Craven Layla - Trylogia Anioła Miłości 02 - Piekielna miłość.pdf - Craven Layla (Trylogia Anioła Miłości) - riochin

Dedykacja dla wszystkich, którym chce się czytać to, co piszę.

A w szczególności dla Angie Archulety.

Prolog

- Nadszedł czas, panie.

Wampir stał za mężczyzną w czarnym płaszczu, który sięgał do jego kostek. Mimo że był

odwrócony do niego plecami, krwiopijca czuł bijącą od niego zimną złość. Skulił się lekko, kiedy

ten odwrócił się do niego i posłał mu chłodne spojrzenie zielonych oczu. W jego oczach kryło się

zło. Zło tak wielkie, że nawet ślepiec by je zauważył. Krwiopijca skłonił się niemal do ziemi, po

czym uciekł jak najszybciej.

Chłopak zmarszczył lekko brwi. Tak długo czekał aż ten dzień nadejdzie. Po raz pierwszy te

dziesięć lat, które spędzał w Piekle tak mu się dłużyły. Nie nudził się tutaj, wręcz przeciwnie. Miał

wiele czasu na przemyślenie swojego planu zabicia anioła, jego szpiedzy co jakiś czas donosili mu

o tym, gdzie jest i co robi. To stawało się bardzo przydatne zwłaszcza teraz, kiedy miał wrócić na

Ziemię.

Spojrzał na swoją rozpostartą dłoń i przyjrzał się srebrnemu pierścieniowi z czarnym,

nieprzejrzystym kamieniem w środku, który spoczywał na jego serdecznym palcu. Przypominał mu

o obietnicy, którą złożył dziesięć lat temu swojej ukochanej. I teraz musi wypełnić tę obietnicę.

Obietnicę, którą przedkładał nade wszystko inne. Tak jak niegdyś cenił swoje uczucie do niej… Ale

teraz ona nie żyje. A jego gniew będzie tak straszny, że Ziemia i Niebo znowu zadrżą przed panem

Piekła.

- Craven – odezwał się bezbarwnym tonem.

W tym samym momencie pojawił się przed nim inny wampir. Jego blada cera kontrastowała z

kruczoczarnymi włosami i czerwonymi ustami. Ukłonił się i podszedł do mężczyzny, patrzącego na

niego kamiennym wzrokiem. Wyciągnął przed siebie srebrną klingę ze złotymi akcentami.

- Twój miecz, Lucyferze.

Skinął na niego i wampir w mgnieniu oka zniknął. Mężczyzna zważył ostrze w dłoni i przyjrzał

się mu dokładnie. Wykuł go po ostatnim powrocie do Piekła, gdyż swój poprzedni miecz stracił

przez anioła, na którego teraz miał zapolować. Kolejna cenna rzecz, którą przez niego utracił. Ale

zapłaci mu za to. Zapłaci mu za wszystkie krzywdy, które mu wyrządził. A zapłatą będzie jego

życie.

W tym samym momencie usłyszał bicie zegara, znajdującego się na kamiennej ścianie. Spojrzał

na urządzenie. Wskazówki zegara ułożyły się na sobie, wskazując godzinę dwunastą w nocy.

Nadszedł czas, pomyślał. Po tylu długim latach, spędzonych w Piekle, w końcu nadszedł czas.

Czas na zemstę.

Rozdział 1

Stał na brzegu klifu, wpatrzony w rozciągający się przed nim krajobraz. Ostatnie promienie

Słońca pieściły lekko jego nagie ramiona, oświetlająca wszystko gwiazda chyliła się już ku

zachodowi. Kilkanaście metrów pod nim lodowate fale odbijały się z pluskiem o brzeg wysokiej

skały.

- Gabrielu – dobiegł go cichy głos zza pleców.

Odwrócił się z uśmiechem, natychmiast go rozpoznając. Dziewczyna podeszła do niego i

położyła mu dłoń na policzku. Nie odezwała się, po prostu patrzyła w jego błękitne oczy, w których

widniała nieskrywana miłość do niej.

- Musimy wracać – odezwał się. – Mam spotkanie z Radą.

Dziewczyna skinęła głową i chwyciła go za rękę. Po chwili unosili się coraz wyżej w Niebo, a

ich ogromne, nieskazitelnie białe skrzydła błyszczały w ostatnich promieniach słonecznych.

Po kilku sekundach wylądowali miękko na kamiennej posadzce. Archanioł puścił rękę anielicy i

ruszył szerokim korytarzem w kierunku sali posiedzeń Rady. Brązowa grzywka opadła mu lekko na

czoło, ale odgarnął ją. Za sobą słyszał cichy stukot butów dziewczyny, podążającej za nim.

Odwrócił się i zaczekał aż do niego dołączy. Jej błękitna szata sięgała do podłogi, a szerokie rękawy

powiewały lekko z każdym jej krokiem.

Gabriel stanął przed drzwiami do sali Rady i wyciągnął spod białej koszuli medalion, po czym

wsunął go w niewielki otwór i ich oczom ukazała się ogromna sala. Przy podłużnym, bogato

rzeźbionym stole siedziało kilku aniołów. Gdy Archanioł i anielica weszli do środa, wszyscy wstali

i pokłonili się im. Mimo swego młodzieńczego wyglądu, Gabriel miał wielki autorytet i był

kilkanaście razy starszy niż wszyscy inni obecni w tej sali.

W odpowiedzi skinął lekko głową i oboje zajęli miejsca wśród reszty.

- Gabrielu – zaczął przewodniczący Rady, patrząc na niego ze spokojem. – Zapewne wiesz, po

co cię tutaj wezwaliśmy.

- Owszem, Eriku – jego cichy, melodyjny głos wypełnił całą salę. – Domyślam się, że chodzi o

rocznicę powrotu Lucyfera na Ziemię.

Przewodniczący przyjrzał mu się badawczo. Wiedział, jak zresztą każdy inny tutaj i w całym

Niebie, że Gabriel i Lucyfer byli kiedyś najlepszymi przyjaciółmi. Razem w bitwie, razem w

pokoju. Nierozłączni przyjaciele. To jednak zmieniło się, kiedy ten drugi wszczął bunt wśród

aniołów. Wielu upadło tamtego dnia, wielu obcięto skrzydła. Aniołowie walczyli przeciw sobie. Ci,

którzy stanęli po stronie Lucyfera i jego poglądów przeciwko tym, którzy pozostali wierni Bogu.

I w końcu doszło do walki między Gabrielem i Lucyferem. Brat przeciwko bratu. Najlepsi

przyjaciele walczący przeciwko sobie. Takiego pojedynku całe Niebo jeszcze nigdy nie widziało i

nigdy potem nie zobaczyło. Walczyli długo, bez chwili wytchnienia. Znali się tak dobrze, że jeden

mógł przewidzieć kolejne posunięcia drugiego i na odwrót, a więc walka się nie kończyła. W końcu

jednak zwyciężył Gabriel, a jego dawnego przyjaciela zabrano przed oblicze Boga. Jednak

miłościwy Stwórca ulitował się nad aniołem, którego tak bardzo szanował i kochał. Wprawdzie

strącił go do otchłani, nakazując obciąć mu skrzydła, ale pozwolił dawnemu Archaniołowi schodzić

raz na dziesięć lat na Ziemię.

Gabriel wciąż pamiętał te dni, jakby to było wczoraj. Dni, w czasie których przelano krew w

Niebie. Płacz, złość, przerażenie… Stracili wtedy wielu. Pamiętał również jak to on miał wykonać

karę na Lucyferze. I zrobił to. Przyszło mu to z trudem, nie był jak jego dawny przyjaciel, który bez

oporów mógł się rzucić na najlepszego przyjaciela. Ale udało mu się. Strącił go do Piekła.

Tylko że stało się coś, czego nikt się nie spodziewał. Nie doceniono Lucyfera i jego żądzy

władzy i krwi. Podporządkował sobie wszystkie demony, stał się panem ciemności, stworzył wiele

nowych ras, które mu służyły. Niektóre z nich były tak straszne, że nawet Gabriel nie chciałby się z

nimi spotkać. I one wszystkie służyły upadłemu aniołowi.

Co by to było, gdyby wywiązała się wojna między Piekłem i Niebem? Archanioł zdawał sobie

sprawę, że szanse byłyby mniej więcej wyrównane, ale zwycięska szala i tak przechylałaby się na

stronę Lucyfera. Zbyt wiele istot o magicznych zdolnościach mu służyło. Czarownicy, demony,

wampiry, zmiennokształtni… Pozostaje tylko mieć nadzieję, że nie dojdzie do tego.

- Tak – z zamyślenia wyrwał go niepewny głos Erika. Przewodniczący Rady nie wiedział czy

Archanioł chce o tym rozmawiać. Ukrył rozbawienie pod maską spokoju. Wszyscy myśleli, że on

nienawidził Lucyfera i nie chciał o nim rozmawiać. Ale to wcale nie była prawda. Wprawdzie

Gabriel nie uważał go za przyjaciela i sądził, że jego przekonania były mylne, ale nie nienawidził

go. Chociaż po kolejnym zamachu na swoje życie kilkadziesiąt lat temu, kiedy to upadły anioł

wykuł Piekielne Ostrze, Archanioł mógł go nienawidzić. Ale nie. Po prostu był mu obojętny. – Jak

zapewne wiesz, za kilka godzin Lucyfer pojawi się na Ziemi. I to nie byłoby nic dziwnego, z racji,

że czynił to już setki razy, ale tym razem mamy powody, aby się obawiać… Kiedy dziesięć lat temu

zdarzył się ten niefortunny wypadek – tutaj Eric skrzywił się lekko i jego spojrzenie powędrowało

do jednego z siedzących aniołów – upadły anioł poprzysiągł jednemu z naszych swoją zemstę. A jak

sam świetnie wiesz, on nigdy nie łamie obietnic.

Niestety, to była prawda. Władcy Piekieł można by zarzucić wiele grzechów, ale z pewnością

nie tego, że nie dotrzymuje danego słowa i że nie kieruje się honorem. Dla niego było to niezwykle

ważne.

- I co w związku z tym? – zapytał cicho Gabriel.

Eric przybrał zamyślony wyraz twarzy i powiódł wzrokiem po wszystkich zebranych w sali.

Westchnął cicho.

- Jeszcze nie wiem, ale musimy coś zrobić. Nie możemy pozwolić, żeby zabił Iana.

- Dam sobie radę – mruknął cicho anioł.

Wszyscy, łącznie z Archaniołem spojrzeli w jego stronę. Siedział z założonymi rękami i

wpatrywał się w stół pustym wzrokiem. Gabriel wiedział o czym myśli. Nie musiał być

jasnowidzem, żeby to wiedzieć. Chłopak nie chciał, żeby obchodzono się z nim jak z dzieckiem i

pilnowano go przez najbliższe dwa tygodnie, ale zarazem bał się. Bał się o swoje życie tutaj, w

Niebie.

Ian z wyglądu był mniej więcej w wieku Gabriela, jak zresztą większość tutejszych aniołów.

- Jedno jest pewne – powiedział Archanioł, posyłając pewne spojrzenie młodemu aniołowi. –

Lucyfer nie może się dowiedzieć. Wtedy dopiero mielibyśmy problem.

Wszyscy zgodnie pokiwali głowami.

- Dlaczego Ian nie może po prostu zostać przez te dwa tygodnie w Niebie? – zapytał któryś z

aniołów. Gabriel spojrzał na niego. Miał może niecałe trzydzieści lat i lekki zarost na brodzie.

- To zbyt ryzykowne – Eric przygryzł lekko wargę. – Nie możemy ryzykować tego, że Lucyfer

pojawiłby się tutaj. A gdyby tak się stało, to z całą pewnością nie przybyłby sam. A wtedy nie

uniknęlibyśmy wojny. Nie, to nie jest dobre wyjście.

Na sali ponownie zapadła cisza. Większość aniołów miała kwaśne miny, nie mieli pojęcia co

mają zrobić z Ianem, żeby nie zginął, ale, żeby zarazem pozostał na Ziemi. Nie mogli wysłać zbyt

wielu swoich żołnierzy, aby go pilnowali.

- Cóż, możemy tylko mieć nadzieję, że chłopak jest na tyle mądry i sensownie myśli, żeby starał

się unikać miejsc, w których jest mało ludzi – rzucił któryś z aniołów.

Craven Layla - Trylogia Anioła Miłości 02 - Piekielna miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: