LEGIONY �MIERCI Conan, urodzony w pos�pnych i pochmurnych g�rach Cymmerii, jeszcze przed uko�czeniem pi�tnastego roku �ycia zdoby� zas�u�on� s�aw� wojownika, a opowie�ci o jego wyczynach rozbrzmiewa�y wok� ognisk Rady. W tym�e roku cymmeria�skie plemiona przerwa�y odwieczne wa�nie i po��czy�y si�y, by odeprze� aqui�o�skich naje�d�c�w, kt�rzy zbudowali nadgraniczn� twierdz� Venarium i zacz�li kolonizowa� po�udniowe obszary Cymmerii. ��dne krwi hordy g�rali sp�yn�y z p�nocnych wzg�rz, wzi�y szturmem twierdz� i wyp�dzi�y Aquilo�czyk�w za dawn� granic�. Conan by� jednym z wyj�cych, op�tanych bitewnym sza�em wojownik�w. W�wczas, pod Venarium, by� ledwo wyrostkiem i cho� jego budowa daleko odbiega�a od pot�nej postury, jak� mia� si� szczyci� w p�niejszych latach, ju� mierzy� sobie sze�� st�p i wa�y� sto osiemdziesi�t funt�w. By� czujny i zwinny jak urodzony cz�owiek lasu oraz twardy jak mieszkaniec g�r. Po ojcu kowalu odziedziczy� si��, kt�ra wraz ze zr�czno�ci� w pos�ugiwaniu si� no�em, toporem i mieczem czyni�a ze� strasznego przeciwnika. Po spl�drowaniu aquilo�skiej twierdzy Conan wraca do swego plemienia. Gnany m�odzie�czymi t�sknotami i ciekawo�ci� �wiata, lecz kr�powany rodow� tradycj�, wpl�tuje si� w plemienn� wa�� i w ko�cu bez �alu opuszcza rodzinn� wiosk�. Przy��cza si� do bandy Aesir�w i bierze udzia� w najazdach na Vanir�w i Hyperborejczyk�w. Niekt�re z hyperborejskich cytadel znajduj� si� w r�kach budz�cych powszechn� groz� czarownik�w. W�a�nie na jedn� z tych warowni ruszaj� Aesirowie. 1. KREW NA �NIEGU Jele� zatrzyma� si� na brzegu strumienia i podni�s� �eb, wdychaj�c mro�ne powietrze. Krople wody skapuj�ce z jego oszronionego pyska wygl�da�y niczym kryszta�owe paciorki. S�o�ce b�yszcza�o na kasztanowej sk�rze i migota�o w rosochach rozga��zionego poro�a. Cichy d�wi�k, kt�ry zaniepokoi� zwierz�, nie powt�rzy� si�, wi�c jele� schyli� �eb, by napi� si� wody szemrz�cej w�r�d po�amanego lodu. Po drugiej stronie strumienia brzeg pokryty by� g�adk� warstw� �wie�ego �niegu. Pod ciemnymi ga��ziami sosen ros�y g�ste, bezlistne zaro�la. Z mrocznego lasu dobiega� jedynie plusk kropel topniej�cego �niegu. Mi�dzy czubkami drzew wida� by�o szare jak o��w niebo. Z g�szczu wylecia� rzucony z zab�jcz� precyzj� oszczep. D�ugie drzewce utkwi�o za �opatk� jelenia. Zwierz� podskoczy�o, zachwia�o si�, kaszln�o krwi� i upad�o. Przez chwil� le�a�o na boku, kopi�c �nieg i szamoc�c si� w daremnej pr�bie powstania. Potem �lepia jelenia zeszkli�y si�, g�owa opad�a bezwiednie, a kopyta znieruchomia�y. Krew, zmieszana z pian�, skapywa�a ze szcz�ki, plami�c szkar�atem dziewiczy �nieg. Dwaj m�czy�ni, kt�rzy wy�onili si� spomi�dzy drzew, badawczo rozejrzeli si� po za�nie�onej okolicy. Masywniejszy i starszy, najwyra�niej przyw�dca, by� olbrzymem o zwalistych barkach i d�ugich, pot�nie umi�nionych r�kach. Musku�y ogromnej klatki piersiowej i ramion p�cznia�y pod futrzan� opo�cz� i bluz� z szorstkiej we�ny. Pr�cz tego mia� na sobie szeroki pas ze z�ot� sprz�czk� oraz kaptur z wilczego futra, kt�ry przys�ania� mu twarz. Gdy zrzuci� go, by si� rozejrze�, w s�o�cu zaja�nia�y z�ociste, lekko upstrzone siwizn� w�osy. Szerokie policzki i toporn� szcz�k� porasta�a kr�tka, byle jak przyci�ta broda tej samej barwy. Kolor w�os�w, jasna karnacja, rumiane policzki oraz �mia�e, niebieskie oczy wskazywa�y, �e jest Aesirem. Towarzysz�cy mu m�odzieniec r�ni� si� od niego pod wieloma wzgl�dami. By� zadziwiaj�co wysoki i krzepki jak na sw�j wiek Mia� proste, g�ste, czarne w�osy przyci�te nad czo�em, a sk�ra jego pos�pnego oblicza by�a albo naturalnie �niada, albo g��boko opalona. Oczy, ukryte pod g�stymi czarnymi brwiami, by�y b��kitne jak te u towarzysz�cego mu olbrzyma. Jednak podczas gdy w oczach z�otow�osego wojownika b�yszcza�a rado�� z polowania, oczy m�odzie�ca jarzy�y si� niczym �lepia dzikiego i g�odnego drapie�nika. W przeciwie�stwie do starszego towarzysza, m�odzieniec nie nosi� brody, chocia� kwadratow� szcz�k� ocienia� ciemny, kilkudniowy zarost. Brodacz nazywa� si� Njal i by� jarlem, czyli wodzem Aesir�w, a zarazem hersztem znanej i ciesz�cej si� z�� s�aw� bandy grasuj�cej na granicy mi�dzy Asgardem a Hyperborej�. M�odzieniec imieniem Conan by� zbiegiem z urwistych, pochmurnych g�r Cymmerii. M�czy�ni zeszli ni�ej i przebrn�li przez lodowaty strumie� do miejsca, w kt�rym na skrwawionym �niegu le�a� ich �up. Jele� wa�y� prawie tyle samo co oni, a rozga��zione rogi sprawia�y, �e by� zbyt niepor�czny, by zanie�� go do obozu. Dlatego te� Njal schyli� si� i za pomoc� d�ugiego no�a szybko rozci�� mu brzuch, wypatroszy�, zdar� sk�r� i oddzieli� �opatki, comber i �ebra od reszty. M�odzieniec w tym czasie bacznie obserwowa� okolic�. � Wykop d�, ch�opcze, i to g��boki � burkn�� na koniec w�dz. M�odzieniec zdj�� z plec�w top�r o d�ugim stylisku i zacz�� r�ba� zamarzni�ty stok. Nim Njal sko�czy� �wiartowa� mi�so, Conan wyry� d� dostatecznie du�y, by ukry� w nim zb�dne resztki. Podczas gdy brodacz p�uka� skrwawione po�cie dziczyzny w strumieniu, m�odzieniec zagrzeba� �eb, jelita oraz szkar�atny �nieg i ubi� poruszon� ziemi�. Potem rozwi�za� futrzan� szub� i zami�t� ni� �nieg, zacieraj�c �lady swych poczyna�. Njal zawin�� mi�so w �wie�o zdart� sk�r� i zwi�za� ca�o�� sznurem, kt�ry zabra� specjalnie w tym celu. Conan �ci�� m�ode drzewko, ogo�oci� je z ga��zi i skr�ci�. Njal przywi�za� worek na �rodku dr�ga, kt�rego ko�ce obaj zarzucili sobie na ramiona. Ci�gn�c za sob� p�aszcz Conana, by zatrze� odciski st�p, wspi�li si� na zbocze i wr�cili do lasu. Rosn�ce na hyperborejskim pograniczu sosny by�y wysokie, grube i ciemne. W miejscach, gdzie wiatro�omy pozwala�y spojrze� w dal, roztacza� si� widok na ci�gn�ce si� w niesko�czono�� pag�rki poro�ni�te o�nie�onymi sosnami. W mrocznych ost�pach wy�y wilki, a w g�rze unosi�y si� bezszelestnie wielkie, bia�e sowy. Dwaj dobrze uzbrojeni my�liwi nie bali si� miejscowych stworze�. Tylko raz z szacunkiem ust�pili z drogi, gdy przed nimi pojawi� si� nied�wied�. Jak duchy przemykali mi�dzy ponurymi drzewami. Obaj byli urodzonymi lud�mi puszczy, nie czynili wi�c ha�asu i pozostawiali niewiele �lad�w. Nawet suche krzaki nie szele�ci�y, gdy torowali sobie przez nie drog�. Ob�z Aesir�w by� tak dobrze ukryty, �e pierwsz� oznak� jego istnienia okaza� si� dopiero cichy pomruk g�os�w wok� ma�ego ogniska. Podstarza�y stra�nik, kt�rego loki sta�y si� ju� srebrne, wyszed� zza drzewa i przywita� powracaj�cych. Jedno oko wojownika by�o jasne i bystre, w miejscu za� drugiego znajdowa� si� pusty oczod� zakryty sk�rzan� �atk�. By� to Gorm, skald Aesir�w. Na jego zgarbionych plecach, w worku ze sk�ry jelenia spa�a harfa. � S� jakie� wie�ci od Egila? � zapyta� w�dz zdejmuj�c dr�g z ramienia i gestem nakazuj�c jednemu z obecnych, by zabra� worek z mi�sem. � Ani s�owa, jarlu � rzek� ponuro jednooki. � To mi si� nie podoba � poruszy� si� niespokojnie, jak zwierz wyczuwaj�cy niebezpiecze�stwo. Njal wymieni� spojrzenia z milcz�cym Conanem. Dwa dni wcze�niej, w czasie bezksi�ycowej nocy z obozu wymkn�a si� grupa zwiadowc�w, kt�rzy mieli za zadanie dotrze� do wielkiego zamku Haloga i zbada� jego okolic�. Zamek le�a� niedaleko za wzg�rzami, kt�re obrze�a�y horyzont od po�udniowego wschodu. Trzydziestu do�wiadczonych wojownik�w, prowadzonych przez Egila, mia�o przetrze� drog� i zbada� fortyfikacje hyperborejskiej warowni. Conan, nie pytany, zuchwale wypowiedzia� si� przeciwko tym zamiarom. Stwierdzi�, �e tak du�y podzia� si� pod bokiem wroga jest nierozs�dny i zbyt ryzykowny. Njal w odpowiedzi zruga� go wtedy i kaza� mu trzyma� j�zyk za z�bami. Pos�a�cy od Egila powinni byli przyby� wiele godzin temu. Brak wie�ci budzi� obawy w sercu Njala, kt�ry �a�owa� teraz, �e nie pos�ucha� ostrze�enia m�odego Cymmerianina. Porywcze zachowanie Njala i po�piech, z jakim poprowadzi� swoich ludzi przez dzicz do hyperborejskiej granicy, nie by�y bezpodstawne. Dwa tygodnie wcze�niej hyperborejscy �owcy niewolnik�w z czerwonymi znakami rodu Haloga na czarnych p�aszczach uprowadzili jego jedyn� c�rk�, Rann. Jarl, dumaj�c nad nieznanym losem swego dziecka i ludzi wys�anych na zwiad, zdusi� ogarniaj�ce go dr�enie. Czarownicy pos�pnej Hyperborei s�yn�li daleko i szeroko ze swej niesamowitej bieg�o�ci w sztukach tajemnych, okrutna za� kr�lowa Halogi wzbudza�a strach wi�kszy ni� czarna �mier�. Njal walcz�c z ch�odem, kt�ry lodowatymi szponami �ciska� jego serce, odwr�ci� si� do Gorma skalda. � Dopilnuj, by szybko przyrz�dzono mi�siwo � rozkaza�. � Nie mo�emy ryzykowa� dymu otwartego ognia, wi�c niech si� piecze na w�glach. I niech ludzie jedz� szybko. Ruszamy o zmroku. 2. OPRAWCY Wojownicy z Asgardu przez ca�� noc, bezg�o�nie niczym wataha wilk�w, brn�li jeden za drugim przez o�nie�one wzg�rza osnute lepk� mg��. Z pocz�tku na niebie po�yskiwa�y gwiazdy, ale w miar� up�ywu czasu zimne opary zgasi�y ich lekkie, jakby zamro�one migotanie. Kiedy w ko�cu wzeszed� ksi�yc, wilgotna mg�a przy�mi�a jego blask tak, �e wygl�da� na niebie jak per�owa plama. Mimo i� g�sty mrok zasnuwa� t� ja�ow�, bagnist� i s�abo zaludnion� krain�, wojownicy wykorzystywali najmniejsz� nier�wno�� terenu, ka�dy bezlistny krzak oraz ka�d� �at� cienia, by wtopi� si� w otoczenie. Zamek Haloga by� bowiem pot�n� i dobrze strze�on� fortec�. Njal za�, cho� zdesperowany i ��dny zemsty, w g��bi serca wiedzia�, �e jedyn� nadziej� na zwyci�stwo daje tylko atak z zaskoczenia. Ksi�yc i mg�a znikn�y, gdy dotarli do Halogi. Zamek sta� na niewysokim wzniesieniu na skraju p�ytkiej, nieckowatej doliny. Pot�ne mury z czarnego kamienia zwie�czone by�y blankami, a po obu stronach jedynej, ci�kiej bramy wznosi�y si� pot�ne przypory. W wie�ach znajdowa�o si� kilka wysoko osadzonych okien, jednolit� za� p�aszczyzn� megalitycznych ...
amok10