Rodeo-Palmer Diana.pdf

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Todd Burke usiadł pewniej na rozklekotanym krześle i zaczął przyglądać

się uważnie otoczonemu barierką placowi, na którym odbywało się rodeo.

Poprawił na głowie stetsona, a następnie zerknął na buty i nogawki spodni. Nie

pomyślał o tym, że rodeo to nie kościół. Od wielu lat nie pracował u ojca, a

ostatnie występy jeździeckie Cherry też już poszły w zapomnienie.

Myśl o córce sprawiła mu wyraźną przyjemność. Ta dziewczyna

naprawdę nieźle radziła sobie z koniem. Brakowało jej tylko pewności siebie.

Była żona Todda nie pochwalała tej nagłej pasji. Ale Todd był dumny z córki.

Dzięki niej z mniejszą przykrością wspominał swoje małżeństwo zakończone

sześć lat temu szybkim rozwodem. Sąd przyznał mu wówczas opiekę nad

Cherry, ponieważ Marie i jej nowy mąż byli zbyt pochłonięci interesami, żeby

zająć się dziewczynką.

Obecnie Cherry była czternastoletnią pannicą i od czasu do czasu mogła

mu nawet pomóc w prowadzeniu firmy komputerowej. Jednak Todd często

czynił sobie wyrzuty, że nie poświęca córce dostatecznie dużo czasu i uwagi.

Cóż, był przecież dyrektorem firmy i nie mógł wszystkiego zrzucać na

podwładnych.

Ale praca nudziła go coraz bardziej. Miał już za sobą najtrudniejszy, ale

jednocześnie najciekawszy okres. Zarobił miliony i teraz pozostawało mu

odcinanie kuponów od tego, co wypracował wcześniej. Miał nadzieję, że

parotygodniowy urlop w czasie wakacji Cherry pozwoli mu znaleźć coś

nowego, ekscytującego w jego życiu i pracy, jednak szybko stwierdził, że już

samo myślenie o tym za bardzo go nuży. Teraz czekał niecierpliwie na występ

córki. Przyjechali do Jacobsville, ponieważ miał tu wystąpić ulubiony jeździec

Cherry. Zresztą miasteczko położone było niedaleko Victorii, gdzie znajdowała

się teksaska siedziba firmy. Nie planowali udziału dziewczynki w konkursie.

Córka spytała pod wpływem nagłego impulsu, czy może wystąpić, a on w końcu

się zgodził. Nie liczyli na wiele, ponieważ poziom rodeo był wysoki, a Cherry

mogła co najwyżej uchodzić za zdolną amatorkę.

Głos spikera wyrwał go z zamyślenia. Usłyszał swoje nazwisko, a

następnie zobaczył postać w kapeluszu z szerokim rondem. Przez moment miał

wrażenie, że to on sam wyjechał na arenę. Cherry miała podobną sylwetkę,

zwłaszcza teraz, kiedy siedziała pochylona na koniu. Todd obserwował jej

przejazd i serce w nim zamarło. Cherry popełniała podstawowe błędy. Oboje

wiedzieli, że nie wygra rodeo, ale Todd liczył po cichu na to, że przynajmniej

nie będzie ostatnia.

- Ależ to kompromitujące - usłyszał jakiś żeński głos. - Ta dziewczyna

nigdy nie będzie dobra. Wprawdzie zupełnie nieźle trzyma się na koniu, ale po

prostu nie potrafi jeździć. Czegoś jej brakuje.

Todd wzdrygnął się na dźwięk tego głosu. Dosłyszał w nim poczucie

wyższości, którego tak nie znosił. Zwłaszcza jeśli ktoś mówił o jego córce.

Szybko też obejrzał się, żeby sprawdzić, kto pozwala sobie na podobne uwagi.

Kiedy w końcu dostrzegł tę kobietę, jego serce zabiło mocniej.

Piękna wysoka blondynka, która tak obcesowo potraktowała umiejętności

Cherry, zaczęła mówić o sobie towarzyszącemu jej mężczyźnie. Stwierdziła, że

czuje się świetnie i że jest u szczytu formy. Nawet noga doskwiera jej mniej niż

zwykle. Oczywiście będzie musiała uważać na plecy, ale to już drobnostka.

Najważniejsze, że znów pokaże się na rodeo.

Oparła się o barierkę i raz jeszcze spojrzała na Cherry. Dziewczynka

wykonywała zwrot. Zachowywała się tak, jakby usłyszała jej uwagę i to

speszyło ją jeszcze bardziej. Jane zrobiło się głupio. Młodociana zawodniczka

najwyraźniej bała się gwałtownych manewrów. Powiedziała o tym stojącemu

obok kowbojowi, a on skinął głową. Ta Chenny czy Cherry musiała być

nowicjuszką, ponieważ Jane nigdy nie słyszała jej nazwiska, a przecież od wielu

lat brała udział (i wygrywała!) w różnych zawodach.

Jane nie miała ochoty na dalsze obserwacje. Postanowiła rozprostować

nogi. Skierowała się więc do wyjścia, nie rozglądając się dokoła. Nagle na jej

drodze pojawił się ubłocony męski but. Podniosła wzrok, żeby sprawdzić, co się

dzieje. Dostrzegła dryblasa w nieokreślonym wieku, o ciężkim, stalowym

spojrzeniu. Nawet nie podniósł się z krzesła. Wyciągnął po prostu nogę i

zagrodził jej przejście.

Jane otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale mężczyzna odezwał się

pierwszy:

- Kto pani pozwolił krytykować tę dziewczynę?! - huknął na nią. -

Wszystko słyszałem! Taka lalunia jak pani nie powinna w ogóle zabierać głosu

w tych sprawach!

Jane spojrzała na niego ze zdumieniem. Nie, ten facet również nie

pokazywał się na rodeach. A przynajmniej nie w Teksasie.

- Kim pani jest? Modelką? Pewnie pracuje pani tutaj na rodeo, co? Jako

hostessa…

Todd aż zaśmiał się w duchu, ponieważ blondynka wyglądała na zupełnie

zbitą z pantałyku. Wpatrywała się w niego z otwartymi ustami, jakby ujrzała

jakieś dziwne zwierzę.

- Czy pani w ogóle rozumie moje pytanie? - dodał po chwili, patrząc na

nią z politowaniem.

Jane powoli zaczynała dochodzić do siebie. Nie spodziewała się takiego

ataku i potrzebowała czasu, żeby ochłonąć.

- Doskonale rozumiem - powiedziała twardym, ostro brzmiącym głosem. -

Nie mam jednak zamiaru odpowiadać na podobne impertynencje. Chciałabym

przejść. - Wskazała nogę, która spoczywała przed nią niby szlaban.

- Nie tędy. - Mężczyzna zarechotał, najwyraźniej bardzo z siebie

zadowolony.

- A właśnie, że tędy.

Jane schyliła się, syknęła, ponieważ poczuła nagły ból w plecach, a

następnie chwyciła nogę mężczyzny, uniosła ją do góry i pchnęła lekko.

Wiedziała, że rozchwiane krzesło nie wytrzyma tego naporu. Siedzący obok

kowboje, którzy obserwowali jazdy z kamiennymi twarzami, teraz nie potrafili

ukryć rozbawienia. Mężczyzna zaczął gramolić się z ziemi, ale to już nie

interesowało Jane. Ruszyła do wyjścia, gdzie czekał jej opiekun, pomocnik i

najlepszy przyjaciel, Tim Harley.

Tim nawet nie starał się ukryć dezaprobaty, ale mimo to przyprowadził jej

ulubionego wałacha, Nawiasa. Jane zacisnęła wargi i spróbowała go dosiąść.

- Nie powinnaś dzisiaj jeździć - gderał Tim. - Masz jeszcze czas. Przecież

widzę, co się dzieje.

- Ależ, Tim! Przecież nie mogłam nie przyjąć zaproszenia. Byłoby ci

wstyd za mnie, sam przyznaj - tłumaczyła, starając się nie myśleć o bólu.

- Nikt nie oczekiwał, że wystąpisz - ciągnął Harley. - Wszyscy myśleli, że

po prostu pokażesz się na rodeo. Wiesz, jako wielokrotna zwyciężczyni.

Jane usadowiła się w siodle. W samą porę, ponieważ zauważyła, że zbliża

się do niej dryblas w szarym stetsonie. Na szczęście inni jeźdźcy już ją otoczyli i

ruszyła na plac. Jane była tutaj legendą. Niestety, musiała przed rokiem

zakończyć występy. Jednak wszyscy ją jeszcze dobrze pamiętali.

- Proszę państwa - rozległ się głos spikera. - Oto Jane Parker.

Najpiękniejsza i najlepsza. Zwyciężczyni wielu zawodów. Obecnie, jak wiecie,

nie występuje, ale wciąż wspaniale trzyma się na koniu.

Jane posłała uśmiech wiwatującym tłumom. Był to prawdziwy wyczyn,

zważywszy, że plecy bolały ją jak licho. Z trudem utrzymywała się na koniu.

Bob Harris wyszedł na plac i wręczył jej pamiątkową rozetkę.

- Nawet nie próbuj zsiadać - powiedział, zasłoniwszy dłonią mikrofon.

Posłuchała jego rady.

- Proszę państwa, proszę o chwilę uwagi. - Głos Boba znów rozbrzmiewał

z pełną siłą. - Wszyscy współczujemy Jane z powodu tragicznej śmierci ojca,

Orena Parkera, wspaniałego jeźdźca i dwukrotnego mistrza świata w rzutach

lassem. Organizatorzy tego rodeo chcieliby uczcić jego pamięć. Jane, przyjmij

od nas tę pamiątkową rozetkę i wiedz, że jesteśmy z tobą. Proszę państwa, Jane

Parker!

Zgromadzeni na rodeo widzowie znowu zaczęli wiwatować. Jane uniosła

do góry rozetkę, a następnie przypięła ją sobie do piersi. Bob podał jej mikrofon.

Podziękowała w krótkich, lecz serdecznych słowach za pamięć i w obawie, że

za chwilę spadnie z konia, skierowała się szybko do wyjścia.

W końcu znalazła się poza placem. Jednak tutaj czekała na nią pierwsza

niespodzianka - nie mogła zsiąść z konia. Zaraz też pojawiła się i druga w

postaci gniewnego kowboja o stalowym spojrzeniu. Mężczyzna chwycił

wędzidło i skrzywił z pogardą usta.

- Patrzcie, patrzcie, kto by powiedział, że taka z ciebie mistrzyni. - Bez

ogródek zaczął jej mówić per "ty". - Siedzisz na tym koniu, jakbyś połknęła kij.

Dawno nie widziałem kogoś, kto jeździłby gorzej.

Uśmiechnął się do niej kpiąco, a następnie mrugnął porozumiewawczo.

- A może sędziowie zwracali uwagę na inne twoje walory, co?

Jane z pewnością kopnęłaby go w twarz, gdyby nie to, że plecy bolały ją

nieludzko. Siły opuściły ją zupełnie. Pobladła tylko z wyczerpania i złości.

- Tfu! - splunął arogancki kowboj. - Nie wiedziałem, że jesteś taka.

Zupełnie bez ikry.

- Trzymaj się, Jane! Już idę! - dobiegł do niej głos opiekuna.

Odwróciła się trochę, żeby móc go widzieć. Biegł do niej z rozwianą

brodą. Zmarszczone czoło i grymas na twarzy powodowały, że wyglądał na

starszego, niż był w rzeczywistości.

- Mam nadzieję, że odechce ci się niemądrych popisów - ciągnął Tim. - I

co? Nie możesz zsiąść z konia? Dobrze, zaraz ci pomogę. Tylko spokojnie. Nie

musisz się spieszyć.

Tim pogładził ją delikatnie po nodze. Jane poczuła się nieco lepiej.

- Czy zawsze trzeba jej pomagać zsiadać z konia? - drwił dalej

nieznajomy. - Wydawało mi się, że gwiazdy rodeo powinny same sobie z tym

radzić.

Mężczyzna nie mówił z teksaskim akcentem. W ogóle trudno było

określić, skąd pochodzi. Tim łypnął na niego niechętnie.

- Niech pan lepiej uważa, bo napyta pan sobie biedy - powiedział. -

Ludzie tutaj są spokojni, ale pewnych rzeczy nie będą tolerować. Zwłaszcza

jeśli idzie o Jane. No chodź, myszko - zwrócił się bezpośrednio do swojej

ulubienicy. - Jakoś sobie z tym poradzimy.

Nieznajomy wciąż patrzył na nich i chyba coś mu powoli zaczęło świtać,

Po pierwsze zauważył, że twarz blondynki jest biała jak prześcieradło, a po

drugie, że zaciska zęby tak, jakby walczyła z bólem.

Stary mężczyzna, który pomagał jej zsiąść z konia, nie wyglądał na

siłacza. Był niski i zasuszony. W zasadzie tylko jego gęsta, długa broda

sprawiała wrażenie potężnej. Można by pomyśleć, że należała do kogoś innego.

Todd przesunął się nieco do przodu.

- Zaraz, może pomogę.

Tim zmierzył go badawczym wzrokiem i natychmiast skinieniem głowy

wyraził aprobatę. Jeśli nawet nieznajomy nie był zbyt mądry, to z całą

pewnością bardzo silny.

- Niech pan pamięta, że nie może upaść - powiedział.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: