Conan -41- Conan i łowcy głów.doc

JOHN MADDOX ROBERTS

CONAN I ŁOWCY GŁÓW

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN AND MANHUNTERS

PRZEKŁAD ARKADIUSZ RĄCZKA

1

   Wszystkie te wrażenia były mu znane: oślepiający ból głowy, wściekłe pragnienie, rozdrażnienie rosnące z powodu zgniłej słomy uwierającej w plecy, obrzydliwy odór. Odczuwanie tych niedogodności, chociaż niezbyt przyjemne, cieszyło go. Wiedział, że jeszcze żyje. Oczywiście, istniały takie więzienia, w których korzystniej byłoby być martwym.

   Napiął mięśnie twarzy i gwałtownie poruszył zlepionymi powiekami, a kiedy je otworzył, odczuł pewną ulgę. Wiedział, że w tej prowincji żył pewien sędzia. Jego ulubionym rodzajem kary, jaką stosował wobec przestępców, było skazywanie ich na zaszycie powiek.

   Ledwie rozróżniał szczegóły rozmazanego obrazu: kamienne ściany i sufit, poranne światło wślizgujące się przez kraty gęsto osadzone w niewielkim oknie wykutym wysoko w ścianie. Miał wielką ochotę wspiąć się tam i odetchnąć świeżym powietrzem.

   Zmusiło go do tego pragnienie. Usiadł bardzo powoli i ostrożnie. Tył głowy, który z trudem oderwał od podłogi, miał oblepiony zaschniętą krwią. Na czarnej czuprynie pozostała garstka przyklejonej słomy. Poruszył się i wtedy dobiegł go dźwięk metalu. Spojrzał więc w dół na swoje pokryte bliznami ręce i muskularne ramiona. Jego grube nadgarstki, stworzone do władania mieczem, zakute były w odrapane, pokryte rdzą żelazo, przymocowane nowymi, lśniącymi nitami. Podobne kajdany skuwały mu nogi. Szybkim ruchem dłoni dotknął umięśnionej szyi i przekonał się, że także otaczała ją obręcz. Wszystkie kajdany były przytwierdzone łańcuchami do uchwytów tkwiących głęboko w kamiennych ścianach i podłodze.

   Najwyraźniej musiał się komuś wydać niebezpiecznym człowiekiem. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ on sam, Conan z Cymmerii, nigdy nie spotkał nikogo bardziej niebezpiecznego. Udało mu się wstać, ale nie mógł dosięgnąć okna. Stojąc, zdołał poruszyć się najwyżej o krok. Z chwilą, gdy krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach, odzyskał w pełni świadomość i spróbował przypomnieć sobie, co sprawiło, że znalazł się w tak krytycznym położeniu.

   Z jego pamięci wynurzył się obraz kobiecej twarzy. Minna? Nie, Minata. Nie dalej jak wczoraj przybył do miasta, aby się z nią zobaczyć. Przyjechał ze wzgórz leżących na północ od miasta. Owinięty był w pustynną szatę z kapturem. W całym królestwie wyznaczono nagrodę za jego głowę. Zamierzał zniknąć stąd już kilka miesięcy temu i uciec na południe do Iranistanu, ale ociągał się z tym zamiarem właśnie z powodu Minaty. Nawet teraz, pomimo odczuwanego bólu i kłopotliwego położenia, poruszało go wspomnienie jej kruczoczarnych włosów, szarych, dużych oczu i wspaniale rozkwitłego smukłego ciała.

   Udało mu się minąć wejściową bramę. Przekupił strażnika, jak to było przyjęte w tym kraju. Gdy podróżny chciał się dostać do miasta po zachodzie słońca, musiał uciec się do tego fortelu. Szedł w chaotycznym labiryncie tworzonym przez rozliczne budynki Dzielnicy Cudzoziemskiej, potem wszedł na rozchwiane, wąskie schodki i zastukał do drzwi Zamoryjki noszącej imię Minata. Była kapłanką w otoczonej złą sławą świątyni Isztar. Nie dbał o to, czym zajmowała się w dzień. Noce zachowywała dla niego. Drzwi otworzyły się i w blasku świec pojawiła się piękna jak zwykle Minata. Ciało jej ledwie zasłaniała szata z wendjańskiej gazy. Lecz na jego widok nie ucieszyła się. Wchodząc do pokoju zobaczył jej oczy szeroko otwarte z przerażenia.

   — Conan, ja… — wspomnienia tej nocy urywały się wraz z tymi słowami. Kimkolwiek był człowiek, który uderzył go w tył głowy, musiał być dobrym fachowcem i posiadał dużą siłę, gdyż Conan zaraz po uderzeniu stracił przytomność.

   Tak więc Minata sprzedała go. Gdyby kiedyś mógł się uwolnić od tych łańcuchów i ścian, wyrównałby z nią rachunki. Przeklinał swą własną głupotę. Od początku wiedział, że nie należy wierzyć żadnej kobiecie. A jednak, mimo tej wiedzy, wciąż popełniał ten sam błąd, aby później gorzko tego żałować.

   — Dozorca! — z jego zaschniętej krtani wydobył się ochrypły okrzyk. Potrząsnął łańcuchami. Wypróbował ich moc napinając krępujące go pierścienie, aż jego ramiona ukazały muskuły — siłę jego mięśni. Łańcuchy, chociaż stare i zardzewiałe, były zadziwiająco mocne. Nie mógł się sam uwolnić.

   Jakiś człowiek zaszurał nogami w wąskim korytarzu. Zbliżył się do zakratowanych drzwi celi.

   — Czego chcesz barbarzyńco? — był to gruby prostak o pstrokatych siwiejących włosach i ustach pełnych sczerniałych zębów.

   — Wody — ryknął Conan.

   — Dlaczego?

   — Ponieważ mam pragnienie, ty durniu!

   — A co mnie to obchodzi? Niedługo umrzesz. Szkoda dla ciebie wody.

   Odwrócił się i odszedł pobrzękując kluczami przymocowanymi do pasa na grubym pierścieniu. Było to logiczne. Conan jednak wpadł we wściekłość. Jego złość potęgowała niemoc. Nie mógł nic zrobić, absolutnie nic, nawet jednego kroku. Nagle usłyszał głos rozlegający się w pobliżu.

   — Człowieku, uspokój się. Ten łajdak wkrótce przyniesie ci jedzenie i wodę. Teraz jeszcze nie umrzesz. Królewski namiestnik zachowa cię na specjalną okazję.

   Głos dobiegał po prawej stronie Conana. Przymrużając oczy mógł nawet rozróżnić mały, kwadratowy otwór w ścianie, a w nim twarz i utkwiony w niego wzrok.

   — Kim jesteś? — burknął Conan.

   — Osman z Shangary. Znalazłem się tutaj na skutek haniebnej pomyłki sprawiedliwości.

   Ironiczny uśmiech przydał sarkazmu jego słowom. Pomimo swego kiepskiego stanu Conan odwzajemnił przyjazny gest.

   — Założę się, że zasługujesz na to miejsce o wiele bardziej niż ja.

   — Sędzia też tak uważał — westchnął Osman — a wszystko dlatego, że klejnoty jego żony jakimś sposobem znalazły się w mojej torbie, kiedy zostałem aresztowany.

   — A dlaczego zostałeś aresztowany? — zapytał Conan mając nadzieję, że choć na chwilę zapomni o swojej niedoli.

   — Paru kumpli oskarżyło mnie o używanie obciążonych kości podczas towarzyskiej partii — jego źrenice rozszerzyły się na wspomnienie doznanej krzywdy — zaproponowałem im odszkodowanie w postaci mojego sztyletu, ale posługiwali się nim tak niezdarnie, że nadziali się na ostrze, dotkliwie się przy tym raniąc. I tak przez fałszywe posądzenie doszło do wypadku.

   — A jak wyjaśniłeś obecność klejnotów?

   — Cóż mogłoby być prostszego? Z pewnością jakiś ponury czarownik, chcąc mi zaszkodzić, podrzucił je, używając swych czarodziejskich sztuczek.

   — Czy to było wszystko, co byłeś w stanie wymyślić? — zapytał Cymmeryjczyk — zasłużyłeś, żeby wisieć za te nędzne kłamstwa.

   — Chciałem sędziom okazać współczucie — odrzekł na to Osmaił — bo muszą słuchać stale tych samych wymówek. Miałem nadzieję, że pozwalając sobie na coś zabawniejszego złagodzę gniew sędziego, zwłaszcza kiedy zaczął podejrzewać, że kradzież klejnotów jest powiązana z utratą cnoty jego żony.

   — Dosyć tego! — rzekł Conan, próbując po raz ostatni rozerwać swoje okowy — co miałeś na myśli mówiąc, że mam być zachowany na szczególną okazję?

   — Ach, to! Zatem wiedz, że Torgut Chan przygotowuje wielki festyn, by uczcić poświęcenie nowej świątyni Ahrimana. Oprócz zabaw i uroczystości ma odbyć się masowa egzekucja więźniów, aby nowy rok rozpocząć z czystym sumieniem i pustymi więzieniami. Torgut Chan od miesięcy oszczędzał przestępców i sprowadził słynnego specjalistę od tortur z Aghrapuru. Ty masz być gwoździem programu.

   — Rozumiem. Kiedy ma być obchodzone to wielkie wydarzenie?

   — Za dwa tygodnie. Sam widzisz, że dozorca musi ci wkrótce przynieść wodę. Nie ośmieli się uczynić ci krzywdy.

* * *

   Salę oświetlały świece osadzone w lichtarzach z brązu, zdobionych ornamentem w kształcie węży, lub kwitnących winorośli. Dwóch mężczyzn siedziało przy niewielkim stole. Przed każdym z nich stał puchar z kutego srebra, a pośrodku stołu znajdował się dzban wina.

   — Nie podoba mi się ten plan — powiedział starszy z nich. Był to tęgi mężczyzna o wyrazistych rysach twarzy ubrany w szaty z najdoskonalszego jedwabiu — to jest zbyt skomplikowane. Wiele zależy od przypadku.

   — Nic nie zależy od przypadku — odrzekł drugi. Ubrany był w pancerz z hartowanej stali, a na głowie miał spiczasty hełm. Osłona z posrebrzanej metalowej siatki osłaniała twarz o ostrych, jastrzębich rysach. Czarne opadające wąsy ocieniały wąskie usta.

   — Znam ludzi i znam złoto. Wiem, co ludzie są w stanie zrobić, aby się wzbogacić. Proszę pozwól mi działać, a zagarniemy naszą część.

   — Będą kłopoty — wahał się Torgut Chan — i rozlew krwi.

   — Krew jest towarem bez wartości — żachnął się drugi.

   — Jeżeli nie wszystko pójdzie po naszej myśli, święto może się nie udać. Chciałbym, żeby była to wyjątkowa uroczystość, którą ludzie będą długo pamiętać.

   — Tak też się stanie — rzekł niecierpliwie mężczyzna w zbroi. Wychylił kielich, aby się uspokoić. Jego palce gładziły rękojeść z kości słoniowej długiego, zakrzywionego miecza. Pożółkły ze starości i znaczony nacięciami uchwyt wskazywał, że miecz musiał być przez długie lata często używany.

   — Pomyśl — ciągnął — po chwilowym zamieszaniu, stanowiącym przerwę w uroczystości, będziesz mógł wielu z nich doprowadzić na szafot, i skazać ich wszystkich na wyrafinowaną śmierć. A postara się o to kat sprowadzony przez ciebie tak wielkim nakładem kosztów.

   Oczy Torgut Chana zalśniły.

   — Byłby to odpowiedni finał całej uroczystości.

   — Prawda? I nie muszę chyba mówić, jak jego wysokość będzie zadowolony, że tak zręcznie uporałeś się z bezprawiem.

   Torgut Chan z wahaniem kiwnął głową. Po czym uderzył otwartą dłonią w stół.

   — Niech zatem tak będzie. Masz moje pozwolenie. Możesz wprowadzić w życie swój plan.

   Mężczyzna gwałtownie podniósł się i zasalutował, przytykając pięść do swej opancerzonej piersi. — Natychmiast się za to zabieram, Ekscelencjo.

   — I jeszcze coś! — powiedział namiestnik w chwili, gdy jego podwładny miał opuścić komnatę.

   Mężczyzna odwrócił się, trzymając dłoń na klamce.

   — Ekscelencjo?

   — Nie spraw zawodu, bo w przeciwnym razie zapłacisz własną głową — ponure spojrzenie Torgut Chana było apatyczne, ale groźne, niczym u sytego, rozleniwionego smoka, zawsze mogącego użyć swej olbrzymiej siły i trującego oddechu.

   Sagobal skłonił głowę.

   — Tak, Ekscelencjo.

   Wyszedł zamykając za sobą drzwi. Dopiero wtedy mógł sobie pozwolić na to, aby dać wyraz prawdziwym uczuciom. Mijani strażnicy starali się nie rzucać w oczy swojemu dowódcy.

   Sagobal, nawet gdy znajdował się w swoim najlepszym nastroju, potrafił być niebezpieczny, a kiedy był poirytowany stawał się bardzo groźny.

   Oddech wartownika cuchnący winem, rdzawa plamka na grocie włóczni, nawet rozwiązana sznurówka u butów były dla niego wystarczającym powodem, by wyciągnąć miecz o rękojeści z kości słoniowej i szybkim ruchem ściąć głowę nieszczęśnika.

   Sagobal był wściekły, że człowiek, któremu tak dobrze i wiernie służył, traktował go z pogardą. Tak było zawsze, gdy namiestnik był kuzynem króla, albo wpływowym dostojnikiem, który doszedł do władzy i intratnego urzędu dzięki rodzinnym koneksjom. Nie liczyły się żadne zdolności. A Sagobal, świetny żołnierz, nigdy nie mógł stać się nikim więcej niż kapitanem prowincjonalnej straży. Było tak dlatego, że wywodził się ze zwykłej rodziny drobnego posiadacza ziemskiego, a swoją pozycję zdobył dzięki zdolnościom, odwadze i latom ciężkiej, żołnierskiej służby.

   — Nigdy więcej, na Seta! Nigdy więcej! — myślał krocząc do swojej kwatery — nie będę służył kolejnemu grubemu, perfumowanemu dworzaninowi, który kupił swoją pozycję za złoto i pochlebstwa!

   Dwóch mężczyzn siedziało na ławce przed drzwiami kwatery Sagobala. Gdy go zobaczyli, podnieśli się i ukłonili.

   — Chodźcie ze mną! — rzekł tonem nie znoszącym sprzeciwu. Wszedł do środka i mężczyźni podążyli za nim.

   Zdjął hełm i ostrożnie położył go na skrzyni służącej do przechowywania broni. Jego czarne włosy gładko przylegały do czaszki. Odwrócił się i przeszył obydwu mężczyzn wzrokiem. Nie było w nich nic szczególnego, nosili ubrania zwykłych mieszczan, ale posiadali umiejętności, których potrzebował.

   — Oto, co macie robić — powiedział.

   W trzecim dniu swojej niewoli Cymmeryjczyk myślał, że oszaleje. Inni więźniowie przebywali w lochach, ale tylko Osman mógł go widzieć i słyszeć. Ten kompan uprzyjemniał mu ponurą rzeczywistość. Był niewyczerpaną skarbnicą opowieści i nieprzyzwoitych plotek dotyczących urzędników Turanu, ich żon, o których wiedział zbyt dużo. A mogło to być niebezpieczne.

   — Wystarczy — rzekł Conan wysłuchawszy niecenzuralnej opowieści o poprzednim namiestniku i jego niewiernej żonie — musimy znaleźć sposób, żeby się stąd wydostać, w przeciwnym razie uświetnimy ceremonię poświęcenia świątyni. Nie mam na to zbyt wielkiej ochoty.

   — Powtarzasz to samo od trzech dni — zauważył Osman — ale twoje łańcuchy nadal krępują cię mocno.

   — Jesteś takim źródłem pomysłów, miałem nadzieję, że wpadniesz na jakiś fortel.

   — A co z twoją bandą? — zapytał Osman — czy to możliwe, by zapomnieli o tobie i nie chcieli cię uratować?

   — Oni! — Conan zaśmiał się chrapliwie — przybyliby tu chętnie, aby obejrzeć moją śmierć na szafocie.

   — Myślałem, że wędrowni bandyci są niczym bracia — powiedział Osman z szyderstwem w głosie.

   — Tak samo jak rzezimieszki i mordercy w mieście — odrzekł Conan — cenią mnie, bo umiem świetnie władać mieczem i jeździć konno. Nie tęsknią jednak za tobą, kiedy jesteś daleko.

   — Co za okropność! — rzekł Osman.

   Conan siedząc na podłodze usiłował wymyślić jakiś podstęp, który pozwoliłby mu uciec. Każdy pomysł był jednak udaremniony, bo więzień nie mógł się poruszać. Krótkie i mocne kajdany uniemożliwiały mu zbliżenie się do ścian, okna lub drzwi celi. Dozorca nigdy nie znajdował się dostatecznie blisko, aby można go schwycić. Bezpieczeństwo miał zapewnione dzięki swemu niedbalstwu. Dźwięk głosów dobiegających z zewnątrz wyrwał Conana z zamyślenia. Wiedział, że okno celi wychodzi na mały, brukowany plac. Rano był miejscem silnie nasłonecznionym, lecz w południe znajdował się w głębokim cieniu. Korzystali z tego ludzie chcący skryć się przed upalnym słońcem. Conan mógł rozpoznać kształt żołnierskich butów.

   — Nie będzie wina — rzekł pierwszy żołnierz.

   — Co to za święto, jeżeli nawet nie możemy się napić?

   — Na Seta, będziemy mogli, ale dopiero trzeciego dnia, kiedy skarb zostanie zabezpieczony — odrzekł drugi — dopiero wtedy żołnierze mogą zejść z warty i wziąć udział w święcie. W razie nieposłuszeństwa czeka winnego śmierć.

   — Na Assurę! Jeżeli Sagobal obiecywał śmierć, to na pewno dotrzyma słowa. Ale powiedz mi coś o tym skarbie. Niczego dotąd o nim nie słyszałem.

   — Ciszej mów — powiedział drugi żołnierz — wczoraj stałem na straży tego skarbu i słyszałem, co mówili o nim urzędnicy. Wszystkie dochody podatkowe całej prowincji mają być zgromadzone w krypcie pod nową świątynią. W innym czasie mogłoby to przyciągnąć uwagę ulicy, ale gdy tyle wozów przybywa na uroczystość, nikt nie będzie niczego podejrzewać. My zaś nie dostaniemy nawet kropli wina dopóki ostatnia moneta nie znajdzie się w świątyni i Torgut Chan nie zalakuje jej drzwi królewską pieczęcią.

   Niebawem obydwaj żołnierze odeszli i Conan powrócił do swoich rozmyślań.

   — Słyszałeś, Cymmeryjczyku? — syknął Osman.

   — Słyszałem, co mi teraz z tego.

   Tego rodzaju skarb mógłby chyba zwabić twoją złodziejską bandę, prawda? — Osman mówił pokrętnie i dwuznacznie.

   — Bez wątpienia. Co z tego? Niczego by nie wskórali, mając przeciw sobie cały garnizon.

   — Ale ty jesteś przecież przebiegłym grabieżcą — ciągnął Osman prowokująco — z pewnością znalazłbyś jakiś sposób, żeby wykraść ten skarb.

   — Próżne gadanie — stwierdził Conan — moja banda jest na wzgórzach, a ja jestem tutaj i prawdopodobnie pozostanę aż do uroczystości, w czasie której co innego będę miał na głowie.

   — A gdybym był w stanie cię stąd wydostać? — zapytał Osman.

   — Masz jakiś plan? — syknął Conan.

   — Być może, być może. Oczywiście potrzebowałbym od ciebie pewnych gwarancji.

   — Gwarancji? — powtórzył Conan wpadając we wściekłość — mów z sensem, człowieku!

   — To, co powiedziałem, uważam za bardzo sensowne. Chcę mieć swój udział w skradzionym skarbie.

   — Czy ty czasem nie przeceniasz swoich możliwości? — powiedział Cymmeryjczyk — w końcu i ty jesteś tylko więźniem.

   — Niedługo. Jeśli pomogę ci uciec, zdobędziesz skarb i oddasz mi połowę?

   Conan zdecydował się ustąpić.

   — W porządku, jeśli mnie stąd wyciągniesz połowa jest twoja. Powiedz mi teraz, jak zamierzasz to zrobić.

   — Plan jest taki. W przeciwieństwie do ciebie nie jestem skuty. Mogę bez trudu powalić tego głupiego dozorcę i zabrać mu klucz. Problem w tym, że, aby stąd wyjść, trzeba przejść przez wartownię na szczycie schodów. Ta perspektywa trochę mnie powstrzymuje.

   — I jakie widzisz wyjście z tej sytuacji?

   — Jesteś wielkim wojownikiem. Jeżeli cię uwolnię, potrafiłbyś utorować nam drogę przez wartownię?

   — Tak. Ale zostaje mały problem — łańcuchy — zauważył Cymmeryjczyk pobrzękując nimi znacząco.

   — To jedyna trudność. Na półpiętrze, przed wartownią, znajduje się kowadło, którego używają do rozkuwania, a także do przykuwania łańcuchów niebezpiecznym więźniom. Gdybym zniósł je na dół razem z młotkiem i dłutem, potrafiłbyś chyba odciąć swoją żelazną biżuterię?

   — Na Croma! — zawołał Conan, czując wzbierającą nadzieję — jeśli naprawdę zniesiesz kowadło na dół wraz z młotkiem i dłutem, pozbędę się tego żelastwa szybciej niż zamorańskie nierządnice zrzucają ubranie! — po chwili dodał podejrzliwie. — Wprawdzie słabo cię widzę, ale nie wyglądasz na bardzo silnego człowieka. Dasz radę znieść kowadło po schodach zanim ktoś zauważy zniknięcie dozorcy?

   — No, wiesz — powiedział Osman, szczerząc szeroko zęby — zdaje się, że coś wymyślimy, prawda?

   Tej nocy Osman zaczął straszliwie jęczeć. Po godzinie zjawił się dozorca, aby to zbadać.

   — Co ci dolega? — zapytał, szurając nogami po przejmująco wilgotnej posadzce.

   — Tysiąc demonów wtargnęło do moich trzewi — krzyknął Osman — czy jedzenie, które mi przyniosłeś, było zatrute? Przyprowadź medyka, bo inaczej umrę, a ty zajmiesz moje miejsce na szafocie! Łajdaku! — wypowiedź zakończył kolejnym przeciągłym jękiem.

   — Już wolę szafot niż znosić to wszystko — mruknął dozorca. Zbliżył się do celi Conana i wzniósł w górę pochodnię. Więzień udawał śpiącego. Upewnił się, że jego okowy od strony drzwi są widoczne.

   Dozorca zadowolony, że Cymmeryjczyk pozostawał przykuty do ścian, podszedł ponownie do celi Osmana. Dało się słyszeć zgrzyt klucza w zamku, szuranie i niski zrzędliwy głos, a później odgłos zadawanego uderzenia, przenikliwy krzyk i wreszcie ostatni cios.

   — Conan! Jestem wolny! — oznajmił Osman.

   — Nie, jeszcze nie jesteś. Na razie tkwisz tu na dole razem ze mną. Pomóż mi się wydostać z tych kajdanów, a wtedy ja cię uwolnię.

   Osman zbliżył się do drzwi z pękiem kluczy i wypróbował je wszystkie zanim dotarł do właściwego. Drzwi rozchyliły się szeroko.

   — Pójdę teraz po kowadło — stwierdził.

   — Mniej gadaj, więcej rób — doradził Conan — pośpiesz się!

   Złodziej zniknął w okamgnieniu. Conan usłyszał stukot jego stóp wbiegających po stopniach. Dotarł do niego hałaśliwy zgrzyt i odgłos stęknięcia. Zdawało się, że wszystko to trwa wieki; stękanie i szuranie oraz powtarzający się cyklicznie łoskot wydawany przez ciężką stal obijającą się o kamienie. Cymmeryjczyk niecierpliwił się, aż ponownie ujrzał złodzieja w drzwiach swojej celi. Słaniał się pod ciężarem kowadła, które obejmował ramionami. Upadł niemalże do stóp Conana.

   Conan pochwycił kowadło w swe mocne dłonie i ustawił je w pozycji pionowej.

   — Szybko, człowieku, młot i dłuto.

   — Wydaje ci się, że… — zaczął Osman, łapiąc haust powietrza — to kowadło było tak błahym ciężarem, że mogłem przynieść pozostałe narzędzia w drugiej wolnej ręce? — Conan złapał go i przygiął do ziemi.

   — Leć i przynieś je tu zanim skręcę ci kark! — Osman świszcząc i sapiąc wybiegł chwiejnym krokiem. Parę minut później był z powrotem, z młotem o krótkim trzonku w jednej dłoni i z przecinakiem w drugiej.

   — Mam nadzieję, że umiesz się tym posłużyć?

   — Mój ojciec był kowalem — odpowiedział Conan,. biorąc od Osmana narzędzia — nauczyłem się wcześniej posługiwać młotem niż mieczem.

   Klęcząc na jednym kolanie, ustawił stopę na kowadle i oparł dłuto na ogniwie łańcucha, tuż przy pierścieniu. Jednym potężnym ciosem młota odrąbał stawiające opór żelazo. W lochu rozległ się jakby dźwięk olbrzymiego dzwonu.

   — Usłyszą to na górze — powiedział Osman lękliwie — śpiesz się!

   — Czy wyglądam na kogoś, kto traci czas? — zapytał Conan i raz jeszcze uderzył w pierścień na wysokości kostki. Pochylił się do przodu i łańcuch na szyi odciął od obręczy. Położył lewą dłoń na kowadle i przyłożył dłuto w okolicach nadgarstka.

   — Trzymaj dłuto — rozkazał. Osman chwycił je gorliwie.

   — Nie chybisz i nie uderzysz w moją… — Conan nie zadał sobie trudu, aby go uspokoić, grzmotnął w dłuto, rozrywając łańcuch. Osman z przekleństwem upuścił narzędzie i potrząsnął piekącą od bólu ręką. Teraz Conan schwycił młot w lewą dłoń.

   — Jeszcze raz! — rozkazał. Osman, wahając się, podniósł dłuto.

   — Czy umiesz również uderzać młotem za pomocą lewej ręki? Na pewno mógłbyś chybić.

   Wtedy usłyszeli głosy i niespokojną krzątaninę na górze.

   — Mitro, dopomóż mi — powiedział Osman, ściskając dłuto z zamkniętymi powiekami. Potężne uderzenie młota i ostatni łańcuch został zerwany. Cymmeryjczyk zaśmiał się, wstając na równe nogi.

   — Wolny.

   — Wolny? — powiedział Osman, ze strachu odchodząc niemal od zmysłów — jesteśmy w lochu i właśnie nadchodzą strażnicy.

   Conan wziął młot w jedną rękę i dłuto w drugą.

   — Więc najlepiej zrobimy, jeśli stąd pójdziemy. Po tych słowach zniknęli w drzwiach celi.

   Idąc w górę, schodów natknęli się na parę strażników zdumionych ich widokiem. Najbliższy strażnik wymierzył cios włócznią w głowę Conana, lecz ten odbił ostrze dłutem. Uderzając młotem w hełm, roztrzaskał jego czaszkę. Upadającego żołnierza Conan zepchnął ze schodów, drugiego uchwycił za nogi i wbił mu dłuto w klatkę piersiową. Stępione ostrze, przebijając serce, utkwiło głęboko poniżej kręgosłupa.

   Mężczyzna upadł, a Conan chwytając jego miecz przeskoczył ponad leżącymi ciałami i pomknął w górę ku wartowni.

   Na widok Conana trzech chwyciło za broń. Jeden z nich zaczął wołać na alarm, ale miecz Cymmeryjczyka uciął krzyk, rozcinając mu gardziel. Drugi próbował wymknąć się przez drzwi wejściowe, lecz Conan rzucił weń masywnym młotem i zmiażdżył mu głowę niczym skorupkę od jajka.

   Ostatniemu strażnikowi udało się założyć tarczę na ramię. Wzniósł topór, aby uderzyć przeciwnika, Conan jednak pierwszym cięciem odrąbał tarczę z kawałkiem ramienia. Następnym ciosem rozłupał jego czaszkę na dwoje. Nagle w wartowni zrobiło się całkiem cicho.

   — Pięciu ludzi! — powiedział Osman z grozą w głosie — pięciu ludzi uśmierconych w czasie starczającym na parę oddechów.

   — Byłeś cholernie pomocny! — powiedział Conan, dobierając sobie najlepszą broń, jaką można było znaleźć w pokoju. Nie mógł odszukać hełmów ani ubrań odpowiednich rozmiarów, więc musiał zadowolić się swoją przepaską biodrową oraz kolekcją rozmaitej broni.

   — Tak dobrze sobie radziłeś — oburzył się Osman — w czym miałem ci pomóc?

   — Po pierwsze, potrzebne są konie! Wyjdź na zewnątrz, szybko znajdź dla nas dwa wierzchowce i przyprowadź je tutaj.

   — Mam to sam zrobić?

   — Tak, sam. Spójrz na mnie! — twarz półnagiego barbarzyńskiego olbrzyma była podrapana i posiniaczona, włosy splątane.

   — Nie mógłbym zrobić nawet pięciu kroków, żeby paru mieszczan nie podniosło alarmu. Nikt nie weźmie tych żelaznych obręczy za biżuterię. Ukradnij nam jakieś konie i szybko się z tym uwiń.

   Niewysoki mężczyzna wybiegł przez drzwi, a Conan czekał, obawiając się szczęku zbroi wartowników, którzy w każdej chwili mogli nadbiec, aby pomścić zamordowanych kompanów. Nagle usłyszał stukot kopyt koni przechodzący w galop. Mając niezwykle wyostrzony słuch, wiedział, że tylko jeden wierzchowiec był dosiadany przez jeźdźca. Parę chwil później Osman zatrzymał się przed drzwiami na wspaniałym, bojowym rumaku. Drugiego trzymał za uzdę. Obydwa nosiły siodła królewskiej jazdy.

   — Szybko, wsiadaj na konia! — krzyknął Osman — ich właściciele byli w gospodzie. Wściekli się na mnie. Teraz są już blisko! — jego ponaglenie było całkiem zbyteczne. Zanim wypowiedział trzecie słowo, Cymmeryjczyk siedział już w siodle, a jego pięty dźgały w końskie boki. Z okrzykiem radości Osman pogalopował za nim.

   Proszę spojrzeć na tego, kapitanie — powiedział żołnierz. Kolejne ciało wyciągnięto z lochów i żołnierze gapili się na nie.

   — Na Mitrę! — powiedział jeden z nich — czy to dłuto tkwi w jego piersi? Został dźgnięty dokładnie na wysokości mostka. Na Seta! — żołnierz oparł stopę o ciało, chwycił za wystający trzonek narzędzia i pociągnął. Dłuto pozostało tam, gdzie było.

   — Na Seta! — rzekł żołnierz z podziwem — utkwiło w kręgosłupie. Czyja dłoń mogła zadać taki cios?

   — Conana, głupcze! — powiedział pierwszy żołnierz — przywódca bandytów jest tak silny, jak mówią ludzie.

   Sagobal zbadał martwe ciała.

   — Pięć trupów? — zdziwił się.

   — Tak, i dozorca — rzekł pierwszy rozmówca — tamten ma złamany kark.

   Sagobal wskazał na czterech ludzi.

   — Wy czterej obejmujecie tutaj wartę. Reszta niech zabierze te ciała i sprawi im pogrzeb. Muszę donieść o tym Torgut Chanowi.

   — Nie robimy pościgu, kapitanie? — zapytał pierwszy rozmówca.

   — Nie, mają zbyt dużą przewagę, a my jesteśmy wycieńczeni przygotowaniami do uroczystości. Bez wątpienia zobaczymy ich niebawem.

   Żołnierze zaskoczeni wypełniali rozkaz. Dziwiło ich, że łatwo wpadający w gniew kapitan Sagobal potraktował incydent z tak filozoficznym spokojem. Wzruszając ramionami, spełniali swoją powinność jak przystało na żołnierzy, bez zadawania pytań.

   Sagobal udał się złożyć raport Torgut Chanowi o ucieczce Conana i o rzezi wśród wartowników.

   Uśmiechnął się z satysfakcją, że wszystko przebiega zgodnie z planem.

2

   — Stąd jest już blisko — powiedział Conan.

   — Mam nadzieję, że się nie mylisz — odrzekł Osman, krzywiąc się z bólu. Łatwe życie miejskiego żołnierza sprawiło, że nie był przygotowany do trudów forsownej jazdy.

   Pustynny krajobraz, przez który jechali, był jałowy i suchy. W pejzażu dominowały wielkie głazy. Brak było rozfalowanych wydm, a jedyną roślinność stanowiły karłowate zarośla. Ślady wiły się między głazami i skalnymi ścianami, jak w labiryncie, i trudno było cokolwiek dostrzec w odległości większej niż parę kroków. Idealny kraj dla bandytów.

   Conan rzucił okiem na sterczącą, skalistą iglicę.

   — W czasie mojej nieobecności trudno tej hołocie utrzymać dyscyplinę — powiedział. — Na spiczastej skale powinien ktoś czuwać na czatach. Człowiek może tam leżeć na brzuchu jak jaszczurka, i widzieć wszystkie podejścia.

   Po paru minutach wjechali w wąski wąwóz, tak głęboki, że czyste niebo zamieniło się w błękitną wstęgę wciśniętą między urwiste skalne zbocza. Nagle ścieżka wprowadziła ich do małego kanionu z rwącym strumieniem pośrodku. Strumień wpadał do niewielkiego stawu i ginął z pola widzenia. W powietrzu unosił się ostry zapach dymu. Grupa mężczyzn siedziała wokół ognia. Skoczyli na równe nogi, widząc dwóch intruzów wjeżdżających do kanionu. Była to banda złożona z różnych narodowości: Turańczyków, Iranistańczyków i z pół tuzina innych pustynnych nacji wędrujących po bezdrożach południowego Kothu i Turanu. Mieli drapieżny wygląd, typowy dla banitów ze wszystkich stron świata: posępni, poznaczeni bliznami, wielu z nich nosiło ślady tortur zadanych przez katów podczas publicznych egzekucji. Niejednemu wykrzywiono rękę za złodziejstwo. Spoglądali na przybyłych z niepokojem. A dwóch mężczyzn, którzy cały czas siedzieli ze skrzyżowanymi nogami przy ognisku, patrzyło na nich z wrogością.

   — Hej, łotrzy — zawołał Cymmeryjczyk — kiepsko witacie starego kompana, który ledwie uszedł śmierci. — Zsiadł z konia i z niezachwianą pewnością siebie zbliżył się do ogniska. — Wiem, wiem, tak was zatkało z radości, że nie wiecie jak to wyrazić.

   Mierzył ich przeszywającym wzrokiem, lecz oni unikali jego spojrzenia. Conan odetchnął z mocą.

   — Na Seta — czuję zapach obiadu! Zbyt długo nie jadłem posiłków godnych ludzi! Z wyraźną butą podszedł do ognia, a inni cofnęli się, ustępując mu miejsca. Para pulchnych gazeli piekła się nad węglami, wydając smakowity zapach. Dwóch niezbyt urodziwych mężczyzn rzucało na niego pełne nienawiści spojrzenia. Cymmeryjczyk wyszczerzył się do nich w uśmiechu. Wyciągnął swój sztylet i odkroił spory kawałek pieczonego mięsa.

   — Arghun, jak to miło znowu zobaczyć twoją zgorzkniałą twarz. Widzę, że jak zwykle lizus Kasim jest z tobą. — Jednym szarpnięciem mocnych, białych zębów odgryzł kęs mięsa, żuł je przez chwilę i połknął. — Mógłbym pomyśleć, że nie cieszycie się widząc mnie żywego.

   Jeden z mężczyzn wstał. Jego broda, barwiona na kolor jaskrawoczerwony, sterczała rozwidlając się na końcu.

   — Sprawy nie wyglądają już tak jak kiedyś, Conan. Dałeś się schwytać jak głupiec, a ktoś taki nie może być naszym przywódcą. — Wskazał na człowieka obok siebie, który wolno podniósł się z ziemi, ani przez chwilę nie spuszczając wzroku z Conana. — Arghun został teraz naszym wodzem. Jest dwakroć lepszy od ciebie, przybłędo z północy!

   — Zgadza się — przytaknął drugi z nich, barczysty bydlak odziany w splamione krwią skóry, o twarzy poznaczonej bliznami. — Teraz ja tu rządzę. Jeśli chcesz, możesz jechać z nami, ale jako zwykły członek bandy. — Jego szczęka wysunęła się butnie do przodu, a dłoń spoczęła na rękojeści zakrzywionego, krótkiego miecza.

   — Ach tak — powiedział Conan, ściszając złowróżbnie głos — korzystałem jedynie z gościnności namiestnika, to wszystko. To niczego nie zmienia.

   — Skoro tak myślisz — odrzekł Arghun — już jesteś martwy! — sięgnął po miecz, lecz nie zdążył wyciągnąć go z pochwy, Cymmeryjczyk, szybki jak tygrys, przeskoczył przez ognisko i zagłębił sztylet w jego pachwinie. Z pasją obrócił w górę zakrzywione ostrze i rozpruł jego ciało aż po mostek. Arghun krzyknął tylko raz, po czym runął w poprzek ogniska z wypadającymi na wierzch wnętrznościami.

   Kasim, zaszokowany tak brutalną przemocą, rzucił się do ucieczki, ale nie zrobił nawet kroku, gdy dopadł go Cymmeryjczyk. Zacisnął masywne ręce na jego szyi. Rozległ się chrzęst łamanych kości i nagle jego ruda rozwidlona broda zaczęła sterczeć ponad plecami. Wybałuszone oczy w niedowierzaniu spojrzały po raz ostatni na twarz Conana wykrzywioną w zaciekłym grymasie.

   Conan podniósł zwiotczałe ciało i wrzucił je do wody. Uderzyło o taflę z potężnym pluskiem. Potem podszedł do nadpalonego ciała Arghuna i wyrwał swój sztylet z piersi, by po chwili wytrzeć ostrze o brudne skóry. Odciął sobie kawałek mięsa.

   — Czy wszyscy zadowoleni?...