charyzmat03.pdf

CHARYZMAT

Pismo Ruchu Œwiatło-Życie Archidiecezji Przemyskiej nr 3 ( 2011 r.) Cena 3 zł

XXV-lecie

sakry biskupiej

J.E. ks. Arcybiskupa

Józefa Michalika

Metropolity

Przemyskiego

XXV-lecie

sakry biskupiej

XXV-lecie

sakry biskupiej

J.E. ks. Arcybiskupa

Józefa Michalika

Metropolity

Przemyskiego

Charyzmat nr 3

Od Redakcji

SŁOWO

MODERATORA

Witamy naszych Czytelników po okresie letniego wy-

poczynku. Nieważne czy były to wakacje, urlop czy inne

równie przyjemne określenia dorocznej laby. Mamy nadzie-

ję, że wypoczęci i pełni nowych sił powracacie z radością

do swoich codziennych obowiązków, podobnie jak zespół

„Charyzmatu”. Przyznajemy jednak, że z tym naszym re-

dakcyjnym letnim wypoczynkiem, to nie tak do końca

było lekko, bo przecież chcieliśmy Wam zapewnić wiele

ciekawych informacji, przede wszystkim z oaz wakacyj-

nych. Niestrudzeni nasi moderatorzy, skaptowani na prędce

uczestnicy i wszechobecni, szaleni fotografowie, zostali po-

proszeni o zapewnienie materiału do tej części naszego naj-

nowszego numeru. To dzięki tym – najczęściej bezimien-

nym – tytanom pracy, na stronach zatytułowanych po prostu

„Wakacyjne rekolekcje” znajdziecie zdjęcia i świadectwa,

które będą być może odbiciem własnych rekolekcyjnych

wspomnień, a dla wciąż nieprzekonanych staną się inspira-

cją do planowania przyszłorocznego wypoczynku.

W tym numerze znajdziecie również stałe rubryki, do

których przeglądnięcia szczerze zachęcamy. Słowo ks.

Daniela Trojnara i pary diecezjalnej Domowego Kościoła

wprowadzi nas w temat nowego roku pracy, którego uro-

czyste rozpoczęcie wszyscy mamy już za sobą. Nie można

zatem pominąć cennych rad i wskazówek, które przydadzą

się oazowiczom, podczas bieżącej pracy formacyjnej. W ra-

mach prezentowania diakonii diecezjalnych, przedstawiamy

tym razem Diakonię Wyzwolenia. Materiał tym cenniejszy,

że wielu służba ta kojarzy się bardzo jednoznacznie: ostat-

nia deska ratunku dla alkoholików… Mamy zatem okazję

przekonać się, że wciąż jeszcze niewiele wiemy o tym dzie-

le, do którego taką wagę przywiązywał ks. Blachnicki.

Portretując ludzi Ruchu, tym razem postanowiliśmy

przybliżyć Czytelnikom postać Zdzisława Wójcika, nie tyl-

ko czynnego członka naszej diakonii, ale również krwio-

dawcę, sercem i duszą oddanego tej formie ratowania ludz-

kiego życia. Przeczytajcie koniecznie o człowieku z pasją,

która chyba jak żadna inna wpisuje się dosłownie w ﬁ lozo-

ﬁ ę „posiadania siebie w dawaniu siebie”.

Najnowszy „Charyzmat” daje również możliwość zapo-

znania się z oazą dorosłych (uwaga: nie młodzieżową i nie

dla małżeństw – dorosłych właśnie!), która działa w Kro-

śnie, jako jedyna taka wspólnota w diecezji przemyskiej.

Mamy nadzieję zainspirować jej przykładem tych, którzy

ciągle jeszcze szukają swojego miejsca w Ruchu.

Na zakończenie z przyjemnością informujemy, że pod

wyraźną presją naszych Czytelników, Redakcja zwiększyła

objętość gazety o kolejne cztery strony. Mamy nadzieję, że

ten radosny wzrost będzie korzystny dla nas wszystkich.

Chwała Panu!

Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego

Archidiecezji Przemyskiej

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Drodzy Oazowicze!

Od czasu Centralnej Oazy Matki, która odby-

ła się w Centrum Ruchu Światło-Życie w Kro-

ścienku n. Dunajcem trwamy w modlitewnej,

formacyjnej i diakonijnej atmosferze hasła roku

„Słuchać Pana w Kościele”. Podczas Pielgrzymki

do Sanktuarium Matki Bożej Jackowej w naszej

przemyskiej Archikatedrze dziękowaliśmy za tak

wielkie łaski, które z Bożej Opatrzności otrzy-

maliśmy podczas tegorocznych rekolekcji waka-

cyjnych, prosząc jednocześnie, aby te wszystkie

duchowe doświadczenia stały się potencjałem do

wykorzystania w obecnym roku naszej pracy for-

macyjnej.

Każdy z nas stawia sobie zapewne pytanie co

czynić, aby kolejny temat roku w naszym osobi-

stym życiu i w życiu naszych wspólnot nie prze-

brzmiał bez konkretnych owoców. Droga forma-

cji bowiem, to droga trudu i zmagania z własnymi

słabościami, zniechęceniem. Często zadajemy so-

bie pytanie jak pogodzić te wszystkie wymagania

z naszym codziennym życiem osobistym i zawo-

dowym, ze swoimi codziennymi obowiązkami,

których każdy z nas ma niemało. Odpowiedź, jak

się wydaje, jest jedna: uczynić właśnie tę drogę –

charyzmatu Światło-Życie swoją własną, wpisać

w nią to wszystko, co każdego dnia przeżywamy.

I trwać w dziękczynieniu Panu za dar wybrania,

za to, że nas uczynił godnymi wejścia na tę nieła-

twą, ale przecież bardzo piękną drogę.

„Słuchać Pana w Kościele” to wezwanie bar-

dzo aktualne w czasie, kiedy słyszymy o tak wie-

lu atakach na Kościół, który jest naszą Matką, a

szczególnie na Jego Pasterzy, których autorytet,

jakże często jest podważany w środkach maso-

wego przekazu, ale również przez różne środowi-

ska, często niechętne chrześcijaństwu. Wobec ta-

kiego wyzwania. jakie dają nam Odpowiedzialni

naszego Ruchu, trzeba nam zadać sobie pytanie o

miłość do tej Wspólnoty, która dała nam życie w

Chrystusie, bo On właśnie przekazując misję pa-

Charyzmat nr 3

więc odpowiedzialność za całe Dzieło jakie zostawił

nam Chrystus. Niech w naszych rozmowach umilk-

ną słowa krytyki kierowane pod adresem Biskupów i

Kapłanów, a pojawi się modlitwa (Eucharystia w ich

intencji) i pochylanie się nad wielką Tajemnicą Mi-

stycznego Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, nad

Jego nauczaniem, które pozwala nam zrozumieć do-

tykające nas problemy. Nie zapominajmy również o

zewnętrznym szacunku do Pasterzy, którego jeszcze

tak niedawno uczono w rodzinnych domach. Nie pod-

ważajmy naszych autorytetów, ponieważ w ten sposób

podcinamy nasze korzenie. Bez naszych Zwierzchni-

ków, danych nam z woli Bożej, nie możemy być praw-

dziwym Kościołem, a posłuch, który im okazujemy

jest dla nas ochroną przed zejściem na manowce fałszu

(zob. ks. F. Blachnicki, Jedność i diakonia , s. 129-147).

Oby każdy z nas zrozumiał istotę posłuszeństwa, które

może niejednokrotnie bywa trudne, po ludzku niezro-

zumiałe, ale przynosi obﬁ te owoce wzrostu duchowe-

go, czego uczy nas szczególnie Maryja – Niepokalana

Matka Kościoła.

„Słuchać Pana w Kościele”, to również mieć otwar-

te uszy na głos wspólnoty, w której dokonuje się moja

osobista formacja (Krąg, oaza dziecięca, młodzieżo-

wa, dorosłych, kapłańska). Czy jesteśmy już na tyle

przygotowani, aby przyjmować od siebie upomnienie

braterskie, oczywiście takie, które wynika z troski i mi-

łości? (zob. Łk 18,15-20). Nasze wspólnoty nie mogą

się stawać tylko miejscem, gdzie mogę się spotkać z

innymi, wymienić się doświadczeniami, ale przede

wszystkim powinny cechować się odpowiedzialnością

za wzrost duchowy wszystkich członków: „Wspólnota

chrześcijańska jest duchowo dojrzała w takiej mierze,

w jakiej jest gotowa stosować upomnienie braterskie”

(S. Fausti, Wspólnota czyta Ewangelię według św. Łu-

kasza , s. 394).

Na zakończenie pragnę podziękować za wszystkie

wyrazy troski i odpowiedzialności za Kościół wyraża-

jące się w podejmowanych posługach na rekolekcjach

wakacyjnych i śródrocznych. Szczególne podzięko-

wania kieruję do Kręgów DK i młodzieży, za przygo-

towanie (od strony porządkowej) do wakacji naszych

ośrodków rekolekcyjnych. Wszystkim i sobie życzę,

aby głos Chrystusa w Kościele dotarł do naszych serc i

przemieniał nas w coraz bardziej autentycznych świad-

ków Pana dziś żyjącego. Alleluja!

sterską św. Piotrowi, zapytał trzykrotnie o miłość (por.

J 21,15-19). Każdy z nas wobec tego pytania powinien

mieć sobie wiele do zarzucenia. Dlatego pierwszym

naszym zadaniem w obecnym roku formacyjnym po-

winna być modlitwa o miłość, ale również o jedność w

naszym Ruchu i poszczególnych wspólnotach, jest to

bowiem pragnienie Jezusa, które wyraził w Modlitwie

Arcykapłańskiej podczas Ostatniej Wieczerzy: „Aby

byli jedno” (por. J 17,20-23). Jako ludzie wierzący czę-

sto myślimy o obronie Kościoła, kiedy jest atakowany,

ale najlepszą obroną jest nasza wewnętrzna siła ducha,

jedność i wsłuchiwanie się w głos Pasterzy. Trzeba

nam zastanawiać się, na ile Kościół jest dla nas miej-

scem, z którego czerpiemy życie i siły czy jest dla nas

oazą na pustyni tego świata, czy nauczanie Kościoła

jest nam bliskie. Nie można bronić czegoś, czego się

nie poznało.

Niech więc obecny rok stanie się dla nas czasem

szczególnej troski w naszych wspólnotach o modli-

twę za naszych Pasterzy: Ojca Świętego, Biskupów i

Kapłanów (szczególnie opiekujących się wspólnotami

naszego Ruchu), o poznawanie nauczania Kościoła,

a szczególnie Najwyższego Pasterza. Bardzo gorąco

chciałbym prosić, abyśmy pochylili się nad treścią Ka-

techizmu Kościoła Katolickiego, dla młodzieży, przy-

gotowanego w formie prostej i przystępnej: „Youcat”

z racji tegorocznych Światowych Dni Młodzieży w

Madrycie.

Nasz Założyciel był szczególnym praktykiem na-

uczania Kościoła. Poznając dokumenty II Soboru Wa-

tykańskiego, nauczanie papieży natychmiast wdrażał

w życie praktyczne naszego Ruchu. Taka postawa

wskazuje nam, jak bardzo nasz charyzmat zakorze-

niony jest w słowie Bożym i oparty na posłuszeństwie

głosowi Pasterzy. Dlatego to właśnie my zostaliśmy

wezwani do szczególnej troski o Kościół. Podejmijmy

ks. Daniel Trojnar

Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie

Archidiecezji Przemyskiej

Charyzmat nr 3

Nie mój problem?

Czy to w ogóle moja sprawa? Tylu dorosłych ludzi

marnuje sobie życie z własnej woli i głupoty. Co mnie

to obchodzi? Fakt, niektórzy z tych dorosłych mają

dzieci, a dzieci i pijany dorosły to już jakby grubszy

problem… W końcu, jako matka, jestem sobie w sta-

nie wyobrazić, co może dziać się w domu, w którym

poczesne miejsce zajmuje butelka „czegoś mocniej-

szego”. Na dodatek, gdy się poogląda pierwsze lep-

sze wiadomości, nie potrzebna już wyobraźnia, bo tę

zastępują bardzo szczegółowe komentarze i obrazy

alkoholowych nieszczęść. No dobrze, bywają takie,

jest ich nawet całkiem sporo, ale przecież ja sama nie

uzdrowię świata. Nie przemówię do rozumu temu

i owemu, nie będę biegać po ulicy zbierając napra-

nych, brudnych degeneratów i wbijając im do łbów

wypełnionych oparami taniej wódki, że krzywdzą

siebie i najbliższych. To wszystko przecież dzieje się

tak daleko ode mnie… Tak mi się przynajmniej wy-

dawało jeszcze do niedawna.

lejne podawane przez nią przyczyny wypadków wy-

dawały się coraz mniej prawdopodobne, nikt jednak

nie chciał się temu przyglądać bliżej, by nie zostać

posądzonym o wtykanie nosa w nie swoje sprawy.

Kiedy rozwiedli się po cichu, nikt nawet nie wiązał

tego faktu z przemocą w rodzinie. Po prostu kolej-

ny, nieudany związek, jakich dzisiaj mamy na pęczki.

Dopiero dużo, dużo później, gadając z nią podczas

długiego jesiennego popołudnia dowiedziałam się, że

Adam pił – nałogowo i na umór. A kiedy się upił, był

agresywny. Najpierw bił do nieprzytomności, a po-

tem czuwał przy szpitalnym łóżku, jak najczulszy

mąż. Nie dała rady, zabrała dzieci, wyjechała z kraju,

zerwała wszelkie kontakty. Nie wie, czy pije nadal

i – wprost powiada – nic ją to nie obchodzi.

Wysłuchałam, pokiwałam głową, chyba nawet

nic mądrego wówczas nie powiedziałam poza tym,

że szkoda mi tej ich wielkiej miłości. Do tej pory się

zastanawiam, gdzie się podziała? Utonęła w alkoholu

czy została zabita pierwszym ciosem, jaki

Adam wymierzył swojej żonie? Nie mogę

też opędzić się od uporczywego wrażenia,

że wina nie jest tak jasna i ewidentna, że

nie można jej szukać tylko po jednej – tej

pijącej – stronie. Dlaczego ona przegapi-

ła jego ucieczkę w alkohol? Od czego on

uciekał? Nie znajdę odpowiedzi na te py-

tania, nie pomogę skleić na nowo tej rodzi-

ny; ich córki już zawsze będą miały przed

oczami takie obrazy z dzieciństwa, jakich

nikt nie chce pamiętać. Teraz tylko sama

muszę sobie odpowiedzieć czy to nadal nie

moja sprawa i czy rzeczywiście nic mnie

nie obchodzi tyle podobnych historii.

Odpowiedź nie jest łatwa, a ja uczci-

wie muszę przyznać, że nie doszłam do

niej sama. Została mi darowana pewnego

jesiennego wieczoru, który nastąpił kilka

dni po spotkaniu z Ewą. Zobaczyłam Pa-

nie Boże, z przerażającą wręcz jasnością,

że Adam został sam, podobnie jak sami

zostają setki, a może nawet tysiące jemu podobnych,

zresztą nie tylko mężczyzn; problem alkoholowy nie

uznaje granic i nie odróżnia płci… Pojęłam Panie,

że ci najbliżsi, najbardziej kochani, uciekli zranieni.

Więc zajmę ich miejsce. Wreszcie rozumiem, o co

chodzi, gdy mówisz o Krucjacie Wyzwolenia Czło-

wieka. Tak, to również moja sprawa.

Znałam to małżeństwo od lat, oboje zaledwie kilka

miesięcy starsi ode mnie. Pobrali się w liceum, z wiel-

kiej i szalonej miłości, na świat przychodziły kolejne

dzieci. Ona uzupełniała wykształcenie i robiła karie-

rę, on znalazł dobrą pacę, wybudowali dom… Sie-

lanka. Tylko Ewa coraz częściej lądowała w szpitalu:

najpierw połamane żebra, po jakimś czasie wstrząs

mózgu, potem znowu jakiś poważny uraz twarzy. Ko-

Monika

Charyzmat nr 3

Z życia diakonii

Do wolności

wyswobodził nas Chrystus

Diakonia Wyzwolenia to forma-

cja Ruchu Światło-Życie zrzeszająca

ludzi, którzy na co dzień dają świa-

dectwo, że można żyć, nie będąc

uzależnionym od niczego i od niko-

go. Naszym Panem jest Bóg i On tyl-

ko może nami rozporządzać według

swojego planu.

Członkowie DW uświadamiają ludziom, że można

w pełni żyć i radośnie się bawić nie używając „dopala-

czy”, nie uzależniając się od alkoholu, narkotyków, sek-

su, papierosów, telewizji, hazardu i wielu innych znie-

woleń.

Modlitwa

Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

Niepokalana, Matko Kościoła! Wpatrując się

w Ciebie, jako wzór Człowieka w pełni odkupionego

i wyzwolonego i dlatego przez miłość bezgranicznie

oddanego w Duchu Świętym Chrystusowi, uświada-

miamy sobie wieloraką niewolę, w której są uwikłane

nasze serca.

Pragnąc w pełni wyzwolić siebie i podać rękę

naszym braciom oczekującym objawienia się w nich

wolności synów Bożych, zbliżamy się do Ciebie i od-

dajemy się Tobie, aby wraz z Tobą, mocą tego samego

Ducha, który bez przeszkód działał w Tobie, pełniej

zrealizować swoją wolność w oddaniu się Chrystuso-

wi a przez Niego - Ojcu.

W Twoje ręce składamy przyrzeczenie abstynen-

cji od alkoholu i postanowienie całkowitego unieza-

leżnienia się od niego, abyśmy mogli swoją wolno-

ścią wyzwalać naszych braci, którzy nie mogą już

wyzwolić się o własnych siłach. Pragniemy przez ten

czyn miłości podać rękę i służyć naszym bliźnim, tak

jak Chrystus, który z miłości ku nam uniżył samego

siebie, przyjąwszy postać sługi.

W Archidiecezji Przemyskiej moderatorem Diakonii

Wyzwolenia jest ks. prałat Stanisław Czenczek, parą od-

powiedzialną natomiast Ania i Marian Rzepkowie. Co

miesiąc spotykamy się na rekolekcjach Krucjaty Wyzwo-

lenia Człowieka w paraﬁ i Świętej Trójcy. Razem z Anią

i Marianem jesteśmy animatorami. Pokazujemy ludziom

jak można pozbyć się uzależnień. Przy pomocy daru, ja-

kim jest KWC, ludzie pozbywają się różnych zniewoleń

i wracają do życia z Panem Bogiem oraz niejednokrotnie

do swoich rodzin, jako ludzie wolni.

Oddajemy Ci całe dzieło Krucjaty Wyzwolenia

Człowieka pragnąc, aby było ono Twoim dziełem

i narzędziem w Twoim ręku dla wyzwolenia narodu.

Chcemy wraz z Tobą i z oddanym Ci całkowicie bło-

gosławionym Janem Pawłem II stanąć pod krzyżem

Chrystusa, wyznając, iż tylko zjednoczenie z Nim

w miłości, której wyrazem jest oﬁ ara, może wyzwo-

lić życiodajną i macierzyńską moc dla ratowania

tych, którzy stali się niewolnikami dlatego, że utracili

zdolność miłowania czyli posiadania siebie w dawa-

niu siebie.

Diakonia Wyzwolenia powstała jako odpowiedź na

wezwanie bł. Jana Pawła II o walkę ze zniewoleniami

ludzi oraz w oparciu o program KWC, opracowany przez

ks. Blachnickiego. 23 października 1978 r. Jan Paweł II

powiedział: „proszę, abyście się przeciwstawiali wszyst-

kiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje

zdrowego społeczeństwa, a czasem może zagrażać jego

egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać

jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów

chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła”.

Święty Stanisławie, Biskupie i Męczenniku, Patro-

nie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, natchnĳ nas od-

wagą w dawaniu świadectwa i męstwem w obliczu

trudności i prześladowań, abyśmy bez lęku pracowali

nad odbudową ładu moralnego w naszej Ojczyźnie.

Święty Maksymilianie Kolbe, naucz nas miłować

braci kosztem oﬁ ary z siebie. Amen.

Jesteśmy gotowi wyciągnąć rękę do ludzi, służyć po-

mocą i wspierać tych, którzy sami nie mogą sobie pora-

dzić.

ks. Franciszek Blachnicki

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: