BLOODHOUND 84.pdf
(
62 KB
)
Pobierz
wzorce_6_2007.qxd
Wzorzec FCI nr 84
/22.06.2001/F
BLOODHOUND
(Chien de Saint Hubert)
Pochodzenie:
Belgia (Ardeny).
Data publikacji oryginalnego wzorca:
13.03.2001
Użytkowość:
Duży pies gończy, służbowy pies tropiący i pies towarzy-
szący. Był i nadal jeszcze jest psem myśliwskim, który ze względu
na doskonały węch jest przede wszystkim tropowcem, równie
często używanym do odnajdowania tropu rannej zwierzyny,
w konkursach na sfarbowanym tropie, jak i do poszukiwania zagi-
nionych osób podczas operacji policyjnych. Dzięki swej funkcjo-
nalnej budowie pies Świętego Huberta odznacza się dużą wytrzy-
małością, a także wyjątkowym węchem. Bez żadnego problemu
trzyma się tropu na długim dystansie i w nierównym terenie.
Klasyfikacja FCI:
grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne.
sekcja 1.1. Duże psy gończe.
Podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Duży pies gończy,
par excellence
tropowiec o bardzo dawnym pochodze-
niu. Od wieków znany i ceniony jest jego wyjątkowy węch i wybitne
uzdolnienia łowieckie. Hodowany był w Ardenach przez mnichów
z opactwa Świętego Huberta. Pochodzi od psów gończych maści czarnej
i czarnej podpalanej w VII wieku używanych przez mnicha Huberta,
który później został biskupem, a kanonizowany został patronem myśli-
wych. Te duże psy gończe rozpowszechniły się w Ardenach, bowiem
w rozległych lasach tego regionu dużo było zwierzyny grubej. Psy Świę-
tego Huberta cenione były za wytrwałość i siłę, zwłaszcza w polowaniu
na dzika. Pierwsze psy Św. Huberta były czarne, później także czarne
podpalane. W XI wieku Wilhelm Zdobywca sprowadził te psy do Anglii.
W tym czasie zostały także sprowadzone psy tego samego typu, ale o cał-
kowicie białym umaszczeniu, nazywane „talbot”. Dały one początek ho-
dowli. Osobniki pochodzące z hodowli Świętego Huberta nazwano „blo-
odhound” (pies rasowy). Nazwa pochodzi od „blooded hound” oznacza-
jącego psa czystej krwi, a więc czystej rasy. Następnie rasa rozwinęła się
w Stanach Zjednoczonych. Tu, zwłaszcza w południowej części kraju
psy te używane były do poszukiwania zbiegłych niewolników.
1
WRAŻENIE OGÓLNE:
Masywny, duży pies gończy i tropowiec, najpotężniejszy ze wszystkich
psów gończych. Harmonijne zbudowany, o mocnym kośćcu, dobrej mu-
skulaturze i dużej masie, ale nie sprawia wrażenia ciężkiego. Sylwetka
o wydłużonych proporcjach, można ją wpisać w prostokąt. Sprawia wra-
żenie okazałego i szlachetnego, o dostojnej postawie. Głowa i szyja przy-
ciągają uwagę obfitą, miękką skórą, zwisającą w wyraźnych fałdach. Je-
go chód także robi wrażenie: jest raczej powolny, nieco kołyszący, ale
sprężysty, elastyczny i swobodny. Żadna cecha nie może być przesadnie
wyrażona, by nie naruszała ogólnej harmonii, sprawiała wrażenie grubo-
ści, czy szkodziła zdrowiu lub samopoczuciu psa. Jako możliwe cechy
przesadne można wymienić: zbyt głęboko osadzone lub zbyt małe oczy;
obwisłe powieki; zbyt obfitą i zbyt luźną skórę ze zbyt licznymi i zbyt
głębokimi fałdami; zbyt duże podgardle; zbyt wąska głowa. Psy zbyt du-
że, o zbyt ciężkim lub zbyt masywnym tułowiu także nie są pożądane,
ponieważ wpływa to na ich walory użytkowe.
WAŻNE PROPORCJE:
- długość tułowia do wysokości w kłębie
10 : 9
- głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie
1 : 2
- długość głowy do długości tułowia
3 : 7
- długość kufy do długości głowy
1 : 2
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Łagodny, spolegliwy i przyjazny w stosunku do ludzi, wyjątkowo przy-
wiązany do właściciela. Tolerancyjny wobec innych psów z tej samej
psiarni i innych zwierząt domowych. Zachowuje się raczej z rezerwą
i jest uparty. Równie wrażliwy na pochwały, jak i nagany. Nigdy nie jest
agresywny. Ma bardzo niski i donośny głos, ale nie jest szczekliwy.
GŁOWA:
Duża, majestatyczna i bardzo szlachetna, stanowi najbardziej charakte-
rystyczną cechę rasy. Jest głęboka, ale wąska w stosunku do długości, zaś
długa w stosunku do długości tułowia. Struktura kostna jest dobrze wi-
doczna. Z boków dość płaska; z profilu kwadratowa. Grzbiet nosa jest
wyraźnie równoległy do górnej linii czaszki. Skóra obfita i cienka, na
czole i policzkach tworzy głębokie zmarszczki i fałdy, opadające, kiedy
pies trzyma głowę nisko. Ich przedłużenie stanowią fałdy podgardla,
które jest silnie rozwinięte. U suk skóra jest mniej obfita.
Mózgoczaszka:
Czaszka
głęboka, długa, raczej wąska, powierzchnie boczne spłaszczo-
ne.
Łuki brwiowe
mało wydatne, chociaż mogą się takie wydawać.
2
Guz potyliczny
bardzo silnie rozwinięty i wydatny.
Stop
słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos:
czarny lub brązowy, u psów czarnych podpalanych zawsze czar-
ny. Szeroki, dobrze rozwinięty, nozdrza rozwarte.
Kufa
: równie długa ja mózgoczaszka; głęboka; szeroka w pobliżu no-
zdrzy; jednakowej szerokości na całej długości. Grzbiet nosa pro-
sty lub lekki garbonos.
Wargi:
bardzo długie i miękkie. Wargi górne zwisają nad wargami dolny-
mi i z przodu tworzą kąt prosty z grzbietem nosa, co nadaje kufie
kwadratowy profil. Ku tyłowi, w stronę spojenia warg, stają się
mięsistymi faflami (mniej wyraźnymi u suk), które niepostrzeże-
nie zlewają się z obfitym podgardlem. Brzegi warg górnych sięga-
ją około 5 cm poniżej żuchwy. Brzegi warg są dobrze pigmentowa-
ne, czarne lub brązowe, zależnie od koloru nosa.
Szczęki/uzębienie:
uzębienie kompletne; prawidłowy zgryz nożycowy;
zęby mocne i białe, regularnie rozmieszczone w szczękach, do-
brze rozwinięte. Dopuszczalny jest zgryz cęgowy.
Policzki:
szczupłe, raczej wklęsłe, zwłaszcza pod oczami.
Oczy:
koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, o jaśniejszym odcie-
niu (bursztynowe) u psów nie mających czarnego siodła lub cza-
praka. Średniej wielkości, owalne, nie łzawiące, nie wyłupiaste,
ani zbyt głęboko osadzone w oczodołach; tęczówka jest w pełni
widoczna. Powieki bez nieregularności w konturach, normalnie
przylegające do gałki ocznej. Dopuszczalne są powieki dolne nie-
co obwisłe tak, że widoczna jest niewielka część spojówki. W żad-
nym przypadku rzęsy nie mogą dotykać do oczu. Wyraz oczu jest
łagodny i godny, spojrzenie nieco melancholijne.
Uszy:
miękkie i wąskie, porośnięte krótkim, miękkim i aksamitnym
w dotyku włosem. Małżowiny uszne bardzo długie, wyciągnięte
nad kufą sięgają co najmniej poza wierzchołek nosa; osadzone
bardzo nisko, na wysokości oczu lub nawet niżej, na bokach gło-
wy, wiszące we wdzięcznych fałdach, skręcone do wewnątrz i do
tyłu (w korkociąg).
SZYJA:
Długa na tyle, aby pies mógł podążać śladem z nosem przy ziemi. Silnie
umięśniona. Skóra na szyi jest luźna, bardzo silnie rozwinięta, tworzy
podwójne podgardle (mniej wyraźne u suk).
3
TUŁÓW:
Linie górna i dolna są prawie równoległe.
Kłąb:
lekko zaznaczony.
Grzbiet:
prosty, szeroki, długi i mocny.
Lędźwie:
szerokie, mocne, krótkie, nieznacznie wysklepione.
Zad:
dobrze umięśniony, prawie poziomy, nigdy nie spadzisty, szeroki
i dość długi.
Klatka piersiowa:
owalna, szeroka i głęboka. Klatka piersiowa jest odpo-
wiednio długa; przedpiersie wyraźne, staw barkowy wydatny. Że-
bra dobrze wysklepione, ani płaskie, ani beczkowate.
Linia dolna i brzuch:
linia dolna prawie pozioma; spodnia część klatki
piersiowej nisko; boki pełne, szerokie i głębokie; brzuch zaledwie
nieznacznie uniesiony.
OGON:
Długi, mocny, gruby, wysoko osadzony na przedłużeniu linii grzbietu,
stopniowo zwęża się ku końcowi. Noszony szablasto wygięty, w akcji
ogon wdzięcznie wygięty powyżej linii grzbietu, ale nigdy nie zakręco-
ny lub noszony na bok. Spodnia strona ogona ozdobiona sztywniejszym
włosem, długości około 5 cm, który ku końcowi staje się stopniowo krót-
szy.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
dobrze umięśnione, silne, proste i idealnie równo-
ległe.
Łopatka:
długa, dobrze kątowana i bardzo dobrze umięśniona, ale nie
ciężka.
Ramię:
długie, ukośne, tworzące głęboki kąt z łopatką.
Łokieć:
dobrze przylegający do klatki piersiowej, nie odstający, ani zbyt
mocno przylegający.
Przedramię:
proste, kościec mocny i okrągły (w przekroju).
Nadgarstek:
zwarty.
Śródręcze:
mocne, widziane z przodu proste, z profilu lekko pochylone
ku przodowi.
Łapa przednia:
zwarta, bardzo mocna, nie zwrócona ani do środka, ani
na zewnątrz; palce dobrze wysklepione, zwarte (łapa kocia); opu-
szki grube i mocne; pazury krótkie i silne.
Kończyny tylne:
Mocne, silnie umięśnione, harmonizujące z kończynami przednimi. Wi-
dziane z tyłu idealnie równoległe, ani zbieżne, ani rozbieżne.
Uda:
długie, mocno umięśnione.
4
Kolano:
dobrze kątowane, nie jest zwrócone ani do wewnątrz, ani na ze-
wnątrz.
Podudzie:
wystarczająco długie i silnie umięśnione.
Staw skokowy:
mocny, osadzony nisko nad ziemią, dobrze kątowany.
Śródstopie:
mocne i krótkie.
Łapa tylna:
jak łapa przednia.
RUCH:
Ocena chodów, bardzo charakterystycznych u psa Świętego Huberta jest
niezwykle istotna. Normalnym chodem jest kłus; ruch jest regularny,
krok równomierny, elastyczny i swobodny, bardziej przestrzenny niż
u jakiegokolwiek innego psa gończego, i - co bardzo charakterystyczne -
toczący się, ale pies nie buja się na boki. Kończyny tylne pozostają da-
leko z tyłu, pies dysponuje więc dobrą siłą napędową. Amplituda ruchu
kończyn przednich i tylnych jest jednakowa, a linia grzbietu pozostaje
w poziomie. Kończyny poruszają się równolegle, przy większej szybko-
ści pies stawia łapy nieco zbieżnie. Ogon wysoko noszony, szablasto wy-
gięty, ale nie przesadnie. Pies Świętego Huberta powinien umieć długo
kłusować, nie okazując zmęczenia.
SKÓRA:
Miękka na całym tułowiu, luźna i elastyczna. Skóra na głowie jest cien-
ka, bardzo luźna i obfita, co jest cechą bardzo charakterystyczną. Na czo-
le i po bokach kufy tworzy zwisające fałdy, które są bardziej widoczne,
kiedy pies trzyma głowę nisko. Jednak silnie zaakcentowane zmarszczki
i fałdy na czole i łukach brwiowych nie mogą nigdy przeszkadzać w wi-
dzeniu. Fałdy skóry na tułowiu, wynikające ze zbyt dużej jej ilości, nie
są pożądane.
SZATA:
Sierść:
na tułowiu jest przylegająca, krótka, gęsta, dość twarda i odporna
na niepogodę. Na głowie i uszach bardzo krótka i miękka w doty-
ku. Spodnia część ogona ozdobiona jest włosem nieco dłuższym
i sztywniejszym.
Umaszczenie:
wyróżnia się trzy maści: dwubarwną - czarną podpalaną
(black and tan) i wątrobianą podpalaną (liver and tan) oraz jedno-
barwną - czerwoną (red). U psów czarnych podpalanych czarna
część jest różnej wielkości, tworząc czaprak lub siodło. U psów
czaprakowych kolor czarny jest dominujący, podpalanie (kolor
płowy) występuje tylko na kufie, policzkach, nad oczami, na
przedpiersiu, na kończynach i w okolicy odbytu. U psów z czar-
nym siodłem kolor płowy zajmuje większą powierzchnię, czarny
5
Plik z chomika:
wspom_nienie
Inne pliki z tego folderu:
DOG KANARYJSKI 346.pdf
(36 KB)
TERIER BRAZYLIJSKI 341.pdf
(199 KB)
OWCZAREK AUSTRALIJSKI 342.pdf
(82 KB)
BLACK AND TAN COONHOUND 300.pdf
(44 KB)
CANAAN DOG 273.pdf
(122 KB)
Inne foldery tego chomika:
Pieski
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin