaje do tego własne z 9 listopada 1846 (Qui pluribus), w liście do Monseigneura Darboy z 26 października 1865 odnośnie nabożeństwa żałobnego marszałka Magnana, wielkiego mistrza masonerii; a także korespondencję z biskupem Olinda (Brazylia) 29 maja 1873.
Ponawiane wyroki anatemy papieża Piusa IX uderzają w szczególności w satanizm tajnych stowarzyszeń. W encyklice z 21 listopada 1873, Papież określa ich synagogą szatana, a zwracając się do ich członków już ich surowo ukarał (konsystorz 9 grudnia 1854) używając w tym celu słów Chrystusa:
“Wy z ojca diabła jesteście i pożądania ojca waszego czynić chcecie”.
Czym są owe pożądania? Pan Nasz mówi nam, że szatan jest kłamcą i mordercą od początku świata. Papież Pius IX w przemówieniu z 15 września 1865 Multiplices inter zdemaskował wielkie kłamstwo tak zwanej Białej Masonerii, mówiąc:
“By uczynić zadość pragnieniu i trosce Naszego Ojcowskiego Serca, pozostaje Nam tylko ostrzec i napomnieć wiernych, którzy mogli się przyłączyć do sekt tego rodzaju by usłuchali mądrzejszych natchnień i opuścili te złe zgromadzenia by ustrzec się wciągnięcia w otchłań wiecznej zguby.
Co się tyczy pozostałych wiernych, to będąc przepełnieni troską o ich dusze, najusilniej ich napominamy by się strzegli przewrotnych dyskursów sekciarzy, którzy pod płaszczykiem uczciwości płoną zaciekłą nienawiścią do religii Chrystusowej i wszelkiej prawowitej władzy: przenika ich tylko jedna myśl z jedynym celem jakim jest wytępienie wszystkich Boskich i ludzkich praw. Niech wszyscy będą w pełni świadomi faktu, że członkowie takich sekt są jak wilki, które jak przepowiedział Nasz Pan, przychodzą w owczym przebraniu by pożreć całe stado: Informujcie wiernych, że muszą być oni zaliczeni do tych, z którymi Apostoł zabronił się zadawać, a nawet by unikali pozdrawiania ich”.
Tak samo papież Pius IX obnażył szatańską zbrodniczość Czerwonej Masonerii w liście do Biskupa Olindy (Brazylia) w następujących słowach:
“Obecność szatańskiego ducha w tej sekcie została w szczególny sposób potwierdzona przez wydarzenia minionego stulecia, podczas Rewolucji Francuskiej, która wstrząsnęła całym światem. Wstrząsy te dowiodły, że można się spodziewać całkowitego rozkładu ludzkiego społeczeństwa o ile nie zostaną skruszone siły tej skrajnie zbrodniczej sekty”.
List ten został napisany 29 maja 1873 roku; najnowsza masońska i szatańska rewolucja zakończyła się we Włoszech uczynieniem papieża Piusa IX “więźniem Watykanu”. Wydaje się, że Ojciec Święty przewidywał taką sytuację, kiedy wyrażał swój żal z powodu podwójnego fiaska poprzednich papieskich potępień masonerii (15 września 1865).
Na początek tak się odniósł do niepowodzenia anty-masońskich wysiłków:
“Jednakże wysiłki Stolicy Apostolskiej nie zostały uwieńczone sukcesem, jakiego można było oczekiwać. Masońska sekta, o której mówimy, nie została ani pokonana ani obalona: wręcz przeciwnie, rozwinęła się do tego stopnia, że w obecnej dobie wielkich trudności wszędzie bezkarnie się panoszy i podnosi jeszcze zuchwalsze oblicze”.
Następnie w ten sposób Papież naszkicował porażkę strony katolickiej:
“Czcigodni Bracia, odczuwamy głęboki smutek i gorycz widząc, że kiedy, według konstytucji Naszych poprzedników niezbędne jest działanie by potępić tę masońską sektę, to wielu tych, których funkcje oraz kapłańska powinność winny uczynić niezwykle czujnymi i gorliwymi w tak poważnej sytuacji, okazało się niestety! obojętnymi i jak gdyby pogrążonymi we śnie. Jeśli niektórzy z nich uważają, że apostolskie konstytucje wydane pod sankcją klątwy przeciw tajnym sektom oraz ich adeptom i wtajemniczonym nie mają siły obowiązującej w krajach gdzie cywilne władze ich tolerują, to z całą pewnością są w bardzo poważnym błędzie”.
“Jak dobrze wiecie, Czcigodni Bracia, zakazaliśmy i dziś ponownie zakazujemy i potępiamy tę fałszywą, złą doktrynę. Zapytajmy czy suwerenna władza «karmienia i kierowania powszechnej owczarni» powierzona św. Piotrowi przez Jezusa na mocy której rzymscy papieże otrzymali najwyższą władzę, którą muszą sprawować w Kościele zależna jest od władzy cywilnej – czy taka cywilna władza może krępować i ograniczać ich w czymkolwiek? W takich okolicznościach i obawiając się by nierozsądni ludzie a nade wszystko młodzież nie dali się zwieść oraz dlatego, aby milczenie z Naszej strony nie skłoniło kogoś do pobłażania błędom, zdecydowaliśmy, Czcigodni Bracia, by podnieść Nasz Apostolski Głos – dlatego, tą drogą potwierdzamy przed wami postanowienia Naszych poprzedników i na mocy Naszej apostolskiej władzy podtrzymujemy potępienia i potępiamy to Masońskie Stowarzyszenie oraz wszelkie inne stowarzyszenia tego samego rodzaju, które choć różniące się wyglądem to jednak dążące do tego samego celu, przeciwnego Kościołowi lub prawowitej władzy cywilnej nieustannie są zakładane. Zarządzamy, aby wszyscy chrześcijanie wszelkiego stanu, wszelkich stanowisk czy urzędów na całym świecie dowiedzieli się, że wspominane stowarzyszenia są przez Nas zakazane i potępione i podlegają tym samym wyrokom i potępieniom, które zostały wyszczególnione we wcześniejszych konstytucjach naszych poprzedników”.
Do potępionych organizacji muszą być zaliczone takie związki jak: Liga praw człowieka (Ligue des Droits de L′homme) oraz Liga na rzecz edukacji (Ligue de l′Enseignement).
Papież Leon XIII 1878 – 1903
2 lipca 1878 roku papież Leon XIII, następca Piusa IX, zgodnie ze wskazówkami Świętego Oficjum zajął się w pierwszym rzędzie sprawą masonerii brazylijskiej. Następnie, 20 kwietnia 1884 roku zwracając się do całego Kościoła ogłosił swą wspaniałą encyklikę Humanum genus (3). Przywołując ponownie dzieło św. Augustyna dotyczące dwu państw stanowiących na ziemi Królestwo Boże i królestwo szatana, Papież dokonuje przeglądu rozprzestrzenienia się masonerii, które przybrało znaczące rozmiary i pisze:
“W czasach zaś obecnych zdaje się, że ci wszyscy, którzy są po stronie zła, łączą siły i sprzysięgają się do najzaciętszej walki, a to za sprawą i przy współdziałaniu szeroko rozpowszechnionego i silnie zorganizowanego stowarzyszenia tzw. masonów. Wcale już bowiem nie ukrywając swych zamiarów, zuchwale zachęcają się oni do walki przeciw Majestatowi Bożemu.
Całkiem otwarcie godzą na zgubę Kościoła, a to w tym celu, by ludy chrześcijańskie, jeśliby to było możliwe, ograbić do szczętu z tych wszystkich dobrodziejstw, które nam wysłużył nasz Zbawiciel Jezus Chrystus”.
“Toteż w ciągu półtora stulecia sekta wolnomularzy osiągnęła niewiarygodny rozwój. Stosując równocześnie i zuchwałość, i podstęp, opanowała wszystkie szczeble hierarchii społecznej i do takiej doszła potęgi, że prawie rządzi państwami”.
By wzmocnić te pouczające obserwacje, Leon XIII odnosi się do swych poprzedników i pisze:
“Pierwsze ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem wyszło od Klemensa XII w r. 1738, a bullę ogłoszoną przez tego Papieża ponowił i potwierdził Benedykt XIV. Pius VII poszedł w ślady swoich Poprzedników, a Leon XII w swojej encyklice Quo graviora, zebrawszy wszystkie dokumenty i dekrety poprzednich papieży w tej sprawie, potwierdził je i nadał im moc obowiązującą na zawsze. Pius VIII, Grzegorz XVI oraz wielokrotnie Pius IX wypowiadali się w tym samym duchu”.
Podczas gdy zaaprobował i potwierdził wszystkie papieskie potępienia wydane przeciw masonerii począwszy od Klemensa XII w 1738, Leon XIII ponadto znacznie obszerniej wyłożył przyczynę tych działań, a motyw swego przedsięwzięcia przedstawił następująco:
“Główny bowiem cel i duch sekty masońskiej ujawnił się w całej pełni, gdy poznano metody jej działania, jej zasady, prawa, rytuały i pisma, co niejednokrotnie uzupełniły świadectwa jej własnych adeptów…”.
“Zasługuje na szczególne podkreślenie, jak bardzo następne wydarzenia potwierdziły mądrość Naszych Poprzedników. Ich przewidująca i ojcowska troska nie wszędzie jednak i nie zawsze odniosła pożądany skutek, co należy przypisać czy to maskowaniu się i przebiegłości tych sekciarzy, czy też nierozważnej lekkomyślności tych, co powinni byli bardziej być zainteresowani w roztoczeniu nad nią uważnego nadzoru”.
Leon XIII odnosi się często do hipokryzji będącej podstawą “Białej Masonerii” i wspomina fatalny rozwój jej rewolucyjnych zamierzeń, które zmieniły ją w “Czerwoną Masonerię”.
Uważnie studiując papieską encyklikę stwierdzamy, że niezwykle trafnie odsłania potrójny charakter masonerii, a mianowicie to, że jej celami są:
1. Anty-moralność.
2. Anty-państwowość.
3. Anty-kościół.
Papież następująco definiuje masoński punkt widzenia na moralność:
“Toteż jedyną moralnością, która znalazła uznanie u adeptów sekty masońskiej i według której chcieliby wychowywać młodzież, to moralność zwana przez nich «moralnością świecką», «niezależną» lub «wolną», inaczej mówiąc moralność, w której nie ma miejsca dla jakiejkolwiek idei religijnej. Jak bardzo taka moralność jest niewystarczająca, do jakiego stopnia brak jej wewnętrznej siły, jak łatwo się chwieje pod naporem namiętności, można się wystarczająco przekonać widząc już opłakane jej skutki”.
“…przeto znaleźli się w masonerii tacy, którzy wystąpili z propozycją, iż należy systemowo dążyć do tego, ...
KresPas