Garnett Juliana - Wilczyca.pdf - Historyczne - stern_987742

J ULIANA G ARNETT

Przełożył

Robert Pucek

Prolog

Jeżeli jesteś zbyt tchórzliwy, aby stawić czoło Normanom, to ja pójdę walczyć w

twoim imieniu.

Słowa te zawisły w powietrzu niczym wyciągnięte miecze -wyzwanie. Nagle ucichły

rozmowy, a oczy wszystkich zwróciły się w kierunku szczupłej jasnowłosej kobiety stojącej

na środku sali. Stała nieruchomo, z podniesionym czołem, patrząc spod długich ciemnych

rzęs zimnymi niebieskimi oczami. W sali oświetlonej lampami i pochodniami nie odezwała

się ani lutnia, ani lira uderzona dłonią nieuważnego minstrela, ani żaden inny głos. Siedzący

na ławach i oparci o ściany mężczyźni wstrzymali oddech. Ceara, córka saksońskiego pana

Wulfridge, w wyzywającej pozie czekała na odpowiedź ojca.

Wiedziała doskonale, że niektórzy z obecnych chcieliby zobaczyć jej upadek. Nie

obchodziło jej jednak, co myślą. Ich napięcie można było wyczuć równie łatwo jak ostry

zapach płonących sosnowych polan i oliwnych lampek. Dla niej jednak liczyła się teraz tylko

zemsta i duma - było to wszystko, co jej zostało.

Wulfric nie żyje, a wraz z nim odeszła nadzieja i śmiech...

W jasnoniebieskich oczach lorda Balfour, w których odbijały się płomienie, dostrzegła

gniew. Nie odwróciła wzroku. Ich oczy znajdowały się mniej więcej na tej samej wysokości,

ponieważ Ceara był równie wysoka jak większość mężczyzn -włączając w to Normanów,

którzy pustoszyli jej kraj.

Uniosła podbródek, a jej długie rozpuszczone włosy opadły na nagie ramiona. Czuła

ich miękki i chłodny dotyk na skórze. Jej spódnica skrojona była w stylu, który niektórzy

nazywali pogańskim. Jednak większość mężczyzn patrzyła na krótkie szaty Ceary z

wyraźnym zadowoleniem. Lubieżni głupcy. Zamiast "haftowanego złotem lub plecionego

paska, nosiła miecz. Nie sztylet, którym posługiwałaby się przy jedzeniu, ale prawdziwy

rzymski miecz. Jeden z jej dawno już nieżyjących celtyckich przodków zdobył go na jakimś

legioniście. Ta broń była własnością jej rodziny od setek lat, a Ceara potrafiła się posługiwać

nią tak zręcznie, że żaden mężczyzna nie odważyłby się jej zaczepić, jeżeli nie miałby po

temu rozsądnego powodu.

Miecz stuknął o kamień. Ktoś zakaszlał, ktoś inny coś powiedział, ale zaraz ich

uciszono. Smugi dymu snuły się w sali, niesione zabłąkanym powiewem wiatru, który

podsycał płomienie i poruszał wiszącymi na ścianach tkaninami. Blask migoczącej pochodni

srebrzył włosy ojca Ceary i połyskiwał na jego pobrużdżonej twarzy. Czy on zawsze miał tyle

zmarszczek?

-Przysięgałem Williamowi. - Głos starego lorda Balfour przypominał zgrzytanie

młyńskich kamieni. - Nie mam zwyczaju łamania złożonych przysiąg.

-Przysięgi składane pod przymusem nie muszą być dotrzymywane.

-A cóż kobieta może o tym wiedzieć? - Jego usta skrzywiły się w ironicznym

uśmiechu, który sprawił, że córka się zarumieniła.

-Śmiem twierdzić, że więcej niż większość mężczyzn, chociaż nie jest sprawą kobiet

decydować o własnym losie. -Ceara wzięła głęboki oddech. Powietrze miało smak

dymu, kadzidła i pozostałości po tysiącach kolacji. Wpatrywała się w ojca, a jej serce

biło coraz mocniej. - Czy zawsze musimy się kłócić? Nie możesz wysłuchać mojej

rady, tak jak słuchałeś rad Wulfrica?

- Nie, nie mogę. - Balfour pochylił się. - Nie jesteś Wulfrikiem. On nie żyje, a ja

zostałem z córką, która jest bardziej uparta niż posłuszna. Masz zaledwie szesnaście lat,

Ceara. Nie myślisz chyba, że mogłabyś zastąpić Wulfrica?

Te słowa wypowiedziane cichym głosem uderzyły w nią niczym pięści. Kiedy

odpowiedziała, jej głos nieco drżał. Opanowała go, wbijając paznokcie w dłonie.

-Nie, oczywiście, że nie. Wulfric jest... był mężczyzną, podczas gdy ja jestem tylko

tępą kobietą przeznaczoną do garów i kołowrotków, a nie wojennych narad.

-Właśnie, wydaje mi się jednak, że o tym zapominasz.

-Nie, ani na chwilę nie zapomniałam, że chciałbyś mnie trzymać gdzieś z boku, nie

słyszeć mnie i nie widzieć. Jednak w dawnych czasach zwracano uwagę na to, co

kobiety mają do powiedzenia. Dzisiaj Normanowie wyrządzili więcej szkód niż

Rzymianie czy nawet wikingowie. Spustoszyli cały kraj i zrobili z nas kundle

czołgające się u ich stóp. Ty jednak mówisz o przysiędze złożonej temu bękartowi tak,

jakby odłożenie broni i wykonywanie ich rozkazów było sprawą honoru!

Kiedy przerwała, drżąc cała z gniewu, jej ojciec dał znak niewolnikom. Dwóch

natychmiast do niej podeszło. W obliczu takiej zniewagi uniosła dumnie głowę, ale nie

próbowała uciekać.

- Zostaniesz odprowadzona teraz do swojej komnaty, gdzie będziesz mogła zastanowić

się nad tymi pochopnymi słowami - powiedział zimno Balfour, choć płomienie w jego oczach

płonęły żarem stu pochodni.

Ceara patrzyła mu prosto w oczy. Tchórze. Wszyscy są tchórzami. Włącznie z

Balfourem, który jest jej ojcem i panem ich ziemi. Wulfric nigdy by nie ustąpił... Tak, tylko

że Wulfrica już nie ma, przypomniała sobie. A jednak żaden człowiek nie zmusiłby Ceary do

złożenia przysięgi wbrew jej woli.

Zmierzywszy obu niewolników jadowitym wzrokiem, skrzyżowała ramiona na piersi.

Jej kpiący uśmiech zmienił się w wymuszony grymas.

- Prędzej doczekam w mojej komnacie starości, niż poddam się temu bękartowi z

Normandii.

Balfour popatrzył na nią groźnie, potem nagle odwrócił się i odszedł. Miał na sobie

tunikę i obramowane futrem szaty barona- saksońskiego pana. Od czasu przybycia

Normanów futro nieco wy liniało, a szaty były coraz bardziej podniszczone. Balfour kroczył

powoli po pięknych wyblakłych kafelkach starożytnej mozaiki, przedstawiającej księżyc i

gwiazdy. Wszedł na podwyższenie, aby zająć swoje miejsce na kamiennym krześle z

wysokim oparciem, wyłożonym puchowymi poduszkami i futrami.

-Jesteś zuchwała, moja córko.

-Tak, mój panie. - Ceara uśmiechnęła się blado. - Nauczyłam się zuchwałości, siedząc

na twoich kolanach. Wiesz jednak, że oprócz tego, iż jestem zuchwała, mam również

rację.

Balfour przyjrzał się jej uważnie.

-Chciałabyś, żebym zwrócił się o pomoc do Malcolma? Mam oddać królowi Szkotów

to, czego nie wziął jeszcze król Normanów? W takim razie pytam cię, cóż to za

różnica?

-Sam właśnie powiedziałeś, na czym polega różnica: lepiej oddać z własnej woli niż

pozwolić sobie zabrać.

Balfour pochylił się do przodu, a spoza jego zaciśniętych warg wydobył się syk.

-Odpowiem ci twoimi własnymi słowami: nigdy.

-W takim razie skazujesz nas...

-Nie! Jeżeli będę postępował uczciwie z królem Williamem, on będzie postępował

uczciwie ze mną. Wulfridge potrzebuje mężczyzny srogiego niczym wilk, który

powstrzyma najeźdźców, a nie wilczycy, która kłapie zębami i warczy za każdym

powiewem wiatru. Idź już. Pomyśl o tym, co można stracić pochopnym działaniem,

któremu przyświeca jedynie myśl o głupiej zemście.

Balfour odprawił córkę lekkim ruchem głowy. Zraniona jego ostrymi słowami Ceara

odwróciła się na pięcie. Rozpuszczone włosy zawirowały wokół niej, kiedy zatrzymała się

nagle o kilka kroków od podwyższenia i strzeliła palcami.

- Saba, do nogi.

Leżąca opodal ogromna biała wilczyca podniosła się i spojrzała na nią czujnymi

złotymi oczami. Nikt się nie poruszył, kiedy w asyście wilczycy i niewolników Ceara ruszyła

do wyjścia.

Czuła na sobie ich wzrok, przemierzając równym krokiem salę i sklepione przejście

wychodzące na długi korytarz prowadzący do jej komnaty. Zewnętrzna ściana korytarza

obrośnięta była bluszczem, który przez otwarte okna wtykał swoje zielone palce do wewnątrz.

Przechodząc, zerwała listek na szczęście i zatknęła go za skórzany pas, u którego wisiał

miecz.

Dotknęła wiszącego na szyi bursztynu oprawionego w srebro, który dostała od matki.

Była to jej jedyna ozdoba. Jedyna wartościowa rzecz, którą miała od czasu, kiedy przybyli

Normanowie, nie licząc dumy i wiary w siebie. Tak, lady Wulfridge pozostawiła córce w

spadku ducha, który nie poddawał się w obliczu trudności lub niebezpieczeństwa. I to

właśnie, pomyślała Ceara, najbardziej kłuło ojca.

Kiedy umarła lady Aelfreda, z oczu jej męża zniknęło światło. Ceara przyglądała się

bezsilnie, jak los zabiera jej matkę i pozostawia ojca całkowicie odmienionego. Sama jednak

również się zmieniła.

Kiedyś była z ojcem bardzo blisko. Była jego ukochaną księżniczką, zawsze u jego

boku, adorująca i adorowana. Teraz czuła się tak samotna, odseparowana od wszystkich z

wyjątkiem Saby. Tylko od wilczycy mogła się jeszcze spodziewać bezwarunkowej miłości i

lojalności.

Za jej plecami potężne łapy Saby postukiwały pazurami po kamiennej posadzce.

Niewolnicy trzymali się w bezpiecznej odległości. Pewnego razu ktoś obcy ośmielił się

położyć rękę na kudłatym łbie zwierzęcia. Rana, która mu została, była bardzo głęboka.

Ceara uśmiechnęła się. To prawda, że była jak wilczyca; tak przezywali ją prawie

wszyscy. Była dumna z tego przezwiska. To wspaniały komplement: być porównywanym do

tak zwinnego i srogiego zwierzęcia. Tak jak Saba, ona również nie tolerowała głupców ani

tchórzy. Sam zapach lęku sprawiał, że wilczyca jeżyła grzbiet, Ceara zaś była wściekła,

widząc, że ojciec bardziej dba o własną skórę niż o honor.

Poczuła nagle chłód, zatrzymała się w drzwiach swojej komnaty i odwróciła na pięcie.

Jej eskorta zatrzymała się również i spojrzała na nią z niepokojem. Dziewczyna uniosła brew.

- Nawet tak niedorozwinięci idioci jak wy mogliby zauważyć, że dotarłam bezpiecznie

do swojej komnaty. Wracajcie do mojego ojca i tych hożych dziewuch, które być może

zapragną waszego żałosnego towarzystwa.

Jeden z niewolników spojrzał na nią ze złością.

- Masz zły język, pani, choć jesteś taka piękna. Mówią, że jesteś małżonką samego

Garnett Juliana - Wilczyca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: