James Julia - Prywatna wyspa.pdf - KSIĄŻKI RÓŻNE (hasło-123) - romakuc

Julia James

Prywatna wyspa

PROLOG

- Proszę pana... - Asystentka Alexisa Petrakisa wyraźnie

się zawahała. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale...

Poczuła na sobie niezadowolone spojrzenie ciemnych

oczu mężczyzny siedzącego za wielkim biurkiem z mahoniu.

Maureen Carter zadrżała.

- Powiedziałem, żeby nikt mi nie przeszkadzał. Bez

żadnych wyjątków - oświadczył opryskliwie.

Przez chwilę spoglądał złowrogo na asystentkę, po czym

skupił uwagę na dokumentach rozłożonych na obitym skórą

blacie.

Maureen Carter z zakłopotaniem przestępowała z nogi na

nogę.

- Rozumiem, proszę pana - odparła mężnie. - Ta pani

wspomniała jednak, że sprawa jest wyjątkowo pilna.

Alexis Petrakis powoli odchylił się w wielkim fotelu.

- Niech pani powtórzy Natalii Ferucii, że nie jestem

zainteresowany jej sprawami - powiedział i zacisnął usta.

Asystentka z trudem przełknęła ślinę.

- Proszę mi wybaczyć - wykrztusiła. - Ale to nie pani

Natalia Ferucia czeka na linii. Chodzi o panią Walters z

Wydziału Opieki Społecznej w Sarmouth. Podobno sprawa

jest pilna i ma związek z Rhianną Davies.

Przez dłuższą chwilę uważnie patrzył asystentce w oczy,

jakby wymienione przez nią nazwisko nic mu nie mówiło.

- Proszę przekazać pani Walters, kimkolwiek ona jest, że

sprawy pani Rhianny Davies zupełnie mnie nie interesują -

wycedził lodowatym tonem.

Sięgnął po złote wieczne pióro i powrócił do

dokumentów.

- Ależ proszę pana! - zaprotestowała zdesperowana

asystentka. - Pani Walters twierdzi, że chodzi o pańskiego

syna!

Tym razem doczekała się reakcji. Alexis Petrakis zamarł.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rhianna wchodziła na przejście dla pieszych. Z nieba lały

się strumienie deszczu, wiatr łomotał o starannie osłonięty

wózek Nicky'ego. Spojrzała w obie strony, zanim weszła na

jezdnię, lecz gdy ruszyła przed siebie, wspomnienia

powróciły, jak zawsze.

Nagle usłyszała pisk opon i ryk silnika. Uderzenie było tak

gwałtowne, że jego siła wyrzuciła ją w powietrze. Ciało

Rhianny z głuchym łoskotem opadło na asfalt. Otoczyła ją

ciemność, nieprzenikniona ciemność.

Drgnęła na wspomnienie wypadku. Pędzący samochód

uderzył ją na przejściu dla pieszych. Ponownie poczuła ból,

jednocześnie usłyszała wrzask. Wrzask w swojej głowie.

Nicky! Nicky! Nicky!

Raz, drugi, trzeci. Ogarnęła ją zgroza, lęk, przerażenie.

Czyjaś ręka spoczęła na jej ramieniu. Rhianna pośpiesznie

otworzyła oczy. Jedna z pielęgniarek coś do niej mówiła.

- Pani synek jest cały i zdrowy, już to pani tłumaczyłam -

uspokajała pacjentkę. - Na szczęcie nic mu się nie stało. Nie

odniósł żadnych obrażeń.

Rhianna popatrzyła w oczy pielęgniarki.

- Nicky - wyszeptała. - Nicky... Gdzie jest?

- Pozostanie pod dobrą opieką do czasu, aż odzyska pani

siły - odparła kobieta spokojnym, kojącym tonem. - A teraz

proszę się odprężyć i trochę przespać. Tego pani najbardziej

potrzeba. Czy podać coś na sen?

Rhianna zacisnęła usta i spróbowała pokręcić głową, lecz

wiązało się to z potwornym bólem. Z trudem chwytała

powietrze.

- Nie mogę spać... Nie wolno mi! Muszę znaleźć

Nicky'ego... mają go. Nie oddadzą mi go. Dobrze wiem, że

tego nie zrobią...

Prawie krzyczała ze strachu.

- Oczywiście, że dostanie go pani z powrotem -

zapewniała ją pielęgniarka. - Trzeba było zająć się nim na czas

pani pobytu w szpitalu. Gdy tylko pani zostanie wypisana,

chłopiec trafi z powrotem pod pani opiekę.

Rhianna patrzyła na nią z przerażeniem.

- Nie... Ona mi go zabrała. Ta kobieta z opieki społecznej.

Powiedziała, że nie umiem o niego zadbać... - Ścisnęła dłoń

pielęgniarki. - Ale ja go muszę mieć z powrotem. To mój syn!

- Dam pani środek uspokajający - westchnęła pielęgniarka

i odeszła.

James Julia - Prywatna wyspa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: