MacLean Alistair - Złote rendez-vous.pdf - Alistair MacLean - mal_51

ALISTAIR MACLEAN

ZŁOTE RENDEZ - VOUS

I. WTOREK, OD POŁUDNIA DO SIEDEMNASTEJ

Zamiast koszuli miałem na sobie sflaczałą, lepiącą się szmatę przesiąkniętą potem. Palący

żar stalowych płyt pokładu przypiekał mi stopy. Koszmarny ucisk białej czapki z daszkiem

rozsadzał mi głowę, miałem wrażenie, że lada chwila stracę skalp. Ostry blask promieni

słonecznych, odbity od metalu, wody i bielonych wapnem budynków portowych, raził mi oczy.

A pragnienie przyprawiało mnie o ból gardła. Byłem rozgoryczony jak wszyscy diabli.

Ja byłem rozgoryczony, załoga była rozgoryczona, pasażerowie byli rozgoryczeni.

Rozgoryczony był też kapitan Bullen, skutkiem czego ja sam byłem rozgoryczony podwójnie,

ponieważ gdy tylko sprawy kapitana Bullena przybierały zły obrót, nieodmiennie odgrywał się

na swoim pierwszym oficerze. Ja byłem jego pierwszym oficerem.

Przechylony przez reling, nasłuchiwałem skrzypienia drewna i łańcuchów, Spoglądając na

rufę, gdzie nasz potężny dźwig z mozołem podnosił z nabrzeża szczególnie wielką skrzynię.

Oho, znowu kapitan Bullen, pomyślałem ponuro, gdy czyjaś dłoń dotknęła mojego ramienia,

lecz zaraz uświadomiłem sobie, że kapitan, mimo rozlicznych ekstrawagancji, nie używa

Chanel nr 5. Mogła to być tylko panna Beresford.

I rzeczywiście. W charakterze dodatku do Chanel nosiła białą, jedwabną sukienkę, a na

twarzy miała kpiarski, z lekka rozbawiony uśmieszek, sprawiający, że większość oficerów na

statku wywijała w duchu koziołki, ale we mnie wzbudzający jedynie irytację. Mam swoje

słabostki, to fakt, ale trudno do nich zaliczyć wysokie, chłodne i przemądrzałe kobiety o nieco

uszczypliwym poczuciu humoru.

- Witam naszego pierwszego oficera - odezwała się słodko. Miała miękki, melodyjny głos,

z ledwie dostrzegalną nutą wyższości czy protekcjonalności, gdy zwracała się do kogoś z

niższych sfer, na przykład do mnie. - Zastanawialiśmy się, gdzie pan jest. Pana rzadko brakuje

na aperitifie.

- Wiem, panno Beresford, przykro mi. - To, co powiedziała, było szczerą prawdą; nie

wiedziała jednak, że na aperitif z pasażerami stawiam się niczym prowadzony na ścięcie.

Regulamin towarzystwa stwierdzał, że do obowiązków oficera należy w równym stopniu

zabawianie pasażerów, co kierowanie statkiem, a kapitan Bullen, który do wszystkich

pasażerów żywił zagorzałą, totalną odrazę, dopatrzył, by większa część tegoż zabawiania

spadła na mnie. Wskazałem wielką skrzynię, unoszącą się właśnie nad lukiem piątej ładowni,

a potem skrzynie zgromadzone na nabrzeżu. - Niestety, mam robotę. Co najmniej na cztery,

pięć godzin. Dziś nie mogę sobie pozwolić nawet na obiad, a co dopiero na aperitif.

- Miał mi pan mówić Susan - powiedziała. Zabrzmiało to, jak gdyby usłyszała tylko moje

pierwsze słowa. - Długo jeszcze będę musiała pana o to prosić?

Aż do Nowego Jorku, powiedziałem sobie w duchu, a i wtedy nic z tego. Na głos zaś

odparłem ze śmiechem:

- Nie powinna mi pani utrudniać życia. Zgodnie z regulaminem mamy traktować

wszystkich gości z należnymi względami, kurtuazją i szacunkiem.

- Jest pan beznadziejny - skwitowała i uśmiechnęła się. Byłem zbyt małym kamyczkiem,

żeby spowodować choćby zmarszczkę na oceanie jej samozadowolenia. - Nie dostanie pan

obiadu, biedaczysko. Przechodząc tędy właśnie sobie myślałam, że wygląda pan dosyć

posępnie. - Zerknęła na operatora dźwigu i marynarzy, przesuwających opuszczoną skrzynię

po dnie ładowni. - Mam wrażenie, że pańscy ludzie też nie są zachwyceni taką perspektywą.

Tworzą raczej ponurą gromadkę.

Rzuciłem na nich okiem. Tworzyli ponurą gromadkę.

- Och, nie ma obawy, zrobią sobie przerwę na obiad. Mają po prostu własne, prywatne

zmartwienia. Na dole w ładowni jest ponad czterdzieści stopni, a niepisane prawo mówi, że w

tropiku biali marynarze nie powinni pracować po południu. W dodatku wciąż jeszcze opłakują

poniesione straty. Proszę nie zapominać, że nie minęły nawet siedemdziesiąt dwie godziny od

ich utarczki z celnikami na Jamajce.

„Utarczka”, jak mi się zdawało, była odpowiednim słowem - w trakcie czegoś, co

najwierniej można by określić jako dziką napaść, celnicy skonfiskowali czterdziestu członkom

naszej załogi nie mniej niż dwadzieścia pięć tysięcy papierosów i ponad dwieście butelek

trunków, które przed wpłynięciem na wody Jamajki powinny trafić do okrętowego składu

celnego. To, że trunki nie znalazły się w składzie, było najzupełniej zrozumiałe, jako że załogę

obwiązywał przede wszystkim bezwzględny zakaz posiadania alkoholu w kajutach. A to, że

nawet papierosów nie oddano do składu, było rezultatem intencji załogi, by - zgodnie z

normalną praktyką - przeszmuglować na brzeg i trunki, i tytoń, po czym odstąpić je z

przyzwoitym zyskiem tubylcom, nader skłonnym do zapłacenia niebagatelnych sum za luksus

popijania wolnej od cła whisky z Kentucky i palenia amerykańskich papierosów. Tyle tylko, że

nikt nie poinformował załogi, iż - po raz pierwszy w ciągu pięciu lat służby na wodach Indii

Zachodnich - ss. „Campari” zostanie przeszukany od dziobu po rufę, z niezwykłą, wręcz

bezlitosną skrupulatnością, przypominającą gwałtowny, porywisty wicher, którego podmuch

wymiótł statek do czysta. Był to czarny dzień.

Podobnie jak dzisiejszy. W momencie, gdy panna Beresford klepała mnie pocieszająco po

ramieniu, szepcząc na odchodnym wyrazy współczucia, zdecydowanie nie idące w parze z

błyskiem w jej oczach, na szczycie trapu, prowadzącego na dół z głównego pokładu,

dostrzegłem kapitana Bullena. Zwrot „patrzenie wilkiem” najtrafniej, jak sądzę, oddawałby

wyraz jego twarzy. Widząc pannę Beresford, Bullen zdobył się na heroiczny wysiłek i nadał

swym rysom pozory uśmiechu. Wytrwał tak przez całe dwie sekundy, potrzebne żeby ją

minąć, i natychmiast znów zaczął patrzeć wilkiem. Ludziom ubranym od stóp do głów w

lśniącą biel rzadko kiedy udaje się stworzyć wrażenie nadciągającej chmury gradowej, ale

kapitanowi przyszło to bez trudu. Bullen był potężnie zbudowany, miał prawie dwa metry

wzrostu, spłowiałe brwi i włosy, gładką czerwoną twarz, której żadne słońce nie było w stanie

opalić i jasnoniebieskie oczy, których zamglić nie mogła żadna ilość whisky. Z jednakową

dezaprobatą obrzucił wzrokiem nabrzeże, ładownię i mnie.

- Co słychać, poruczniku? - odezwał się ponuro. - Jak leci? Panna Beresford wam

pomaga, co? - Kiedy był w złym humorze, nieodmiennie zwracał się do mnie per

„poruczniku”. W nastroju neutralnym tytułował mnie „Pierwszy”, a w dobrym humorze -

czyli, szczerze mówiąc, prawie zawsze - mówił do mnie „Johnny, mój chłopcze”. Dziś jednak

usłyszałem „poruczniku”. Stanąłem więc na baczność i zignorowałem ukryty w podtekście

zarzut, że się obijam. Następnego dnia będzie mnie burkliwie przepraszał. Jak zawsze.

- Nie najgorzej, kapitanie. Chociaż trochę się ślimaczą - odparłem i skinąłem głową w

kierunku dokerów, usiłujących założyć pętlę z łańcucha na skrzynię mierzącą co najmniej

sześć metrów na dwa. - Nie sądzę, żeby tragarze w Carracio byli przyzwyczajeni do tak

ciężkich ładunków.

Przyjrzał im się bacznie.

- Ci to by nie podnieśli nawet taczek! - warknął w końcu. - Uwiniecie się z tym do szóstej?

- Szósta oznaczała godzinę po maksymalnym przypływie i musieliśmy do tej pory wyjść poza

mieliznę przed portem albo czekać następne dziesięć godzin.

- Myślę, że tak, kapitanie.

Po chwili, aby oderwać jego myśli od kłopotów, a także przez ciekawość, zapytałem:

- A co jest w tych skrzyniach? Samochody?

- Samochody? Czyś pan na głowę upadł? - Jego zimne niebieskie oczy przesunęły się na

bieloną wapnem zabudowę miasteczka i ciemną zieleń wznoszących się z tyłu stromych

zalesionych gór. - Ta hołota nie zmajstrowałaby na eksport nawet klatki dla królików, a co

dopiero samochodu. Urządzenia mechaniczne, W każdym razie tak podano w konosamencie.

Prądnice, generatory, chłodziarki, aparaty klimatyzacyjne i wyposażenie cukrowni. Do

Nowego Jorku.

- Chce pan przez to powiedzieć, że generalissimus najpierw skonfiskował wszystkie

amerykańskie rafinerie cukru, a teraz je demontuje i odsprzedaje z powrotem Amerykanom? -

zapytałem ostrożnie. - Takie jawne złodziejstwo?

- Złodziejstwo to drobne kradzieże dokonywane przez poszczególnych ludzi - oświadczył

kapitan Bullen posępnie. Kiedy rządy zajmują się kradzieżami na wielką skalę, to już

ekonomika.

- Generalissimus i jego rząd gwałtownie potrzebują gotówki?

- A jak pan myśli? - warknął Bullen. - Nikt nie wie, ilu ludzi zginęło w stolicy i dziesięciu

innych miastach we wtorkowych rozruchach głodującej biedoty. Władze Jamajki szacują ich

liczbę na setki. Odkąd wywalili większość cudzoziemców i zamknęli lub skonfiskowali niemal

wszystkie obce przedsiębiorstwa, nie zarobili za granicą ani grosza. Kufer rewolucji jest pusty

jak bęben. Ten facet rozpaczliwie potrzebuje forsy.

Odwrócił się i wpatrzył w dal. Olbrzymie dłonie oparł na poręczy relingu i stał sztywny,

jakby kij połknął. Zrozumiałem ten znak - po trzech latach żeglowania z nim nie można było

nie zrozumieć. Było coś, czym chciał się podzielić, chciał wypuścić z siebie parę, dla której nie

było lepszego ujścia niż wypróbowany, zaufany wentyl - pierwszy oficer Carter. Tyle tylko, że

kiedy chciał się wyładować, duma nie pozwalała mu na zagajenie tematu. Nietrudno było

odgadnąć, co go kłopocze, toteż wyświadczyłem mu tę przysługę.

- A co z tymi telegramami wysłanymi do Londynu, kapitanie? - spytałem od niechcenia. -

Przyszła już może odpowiedź?

- Właśnie dziesięć minut temu - warknął i odwrócił się obojętnie, jakby ta sprawa już

dawno wypadła mu z pamięci, jednakże zdradził go purpurowy odcień czerwonej twarzy, a i

jego głos był daleki od obojętności, kiedy mówił dalej: - Spoliczkowali mnie, masz pan pojęcie!

Spoliczkowali. Moje własne towarzystwo. I Ministerstwo Transportu. Jedni i drudzy. Kazali

mi o tym zapomnieć, stwierdzili, że protest był bezzasadny, przestrzegli mnie na przyszłość

przed konsekwencjami odmawiania współpracy z odnośnymi władzami, bez względu na to, co

to za władze! Moje własne towarzystwo! Od trzydziestu pięciu lat pływam na liniach Blue

Mail, a teraz... teraz... - zacisnął pięści, zdławił głos i zapadła gniewna cisza.

- Ktoś tu chyba wywierał niezgorszy nacisk - mruknąłem.

- A żebyś pan wiedział. - Zimne, niebieskie oczy były faktycznie bardzo zimne, a wielkie

dłonie zaciskały się i otwierały, aż zbielały kostki. Bullen był więcej niż kapitanem - był

komandorem floty Blue Mail, a dookoła komandora floty nawet rada nadzorcza chodzi na

palcach, a w każdym razie nie traktuje go jak gońca. - Jeżeli kiedykolwiek dostanę w łapy

doktora Slingsby Caroline, to skręcę mu ten jego wredny kark!

Kapitan Bullen marzył, żeby dostać w łapy noszącego dziwne nazwisko doktora Slingsby

Caroline. Dziesiątki tysięcy policjantów, agentów federalnych i żołnierzy amerykańskich,

biorących udział w obławie na doktora, także marzyły o dostaniu go w łapy. Podobnie jak i

MacLean Alistair - Złote rendez-vous.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: