Jean Ure - Taniec ze śmiercią.pdf - Jean Ure - uzavrano

JEAN URE

TANIEC ZE ŚMIERCIĄ

Z angielskiego przełożyła Elżbieta Zawadowska - Kittel

ROZDZIAŁ 1

KOLEJNY ATAK RZEŹNIKA

Jak można się było spodziewać, przystępując do czytania paryskiego brukowca,

artykuł napisano po francusku, a moja znajomość języka Galów pozostawała wiele do

życzenia. Znałam jedynie słownictwo związane z baletem - fondu, battement, croises en

arriere , i całą resztę, czyli dokładnie terminologię plume de ma tante. Mimo to nawet ja

zdołałam przetłumaczyć krzyczący nagłówek z pierwszej strony „France Soir” W LASKU

BULOŃSKFM ODNALEZIONO JESZCZE JEDNO CIAŁO.

Moja krew uczyniła dokładnie to, co się o niej mówi w takich sytuacjach, sytuacjach

mianowicie zastygła mi w żyłach. A w każdym razie dostałem gęsiej skórki i poczułam, ze

dłonie mam lepkie od potu.

Claire! - pomyślałam. - Czy to aby nie chodzi o Claire?

Claire to moja siostra bliźniaczka, różniąca się ode mnie jedynie czerwonym znaniem

w pewnym intymnym miejscu. Znamię, którego ja na szczęście (tańczę w balecie) nie mam. I

choć jesteśmy bardzo do siebie podobne, nigdy nie łączyły nas więzi rzekomo tak typowe dla

bliźniaków.

- Powinniście się kochać - jęczała mama, kiedy jako mała dziewczynka próbowałam

wydrapać Claire oczy, a ona w rewanżu robiła co mogła, by wtłoczyć mi zęby do gardła.

Mimo to bardzo nie chciałam, by moją drugą połówkę znalezioną martwą w jakimś

francuskim rowie.

W jaki właściwie sposób zrodził się ten koszmar? Dlaczego w ogóle przyszło mi do

głowy, że zamordowaną z Lasku jest moja siostra?

A wszystko zaczęło się tak wspaniale! Drżałam z podniecenia na myśl o wyprawie do

Paryża! Miałam zaledwie siedemnaście lat i była jedynie szeregową członkinią zespołu, ale za

to jak wspaniałego zespołu! „Barbican” należał do najwybitniejszych brytyjskich baletów. A

mój ukochany Jean - Guy, pierwszy tancerz „Barbicanu” przyrzekł w dodatku mamie, że

podczas mojego pierwszego zagranicznego tournee otoczy mnie opieką. Protestowałam -

rzecz jasna - twierdząc, że jest to zupełnie zbyteczne.

- Dam sobie radę, zamieszkam przecież u Claire - tłumaczyłam trochę bez

przekonania.

Odkąd mogłam sięgnąć pamięcią, czciłam ziemię, po której stąpał Jean - Guy. (Claire

natomiast traktowała go wyjątkowo obojętnie - ona jest przecież taka rozsądna. Poza tym

siostra nigdy nie marzyła o tym, by zostać tancerką.) Jean - Guy, starszy od nas o pięć lat, to

syn najlepszej przyjaciółki mamy z czasów, gdy obie zarabiały na życie, tańcząc kankana w

paryskim klubie. Tak, więc gdy Jean - Guy oświadczył stanowczo, ze nie rezerwuje hotelu w

pobliżu Pól Elizejskich, wzorem reszty gwiazd, tylko gdzieś w pobliżu mieszkania Claire w

Neuilly, mama stwierdziła, że odetchnie z ulgą.

- Vicky w niczym nie przypomina Claire. Jest taka roztrzepana. Z kim miałam

polemizować? I po co?

Pamiętam, jak siedziałam w samolocie w drodze na paryskie lotnisko Charles'a de

Gaulle'a (Jean - Guy dotarł na miejsce przede mną), chłopcy grali w pokera, a Macia

Stanforth nie spuszczała z nich wzroku. Pamiętam, jak myślałam, ze oto ja, Victoria Master,

członkini znanego zespołu baletowego, lecę samolotem do Paryża, tak daleko od domu. Któż

mógł wtedy przewidzieć, co mnie tam czeka?

Siedząca obok mnie Camen Janigro przeglądała album z fotografiami ze znanych

przestawień baletowych. Przed oczyma miała właśnie podwójną stronę ze zdjęciami Jean -

Guy w różnych wcieleniach: od szlachetnego, romantycznego bohatera w Sylfiadzie do

dzikiego, egzotycznego, awanturnika w Korsarzu. Camen wpatrywała się przez chwilę w

fotosy, a ją podążałam za jej wzrokiem. Może dlatego nie dosłyszałyśmy lekkiego

westchnienia.

- On ci się na nic nie przyda.

- Słucham? - Podskoczyłam lekko na siedzeniu. Autorką tych słów okazała się Marcia,

również baletnica z „Barbcanu”, tylko że o nieco dłuższym stażu niż ja.

- Mówiłam - wskazała na Jean - Guy - że on ci się na nic nie przyda. Nie rób sobie

żadnych nadziei. Ten facet nawet na ciebie nie spojrzy.

- Pewnie nie - odparłam, siląc się na swobodny, rozbawiony ton. - Taka gwiazda nie

będzie sobie przecież zawracać głowy początkującą baletnicą.

- To się jednak czasem zdarza. Aż byś się zdziwiła... - powiedziała Marcia z

uśmiechem. - Oczywiście, jeśli ci panowie lubią kobiety. A Jean - Guy chyba za nimi nie

przepada, gąsko.

- Ach! - Roześmiałam się lekko i swobodnie. - O tym wiem.

W rzeczywistości taka myśl nigdy mi nawet nie przyszła do głowy i Marcia sprawiła,

że przeżyłam niezły szok. Oczywiste wielu tancerzy ma nietypowe upodobanie seksualne i

wszyscy to akceptują. Ale Jean - Guy! Jean - Guy, do którego wzdychałam od czasów, gdy

ledwo od ziemi odrosłam?

- Co za szkoda, prawda? - westchnęła smętnie Carmen.

Odkryła Amerykę, rzeczywiście! Zaczęłam się zastanawiać, czy ciocia Vi (tak właśnie

nazywamy przyjaciółkę mamy, choć nie łączą nas żadne pokrewieństwo, a Vi to zdrobnienie

od Violetty nie Fiolet, gdyż ciocia jest pół Rosjanką, pół Angielką) zdaje sobie sprawę z

skłonności swojego jedynego i ukochanego potomka. Może zresztą ciocia zupełnie by się tym

nie przejęła, uchodzi bowiem za osobę o wyjątkowo liberalnych poglądach. Sama poślubiła

Francuza, artystę cyrkowego ćwiczącego na trapezie, trapezie objechała w jego towarzystwie

cały świat, aż pewnego pięknego dnia maż cioci porzucił ją dla koleżanki z trupy. Vi

zrezygnowała natychmiast z show - businessu i zaczęła prowadzić pensjonat w południowej

Francji.

W porównaniu z Vi mama prowadziła bardzo spokojne, uporządkowane życie.

Wcześnie zrezygnowała z kankana poślubiając księgowego, po czym wydała na świat mnie i

Claire. Od tamtej pory mieszka w Cricklewood, a Cricklewood „takie rzeczy” zdarzają się

dość rzadko. Ja w każdym razie nigdy o czymś podobnym nie słyszałam. Gdyby mama

dowiedziała się o Jean - Guy, na pewno bardzo by się zmartwiła. Bardzo, ale nawet połowie

nie tak jak ja! Sądzę, że Jean - Guy stanowił naprawdę ucieleśnienie marzeń każdej młodej

dziewczyny ( z wyjątkiem tych rozsądnych w typie Claire). Trudno go oczywiście zaliczyć do

supermenów, choć jest całkiem nieźle zbudowany. Baletmistrze muszą mieć trochę ciała, by

podnosić bez trudu umięśnione baleriny, a Jean - Guy - jak napisał jeden z krytyków -

odznacza się wyjątkowo piękną sylwetką. Jako Książe Zygfryd albo Albrecht naprawdę

zapiera dech. Jean - Guy prezentuje się zresztą równie dobrze poza sceną, w starych dżinsach

i podkoszulku. Ma wspaniałe, błyszczące, kruczoczarne włosy (moje są dla odmiany rude i

stanowczo za bardzo kręcone), a co najważniejsze odznacza się wyrazistymi, ostrymi rysami

twarzy. Wszyscy tancerze marzą o takich rysach. W świetle reflektorów okrągłe buzie

prezentują się znacznie gorzej. Ja i Claire jako małe dziewczynki miałyśmy właśnie takie

dziecięce pućki, ale na szczęście potem nasze twarze przybrały kształt serca. Tak więc dzięki

dużym niebieskim oczom i ostro zarysowanym podbródkiem prezentujemy się całkiem nieźle.

Jean - Guy ma natomiast całkiem kwadratową, trochę bokserską szczękę.

Co za strata! Jaka okropna strata! Z drugiej strony byłam jednak bardzo zadowolona,

że Marcia mnie ostrzegła. Nie należę do entuzjastek nieodwzajemnionej miłości. Wtedy w

samolocie przysięgłam sobie solennie, że od tej chwili będę traktowała Jean - Guy jak brata,

którego nigdy nie miałam. Teraz, gdy wreszcie przeanalizowałam sytuację, pojęłam, że on

odnosił się do mnie zawsze jak do młodszej siostrzyczki. A moje nadzieje nigdy nie mogły się

spełnić. Powinnam była zresztą zdać sobie z tego sprawę znacznie wcześniej, gdy

obserwowałam Jean - Guy w towarzystwie innych członków zespołu. Jean - Guy nigdy się

wprawdzie nie wywyższał, ale mimo wszystko był pierwszym tancerzem naszego zespołu, a

ja, Victoria Maters, dziewczyna o wielkich oczach i spiczastym podbródku, rozpoczynałam

dopiero pracę. W dodatku Jean - Guy znał mnie od dziecka, niemal od czasu, gdy chodziłam

jeszcze w pieluchach. Daj sobie spokój, dziewczyno! Nabierz trochę rozsądku i zdejmij

różowe okulary. Nadszedł czas, by wreszcie poznać prawdziwe życie i szeroki świat.

A ten szeroki świat naprawdę kiwał na mnie placem. Nie mogłam się doczekać

spotkania z Claire.

Moja siostra wyjechała do Paryża przed ośmioma miesiącami, by dobrze nauczyć się

języka.

Zamieszkała w kawalerce znajomego naszego taty, a zatem siłą rzeczy w jak

najbardziej odpowiednim miejscu. Mama nie miała nic przeciwko temu, by Claire rozpoczęła

samodzielne życie. Zawsze dawała jej więcej swobody, gdyż to właśnie Claire, nie ja,

cieszyła się opinią osoby rozsądnej, praktycznie - takiej, która pamięta o zjedzeniu posiłku i

zmianie pościeli i nigdy nie włóczy się wieczorami towarzystwie nieodpowiednich mężczyzn.

To właśnie ona wpadła na pomysł, abym zatrzymała się u niej.

„Świetnie spędzimy razem czas” - pisała. - „Będziemy wprawdzie musiały spać w

jednym łóżku, ale nie martw się, jest całkiem duże”.

Zdarzało się nam już sypać w jednym łóżku, podczas wakacji nad morzem z tatą i

mamą. Biłyśmy się i szturchałyśmy całe noce, ale wtedy byłyśmy młodsze. Teraz stałyśmy

się bardziej tolerancyjne, obie nauczyłyśmy się cenić zalety i wybaczać wady tej drugiej

połówki. Clarie podchodziła do życia w sposób zbyt przyziemny i prozaiczny, ale była

jednocześnie godna zaufania, lojalna i wierna. Ni z tego, ni z owego, gdy wysiadaliśmy z

samolotu na lotnisku Charles'a de Gaulle'a poczułam przypływ sympatii do mojej siostry. Tak

naprawdę całkiem fajna z niej dziewczyna.

Według umowy Jean - Guy miał czekać na mnie na lotnisku ( do Paryża przybył

wcześniej, aby wystąpić w programie telewizyjnym) i zawieść mnie do Claire.

- Niektórym to dobrze - mruknęła Marcia, gdy wchodziłyśmy do lotniskowego

autobusu.

- O co jej chodzi? - Spytała Susie Sheridan, przysiadając obok. Suzie i ja

dołączyłyśmy do zespołu przed paroma miesiącami. Żadna z nas nie potrafiłaby się jednak

zdobyć na taki cynizm jak Marcia.

- Ona pewne sądzi, że jako na początkującą baletnicę jestem nadmiernie

uprzywilejowana. Wytyka mi znajomość z pierwszym tancerzem.

- I ma rację. W dodatku chodzi o Jean - Guy. Ale to oczywiście nie twoja wina -

dodała wspaniałomyślnie Suzie.

Jean Ure - Taniec ze śmiercią.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: