A. i B. Strugaccy - Indywidualne hipotezy.pdf - A.& B.Strugaccy - uzavrano

A. Strugacki i B. Strugacki

I NDYWIDUALNE HIPOTEZY

Poeta Aleksander Kudriaszow

Wala Pietrow przyszedł mnie o tym zawiadomi ę . ĺ ci Ģ gn Ģ ł beret z głowy, przygładził włosy

i powiedział:

— No wi ħ c tak, Sania, zdecydowane.

Usiadł na niskim fotelu przy stole i wyci Ģ gn Ģ ł przed siebie długie nogi. U Ļ miechał si ħ tak

samo jak zwykle. Zapytałem:

— Kiedy?

— Za dziesi ħę dni. — Zło Ň ył beret na pół i wyprostował go na kolanie. — A jednak mnie

wyznaczono. Zupełnie ju Ň straciłem nadziej ħ .

— Ale Ň nie, dlaczego? — odezwałem si ħ . — Przecie Ň jeste Ļ do Ļ wiadczonym astronaut Ģ .

Wyj Ģ łem z lodówki wino. Stukn ħ li Ļ my si ħ i wypili Ļ my.

— Startujemy z Cyfeusza — powiedział Wala.

— Gdzie to jest?

— Sputnik Ksi ħŇ yca.

— Ach tak — powiedziałem. — Zdawało mi si ħ , Ň e Cyfeusz to konstelacja.

— Konstelacja nazywa si ħ Cefeusz. A Cyfeusz — raczej Cyfej — po chi ı sku znaczy „start”.

ĺ ci Ļ le mówi Ģ c to lotnisko dla rakiet fotonowych.

Postawił kieliszek na stole, wło Ň ył beret i wstał.

— Dobra. Id ħ .

— A Ró Ň ena? — zapytałem. — Ró Ň ena wie?

— Nie — odparł Pietrow i usiadł z powrotem. — Jeszcze nie wie. Jeszcze jej nie

powiedziałem.

Umilkli Ļ my.

— Na długo? — zapytałem. Wiedziałem, Ň e na zawsze.

— Nie, nie bardzo — odrzekł Wala. — Zamierzamy wróci ę za sto pi ħę dziesi Ģ t lat. Albo za

dwie Ļ cie. Waszych ziemskich oczywi Ļ cie. Olbrzymie szybko Ļ ci. Prawie okr Ģ głe „c”.

Zamy Ļ lił si ħ .

— Dobra — powtórzył. — Musz ħ ju Ň i Ļę . Ale nie ruszył si ħ z miejsca.

— Napijmy si ħ jeszcze — zaproponowałem.

— Daj.

Wypili Ļ my jeszcze po kieliszku wina.

— No có Ň — powiedział Pietrow. — Przed nami był Gorbowski, a przed Gorbowskim

Bykow. Lec ħ trzeci. Szykuj Ģ si ħ jeszcze dwie ekspedycje. Dziesi ħę lat podró Ň y, no, najwy Ň ej

pi ħ tna Ļ cie.

— Oczywi Ļ cie — odparłem. — Einsteinowska wzgl ħ dno Ļę czasu i tak dalej.

Wala wstał.

— Odprowadzisz mnie na lotnisko, Sania? — zapytał.

Skin Ģ łem głow Ģ . Wala poprawił beret i skierował si ħ do wyj Ļ cia. Przy drzwiach zatrzymał

si ħ .

— Dzi ħ kuj ħ — powiedział.

Nic na to nie odpowiedziałem. Nie mogłem wykrztusi ę słowa.

Prócz Pietrowa na „Muromcu” leciało jeszcze pi ħ ciu astronautów. Trzech spo Ļ ród nich

znałem — Larri Larsena, Siergieja Zawiałowa i Saburo Mikimi. Odprowadzaj Ģ cych było

dziewi ħ cioro. Na jak ĢĻ godzin ħ przed startem usiedli Ļ my wszyscy w mesie. Na Cyfeuszu nie

było siły ci ĢŇ enia i zało Ň ono nam buty z namagnesowanymi podeszwami. Ró Ň ena i Wala

trzymali si ħ za r ħ ce. Ró Ň ena bardzo si ħ zmieniła w ci Ģ gu ostatnich dni. Schudła, wydawało si ħ ,

Ň e ma jeszcze wi ħ ksze oczy. Była pi ħ kna. Wala trzymał jej dło ı w swojej r ħ ce i u Ļ miechał si ħ .

Miałem wra Ň enie, Ň e w my Ļ li mknie ju Ň z nieprawdopodobn Ģ szybko Ļ ci Ģ w Ļ ród dalekich

gwiazd. Oboje milczeli. Raz tylko Ró Ň ena powiedziała co Ļ półgłosem i Pietrow pogłaskał jej

r ħ k ħ .

Pozostali milczeli równie Ň . Młodziutka dziewczyna w pomara ı czowej sukience,

odprowadzaj Ģ ca jakiego Ļ nie znanego mi astronaut ħ , od czasu do czasu cichutko szlochała.

Nieraz ju Ň zdarsało mi si ħ Ň egna ę ludzi odlatuj Ģ cych w Kosmos. Pozostałym zapewne te Ň .

Ale dzi Ļ była szczególna sytuacja. Z t Ģ szóstk Ģ Ň egnali Ļ my si ħ na zawsze. Pomy Ļ lałem, Ň e gdy

wróc Ģ , nie zastan Ģ przy Ň yciu nikogo z nas — ani mnie, ani Ró Ň eny, ani dziewcz Ģ tka w

pomara ı czowej sukience. T ħ szóstk ħ powitaj Ģ ju Ň przyszłe pokolenia. Mo Ň liwe, Ň e b ħ d Ģ to

nawet ich potomkowie.

— Nie martw si ħ — powiedział gło Ļ no Wala.

— Ja si ħ nie martwi ħ — odpowiedziała Ró Ň ena.

— To przecie Ň bardzo potrzebne.

— Rozumiem.

— Nie — odparł Pietrow. — Nie rozumiesz, Ró Ň enko. Wcale nie rozumiesz. I Aleksander

te Ň nie rozumie. Siedzi i my Ļ li: „No i po co oni to robi Ģ ?” Prawda, Sania?

ĺ miał si ħ . Nie, nie odgadł moich my Ļ li. Znałem Wal ħ od dziecka i bardzo go lubiłem. Ale

byli Ļ my zupełnie ró Ň nymi lud Ņ mi. Pietrow był zawsze troch ħ fanfaronem i pozerem. Wszystko

mu si ħ udawało i przyzwyczaił si ħ do tego. Z u Ļ miechem balansował na skraju przepa Ļ ci. Z

pewno Ļ ci Ģ zachwycał si ħ sob Ģ , Ň e taki jest wesoły, beztroski, szcz ħĻ ciarz. Wyobraziłem sobie,

Ň e za półtorej setki lat równie Ň zejdzie na Ziemi ħ z wesołym u Ļ miechem, uderzaj Ģ c po

zniszczonym bucie laseczk Ģ wyci ħ t Ģ na Bóg wie jakiej planecie.

Do mesy wszedł jasnowłosy, opalony młodzieniec i oznajmił:

— Ju Ň czas, towarzysze.

Podnie Ļ li Ļ my si ħ . Dziewczyna w pomara ı czowej sukience załkała gło Ļ no. Spojrzałem na

Ró Ň en ħ i Pietrowa. Obj ħ li si ħ i Wala zanurzył twarz w jej włosach.

— Zegnaj, łasiczko — powiedział. Ró Ň ena milczała.

Odeszła na bok i próbowała poprawi ę uczesanie. Włosy jej nie słuchały.

— Id Ņ — powiedziała. — Id Ņ . Nie mog ħ ju Ň . Prosz ħ ci ħ , id Ņ . — Mówiła niskim, niezwykle

matowym głosem. — ņ egnaj.

Pietrow pocałował j Ģ i cofn Ģ ł si ħ ku wyj Ļ ciu. Cofał si ħ , klapi Ģ c Ň elaznymi podeszwami i

patrzył na ni Ģ nie odwracaj Ģ c oczu. Twarz mu zbielała, wargi miał te Ň zupełnie białe. Przy

wej Ļ ciu zasłonił go barczysty Larri Larsen, nast ħ pnie nieznajomy astronauta, którego

odprowadzała dziewczyna w pomara ı czowej sukience, wreszcie Sierio Ň a Zawiałow.

— Do widzenia, Ró Ň enko — powiedział Pietrow.

Dopiero pó Ņ niej uprzytomniłem sobie, Ň e powiedział „do widzenia”, i pomy Ļ lałem, Ň e— si ħ

przej ħ zyczył. Gdy wyszli i zatrzasn ħ ła si ħ za nimi pokrywa luku, jasnowłosy młodzieniec

nacisn Ģ ł jakie Ļ guziczki na Ļ cianie. Okazało si ħ , Ň e kulisty sufit mesy odgrywał rol ħ czego Ļ w

rodzaju stereoteleekranu. Zobaczyli Ļ my „Muromca”. Był to znakomity statek kosmiczny z

przelotowym nap ħ dem fotonowym na zasadzie anihilacji. Chwytał i spalał w reaktorze gazy

kosmiczne, pyły i wszystko, na co mo Ň na natrafi ę w przestrzeni. Posiadał nieograniczone

mo Ň liwo Ļ ci przebiegu. Szybko Ļę miał równie Ň nieograniczon Ģ — oczywi Ļ cie w ramach bariery

Ļ wiatła. Był olbrzymi, miał około pół kilometra długo Ļ ci. Ale na mnie zrobił wra Ň enie

srebrzystej zabawki, czarki do szampana zawieszonej w Ļ rodku ekranu na tle g ħ stwy gwiazd.

Patrzyli Ļ my jak zaczarowani. Nagle ekran roz Ļ wietlił si ħ . ĺ wiatło było ostre jak błyskawice,

białoliliowe. O Ļ lepiło mnie na chwil ħ . Ale gdy sprzed oczu znikn ħ ły ró Ň nobarwne koła, na

ekranie zostały tylko gwiazdy.

— Wystartowali — powiedział jasnowłosy młodzieniec. Wydało mi si ħ , Ň e im zazdro Ļ ci.

— Odleciał — powiedziała Ró Ň ena.

Podeszła do mnie, niezgrabnie stawiaj Ģ c nogi w podkutych butach, i poło Ň yła mi dło ı na

r ħ kawie. Palce jej dr Ň ały.

— Jest mi bardzo smutno, Sania — powiedziała. — Boj ħ si ħ .

— Zostan ħ z tob Ģ , je Ļ li pozwolisz — odparłem.

Ale Ró Ň ena nie zgodziła si ħ . Wrócili Ļ my do Nowosybirska i rozstali Ļ my si ħ . Zabrałem si ħ

do pisania. Chciałem napisa ę wielki poemat o ludziach, którzy odchodz Ģ ku gwiazdom, i o

kobiecie, która została na pi ħ knej, zielonej Ziemi. Jak stoi przed odlatuj Ģ cym przyjacielem i

mówi niskim, matowym głosem: „Id Ņ . Nie mog ħ ju Ň . Prosz ħ ci ħ , id Ņ ”. A on u Ļ miecha si ħ

zbielałymi wargami.

W pół roku pó Ņ niej Ró Ň ena zadzwoniła do mnie wczesnym rankiem. Była tak samo blada, a

oczy miała równie du Ň e jak wtedy na Cyfeuszu. Pomy Ļ lałem jednak, Ň e sprawia to liliowawy

odcie ı , który daj Ģ czasem ekrany wideofonów.

— Sania — powiedziała Ró Ň ena. — Czekam ci ħ na lotnisku. Przyje Ň d Ň aj natychmiast.

Nie mogłem zrozumie ę , co si ħ stało, i zapytałem j Ģ o to. Ró Ň ena powtórzyła: „Czekam ci ħ na

lotnisku” — i poło Ň yła słuchawk ħ . Wsiadłem w samochód i pojechałem. Ranek był pogodny i

chłodny. Uspokoiłem si ħ troch ħ . Na lotnisku skiełkowano mnie do du Ň ego pasa Ň erskiego

konwertoplanu, gotowego do odlotu. Konwertoplan wzniósł si ħ w gór ħ , gdy tylko wdrapałem

si ħ do kabiny. Uderzyłem bole Ļ nie piersi Ģ o jak ĢĻ ram ħ . Potem zobaczyłem Ró Ň en ħ i usiadłem

obok niej. Była rzeczywi Ļ cie blada. Patrzyła wprost przed siebie i przygryzała doln Ģ warg ħ .

— Dok Ģ d lecimy? — zapytałem.

— Na północne lotnisko rakietowe — odparła. Umilkła na dług Ģ chwil ħ i nagle dorzuciła: —

Wala wraca.

— Co mówisz? — zawołałem.

Có Ň mogłem powiedzie ę wi ħ cej? Lecieli Ļ my dwie godziny i przez ten czas nie zamienili Ļ my

ju Ň ani słowa. Za to inni pasa Ň erowie rozmawiali z o Ň ywieniem. Byli bardzo podnieceni i pełni

niedowierzania. Z rozmów dowiedziałem si ħ , Ň e wczoraj wieczorem otrzymano radiogram od

Pietrowa. Dowódca Trzeciej Ekspedycji Mi ħ dzygwiezdnej komunikował, Ň e na „Muromcu”

powstały jakie Ļ uszkodzenia i wskutek tego zmuszony b ħ dzie do l Ģ dowania wprost na

ziemskim lotnisku rakietowym, z pomini ħ ciem zewn ħ trznych stacji.

— Pietrow si ħ po prostu zl Ģ kł — powiedział siedz Ģ cy za nami gruby, niemłody m ħŇ czyzna.

— Nie ma w tym nic dziwnego. To si ħ zdarza w przestrzeni kosmicznej.

Spojrzałem na Ró Ň en ħ i zobaczyłem, Ň e zadr Ň ał jej podbródek. Ale nie odwróciła głowy, aby

zobaczy ę , kto to powiedział. Uwa Ň ała, Ň e nie warto. Pietrow nie znał l ħ ku.

Spó Ņ nili Ļ my si ħ . „Muromiec” ju Ň wyl Ģ dował. Zatoczyli Ļ my nad nim dwa kr ħ gi i mogłem si ħ

dobrze przyjrze ę statkowi. To ju Ň nie była zabawka, przypominaj Ģ ca czark ħ do szampana. Pod

szafirowym niebem na Ļ rodku tundry nienaturalnie, krzywo sterczała ogromna budowla, z Ň arta

przez niepoj ħ te siły, pokryta dziwnymi zaciekami. Konwertoplan wyl Ģ dował w odległo Ļ ci

dziesi ħ ciu kilometrów od „Muromca”. Nie mo Ň na było bli Ň ej. Przyleciało jeszcze kilka

konwertoplanów. Czekali Ļ my. Wreszcie rozległ si ħ warkot i nisko nad naszymi głowami

przeleciał helikopter. Usiadł w odległo Ļ ci stu kroków od nas.

Potem nast Ģ pił cud.

Z helikoptera wyszli trzej ludzie i skierowali si ħ ku nam wolnym krokiem. Na przedzie

kroczył wysoki, chudy m ħŇ czyzna w zniszczonym kombinezonie. Szedł i uderzał si ħ po nodze

laseczk Ģ szmaragdowej barwy. Za nim post ħ pował kr ħ py człowiek z bujn Ģ , rud Ģ brod Ģ i jeszcze

jeden, szczupły i zgarbiony. Milczeli Ļ my. Nie wierzyli Ļ my własnym oczom.

Zbli Ň yli si ħ jeszcze troch ħ i Ró Ň ena krzykn ħ ła:

— Wala!

M ħŇ czyzna w zniszczonym kombinezonie zatrzymał si ħ , rzucił laseczk ħ i po Ļ pieszył ku nam

prawie biegiem. Miał dziwn Ģ twarz — pozbawion Ģ warg. Czy twarz była tak ciemna, Ň e wargi

nie odcinały si ħ na niej, czy te Ň wargi były zbyt blade? Mimo to od razu poznałem Pietrowa.

Któ Ň inny zreszt Ģ mógł przylecie ę na „Muromcu”? Ale ten Pietrow był stary i brak mu było

lewej r ħ ki — pusty r ħ kaw miał zatkni ħ ty za pasek kombinezonu. A jednak był to Pietrow.

Bo Ň ena wybiegła na jego spotkanie. Padli sobie w obj ħ cia. Ten z rud Ģ brod Ģ i ten zgarbiony

zatrzymali si ħ równie Ň . Byli to Larri Larsen i nieznajomy pilot, którego pół roku temu

odprowadzała dziewczyna w pomara ı czowej sukience.

Otoczyli Ļ my ich w milczeniu. Patrzyli Ļ my jak urzeczeni. Pietrow powiedział ponad głow Ģ

Ró Ň eny:

— Dzie ı dobry. Wybaczcie, wielu spo Ļ ród was ju Ň pewno zapomniałem. Przecie Ň

widzieli Ļ my si ħ po raz ostatni przed siedemnastu laty…

Nikt nic na to nie odpowiedział.

— Gdzie jest kierownik lotniska? — zapytał Pietrow.

— To ja — powiedział kierownik północnego lotniska rakietowego.

— Straciłem swoje automaty do wyładowywania — powiedział Pietrow. — Prosz ħ

rozładowa ę statek. Przywie Ņ li Ļ my wiele interesuj Ģ cych rzeczy.

Kierownik północnego lotniska rakietowego patrzył na niego ze zgroz Ģ i zachwytem.

— Nie otwierajcie tylko szóstej ładowni, dobrze? Tam s Ģ dwie mumie. Siergiej Zawiałow i

Saburo Mikimi. Przywie Ņ li Ļ my ich, Ň eby pochowa ę na Ziemi. Wie Ņ li Ļ my ich pi ħę lat. Prawda,

Larri?

— Tak — powiedział Larri Larsen. — Siergieja Zawiałowa wie Ņ li Ļ my pi ħę lat. Mikimi tylko

trzy. A Porta został tam. — U Ļ miechn Ģ ł si ħ , broda mu si ħ zatrz ħ sła i z oczu popłyn ħ ły łzy.

Pietrow pochylił si ħ nad Ró Ň en Ģ .

— Chod Ņ my, Ró Ň enko. Chod Ņ my. Widzisz, wróciłem. Ró Ň ena patrzyła na niego, tak jak

nigdy Ň adna kobieta nie patrzyła i nie popatrzy na mnie.

— Tak — powiedziała. — Wróciłe Ļ .

Zamkn ħ ła oczy i opu Ļ ciła głow ħ . Poszli przez tłum obejmuj Ģ c si ħ — wszyscy rozst Ģ pili Ļ my

si ħ przed nimi. Po Ň egnała si ħ z nim na zawsze i spotkała po upływie pół roku. Odleciał na

dwie Ļ cie lat, a wrócił po siedemnastu. Udało mu si ħ to. „Zawsze mu si ħ wszystko udawało. Ale

jak?

Nie wiem, jak to wytłumaczy ę i czy w ogóle mo Ň na wytłumaczy ę . Jestem przecie Ň tylko

poet Ģ . Nie fizykiem.

Artystka Ró Ň ena Tomanowa

Tego dnia Wala wrócił pó Ņ no. Długo marudził w swoim gabinecie, gwizdał co Ļ fałszuj Ģ c

niemiłosiernie, z przesadnym gniewem pokrzykiwał na małpk ħ . Zrozumiałam, Ň e wszystko

sko ı czone. Usiadłam i nie byłam w stanie si ħ podnie Ļę . Wala wszedł i stan Ģ ł koło mnie.

Czułam, Ň e mu jest trudno powiedzie ę . Potem nachylił si ħ i pocałował mnie we włosy. Robił to

zawsze, gdy wracał do domu, i na sekund ħ doznałam przypływu szale ı czej nadziei. Ale Wala

powiedział cicho:

— Odlatuj ħ , Ró Ň enko.

— Kiedy? — zapytałam.

— Za dziesi ħę dni.

Podniosłam si ħ i zacz ħ łam przygotowywa ę go do podró Ň y. Lubił, Ň ebym wybierała i

pakowała jego rzeczy. Zwykle kr ĢŇ ył wtedy koło mnie, Ļ piewał, przeszkadzał i błaznował. Ale

teraz, gdy robiłam to po raz ostatni, stał na uboczu i milczał. Mo Ň e i jemu równie Ň przypomniał

si ħ tamten wieczór nad — morzem.

Dziesi ħę lat temu dawali Ļ my koncert w sanatorium dla astronautów w Teriokach. Mieli Ļ my

nieludzk Ģ trem ħ przed wyst ħ pami w obliczu ludzi najodwa Ň niejszych w Ļ wiecie. Znacznie

wi ħ ksz Ģ ni Ň wobec zwykłych słuchaczy. Zwłaszcza Ň e co trzeci z nich był artyst Ģ , co pi Ģ ty —

uczonym, a co dziesi Ģ ty i artyst Ģ , i uczonym zarazem. Nadeszła moja kolej, za Ļ piewałam

„Pie Ļı Solvejgi” i „Hymn do gwiazd”. Zdaje si ħ , Ň e mi si ħ udało, bo mnie wielokrotnie

wywoływano.

Podczas obiadu po koncercie znalazłam si ħ obok młodego astronauty. Przez pewien czas

milczał, a potem powiedział:

— Spodobał mi si ħ pani Ļ piew.

— Dzi ħ kuj ħ — odparłam. — Bardzo si ħ starałam. Wiedziałam, Ň e spodobał mu si ħ nie tylko

mój Ļ piew. On mi si ħ równie Ň podobał. Był wysoki, niezbyt zgrabny, o chudej, opalonej

twarzy. Twarz ta była nieładna i bardzo sympatyczna. ĺ liczne były tylko m Ģ dre, wesołe oczy,

chocia Ň zauwa Ň yłam to prawdopodobnie o wiele pó Ņ niej. Miał dwadzie Ļ cia pi ħę lat. Zapytałam

go, jak si ħ nazywa.

— Pietrow — powiedział — Dokładniej: Walentin Pietrow.

Podrapał si ħ w czubek nosa i dodał:

— Ale pani niech mnie nazywa po prostu Wal Ģ . Dobrze?

Spojrzał na mnie jakby z l ħ kiem i nawet wci Ģ gn Ģ ł głow ħ w ramiona. Roze Ļ miałam si ħ . Był

uroczy.

— Dobrze — odpowiedziałam. — B ħ d ħ pana nazywa ę po prostu Wal Ģ .

Potem ta ı czyli Ļ my, a gdy zapadł zmrok, poszli Ļ my nad morze. Stali Ļ my zwróceni twarz Ģ w

stron ħ Ň ółtoczerwonego zachodu sło ı ca. Wala opowiadał mi o ostatniej — nieudanej —

ekspedycji na Ganimeda. Słuchałam go i wydawało mi si ħ , Ň e nikomu na Ļ wiecie poza mn Ģ nie

opowiedziałby w ten sposób o swoim bł ħ dzie, który był przyczyn Ģ niepowodzenia wyprawy.

Słuchałam, patrzyłam w zachodz Ģ ce sło ı ce i nade wszystko pragn ħ łam powiedzie ę Wali co Ļ

dobrego, serdecznego. Ale nie mogłam jeszcze si ħ odwa Ň y ę . Wala stan Ģ ł i powiedział:

— Kocham ci ħ , Ró Ň eno.

Nie wiedziałam, co mu odpowiedzie ę , i Wala zapytał:

— Gniewasz si ħ ?

Pocałowali Ļ my si ħ . Zostałam w Teriokach i był to najszcz ħĻ liwszy tydzie ı w moim Ň yciu.

Tak stałam si ħ Ň on Ģ astronauty.

Stopniowo coraz lepiej poznawałam Wal ħ . Był zawsze wesoły, miły, łagodny. („Łagodny!

— oburzył si ħ kiedy Ļ Sierio Ň a Zawiałow. — Wszyscy jeste Ļ my łagodni, gdy mamy nad głow Ģ

bł ħ kitne niebo. Zobaczyłaby Ļ swego Walusia, gdy »Nawoi« wpadł w potok meteorytów—…”)

Był zupełnie wyj Ģ tkowym człowiekiem. Nawet w Ļ ród jego przyjaciół nie znałam Ň adnego,

który mógłby si ħ z nim równa ę . Oczywi Ļ cie nie on jeden był taki, ale ja nigdy nie spotkałam

nikogo podobnego do niego.

Gor Ģ co kochał swój zawód i Ļ ledził wszystkie najnowsze zdobycze teorii i techniki. Ale

do Ļę pr ħ dko odkryłam, Ň e jego najistotniejsze zainteresowania dotycz Ģ jakiej Ļ innej dziedziny.

W przerwach mi ħ dzy rejsami (a zapewne i podczas rejsów) studiował wyniki najnowszych

bada ı z teorii grawitacji, z mechaniki asymetrycznej, ze specjalnych dziedzin matematyki.

Zbierali si ħ u nas jego przyjaciele i potrafili dyskutowa ę całe noce w okropnym

rosyjsko–francusko–chi ı sko–angielskim Ň argonie. Mieli jakie Ļ niesłychane plany, ale nie

próbowałam nawet zrozumie ę , o co chodzi.

Cztery lata temu pewnego wiosennego wieczoru Wala zapytał, co bym powiedziała, gdyby

wzi Ģ ł udział w ekspedycji do gwiazd. Wiedziałam, co to s Ģ ekspedycje gwiezdne; w ostatnich

czasach wiele o nich mówiono i pisano. Statek ulatuje z szybko Ļ ci Ģ blisk Ģ pr ħ dko Ļ ci Ļ wiatła w

dalekie Ļ wiaty i wraca po upływie setek lat. Powiedziałam:

A. i B. Strugaccy - Indywidualne hipotezy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: