Morey Trish - Z księciem w Paryżu.pdf - e booki - tomekz217

Trish Morey

Z księciem w Paryżu

Tłumaczyła

Alina Patkowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Seks był dobry. Zdumiewająco dobry. Rafe z westchnieniem poddał się temu, co

nieuniknione i wdychając zapach snu, przyciągnął do siebie jej nagie ciało. Nie

zamierzał tracić ani minuty z tej pierwszej wspólnej nocy. Udało mu się zaciągnąć

ją do łóżka dopiero po tygodniu starań. Już nie pamiętał, kiedy ostatnio musiał

czekać tak długo. Przez cienkie zasłony przebijały światła Paryża. Nocne niebo

zaczynało już jaśnieć. W pierwszym brzasku jej skóra wydawała się przejrzysta.

Przycisnął usta do jej szyi i usłyszał ciche mruczenie, gdy z westchnieniem obróciła

się w jego stronę. Tycjanowskie włosy przesunęły się po poduszce niczym kurtyna

idąca do góry przed kolejnym aktem.

Na widok własnego odbicia w lustrze stanęła jak wryta. Twarz, która na nią

patrzyła, sprawiała wrażenie zupełnie obcej. Oczy pomimo niewyspania

wydawały się większe niż zwykle, usta miała nabrzmiałe i zaróżowione, a włosy,

zwykle gładko uczesane, teraz wiły się szaleńczo we wszystkie strony. Zupełnie nie

przypominała tej Sienny Wainwright, jaką znała dotychczas – aż do ostatniej nocy.

Przyłożyła palce do ust i delikatnie obwiodła nimi kontury warg. Rafe tak jej dotykał.

Niemal z czcią obrysował jej usta czubkami palców, a potem pochylił głowę i

pocałował ją tak, z˙e zakręciło jej się w głowie, zapomniała o wszystkim i pozwoliła

mu zrobić ze sobą, co chciał. Zacisnęła powieki, przypominając sobie ostatnią noc.

Rafe Lombardi, międzynarodowy finansista i miliarder, który doszedł do majątku i

pozycji kupując podupadające firmy i przekształcając je w kwitnące

międzynarodowe korporacje, najlepsza partia na świecie i – jeśli wierzyć kolorowym

pismom – najtrudniejszy do usidlenia mężczyzna. Sienna nie miała powodu, by nie

wierzyć w te artykuły czy w długie listy partnerek na jedną noc, które potem Rafe

bezlitośnie porzucał, i przede wszystkim dlatego chciała utrzymać go na dystans.

Wiedziała, że finansowo, towarzysko ani seksualnie nie grają w tej samej lidze. Jej

dotychczasowe doświadczenia z mężczyznami były bardzo ograniczone i szczerze

mówiąc rozczarowujące. Rafe natomiast obracał się pośród elity, ludzi obdarzonych

władzą, tytanów biznesu, otoczonych kręgiem modelek. Co taki mężczyzna mógł

zobaczyć w kobiecie, która musiała zarabiać na życie własną pracą?

Próbowała utrzymać go na dystans tak długo, jak tylko się dało, sądząc, że Rafe w

końcu się podda.

Już wtedy, gdy po raz pierwszy powiedziała mu ,,nie’’, była przekonana, że tak się

stanie, on jednak nie ustąpił. Jego determinacja jednocześnie przerażała ją i

zachwycała. Rafe Lombardi z pewnością przywykł do tego, że dostaje wszystko,

czego zapragnie.

Ileż to razy powiedziała mu ,,nie’’? Chyba miała źle w głowie. Już po jednej

wspólnej nocy stało się dla niej jasne, że każda kobieta bez wahania przyjęłaby

Rafe’a i wszystko, co zechciałby jej ofiarować, nie zważając na konsekwencje.

A poza tym Sienna przez kilka ostatnich miesięcy ciężko pracowała, próbując na

nowo zakorzenić się w Europie, w nowym domu i w nowej pracy; zasłużyła sobie

na odrobinę relaksu. Była pewna, że ta przygoda nie minie bez konsekwencji, ale

na razie cieszyła się z tego, że Rafe chce ją jeszcze zobaczyć.

Zastanawiała się, dlaczego wydawał jej się inny niż wszyscy mężczyźni. Był wysoki

i przystojny, z ciemnymi, nieco za długimi włosami i kilkudniowym zarostem, ale nie

chodziło tylko o wygląd, a raczej o pewność siebie, którą emanował, oraz o

umiejętność radzenia sobie z ludźmi i sytuacjami.

Widać było, że przywykł do posiadania władzy. Sienna czuła się przy nim jak

zahipnotyzowana.

Odkręciła wodę i weszła pod prysznic. Rafe obiecał, że do niej dołączy; nie mogła

się już doczekać tej chwili. Przeszedł ją dreszcz, gdy przypomniała

sobie, jak mocno jej ciało reagowało na każdy jego dotyk, każde spojrzenie. W jego

towarzystwie kobieta czuła się godna pożądania, miała wrażenie,

że stanowi centrum wszechświata. Był to szczególny dar, którego Rafe potrafił

używać bezlitośnie.

Nic dziwnego, że zostawiał za sobą szlak złamanych serc. Należało zachować

ostrożność; zbyt łatwo byłoby się w nim zakochać.

Z irytacją sięgnęła po ręcznik. Nie powinna puszczać wodzy fantazji i snuć

baśniowych historii. Widocznie pobyt w Paryżu, gdzie niedawno dostała

wymarzoną pracę, zanadto uderzył jej do głowy. Romans był bardzo przyjemnym

urozmaiceniem życia, ale nie należało oczekiwać niczego więcej.

Owinęła się ręcznikiem i dopiero teraz usłyszała dźwięk telewizora w pokoju. Rafe

włączył wiadomości. Chciał sprawdzić raporty z rynków finansowych, a potem miał

dołączyć do niej pod prysznicem. Nie przyszedł jednak i był to dowód, że traktował

Siennę tylko jak chwilową rozrywkę.

Owinęła włosy ręcznikiem, narzuciła na ramiona szlafrok, który znalazła na

wieszaku przy drzwiach, i weszła do pokoju. Od strony wózka, którego nie było tam

wcześniej, unosił się zniewalający zapach świeżej kawy i ciepłych bułeczek. Rafe

wciąż stał obok łóżka, tam gdzie go zostawiła. Miał na sobie dżinsy i z dziwnym

grymasem na twarzy wsłuchiwał się w potok włoskich słów płynących z odbiornika.

Podeszła bliżej i dotknęła jego pleców. Po raz pierwszy od czasu, gdy byli razem,

nie spojrzał na nią i nie obdarzył jej zniewalającym uśmiechem.

– Co się stało? – zapytała, wsłuchując się w głos dochodzący z telewizora. Znała

włoski zbyt słabo, by zrozumieć szybki potok słów. – Co się dzieje?

Uciszył ją zniecierpliwionym syknięciem i wzruszył ramionami, strząsając z siebie

jej dłoń. Pojawił się między nimi dystans, którego wcześniej nie było. Sienna

usłyszała nazwę ,,Montvelatte’’. Było to maleńkie księstewko, strategicznie

położone na wodach terytorialnych między Francją a Włochami.

Za plecami reportera widać było pałac jak z bajki, rozświetlony na tle nocnego

nieba. Po chwili obraz zmienił się i teraz Sienna patrzyła na słynne kasyna w porcie

i fotografię nieżyjącego już księcia Eduarda. Reporter wciąż mówił coś z

ożywieniem. W następnej kolejności obok niego pojawiło się ujęcie przedstawiające

oddział żandarmów, którzy wpychali młodego księcia i jego brata do samochodów.

Samochody ruszyły i Sienna zmarszczyła brwi, próbując

coś zrozumieć. Najwyraźniej w Montvelatte zdarzyło się coś złego.

Reporter zakończył swoją przemowę słowami:

,,Montvelatte, finito !’’. Towarzyszył im zdecydowany ruch ręki.

Program przeniósł się do studia, a potem pojawiły się kolejne wiadomości. Rafe

sięgnął po pilota, wyłączył telewizor i odwrócił się plecami do Sienny.

– Co się stało? – powtórzyła. Zdjęła ręcznik z włosów i zaczęła je ostrożnie

wycierać. – Wyglądało na to, że policja zabrała całą rodzinę panującą.

Rafe obrócił się na pięcie. Twarz miał ściągniętą i wydawało jej się, że widzi w jego

oczach rozpacz.

– To już koniec – powiedział tonem, od którego zrobiło jej się zimno. – To już

koniec.

Poczuła niezrozumiały lęk. Miała wrażenie, ze Rafe patrzy nie na nią, lecz poprzez

nią.

– Koniec czego? Co się tam zdarzyło?

Przez chwilę nie była pewna, czy w ogóle ją usłyszał, zaraz jednak poderwał głowę

i w jego oczach pojawił się drapieżny wyraz.

– Sprawiedliwość – rzekł enigmatycznie. Przeszedł przez pokój i stanął tuz˙ przed

nią. Zanim zdążyła go zapytać o cokolwiek więcej, wyjął mokry ręcznik z jej rąk i

odrzucił na bok.

– To znaczy, że cię pragnę – powiedział, rozchylając jej szlafrok. – Teraz, już!

Jej ciało było gotowe, ale na widok błysku w jego oczach poczuła panikę. Rafe w

ogóle jej nie dostrzegał. W tej chwili była dla niego tylko naczyniem, w które chciał

przelać jakieś dręczące go demony. Nie miała pojęcia, dlaczego tak bardzo

poruszyły go wiadomości dotyczące malutkiego księstewka na wyspie, znanego

głównie z miłosnych wyczynów młodych książąt. Z pewnością nie mogły go wiązać

z tym miejscem żadne interesy. Położyła dłonie na jego piersi i spróbowała go

odepchnąć.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł. Muszę już iść, bo spóźnię się do pracy.

– No to się spóźnisz – mruknął obojętnie i przyciągnął ją do siebie.

Do przytomności przywołał ją jego głos, niski i pełen napięcia. Rafe rozmawiał

przez telefon. Podniosła głowę, spojrzała na zegar i w panice pobiegła do łazienki,

by się ubrać. Rafe nie zwrócił na nią uwagi, w stu procentach skupiony na

rozmowie. Yannis Markides, jeden z kilku zaledwie ludzi na tej planecie, którzy

znali prawdę o pochodzeniu Rafe’a, doskonale wiedział, dlaczego

wiadomości telewizyjne były dla niego takie ważne.

– Musisz tam pojechać – nalegał. – To twój obowiązek.

– Mówisz zupełnie jak Sebastiano. On już jest w Paryżu. Wytropił mnie

natychmiast, nie tracił czasu.

– Sebastiano wie, co robi. Bez ciebie Montvelatte przestanie istnieć. Chcesz być za

to odpowiedzialny?

– Nie jestem jedyny. Jest jeszcze Marietta.

– W dniu, kiedy zrzucisz jej coś takiego na głowę, przestaniesz być moim

przyjacielem. Zresztą prawo mówi, z˙e spadkobiercą musi być mężczyzna. Wiesz o

tym przecież. To twój obowiązek, Raphael.

– Nawet gdybym tam pojechał, nie mogę zagwarantować, że ocalę księstwo.

Słyszałeś raporty. Carlo, Roberto i ich kumple rozłożyli gospodarkę na łopatki.

W słuchawce rozległ się głęboki śmiech.

– Przecież właśnie tym zajmujemy się codziennie. Jesteśmy specjalistami od

ożywiania finansowych trupów.

– To sam tam jedź, skoro tak się przejmujesz.

Moje życie podoba mi się takie, jakie jest. – To była prawda. Ciężko pracował, by

stać się tym, kim był. Nie cofał się przed żadnym wyzwaniem i raz zarazem

udowadniał sobie, z˙e potrafi sprostać każdej sytuacji. Udowodnił sobie coś

jeszcze, a mianowicie to, że nie musi mieć arystokratycznego tytułu, by być kimś.

– Ale ja nie mogę tego zrobić, Rafe. To ty jesteś synem księcia, następnym w linii

do odziedziczenia tytułu. Nikt inny nie może cię zastąpić. – Yannis urwał na chwilę.

– A poza tym czy nie sądzisz, że twoja matka tego by chciała?

To był cios poniżej pasa, ale Rafe mógł się tego spodziewać. Byli sobie bliżsi niż

rodzeni bracia i dlatego Yannis dobrze wiedział, gdzie uderzyć.

– Cieszę się, że umarła, nim zdążyła się dowiedzieć, że to synowie byli

odpowiedzialni za jego śmierć.

– Nie wszyscy – zauważył Yannis. – Jesteś jeszcze ty.

Rafe zaśmiał się krótko.

– A, tak. Bękart wyrzucony z wyspy razem z matką i siostrą. Dlaczego miałbym

teraz rzucać się księstwu na ratunek? Niedobrze mi się robi, gdy słyszę, co się

stało z ojcem i z˙e jego synowie knuli spiski przeciwko niemu. Ale dlaczego to ja

mam teraz wszystko sklejać? Nic mu nie jestem winien.

– Dlaczego ty? Z racji urodzenia. W twoich żyłach płynie krew władców

Montvelatte. Wykorzystaj tę szansę, jeśli nawet nie ze względu na ojca, to przez

pamięć matki.

Potrząsnął głową, próbując rozjaśnić umysł. Yannis znał go zbyt dobrze i wiedział,

że Rafe nie czuje żadnej potrzeby, by okazać lojalność pamięciojca; książę

Montvelatte, który odrzucił własnego syna i kobietę, która go urodziła, tak

bezceremonialnie, jakby strzepywał pyłek z garnituru, zawsze był dla niego tylko

nazwiskiem. Nawet słysząc, że jego śmierć nie była zwykłym wypadkiem, Rafe nie

poczuł żadnego smutku. Nie można było stracić czegoś, czego nigdy się nie miało,

a książę Eduardo nigdy nie był częścią jego życia.

Ale matka to było zupełnie co innego. Louisa kochała Montvelatte. Potrafiła bez

końca opowiadać o gajach pomarańczowych, barwnych pnączach i łanach ziół na

wybrzeżu, o górskich zboczach porośniętych kwiatami i drzewkami oliwnymi,

których nigdy już nie miała zobaczyć. Nigdy nie zapomniała wyspy, która przez

dwadzieścia jeden lat była jej domem, a potem skazała ją na wygnanie. Yannis

miał rację. Matka Rafe’a zawsze marzyła o tym, by

wrócić do Montvelatte. Nie było jej to dane za życia, ale może teraz nadarzała się

szansa, by symbolicznie spełnić jej pragnienie.

Sienna, już ubrana do wyjścia, wyszła z łazienki ze zmarszczonym czołem. Kochali

się tak szybko, że żadne z nich nie pomyślało o zabezpieczeniu. Pod koniec cyklu

ryzyko nie było wielkie, ale mimo wszystko istniało. Żałowała, z˙e w zeszłym

miesiącu nie odnowiła recepty na pigułkę. Wtedy wydawało jej się, ze nie ma takiej

potrzeby, a poza tym nie miała głowy do szukania nowego lekarza.

Ryzykowała, że jeszcze bardziej spóźni się do pracy, ale nie mogła wyjść, nie

poruszając tego tematu. Widząc, z˙e Rafe odkłada telefon, powiedziała:

– Musimy porozmawiać.

On jednak nie zareagował. Wciąż siedział na łóżku tyłem do niej, z głową

schowaną w dłoniach.

Morey Trish - Z księciem w Paryżu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: