PRZEDMOWA
W umysłach śmiertelników Urantii – tak bowiem nazywa się wasz świat – panuje wielki zamęt odnośnie znaczenia takich pojęć jak Bóg, boskość i Bóstwo. Istoty ludzkie są jeszcze bardziej zdezorientowane i niepewne, gdy idzie o związki wzajemne Boskich osobowości, określanych tak różnorodnymi nazwami. Z powodu takiego ubóstwa pojęciowego i związanego z nim wielkiego chaosu ideowego, otrzymałem polecenie zredagowania tego oświadczenia wprowadzającego, aby wyjaśnić znaczenia, jakie powinno się przydawać pewnym symbolom słownym, kiedy te mogą być z kolei używane w przekazach, które zespół objawiających prawdę istot z Orvontonu przetłumaczył na język angielski Urantii, zgodnie z otrzymanym upoważnieniem.
W naszych staraniach, zmierzających do poszerzenia świadomości kosmicznej i wzbogacenia percepcji duchowej człowieka, niezmiernie trudno jest przedstawić rozszerzone pojęcia i zaawansowaną prawdę, kiedy ograniczeni jesteśmy do zawężonego języka danego świata. Jednak nasze powiernictwo skłania nas do czynienia wszelkich wysiłków, aby przekazać nasze znaczenia przy użyciu symboli słownych języka angielskiego. Zostaliśmy poinstruowani, że tylko wtedy mamy wprowadzać nowe określenia, kiedy pojęcie, które ma być przedstawione, nie posiada angielskiego odpowiednika, którego można by użyć do wyrażenia tego, nowego pojęcia, częściowo, czy nawet z większym lub mniejszym wypaczeniem znaczenia.
Aby ułatwić zrozumienie i zapobiec dezorientacji u każdego śmiertelnika, który może zgłębiać te przekazy, uważamy, że rozsądnie będzie przedstawić w tym, wstępnym oświadczeniu, zarys znaczeń przypisywanych wielu słowom angielskim, używanym na określenie Bóstwa i pewnych pojęć z nim związanych, dotyczących rzeczy, znaczeń i wartości rzeczywistości wszechświatowej.
Żeby jednak opracować tę przedmowę, dotyczącą definicji oraz ograniczeń terminologii, należy przewidzieć stosowanie danych określeń w następujących dalej prezentacjach. Przedmowa ta nie jest zatem oświadczeniem zupełnie skończonym; jest ona tylko przewodnikiem po definicjach, mającym pomóc tym, co będą czytali następujące dalej przekazy, traktujące o Bóstwie oraz wszechświecie wszechświatów, przekazy opracowane przez komisję z Orvontonu, posłaną w tym celu na Urantię.
Wasz świat, Urantia, jest jedną z wielu podobnych jej, zamieszkałych planet, wchodzących w skład wszechświata lokalnego Nebadonu. Wszechświat ten, wraz z podobnymi kreacjami, tworzy superwszechświat Orvonton, a z jego stolicy, Uversy, przybywa nasza komisja. Orvonton jest jednym z siedmiu rozwijających się superwszechświatów czasu i przestrzeni, które krążą wokół kreacji niebiańskiej doskonałości bez początku i końca – centralnego wszechświata Havony. W sercu tego wiecznego, centralnego wszechświata, znajduje się stacjonarna Wyspa Raj, geograficzne centrum nieskończoności i miejsce pobytu wiecznego Boga.
Siedem rozwijających się superwszechświatów, w połączeniu z centralnym i niebiańskim wszechświatem, nazywamy zazwyczaj wielkim wszechświatem; są to kreacje obecnie zorganizowane i zamieszkałe. Wszystkie one stanowią część wszechświata nadrzędnego, obejmującego również nie zamieszkałe, ale będące w stadium organizacji, wszechświaty przestrzeni zewnętrznej.
I. BÓSTWO I BOSKOŚĆ
Wszechświat wszechświatów obrazuje zjawiska działalności Bóstwa na zróżnicowanych poziomach kosmicznych rzeczywistości, znaczeń rozumowych i wartości duchowych, jednak wszystkie te działania – osobowe i inne – są niebiańsko koordynowane.
BÓSTWO można uosabiać jako Boga, jest ono również przedosobowe i superosobowe, w zakresie niezupełnie zrozumiałym dla człowieka. Bóstwo charakteryzuje cecha jedności – aktualnej lub potencjalnej – na wszystkich nadmaterialnych poziomach rzeczywistości; a ta jednocząca cecha jest najlepiej rozumiana przez istoty stworzone jako boskość.
Bóstwo działa na poziomie osobowym, przedosobowym i superosobowym. Łącznie Bóstwo działa na siedmiu następujących poziomach:
1. Statyczny – samowystarczalne i samoistne Bóstwo.
2. Potencjalny – samowolne i samo określające cel Bóstwo.
3. Asocjacyjny – uosabiające się i bosko zbratane Bóstwo.
4. Stwórczy – rozdzielające się i bosko objawione Bóstwo.
5. Ewolucyjny – rozprzestrzeniające się i utożsamiające się ze stworzonym Bóstwo.
6. Najwyższy – doświadczające i jednoczące stworzonego ze Stwórcą Bóstwo. Bóstwo działające na pierwszym poziomie utożsamiania się ze stworzonym, jako czasowo-przestrzenni najwyżsi władcy wielkiego wszechświata, co czasem określa się Najwyższością Bóstwa.
7. Ostateczny – rozprzestrzeniające się i czas oraz przestrzeń przekraczające Bóstwo. Bóstwo wszechmocne, wszechwiedzące i wszechobecne. Bóstwo działające na drugim poziomie jednoczącej ekspresji boskości, jako efektywni najwyżsi władcy i absoniczni podtrzymywacze wszechświata nadrzędnego. Porównując z działaniem Bóstw na rzecz wielkiego wszechświata, ta absoniczna funkcja we wszechświecie nadrzędnym równoznaczna jest z nadrzędną kontrolą wszechświata i z jego najwyższym podtrzymywaniem, czasami nazywana jest też Ostatecznością Bóstwa.
Poziom skończony rzeczywistości charakteryzuje się życiem istoty stworzonej i ograniczeniami czasowo-przestrzennymi. Rzeczywistości skończone mogą nie mieć końca, ale zawsze mają początek – są stworzone. Poziom Najwyższości Bóstwa można sobie wyobrazić jako funkcję, w odniesieniu do bytów skończonych.
Poziom absoniczny rzeczywistości charakteryzuje się rzeczami i istotami bez początku czy końca oraz przekroczeniem czasu i przestrzeni. Absonici nie są stworzeni; oni wyniknęli – po prostu są. Ostateczny poziom Bóstwa oznacza funkcję, w odniesieniu do rzeczywistości absonicznych. Ilekroć czas i przestrzeń są przekroczone, bez znaczenia w jakiej części wszechświata nadrzędnego, takie absoniczne zjawisko jest działaniem Ostateczności Bóstwa.
Poziom absolutny jest bez początku, bez końca, bez czasu i bez przestrzeni. Przykładowo, w Raju czas i przestrzeń nie istnieją; czasowo-przestrzenny status Raju jest absolutny. Egzystencjalnie, ten poziom jest osiągalny przez Rajskie Bóstwa w Trójcy, ale ten trzeci poziom jednoczącej ekspresji Bóstwa nie jest w pełni zjednoczony empirycznie. Kiedykolwiek, gdziekolwiek i jakkolwiek funkcjonuje absolutny poziom Bóstwa, przejawiają się rajskie, absolutne wartości i znaczenia.
Bóstwo może być egzystencjalne, tak jak w Wiecznym Synu; empiryczne, tak jak w Istocie Najwyższej; asocjacyjne, tak jak w Bogu Siedmiorakim; niepodzielne, tak jak w Rajskiej Trójcy.
Bóstwo jest źródłem wszystkiego tego, co boskie. Bóstwo jest charakterystycznie i nieodmiennie boskie, ale nie wszystko to, co jest boskie, musi być Bóstwem, chociaż będzie skoordynowane z Bóstwem i będzie zmierzało do pewnego stadium zjednoczenia z Bóstwem – duchowego, umysłowego czy osobowego.
BOSKOŚĆ jest charakterystyczną, jednoczącą i koordynującą własnością Bóstwa.
Boskość jest rozumiana przez istotę stworzoną jako prawda, piękno i dobroć; w osobowości jest odwzajemniana jako miłość, miłosierdzie i służba; na poziomach bezosobowych objawia się jako sprawiedliwość, moc i władza.
Boskość może być doskonała – kompletna – jak na poziomie egzystencjalnym i na poziomie Stwórcy w rajskiej doskonałości; może być niedoskonała, jak na poziomie empirycznym oraz istoty stworzonej w ewolucji czasowo-przestrzennej; może też być względna, ani doskonała ani też niedoskonała, tak jak na pewnych poziomach związków egzystencjalno-empirycznych w Havonie.
Gdy próbujemy wyobrazić sobie doskonałość, we wszystkich stadiach i formach jej zależności, napotykamy siedem jej rodzajów, możliwych do wyobrażenia:
1. Absolutna doskonałość we wszystkich aspektach.
2. Absolutna doskonałość w niektórych stadiach i względna doskonałość we wszystkich innych aspektach.
3. Absolutne, względne i niedoskonale aspekty doskonałości w różnorodnych związkach.
4. Absolutna doskonałość w niektórych przejawach, niedoskonałość we wszystkich innych.
5. Absolutna doskonałość bez żadnego ukierunkowania, względna doskonałość we wszystkich przejawach.
6. Absolutna doskonałość bez żadnego stadium, względna w niektórych stadiach, niedoskonałość w pozostałych.
7. Absolutna doskonałość bez żadnego atrybutu, niedoskonałość we wszystkich atrybutach.
II. BÓG
Rozwijające się istoty śmiertelne mają nieodparte skłonności do symbolizowania swych skończonych idei Boga. Świadomość obowiązku moralnego człowieka i jego duchowy idealizm reprezentują poziom wartości – rzeczywistość empiryczną – która jest trudna do symbolizacji.
Kosmiczna świadomość zakłada uświadomienie sobie Pierwszej Przyczyny, jednej i jedynej rzeczywistości bezprzyczynowej. Bóg, Ojciec Uniwersalny, działa na trzech osobowych poziomach Bóstwa, mających podnieskończoną wartość i względną ekspresję boskości:
1. Przedosobowy – jak w służbie fragmentów Ojca, takich jak Dostrajacze Myśli.
2. Osobowy – jak w doświadczeniu ewolucyjnym istot stworzonych i zrodzonych.
3. Superosobowy – jak w wynikłej egzystencji pewnych istot absonicznych i związanych z absonicznymi.
BÓG jest symbolem słownym określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie to wymaga odrębnego zdefiniowania na każdym, osobowym poziomie funkcjonowania Bóstwa i musi być z kolei dalej redefiniowane w obrębie każdego z tych poziomów, jako że określenie to może być używane do oznaczenia zróżnicowanych, równorzędnych i podporządkowanych uosobień Bóstwa, na przykład Rajskich Synów Stwórcy – ojców wszechświatów lokalnych.
Określenie Bóg, tak jak my się nim posługujemy, można rozumieć następująco:
Według określenia – jako Bóg Ojciec,
Według kontekstu – kiedy używa się go przy omawianiu jakiegokolwiek pojedynczego poziomu czy związku Bóstwa. W wypadku wątpliwości, odnośnie dokładnej interpretacji słowa Bóg, zaleca się odnosić je do osoby Ojca Uniwersalnego.
Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość. Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do Boskich osobowości.
Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:
1. Bóg-Ojciec – Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba Bóstwa.
2. Bóg-Syn – Równorzędny Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.
3. Bóg-Duch – Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem. Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.
4. Bóg Najwyższy – Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się albo rozwijający się. Osobowe Bóstwo realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego ze Stwórcą we współdziałaniu. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa, jako rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.
5. Bóg Siedmioraki – Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni. Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.
6 Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przekroczonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.
7. Bóg Absolutny – empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut. Jest to trzeci poziom jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z nim.
III. PIERWSZE ŹRÓDŁO I CENTRUM
Całościowa, nieskończona rzeczywistość, jest egzystencjalna w siedmiu stadiach i jako siedem równorzędnych Absolutów:
1. Pierwsze Źródło i Centrum.
2. Drugie Źródło i Centrum.
3. Trzecie Źródło i Centrum.
4. Wyspa Raj.
5. Bóstwo-Absolut.
6. Absolut Uniwersalny.
7. Absolut Nieuwarunkowany.
Bóg, jako Pierwsze Źródło i Centrum, jest pierwotny w odniesieniu do całości rzeczywistości – jest to pierwotność nieuwarunkowana. Pierwsze Źródło i Centrum jest nieskończony, jak również wieczny i jest zatem ograniczony czy warunkowany tylko własną wolą.
Bóg – Ojciec Uniwersalny – jest osobowością Pierwszego Źródła i Centrum i jako taki utrzymuje osobiste związki, polegające na nieskończonej kontroli, ze wszystkimi równorzędnymi i podporządkowanymi źródłami i centrami. Kontrola taka jest osobista i w potencjale nieskończona, choć może nawet nigdy aktualnie nie działać, na skutek doskonałości działania tych równorzędnych i podporządkowanych źródeł, centrów i osobowości.
Pierwsze Źródło i Centrum jest zatem pierwotny we wszystkich domenach: deifikowanych czy nie deifikowanych, osobowych czy nieosobowych, aktualnych czy potencjalnych, skończonych czy nieskończonych. Żadna rzecz czy istota, żadna względność czy ostateczność, nie istnieje inaczej, niż w bezpośrednim albo pośrednim związku i zależności wobec pierwszeństwa Pierwszego Źródła i Centrum.
Pierwsze Źródło i Centrum jest związany z wszechświatem w następujący sposób:
1. Siły grawitacyjne wszechświatów materialnych zbiegają się w centrum grawitacyjnym Raju dolnego. Wyjaśnia to, dlaczego geograficzna lokalizacja osoby Pierwszego Źródła i Centrum jest wiecznie stała w relacji absolutnej do centrum siły-energii dolnej, albo materialnej płaszczyzny Raju. Absolutna osobowość Bóstwa istnieje jednak na wyższym, albo duchowym poziomie Raju.
2. Siły umysłowe zbiegają się w Nieskończonym Duchu; zróżnicowany i rozbieżny umysł kosmiczny w Siedmiu Duchach Nadrzędnych; urzeczywistniający się umysł Najwyższego w Majestonie, jako doświadczanie czasowo-przestrzenne.
3. Wszechświatowe siły duchowe zbiegają się w Wiecznym Synu.
4. Nieograniczone możliwości działania bóstwa tkwią w Bóstwie-Absolucie.
5. Nieograniczone możliwości nieskończonego reagowania istnieją w Absolucie Nieuwarunkowanym.
6. Dwa Absoluty – Uwarunkowany i Nieuwarunkowany – są koordynowane i jednoczone przez Absolut Uniwersalny oraz w tym Absolucie.
7. Potencjał osobowości ewolucyjnej istoty moralnej, czy jakiejkolwiek innej istoty moralnej, skoncentrowany jest w osobowości Ojca Uniwersalnego.
RZECZYWISTOŚĆ, tak jak jest pojmowana przez istoty skończone, jest częściowa, względna i zagadkowa. Maksimum rzeczywistości Bóstwa, jaką mogą pojąć w pełni ewolucyjne istoty skończone, zawarta jest w Istocie Najwyższej. Tym niemniej istnieją poprzedzające ją, wieczne rzeczywistości, rzeczywistości nadskończone, które są ancestralne dla Najwyższego Bóstwa ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni. Gdy próbujemy zobrazować pochodzenie i naturę rzeczywistości wszechświata, zmuszeni jesteśmy używać czasowo-przestrzennej metody rozumowania, aby dotrzeć do poziomu umysłu skończonego. Dlatego też wiele jednoczesnych zdarzeń wieczności musi być przedstawiane w kolejnych sekwencjach.
Istoty czasowo-przestrzenne mogą sobie wyobrazić pochodzenie i zróżnicowanie Rzeczywistości następująco: wieczny i nieskończony JESTEM osiągnął wyzwolenie swego Bóstwa z pęt nieuwarunkowanej nieskończoności, korzystając z właściwej sobie i wiecznej, wolnej woli i to oddzielenie od nieuwarunkowanej nieskończoności wydało pierwszą absolutną boskość-napięcie. To napięcie zróżnicowania nieskończoności rozwiązuje Absolut Uniwersalny, działający po to, aby jednoczyć i koordynować dynamiczną nieskończoność Bóstwa Całościowego i statyczną nieskończoność Absolutu Nieuwarunkowanego.
W tym pierwotnym działaniu teoretyczny JESTEM osiągał urzeczywistnienie osobowości, stając się Wiecznym Ojcem Pierwszego Syna i jednocześnie Wiecznym Źródłem Wyspy Raju. Współistniejąc ze zróżnicowaniem Syna od Ojca, w obecności Raju, pojawia się osoba Nieskończonego Ducha oraz centralny wszechświat Havona. Wraz z pojawieniem się współistniejącego z Ojcem osobowego Bóstwa Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha, Ojciec uniknął, jako osobowość, nieuniknionego skądinąd rozproszenia się w potencjale Bóstwa Całościowego. Odtąd Ojciec odczuwa cały potencjał Bóstwa wyłącznie w powiązaniu z Trójcą, razem z dwojgiem równych sobie Bóstw, podczas gdy coraz bardziej empirycznie Bóstwo aktualizuje się na boskich poziomach Najwyższości, Ostateczności i Absolutności.
Idea JESTEM jest filozoficznym ustępstwem, jakie czynimy dla związanego czasem i spętanego przestrzenią skończonego umysłu człowieka, ponieważ istota stworzona nie może zrozumieć egzystencji wieczności – rzeczywistości i zależności, które się nie zaczynają i nie kończą. Dla istot czasowo-przestrzennych wszystkie rzeczy muszą mieć początek, za wyjątkiem tylko JEDNEGO BEZPRZYCZYNOWEGO – pierwotnej przyczyny przyczyn. W związku z tym określamy pojęciowo tą filozoficzną wartość-poziom jako JESTEM, informując jednocześnie wszystkie istoty stworzone, że Wieczny Syn i Nieskończony Duch są współwieczni z JESTEM; innymi słowy, nigdy nie było takiego czasu, kiedy JESTEM nie był Ojcem Syna a razem z nim Ducha.
Określenia Nieskończony używa się dla oznaczenia pełni – ostateczności – implikowanej przez prymat Pierwszego Źródła i Centrum. Teoretyczny JESTEM jest dla istoty stworzonej filozoficznym rozszerzeniem „nieskończoności woli”, ale Nieskończony jest aktualną wartością-poziomem, reprezentującym wieczność-intensywność prawdziwej nieskończoności, zawartej w absolutnej i nieskrępowanej wolnej woli Ojca Uniwersalnego. Ta idea jest czasem określana jako Ojciec Nieskończony.
Sporo dezorientacji wynika z ograniczeń pojmowania wszystkich klas istot, wysokich i niskich, gdy usiłują odkryć Ojca Nieskończonego. Absolutny prymat Ojca Uniwersalnego nie jest oczywisty na poziomach podnieskończonych, w związku z tym prawdopodobnie tylko Wieczny Syn i Nieskończony Duch naprawdę znają Ojca jako nieskończoność; dla wszystkich innych osobowości ta idea stanowi akt wiary.
IV. WSZECHŚWIATOWA RZECZYWISTOŚĆ
Rzeczywistość aktualizuje się w sposób zróżnicowany na różnych poziomach wszechświata; rzeczywistość powstaje z nieskończonej woli Ojca Uniwersalnego, jak i poprzez tę wolę, a można ją sobie uświadomić w trzech podstawowych stadiach, na wielu różnych poziomach jej wszechświatowego aktualizowania się:
1. Rzeczywistość nie deifikowana rozciąga się od domen energii tego, co nieosobowe, do dziedzin rzeczywistości zawierających wartości wszechświatowej egzystencji niemożliwe do uosobienia, nawet do obecności Absolutu Nieuwarunkowanego.
2. Rzeczywistość deifikowana obejmuje wszystkie nieskończone potencjały Bóstwa, rozciągające się poprzez wszystkie domeny osobowości, od najniższej skończonej, do najwyższej nieskończonej, tym samym ogarnia domeny wszystkiego tego, co jest możliwe do uosobienia a nawet więcej – aż do obecności Bóstwa-Absolutu.
3. Wzajemnie złączona rzeczywistość. Rzeczywistość wszechświatowa jest hipotetycznie zarówno deifikowana jak i nie deifikowana, ale dla istot poddeifikowanych istnieje rozległa dziedzina rzeczywistości złączonej wzajemnie, potencjalnej i aktualizującej się, która jest trudna do identyfikacji. Większość tej skoordynowanej rzeczywistości zawarta jest w domenach Absolutu Uniwersalnego.
Zasadnicza idea pierwotnej rzeczywistości wygląda tak: Ojciec zapoczątkowuje i utrzymuje Rzeczywistość. Główne zróżnicowanie rzeczywistości to podział na deifikowaną i nie deifikowaną – Bóstwo-Absolut i Absolut Nieuwarunkowany. Podstawowa zależność jest napięciem między nimi. Inicjowana przez Ojca boskość-napięcie jest doskonale rozwiązywana poprzez Absolut Uniwersalny oraz uwieczniona jako ten Absolut.
Z punktu widzenia czasu i przestrzeni, rzeczywistość można dalej dzielić na:
1. Aktualną i potencjalną. Rzeczywistości istniejące w pełni swego wyrazu, w przeciwieństwie do tych, które noszą nieujawnione możliwości rozwojowe. Wieczny Syn jest absolutną aktualnością duchową, człowiek śmiertelny jest w znacznym stopniu nie urzeczywistnionym potencjałem duchowym.
2. Absolutną i podabsolutną. Rzeczywistości absolutne są bytami wieczności. Podabsolutne rzeczywistości są rozrzucone na dwóch poziomach: absoniczne – rzeczywistości, które są relatywne zarówno w stosunku do czasu jak i do wieczności; skończone – rzeczywistości, które są rzutowane w przestrzeń i aktualizują się w czasie.
3. Egzystencjalną i empiryczną. Rajskie Bóstwo jest egzystencjalne, ale wyłaniający się Najwyższy i Ostateczny są empiryczni.
4. Osobową i bezosobową. Rozprzestrzenianie się Bóstwa, ekspresja osobowości i ewolucja wszechświata, są na zawsze warunkowane aktem wolnej woli Ojca, na zawsze oddzielającym umysłowo-duchowo-osobowe znaczenia i wartości aktualności oraz potencjalności, skoncentrowane w Wiecznym Synu, od tych rzeczy, co się koncentrują i tkwią w wiecznej Wyspie Raj.
RAJ jest określeniem zawierającym osobowe i nieosobowe, zogniskowane Absoluty, ze wszystkich stadiów rzeczywistości wszechświata. Raj, odpowiednio określony, może oznaczać dowolną albo i wszystkie formy rzeczywistości, Bóstwa, boskości, osobowości i energii – duchowej, umysłowej czy materialnej. Wszystko ma swój udział w Raju, jako miejscu pochodzenia, działania i przeznaczenia a odnosi się to do wartości, znaczeń i faktycznej egzystencji.
Wyspa Raj – Raj, jeśli nie jest inaczej określony, jest Absolutem materialno-grawitacyjnej kontroli Pierwszego Źródła i Centrum. Raj jest nieruchomy, stanowi jedyną stacjonarną rzecz we wszechświecie wszechświatów. Wyspa Raj posiada lokalizację we wszechświecie, ale nie ma położenia w przestrzeni. Ta wieczna Wyspa jest aktualnym źródłem wszechświatów fizycznych – przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Jej jądro, Wyspa Światłości, pochodzi od Bóstwa, ale nie może być uznawana za Bóstwo; tak samo materialne kreacje nie są częścią Bóstwa, są jego konsekwencją.
Raj nie jest stwórcą; jest unikalnym regulatorem wielu funkcji wszechświata, znacznie bardziej reguluje niż reaguje. Przez materialne wszechświaty Raj wpływa na reakcje i postępowanie wszystkich istot, mających do czynienia z siłą, energią i mocą, ale Raj sam w sobie jest unikalny, jedyny oraz wyodrębniony we wszechświatach. Raj niczego nie reprezentuje i nic nie reprezentuje Raju. Nie jest on ani siłą ani obecnością; jest po prostu Rajem.
V. RZECZYWISTOŚCI OSOBOWOŚCIOWE
Osobowość jest poziomem rzeczywistości deifikowanej a rozciąga się od poziomu wyższych czynności umysłowych, czczenia i mądrości u śmiertelnika i pośredniego, w górę, przez poziom morontialny i duchowy, aż do osiągnięcia finalizmu w statusie osobowym. Tak wygląda ewolucyjne wznoszenie się osobowości istoty śmiertelnej i do niej zbliżonej, ale jest również we wszechświecie wiele innych klas osobowości.
Rzeczywistość podlega ekspansji we wszechświecie, osobowość nieskończonemu zróżnicowaniu a obie mogą być w nieograniczony prawie sposób koordynowane przez Bóstwo i wiecznie stabilizowane. Podczas gdy zakres przeobrażania się bezosobowej rzeczywistości jest zdecydowanie ograniczony, nie znamy ograniczeń dla rozwojowej ewolucji rzeczywistości osobowościowych.
Wszystkie osobowościowe klasy czy wartości mają możliwość łączenia się a nawet współstwórczości, na osiągniętych przez nie poziomach empirycznych. Nawet Bóg i człowiek mogą współistnieć w zjednoczonej osobowości, co wręcz znakomicie obrazuje obecny status Chrystusa Michała – Syna Człowieczego i Syna Bożego.
Wszystkie podnieskończone klasy i stadia osobowości mają możliwości asocjacyjne i są potencjalnie współstwórcze. To, co przedosobowe, osobowe i superosobowe, wszystko jest wzajemnie powiązane przez wspólny potencjał skoordynowanych działań, postępowych osiągnięć i współstwórczych możliwości. Nigdy jednak bezpośrednio nie przekształci się to, co nieosobowe w to, co osobowe. Osobowość nigdy nie jest samoistna, jest ona darem Rajskiego Ojca. Osobowość nałożona jest na energię a związana jest tylko z systemami energii ożywionej; tożsamość może być związana z formami energii nieożywionej.
Ojciec Uniwersalny jest tajemnicą rzeczywistości osobowościowej, tajemnicą nadania osobowości i przeznaczenia osobowości. Wieczny Syn jest osobowością absolutną, tajemnicą energii duchowej, duchów morontialnych oraz duchów doprowadzonych do doskonałości. Wspólny Aktywizator jest osobowością duchowo-umysłową, źródłem inteligencji, rozumowania oraz wszechświatowego umysłu. Wyspa Raj jest jednak nieosobowa i nie duchowa, stanowi esencję wszechświatowego ciała, źródło i centrum materii fizycznej oraz absolutną formę wzorcową wszechświatowej rzeczywistości materialnej.
Powyższe cechy rzeczywistości wszechświatowej objawiają się w ludzkim doświadczeniu Urantianina na następujących poziomach:
1. Ciało. Materialny albo fizyczny organizm człowieka. Żywy mechanizm elektrochemiczny, zwierzęcy w swej naturze i pochodzeniu.
2. Umysł. Myślący, spostrzegający i odczuwający mechanizm ludzkiego organizmu. Suma doświadczania świadomego i podświadomego. Inteligencja związana z życiem emocjonalnym, sięgająca wzwyż, poprzez czczenie i wiedzę, do poziomu duchowego.
3. Duch. Boski duch zamieszkujący umysł człowieka – Dostrajacz Myśli. Ten nieśmiertelny duch jest przedosobowy – nie jest osobowością, choć jego przeznaczeniem jest stać się częścią osobowości istoty śmiertelnej, która przeżyje śmierć.
4. Dusza. Dusza ludzka jest zdobyczą empiryczną. Gdy istota śmiertelna postanowi „czynić wolę Ojca, który jest w niebie”, wtedy zamieszkujący człowieka duch staje się ojcem nowej rzeczywistości w doświadczeniu ludzkim. Śmiertelny i materialny umysł jest matką tej samej, wyłaniającej się rzeczywistości. Tworzywo nowej rzeczywistości nie jest ani materia...
TWL