A. i B. Strugaccy - Hotel pod poległym alpinista.pdf - A.& B.Strugaccy - uzavrano

Arkadij i Borys Strugaccy

Hotel pod poległym alpinist Ģ

(Otiel „U Pogibszego Alpinista”)

Przekład Irena Lewandowska

Jak donosz Ģ agencje prasowe, w departamencie Vaingi w pobli Ň u miasta Muir wyl Ģ dował

pojazd lataj Ģ cy, z którego wysiadły Ň ółtozielone człowieczki, ka Ň dy miał po trzy nogi i o Ļ mioro

oczu. Łasa na sensacje bulwarowa prasa pospiesznie obwołała ich przybyszami z Kosmosu...

Rozdział I

Zatrzymałem samochód, wysiadłem i zdj Ģ łem ciemne okulary. Wszystko wygl Ģ dało tak, jak

opowiadał Segut. Hotel był jednopi ħ trowy, Ň ółtawozielony, a nad wej Ļ ciem pi ħ knie prezentował

si ħ szyld-nekrolog Pod Poległym Alpinist Ģ . W wysokich, g Ģ bczastych zaspach po obu stronach

werandy sterczały ró Ň nokolorowe narty – naliczyłem siedem sztuk, w jednej siedział but. Z dachu

zwisały faliste, zm ħ tniałe sople grubo Ļ ci r ħ ki. Z ostatniego okna po prawej stronie parteru

wyjrzała czyja Ļ pobladła twarz, jednocze Ļ nie otworzyły si ħ frontowe drzwi i na werandzie

pojawił si ħ łysy, kr ħ py człowiek w rudej futrzanej kamizelce na Ļ nie Ň nobiałej nylonowej koszuli.

Podszedł ci ħŇ kim, powolnym krokiem i zatrzymał si ħ przede mn Ģ . Miał grubo ciosan Ģ twarz

i kark zapa Ļ nika wagi ci ħŇ kiej. Nie patrzył na mnie. Jego melancholijne spojrzenie wypełnione

dostojnym smutkiem bł Ģ dziło gdzie Ļ poza mn Ģ . Niew Ģ tpliwie był to sam Alec Cenevert,

wła Ļ ciciel hotelu i doliny Wilcza Gardziel.

– Tam... – powiedział nienaturalnie niskim i głuchym głosem. – Tam wła Ļ nie to wszystko si ħ

stało. – Wskazał dłoni Ģ , w której trzymał korkoci Ģ g. – Na tej grani...

Odwróciłem si ħ i mru ŇĢ c oczy, spojrzałem na siw Ģ , przera Ň aj Ģ c Ģ i prawie pionow Ģ skał ħ

zamykaj Ģ c Ģ dolin ħ od zachodu, na białawe j ħ zyki Ļ niegu, na grzebieniast Ģ turni ħ , wyra Ņ n Ģ , jakby

narysowan Ģ na soczystoniebieskiej powierzchni nieba.

– P ħ kł karabinek – wci ĢŇ tym samym głuchym głosem ci Ģ gn Ģ ł wła Ļ ciciel – dwie Ļ cie metrów

w linii prostopadłej spadał w dół, ku Ļ mierci, i nie miał si ħ o co zaczepi ę na gładkiej skale. By ę

mo Ň e krzyczał. Nie słyszał go nikt. By ę mo Ň e si ħ modlił. Słyszał go tylko Bóg. Potem dosi ħ gn Ģ ł

zbocza i usłyszeli Ļ my huk lawiny, ryk obudzonej bestii, głodnej i Ň arłocznej i ziemia zadr Ň ała,

kiedy run Ģ ł na ni Ģ wraz z czterdziestoma dwoma tysi Ģ cami ton krystalicznego Ļ niegu...

– Po choler ħ go tam poniosło? – zapytałem, patrz Ģ c na złowieszcz Ģ skał ħ .

– Niech mi pan pozwoli powróci ę w przeszło Ļę – powiedział wła Ļ ciciel, skłonił głow ħ i pi ħĻę

z korkoci Ģ giem przyło Ň ył do łysego czoła.

Wszystko wygl Ģ dało dokładnie tak, jak opowiadał Segut. Tylko psa nigdzie nie było wida ę ,

cho ę zauwa Ň yłem mnóstwo jego Ļ ladów i obok ganku, i wokół nart. Wróciłem do samochodu

i wyci Ģ gn Ģ łem koszyk z butelkami.

– Pozdrowienia od inspektora Seguta – powiedziałem i wła Ļ ciciel natychmiast z ochot Ģ

powrócił w tera Ņ niejszo Ļę .

– Zacno Ļ ci człowiek – powiedział zadziwiaj Ģ co normalnym głosem. – Co u niego słycha ę ?

– Wszystko w najlepszym porz Ģ dku – powiedziałem, wr ħ czaj Ģ c mu koszyk.

– Jak widz ħ , nie zapomniał naszych wieczorów przy kominku.

– O niczym innym nie mówi – powiedziałem i chciałem zawróci ę do samochodu, ale

gospodarz złapał mnie za r ħ k ħ .

– Ani kroku w tył! – o Ļ wiadczył surowo. – Tym zajmie si ħ Kaisa. Kaisa! – zagrzmiał niczym

tr Ģ ba.

Na werand ħ wybiegł pies – wspaniały bernardyn wielko Ļ ci cielaka, biały w Ň ółte łaty. Jak ju Ň

wiedziałem sk Ģ din Ģ d, pies ten był wszystkim, co pozostało po Poległym Alpini Ļ cie, je Ň eli nie

liczy ę niektórych drobiazgów eksponowanych w pokoju muzeum. Nie byłem daleki od tego,

Ň eby sobie obejrze ę , jak ten pies o damskim imieniu b ħ dzie wyładowywał mój baga Ň , ale

wła Ļ ciciel mocarn Ģ dłoni Ģ popchn Ģ ł mnie w kierunku domu.

Przeszli Ļ my przez mroczny hol, w którym trwał jeszcze ciepły zapach zagasłego kominka

i słabo l Ļ niły lakierem modne niskie stoliki, skr ħ cili Ļ my korytarzem na lewo i Cenevert pchn Ģ ł

ramieniem drzwi z napisem Biuro. Zostałem posadzony w wygodnym fotelu, a d Ņ wi ħ cznie

bulgocz Ģ cy koszyk znalazł przytulne schronienie w k Ģ cie. Wła Ļ ciciel otworzył le ŇĢ c Ģ na biurku

ogromn Ģ ksi ħ g ħ .

– Przede wszystkim pozwoli pan, Ň e si ħ przedstawi ħ – powie – dział, w skupieniu

oczyszczaj Ģ c paznokciem stalówk ħ wieczne – go pióra. – Jestem Alec Cenevert, wła Ļ ciciel hotelu

i mechanik z zawodu. Zauwa Ň ył pan oczywi Ļ cie wiatraki przy wyje Ņ dzie z Wilczej Gardzieli?

– Ach, wi ħ c to były wiatraki?

– Tak. Silniki nap ħ dzane wiatrem. Sam je skonstruowałem i sam zbudowałem. Tymi oto

r ħ koma.

– Co pan powie... – wymamrotałem.

– A tak. Sam. I jeszcze wiele innych rzeczy.

– Gdzie mam to zanie Ļę ? – zapytał za moimi plecami przera Ņ liwie cienki kobiecy głos.

Odwróciłem si ħ . W drzwiach, z moj Ģ walizk Ģ w r ħ ku, stała pulchniutka, ró Ň owiutka

baryłeczka, mniej wi ħ cej dwudziestopi ħ cioletnia, rumiana, o szeroko rozstawionych i szeroko

otwartych bł ħ kitnych oczach.

– To jest Kaisa – oznajmił wła Ļ ciciel. – Kaisa! Ten pan przywiózł nam pozdrowienia od

inspektora Seguta. Pami ħ tasz pana Seguta, Kaisa? Ty powinna Ļ go pami ħ ta ę .

Kaisa natychmiast zaczerwieniła si ħ i zasłoniła twarz dłoni Ģ .

– Pami ħ ta – wyja Ļ nił mi gospodarz. – Zapami ħ tała go... T-tak... Zatem umieszcz ħ pana pod

numerem 4. To najlepszy pokój w całym hotelu. Kaisa, zanie Ļ walizk ħ pana m-mm...

– Glebsky – powiedziałem.

– Zanie Ļ walizk ħ pana Glebsky’ego pod czwórk ħ ... Wyj Ģ tkowa idiotka – zawiadomił mnie

nawet z niejak Ģ dum Ģ , kiedy pulpecik znikn Ģ ł. – Swego rodzaju fenomen... A wi ħ c, panie

Glebsky? – spojrzał na mnie wyczekuj Ģ co.

– Peter Glebsky – podyktowałem. – Inspektor policji. Urlop. Dwutygodniowy. Sam.

Wła Ļ ciciel starannie notował te wszystkie informacje ogromnymi, ko Ļ lawymi literami.

W czasie kiedy pisał, do biura, stukaj Ģ c pazurami po linoleum, wszedł bernardyn. Spojrzał na

mnie, mrugn Ģ ł jednym okiem i nagle z hałasem, jaki wydaje rzucona na podłog ħ wi Ģ zka drzewa,

klapn Ģ ł koło sejfu i poło Ň ył pysk na łapie.

– To Lelle – zakr ħ caj Ģ c pióro, powiedział wła Ļ ciciel. – Sapiens. Wszystko rozumie, w trzech

europejskich j ħ zykach. Pcheł nie ma, ale linieje.

Lelle westchn Ģ ł i przeniósł pysk na drug Ģ łap ħ .

– Chod Ņ my – powiedział wła Ļ ciciel, wstaj Ģ c. – Zaprowadz ħ pana do pokoju.

Ponownie min ħ li Ļ my hol i poszli Ļ my schodami na gór ħ .

– Obiad jest o szóstej – opowiadał wła Ļ ciciel. – Ale co Ļ przek Ģ si ę mo Ň na o ka Ň dej porze,

a i wypi ę co Ļ orze Ņ wiaj Ģ cego. O dziesi Ģ tej wieczorem lekka kolacja. Ta ı ce, bilard, karty,

pogaw ħ dki przy kominku.

Weszli Ļ my na pierwsze pi ħ tro i z korytarza skr ħ cili Ļ my na lewo. Od razu przy pierwszych

drzwiach Cenevert si ħ zatrzymał.

– To tu – powiedział dawnym, głuchym głosem. – Prosz ħ .

Otworzył przede mn Ģ drzwi, wszedłem do Ļ rodka.

– Od tego wła Ļ nie pami ħ tnego i strasznego dnia... – zacz Ģ ł i nagle zamilkł.

Pokój był przyzwoity, chocia Ň mo Ň e nieco ciemny. Story zaci Ģ gni ħ te, na łó Ň ku nie wiadomo

dlaczego – ciupaga. Pachniało Ļ wie Ň ym dymem tytoniowym. Na oparciu krzesła, stoj Ģ cego

po Ļ rodku pokoju, wisiała czyja Ļ brezentowa kurtka, a na podłodze obok krzesła le Ň ała gazeta.

– Hm... – powiedziałem nieco zaskoczony. – Wydaje mi si ħ , Ň e kto Ļ tu ju Ň mieszka.

Wła Ļ ciciel milczał. Jego uwag ħ przykuł stół. Na stole nie było niczego szczególnego, stała na

nim tylko popielniczka z br Ģ zu, a w popielniczce le Ň ała fajka z prostym ustnikiem. Chyba

Dunhil. Z fajki unosił si ħ dymek.

– Mieszka... – odezwał si ħ wreszcie wła Ļ ciciel. – Czy naprawd ħ mieszka?... Zreszt Ģ dlaczego

by nie?

Do głowy nie przychodziła mi Ň adna odpowied Ņ , czekałem, co b ħ dzie dalej. Mojej walizki

nigdzie nie było wida ę , ale za to w k Ģ cie stał kraciasty sakwoja Ň z nalepkami niezliczonych

hoteli. Nie mój sakwoja Ň .

– Tutaj – głos wła Ļ ciciela ponownie nabrał mocy – przez sze Ļę lat od tego pami ħ tnego

i strasznego dnia wszystko zostało tak, ja kon to pozostawił, wyruszaj Ģ c na swoj Ģ ostatni Ģ

wspinaczk ħ ...

Z pow Ģ tpiewaniem spojrzałem na dymi Ģ c Ģ fajk ħ .

– Tak! – powiedział wła Ļ ciciel z wyzwaniem. – To jego fajka. Jego kurtka. Jego ciupaga...

„Niech pan we Ņ mie ze sob Ģ ciupag ħ ”, powiedziałem mu tego ranka. Ale on si ħ tylko u Ļ miechn Ģ ł

i pokr ħ cił głow Ģ . „Ale przecie Ň nie chce pan tam pozosta ę na zawsze!” – zawołałem zmro Ň ony

strasznym przeczuciem, „Pour-quapas?” – odpowiedział mi po francusku. Do dzisiaj nie udało

mi si ħ wyja Ļ ni ę , co te Ň to mogłoby znaczy ę ...

A. i B. Strugaccy - Hotel pod poległym alpinista.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: