Borchardt Alice-Srebrna wilczyca.pdf

Alice

BORCHARDT

SREBRNA WILCZYCA

Z angielskiego przeło ż ył

Jacek Manioki

LiBROS

Grupa Wydawnicza Berteismann Media

Mojemu

ukochanemu m ęż owi

Cliffordowi Burchardtowi

„ Widzisz te świetliki tańcz ą ce? Oto czego pragn ę :

tańczyć w ksi ęż ycowej poświacie, śpiewać gwiazdom,

skakać a ż do Ksi ęż yca ".

Ja robiłam to z tob ą .

SSłońce chyliło się ku zachodowi. Grzebień zwieńczonych akantem kolumn

zrujnowanej świątyni ciął jego promienistą tarczę na cząstki rozjarzonej czerwieni.

Noc

już prawie - pomyślała dziewczyna i zadygotała w podmuchu chłodnego

jesiennego

powietrza, który wydarł się przez niezamknięte okno.

Okno było okratowane - solidnie okratowane. Pręty, osadzone w kamiennej

ścianie maleńkiej izdebki, biegły na krzyż, poziomo i pionowo.

Mogła je zamknąć. Sięgnąć ręką przez kratę. Zatrzasnąć ciężkie okiennice,

zaryglować je żelaznym bolcem. Ale wiedziona swoistą przekorą, odrzucała tę

myśl.

Widok wolności, choćby nieosiągalnej, zbyt był piękny, by z niego rezygnować.

Jeszcze nie - powtarzała sobie. Jeszcze chwilę. Jeszcze nie teraz.

Chłodny, przyprawiający o gęsią skórkę wietrzyk pieścił słodką wonią nozdrza.

Nie, nie tylko pieścił. Przemawiał do niej. Każdy wonny podmuch, każda

nieznaczna

zmiana kierunku wiatru przywoływała z głębi podświadomości obrazy.

Gdzieś tam kwitł tymianek. W chłodnym wieczornym powietrzu unosił się zapach

jego maleńkich niebieskich kwiatków. Z owym subtelnym aromatem mieszała się

ciężka

woń wilgotnego marmuru i granitu Ten i wiele jeszcze innych zapachów składały

się na

paletę

woni wydzielanych przez kwiaty i rośliny porastające rozbuchanym

kożuchem

zrujnowane pałace i świątynie starożytnego cesarstwa.

Ogromnego niespokojnego ducha tego największego z imperiów

poskramiała w końcu czuła dłoń wielkiej zielonej matki.

Regeane, podążając do Rzymu, nie miała najmniejszego wyobrażenia o tej

dumnej niegdyś stolicy świata. A już na pewno wyobraźnia nie podsuwała jej tego,

tu zastała.

Mieszkańcy, potomkowie rasy zdobywców, przypominali czeredę szczurów,

które grasują po opuszczonym pałacu i kalają jego zgliszcza. Nie bacząc na

otaczające ich dowody dawnej świetności, zażarcie rozdrapywali między sobą

resztki

bogactwa. Tyle, że niewiele pozostało po ogromnej rzece złota, która napływała

niegdyś do wiecznego miasta. Teraz złoto przewijało się jedynie przez dłonie

papieskich namiestników i zdobiło ołtarze licznych kościołów.

Matka Regeane, usiłując ratować - tak to postrzegała - duszę córki, w

odruchu desperacji zastawiła u lichwiarza garstkę klejnotów ocalałych z dawnego

-4-

majątku. Pieniędzy wystarczyło na łapówki, bez których uzyskanie audiencji u

papieża było nie do pomyślenia, oraz na opłacenie równie kosztownego

papieskiego

błogosławieństwa.

Regeane, idąc na spotkanie z najwyższym kapłanem Kościoła, pociła się

obﬁcie z przerażenia. Jedno nieopatrzne słowo matki, która jej towarzyszyła, a

mogłaby zostać uznana za czarownicę

i spłonąć na stosie albo być

ukamienowana.

Kiedy jednak stanęła przed obliczem Jego Świątobliwości, strach minął.

Mężczyzna ten był ruiną człowieka. Sterany wiekiem i chorobą, dożywał

swych dni. Regeane wątpiła, by rozumiał wiele z tego, co doń mówiono. Matka,

uderzając w szloch, jęła błagać głównego przedstawiciela Boga na ziemi o

wstawiennictwo u Wszechmogącego. Regeane uklękła pokornie i pochyliła się, by

pocałować jedwabny pantofel. Poczuła na głowie zgrzybiałe dłonie i w tej samej

chwili w nozdrza uderzyła ją

woń w niczym nie przypominająca duszącego

aromatu

kadzidła i greckich perfum, który unosił się w sali: był to zmurszały, suchy odór

starzejącego się ciała i ludzkiego rozkładu.

Boże, jakże silny był ten odór! On umiera - pomyślała. Niebawem osobiście

zaniesie Bogu prośbę mojej matki. Wiedziała już, że tak samo jak wszystkie inne

błogosławieństwa, dla których jej matka, Gizela, przewędrowała tyle świata i na

które

roztrwoniła cały swój majątek, to też na nic się nie zda.

Prysła ostatnia nadzieja. Regeane to wiedziała. Ogarnęło ją przerażenie.

Skoro sam papież nie jest w stanie zdjąć z niej tej dziwnej klątwy, by mogła żyć jak

normalna kobieta, to u jakiej ziemskiej siły ma szukać pomocy? A ściślej: gdzie ma

jej szukać matka?

Gizela gasła tak samo szybko jak ten aż za ludzki człowiek na Tronie

Piotrowym. Była kobietą

stosunkowo młodą, ale wycieńczyły ją

bezowocne

podróże,

których tyle z Regeane odbyła, oraz jakaś tajemnicza dolegliwość przepełniająca

jej

umysł i serce bezgranicznym smutkiem.

Regeane skłamała. Matka jej uwierzyła. Po raz pierwszy od lat Regeane

wyczuła, że ta drobna kobieta, która tyle podróżowała i dźwigała na swych

barkach

tak wiele brzemion, znalazła wreszcie ukojenie. Regeane okłamywała Gizelę do

samego końca.

Trzy dni po audiencji u papieża poszła obudzić matkę i stwierdziła, że Gizela

już się nigdy nie obudzi. A przynajmniej nie na tym świecie.

Regeane została sama.

-5-

Teraz odprowadzała wygłodniałym wzrokiem zachodzące słońce, a potem

pozostałą po nim łunę podświetlającą cyprysy przy Via Appia, którą wyparł w

końcu

granatowy jesienny zmierzch. Dopiero wtedy odwróciła się od okna, owinęła

szczelniej w starą wełnianą opończę i podeszła do pryczy. Poza tym niskim

wyrkiem i

małym terakotowym dzbanem z przykrywką w kącie nie było w izbie niczego.

Regeane usiadła na łóżku, oparła się plecami o ścianę, odrzuciła w tył głowę

i zamknęła oczy. Czekała w milczeniu na wschód księżyca. Jego srebrny dysk

wyłania się już pewnie zza siedmiu wzgórz. Niedługo, sunąc po niebie, zajrzy w jej

okno i zaleje posadzkę kałużą srebra. A wtedy ona, nie zważając na kraty, będzie

mogła pić z tej kałuży. Znowu odetchnie powietrzem wolności.

Trzasnęły drzwi w sąsiedniej izbie. Do diabła! Siedząca na pryczy

dziewczyna szukała w pamięci dosadnego słowa. Nie... przekleństwa. Matka nie

pozwalała jej przeklinać, ale czynić tego w myślach zabronić jej nie mogła. I

Regeane

klęła często w duchu. Och, jakże często, kiedy w pobliżu znalazło się tych dwóch.

Byli gorsi od samotności. Wolała już ciszę i pustkę od obecności swojego wuja

Gundabalda i jego syna Hugo.

Dziś rano znowu sikałem krwią- poskarżył się piskliwie Hugo. — Czy

nie ma już w tym mieście ani jednej niezapowietrzonej ladacznicy?

Gundabald zarechotał hałaśliwie.

- Widać nie ma takiej wśród tych, które ty sobie wybierasz. A mówiłem,

nie skąp grosza. Bierz sobie zawsze coś młodego i zdrowego. A przynajmniej

młodego, bo jak po paru dniach zacznie cię swędzieć i piec, wiesz chociaż, że

warto

było. Ta, którą ostatnio sobie sprawiłeś, była tak stara, że tylko po ciemku mogła

uprawiać swoją profesję. To, co oszczędzisz na zaspokojeniu chuci, wydasz

później

na leki na gnijące krocze.

- Też racja - przyznał z irytacją Hugo. - Tobie zawsze lepiej się wiedzie.

Gundabald westchnął.

- Od tego pouczania ciebie rzygać mi się już chce. Następnym razem,

zanim, na którą wleziesz, przyjrzyj jej się w jasnym świetle.

- Chryste, ależ tu zimno! - Burknął gniewnie Hugo. W chwilę później

Regeane usłyszała, jak woła ze szczytu schodów gospodarza i nakazuje mu

wnieść

na górę koksownik.

- To na nic, chłopcze - powiedział Gundabald. - Ona znowu zostawiła

otwarte okno.

-6-

- Nie rozumiem, jak ty to wytrzymujesz - rzekł Hugo. – Mnie ciarki

przechodzą po krzyżu, gdy tylko o niej pomyślę.

Gundabald znowu się roześmiał.

- Bez obawy. Te deski mają cal grubości. Nie wydostanie się stamtąd.

- A czy kiedyś... wyszła? - Zapytał Hugo ze strachem.

- Och, może raz czy dwa, kiedy była młodsza. Znacznie młodsza. Zanim

wziąłem sprawy w swoje ręce. Gizela była za miękka. Dobra była niewiasta z tej

mojej siostry - zawsze robiła, co jej kazano - ale słaba, chłopcze, słaba. śebyś tak,

dajmy na to, widział, jak płakała po swoim pierwszym mężu, kiedy ich małżeństwo

tak raptownie... się skończyło.

- Rozwiodła się z nim? — Zapytał Hugo.

- No tak. - W głosie Gundabalda pojawiło się zakłopotanie. — A ściślej

mówiąc, rozwiodła się z nim, bo tak jej kazaliśmy. Nie miała w tej sprawie nic do

gadania. Już wtedy każdy widział, że matka Karola zaczyna grać na dworze

pierwsze skrzypce. Mnóstwo majętnych zalotników ubiegało się o rękę Gizeli.

Drugie

małżeństwo okazało się

o wiele korzystniejsze i przyniosło nam wszystkim

bogactwo.

- Po którym zostało już tylko wspomnienie - zauważył gorzko Hugo. -

Roztrwoniliście je z Gizelą. Nasze szkatuły świecą teraz pustkami. Nie wiem, czy

został w nich, choć jeden miedziak. Chciałeś być za pan brat ze wszystkimi

wielkimi

magnatami frankońskiego królestwa. Stroiłeś się w aksamity i brokaty. Wydawałeś

huczne uczty. Opadli cię jak stado wygłodniałych sępów i oskubali do cna. A

potem,

jak to sępy, kiedy oczyszczą padlinę, odlecieli cuchnącą chmarą i tyle ich

wszystkich

widziałeś. A na tym, co przeoczyli, rękę

położyła Gizelą

i przepuściła na

egzorcyzmy,

relikwie, błogosławieństwa i pielgrzymki, którymi próbowała zdjąć klątwę z tego

swojego bachora. Powiedziałeś, żebym wziął sobie coś młodszego. Mam wielką

ochotę złożyć wizytę tej mojej kuzyneczce... tak po prawdzie... - Hugo wrzasnął

przeraźliwie: — Ojcze, to boli!

- Tknij tylko tę dziewkę - ryknął z furią Gundabald - a oszczędzę nam obu

kłopotów i wydatków. Urżnę ci przyrodzenie razem z jajami. Będziesz najgładszym

eunuchem stąd do Konstantynopola. Przysięgam. Ona jest jedyną cenną rzeczą,

jaka nam została, i... musi... wyjść za mąż. Słyszysz?!

Hugo znowu zawył.

- Słyszę, słyszę! Złamiesz mi rękę! O Boże, puść!

Gundabald puścił go zapewne, bo Hugo przestał wrzeszczeć. Kiedy jednak

-7-

przemówił, głos drżał mu jeszcze:

- A kto poślubi tę... stworę?

Gundabald roześmiał się.

- W tej chwili mogę ci wyliczyć z tuzin takich, którzy nie cofną się przed

niczym, byle tylko zdobyć jej rękę. W jej żyłach płynie najczystsza królewska krew

Franków. Jej rodzice byli kuzynami samego wielkiego króla.

- I ci sami, którzy nie cofną się teraz przed niczym, byle tylko zdobyć jej

ręką, rozsiekają mieczami i ciebie, i dziewczynę, kiedy wyjdzie na jaw, czym ona

jest.

- Nie pojmuję, jak moje lędźwie mogły spłodzić takiego syna - warknął

Gundabald. - Ale przecież twoja matka była głupią krową. Może to w nią się

wdałeś.

Pomimo sadystycznej złośliwości w tonie Gundabalda Hugo nie chwycił

przynęty. Ludzie z otoczenia Gundabalda szybko nauczyli się go bać. Hugo nie był

wyjątkiem.

- Podobał ci się nasz tryb życia, kiedy opływaliśmy w dostatki. Sępy,

powiadasz? Przyganiał kocioł garnkowi. Gziłeś się

całe noce, a całe dnie

obżerałeś i

chlałeś z największymi z nich. Dam ci dobrą radę, sprawy, które cię przerastają,

zostaw starszym i mądrzejszym od siebie. Trzymaj gębę na kłódkę! A teraz poślij

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: