Conan -25- Conan bukanier.doc

LIN CARTER & L. SPRAGUE DE CAMP

CONAN BUKANIER

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE BUCCANEER

PRZEŁOŻYŁ MAREK MASTALERZ

Największemu żyjącemu twórcy

                                               literatury miecza i magii

                                               J.R.R. Tolkienowi

KORSARZE I CZARNOKSIĘŻNICY

   Poniższa powieść dzieje się w świecie, który nigdy nie istniał, chociaż niewątpliwie powinien. Wspaniały, pełen dziwów, romantyczny świat, gdzie wszyscy mężczyźni są przystojni i dzielni, a dziewczęta nieprawdopodobnie piękne i chętne, by zaszyć się za areną z gladiatorem czy dwoma. Świat pełen nieprzebytych dżungli, olbrzymich gór i lśniących mórz, w którym nietrudno o misję w szczytnym celu, a przygoda jest składnikiem codzienności. Świat wypełniony po brzegi niesamowitymi potworami, złowrogimi czarnoksiężnikami i wojownikami o surowych obliczach, gdzie działa magia, a bogowie istnieją rzeczywiście, nie tylko w wyobraźni swoich wyznawców.

   Jest to świat nowego rodzaju prozy popularnej, określanej jako fantasy „miecza i magii”. Witajcie w nim!

   Jeśli należycie do tych nielicznych, którzy jeszcze nigdy nie mieli do czynienia z fantasy, czeka was prawdziwa uczta, o ile pragniecie oderwać się na godzinę czy dwie od wymienionych wyżej cech współczesności, by przenieść się do wspaniałego, nieprawdopodobnego świata. Fantasy typu „miecza i magii” jest bowiem literaturą czysto eskapistyczną i niczym więcej. Nie ma ukrytych znaczeń. Nie oferuje poręcznych, podanych w przystępnej formie recept na uporanie się z licznymi niedogodnościami rzeczywistości. Nie sprzedaje żadnego „izmu” ani „ogii”, żadnego przesłania. Jest czymś wielce rzadkim w dzisiejszych czasach.

   Jest to bowiem — rozrywka!

   Obecnie wielu ludzi, włącznie z (niestety) licznymi moimi kolegami, piszącymi science fiction, zdaje się sądzić, że czytanie wyłącznie dla przyjemności jest czymś tracącym niemoralnością. Owi mądrzy ludzie twierdzą, że opowieść powinna dotyczyć czegoś ważnego i istotnego, jak wycieki ropy zagrażające nadmorskim plażom czy zagłada grożąca brodźcowi piskliwemu. Uważają, że bohater powinien być walczącym o wolność swojego ludu Murzynem, homoseksualistą domagającym się społecznego zaakceptowania, uczniem college’u protestującym przeciwko nieprawościom Pentagonu lub Indianinem, który bierze odwet na bladych twarzach, urządzając udany bunt w więzieniu Alcatraz.

   Problematyka społeczna gości we współczesnej literaturze równie często jak na czołowych łamach gazet codziennych. Twierdzi się, że powieściopisarze powinni wyjść z wieży z kości słoniowej i wstąpić na barykady.

   Nie zgadzam się.

   Na świecie jest pełno kłopotów, odkąd człowiek zszedł z drzewa i zabrał się do wymyślania cywilizacji. Społeczne nieprawości kwitną przynajmniej od czasu ostatniego zlodowacenia. Nie ma sensu łudzić się, że nasze czy kolejne pokolenie zdoła poradzić sobie z licznymi wynaturzeniami, nękającymi świat polityki. Nie znaczy to, że powinniśmy je bagatelizować lub udawać, że ich nie ma. Powinniśmy jednak postrzegać je w kontekście historii i zdawać sobie sprawę, że są częścią kondycji ludzkiej.

   Weźmy na przykład wojny. Wybuchały od zawsze i niewiele z nich toczono w szlachetnych celach. A zbrodnie? Przestępczość jest wielkim problemem, lecz zbrodnie na ulicach popełniano, odkąd ktoś wynalazł ulicę. Podobnie

   korupcja urzędników publicznych istnieje, odkąd wymyślono urzędy publiczne.

   Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy zamartwiać się przez okrągłą dobę złem współczesności. Musicie przyznać, że chłodnego, deszczowego wieczora miło jest rozeprzeć się w wygodnym fotelu, przypalić fajkę, postawić obok popielniczki szklankę z martini z lodem i uciec między stronice ekstrawaganckiej przygody.

   My, pisarze uprawiający literaturę heroic fantasy, definiujemy ją jako wartkie, barwne opowieści, toczące się w przedindustrialnym świecie, w którym działa magia i obecni są bogowie, a heroiczny bohater stacza walkę z siłami nadnaturalnego zła.

   Snucie takich opowieści jest profesją o wielowiekowych tradycjach, sięgających czasów Homera. Walka bohatera ze złymi potworami występuje już w anglo–saksońskim eposie Beowulf, w którym geacki książę stawia czoło Grendelowi, czy też germańskiej Pieśni o Nibelungach, gdzie Siegfried zabija smoka Fafnira.

   Jest niezaprzeczalnym faktem, że zasadnicze składniki tworzące opowieść „miecza i magii” są równie stare jak sama literatura. Jednak obecnie mało kto tworzy poematy o objętości książki, dlatego też dopiero w tym wieku omawiane wyżej motywy literackie weszły w skład utworów fantasy.

   Człowiekiem, który dokonał tej syntezy, był pisarz tworzący dla brukowych magazynów awanturniczych lat trzydziestych (pulp magazines), nazwiskiem Robert E. (Ervin) Howard. Urodził się w 1906 roku w Peaster w stanie Teksas i spędził większość przedwcześnie zakończonego życia w Cross Plains, miasteczku położonym w samym sercu tego stanu, między Brownwood i Abilene. Zmarł tam w 1936 roku, gdy byłem małym chłopcem. Nigdy go nie poznałem.

   Howard pisywał opowieści przygodowe starej daty, w których pobrzmiewała chlubna tradycja Talbota Mundy’ego, Harolda Lamba, Edgara Rice Burroughsa i innych autorów pisujących dla magazynów typu „pulp”. Tak naprawdę chciał pisać utwory o piratach z czasów hiszpańskiej Wielkiej Armady, opowieści dziejące się w sercu Czarnej Afryki lub opowiadania grozy, dotyczące tajemniczego Tybetu. Chciał przedrzeć się na łamy Weird Taks Farnswortha Wrighta, podobnie jak jego przyjaciele, H.P. Lovecraft i Clark Ashton Smith, dlatego też musiał włączyć do swoich wartkich utworów elementy magii i nadnaturalnej grozy.

   Kolega i korespondent Howarda, Clark Ashton Smith, odniósł wówczas wielki sukces publikowanym w Weird Tales cyklami opowieści, dziejących się w egzotycznej scenerii takich zaginionych cywilizacji, jak Hyperborea czy Atlantyda. W tych bajecznych, romantycznych królestwach roiło się od fantastycznych, legendarnych stworów, cudów, magów, enigmatycznych bogów i demonów. Mniej więcej w tym samym okresie Lovecraft znalazł zbyt na swoje opowiadania grozy, w których współcześni ludzie stawali w obliczu kosmicznego zła. Były to historie jedna w drugą solidne, dające rozrywkę i pełne dreszczyków…

   Howard włączył te wszystkie motywy do swoich rozbuchanych awanturniczych opowieści. W rezultacie powstał cykl doskonałych opowiadań o Conanie z Cymmerii, potężnym wojowniku barbarzyńskiego pochodzenia. Areną życia był prehistoryczny świat, w którym dokonał się awans bohatera od tak nędznych profesji jak złodziej, pirat, bandyta czy najemnik, po stanowisko królewskiego generała, a wreszcie na własny tron. Cykl opowiadań okazał się wielkim sukcesem.

   Łącząc tak zróżnicowane elementy, jak metafizyczny horror, starożytna magia i legendarne prehistoryczne cywilizacje, w kontekście niewyrafinowanej wartkiej opowieści przygodowej, Howard przyczynił się do powstania nowego gatunku literatury popularnej zwanego heroiczną fantasy lub fantasy „magii i miecza”.

   Howard stworzył swą prywatną domenę literacką w 1932 roku. W grudniu tego roku w Weird Tales zostało opublikowane opowiadanie „Feniks na mieczu”. Pierwsza z opowieści o Conanie odniosła natychmiastowy sukces. Czytelnikom podobała się tak bardzo, iż słali do redakcji listy z żądaniami następnych. Howard mógł z satysfakcją przystąpić do tworzenia świata „ery hyboryjskiej” i spisywania kronik jego najdostojniejszego obywatela. Nie wiedział, że pozostało mu tylko cztery lata życia.

   Przez ten czas stworzył żywą legendę. Czytelnicy połykali każde opowiadanie o Conanie i domagali się więcej. Dziś, trzydzieści dziewięć lat później, im i ich potomkom nadal jest mało. Dlatego też powstała ta powieść, napisana wspólnie z L. Sprague de Campem.

   Niewielu pisarzy miało szczęście stworzyć legendę. Udało się to Conan Doyle’owi z Sherlockiem Holmesem, Edgarowi Rice Burroughsowi z Tarzanem. Być może tego samego cudu dokonał łan Fleming z Jamesem Bondem (jeszcze za wcześnie, by to orzec). W ciągu zaledwie czterech lat opowiadania Roberta Ervina Howarda stworzyły legendę, która nie tylko przeżyła jej twórcę, lecz również pismo, w którym się ukazywała, oraz wydawnictwo, które dodało im prestiżu, publikując je w twardej oprawie.

   Podobnie jak w przypadku Sherlocka Holmesa, Tarzana i nawet nowicjusza w gronie „nieśmiertelnych dla mas”, komandora Jamesa Bonda w służbie Jej Królewskiej Mości, inni pisarze nie zdołali utrzymać rąk z dala od Conana.

   Pierwsi imitatorzy zadowalali się jedynie powielaniem wzorca howardowskiego bohatera. W taki właśnie sposób powstały opowiadania Henry’ego Kuttnera o Elaku z Atlantydy, żony Kuttnera, CL. Moore, o Jirel z Joiry oraz dwie krótkie powieści Norvella F. Page’a o Wan Tengrim. Później pisarze wpadli na pomysł, by osadzać swe opowieści w światach analogicznych do howardiańskiej ery hyboriańskiej, kreując bardziej oryginalnych bohaterów — jak we wspaniałej sadze Fritza Leibera o Fafhrdzie i Szarym Kocurze, powieściach o nieszczęsnym księciu — albinosie, Elryku z Melnibone Michaela Moorcocka, czy zręcznych, pełnych wytrawnej ironii utworach mojego współpracownika, L. Sprague de Campa, o erze pusadiańskiej bezpośrednio po upadku Atlantydy.

   Sprague de Camp dość późno przekonał się do opowiadań o Conanie, podczas gdy ja zaczytywałem się nimi jako nastolatek. Różnica wieku miedzy nami jest znaczna — Sprague de Camp jest ode mnie starszy o dwadzieścia trzy lata. Chociaż Sprague przez całe życie był miłośnikiem fantastyki, po okładkach wystawianych w kioskach egzemplarzy Weird Tales sądził, że wypełniają je horrory, do których zawsze odnosił się bez entuzjazmu. W świat heroic fantasy wprowadził go egzemplarz edycji w twardej oprawie Conana zdobywcy, wepchnięty mu przez jego kolegę, Fletchera Pratta, do zrecenzowania. Kiedy Sprague de Camp przeczytał książkę, nie można było go już powstrzymać; stał się zapalonym miłośnikiem opowiadań o Conanie. Gdy dowiedział się, że na terenie Stanów znajdują się rozproszone teki z nie publikowanymi i czasem nie dokończonymi utworami, zaczął je wyszukiwać, uzupełniać, redagować i wydawać przy pomocy agenta Howarda, Glenna Lorda.

   Tymczasem ja skończyłem dwadzieścia lat, odbyłem służbę wojskową w piechocie w Korei i przeprowadziłem się do Nowego Jorku, gdzie uczestniczyłem w warsztatach pisarskich na Uniwersytecie Columbia. W 1965 roku zacząłem publikować powieści w miękkiej oprawie, począwszy od The Wizard of Lemmuria, który został raczej łaskawie określony jako „zderzenie czołowe Howarda z Burroughsem”. Pierwsza powieść o Lemurii stała się zaczątkiem sześciotomowego cyklu. Prócz książek o Thongorze Potężnym, barbarzyńskim królu — wojowniku z zaginionej Lemurii, napisałem sześć czy siedem innych powieści typu „magii i miecza”.

   Wspólny entuzjazm dla fantasy sprawił, że wielokrotnie spotykaliśmy się ze Sprague de Campem na konwentach miłośników fantastyki i utrzymywaliśmy luźną korespondencję. W 1967 roku opracowałem i zredagowałem tom opowiadań Howarda King Kull, nieudanego, poprzedzającego stworzenie postaci Conana cyklu opowieści o barbarzyńcy rodem z Atlantydy.

   W tym samym roku Sprague de Camp zaprosił mnie do współpracy nad „kilkoma nowymi opowiadaniami o Conanie, które pozwolą wypełnić luki między już istniejącymi”. Od tamtego czasu pracujemy nad tym dziełem.

   Niniejsza powieść o korsarzach i czarnoksiężnikach jest według wewnętrznej chronologii sagi szóstym utworem, opisującym życie i karierę Conana. Obejmuje ona niedostatecznie scharakteryzowany okres biografii Conana — dwa lata, podczas których był zingarańskim korsarzem. Wykorzystaliśmy tę okazję, by wzmocnić wewnętrzne powiązania sagi: w powieści pojawia się ten sam, co w Conanie z wysp, zapalczywy i szczery Vanir Sigurd. Przewija się w niej również jeden ze starych towarzyszy Conana, krzepki, czarny wojownik Juma, który po raz pierwszy pojawił się w opowiadaniu „Miasto czaszek” w pierwszym tomie, zatytułowanym Conan. Dla dalszego zacieśnienia logicznych powiązań cyklu wprowadziliśmy tutaj postać pojawiającego się po raz pierwszy Zarona (który powraca w „Skarbie Tranicosa” w tomie ósmym, Conan uzurpator). Skorzystaliśmy też z głównego czarnego charakteru — przewijającego się przez cały cykl księcia czarnoksiężników, Thoth–Amona ze Stygii. Warto dodać, że Conan w tym okresie swojego życia ma trzydzieści siedem lub osiem lat.

   Howard dożył publikacji osiemnastu swoich opowiadań o Conanie. Wśród jego spuścizny odkryto jeszcze osiem utworów, począwszy od skończonych maszynopisów, na fragmentach i szkicach kończąc. Nasza dwójka dopisała do tej liczby osiem kolejnych utworów, w tym dwie powieści, nie licząc drobiazgów w rodzaju „Ręki Nergala” (Howarda i Cartera) czy „Ryja w ciemnościach” (Howarda, de Campa i Cartera). Sprague de Camp, uzupełniając utwory Howarda oraz we współpracy ze mną i Bjornem Nybergiem, napisał więcej historii o Conanie niż sam twórca cyklu.

   Widać wszak koniec naszego dzieła, co oczywiście, nie oznacza końca Conana.

   Będzie z nami jeszcze przez wiele lat. Nie wątpię, że książki z tego cyklu będą ciągle w sprzedaży bardzo długo… może dłużej, niż można by spodziewać się w tej chwili.

   Prócz książek powstał również poświęcony wyłącznie Conanowi magazyn komiksów (Conan barbarzyńca Marvela).

   Od czasu do czasu wygląda na to, że również Hollywood zaczyna odkrywać hardego Cymmerianina.

   A czytelnicy wciąż proszą o jeszcze…

   Hollis, Long hland, Nowy Jork, 1971

PROLOG

KRWAWY SEN

   Księżniczka Chabela obudziła się na dwie godziny przed świtem. Naciągnąwszy na gołe ciało lekką kołdrę, leżała napięta i drżąca. Utkwiwszy wzrok w ciemności, czuła, jak napawające lodowatą grozą złe przeczucie wibruje w jej rozdygotanych nerwach. Za oknem o pałacowe dachy bębnił deszcz.

   Czegóż dotyczyła ciemna i przerażająca mara, z której niepojętego uchwytu ledwie zdołała się wyrwać? Teraz, gdy upiorny sen skończył się, z trudem mogła przypomnieć sobie jego szczegóły. Pamiętała ciemność i błyskające w mroku złe oczy. Światło odbijające się od ostrzy mieczy. I krew. Była wszędzie: na prześcieradłach, na wykładanych mozaiką posadzkach, przesączała się pod drzwiami — czerwona, lepka, ospale płynąca krew!

   Zadygotawszy, Chabela zabroniła sobie dalszego rozpamiętywania snu. Jej spojrzenie trafiło na chwiejny płomyk olejnej lampki stojącej na niskim, zdobnym klęczniku. Obok znajdowała się również niewielka ikona Mitry, Pana Światła, naczelnego bóstwa hyboryjskiego panteonu. Nagły impuls sprawił, że księżniczka spuściła stopy na lodowatą posadzkę. Owinąwszy koronkową tkaniną bujne śniade ciało, przyklękła przed wizerunkiem swojego boga. Czarne błyszczące włosy staczały się po jej plecach jak katarakta księżycowego blasku.

   Na pulpicie klęcznika stał również srebrny pojemnik z kadzidłem. Księżniczka odkręciła jego wieczko i wrzuciła kilka brązowych ziaren w pełgający płomień lampki. Komnatę wypełniła silna woń nardu i mirry.

   Chabela stuliła dłonie i skłoniła się jak do modlitwy, ale z jej ust nie padło ani jedno słowo. W myślach dziewczyny panował chaos. Mimo usilnych starań nie potrafiła osiągnąć stanu wewnętrznej koncentracji, niezbędnego do skutecznego przywołania pomocy bóstwa.

   Księżniczka uświadomiła sobie, że nie wyjaśnione okropności, takie jak z jej koszmaru, już od wielu dni czają się w pałacu. Stary król stał się oschły i nieprzystępny, zajęty sobie tylko znanymi sprawami. Postarzał się zdumiewająco, jakby jego siły życiowe wysysała upiorna pijawka ze świata fantazmatów. Niektóre z dekretów monarchy tak dalece odbiegały od dotychczasowych, jak gdyby nie wyszły spod jego ręki. Chwilami ze spłowiałych oczu króla wydawał się wyglądać duch innego człowieka, ujawniający się również w powolnym, chrapliwym głosie. Odmienny wydawał się też podpis, bazgrany drżącą dłonią na państwowych dokumentach. Wrażenie obcości, bijące od starego monarchy, było równie absurdalne, jak nieodparte.

   Na domiar złego księżniczkę zaczęły nękać koszmary o nożach, krwi i obserwujących ją nieustannie, gęstniejących, czujnych cieniach!

   Nagle w jej głowie przejaśniło się, tak jak świeży wiatr od morza spędza bagienne mgły. Chabela stwierdziła, że jest w stanie nazwać przytłaczające ją uczucie grozy. Zrozumiała, że jakaś ciemna siła stara się zdobyć władzę nad jej umysłem.

   Przepełniło ją przerażenie. Jęk odrazy wstrząsnął jej szczodrze obdarzonym przez naturę ciałem. Dumne półkule skrytych pod koronkami piersi wznosiły się i opadały gorączkowo. Księżniczka rzuciła się na posadzkę u stóp ołtarzyka. Lśniące zwoje czarnych włosów rozpostarły się na terakocie. Chabela zaczęła się modlić:

   — Panie Mitro, obrońco rodu Ramiro, mistrzu łaski i prawości, prześladowco występku i okrucieństwa, wspomóż mnie, zaklinam cię, w godzinie potrzeby! Powiedz mi, co mam czynić, błagam cię, o potężny Panie Światła!

   Wstała, otworzyła złotą szkatułkę stojącą koło pojemnika z kadzidłem i wyjęła z niej kilkanaście cienkich laseczek z rzeźbionego drewna sandałowego. Niektóre ze służących do wieszczenia drewienek były krótsze od innych, inne pogięte lub rozdwojone, pozostałe zaś proste i długie. Chabela cisnęła je na posadzkę przed ołtarzykiem. W panującej w alkowie ciszy stuk drewienek o podłogę wydał się nienaturalnie głośny.

   Księżniczka utkwiła wzrok w leżących na posadzce drewienkach. Czarne włosy opadły jej na twarz, oczy rozszerzyły się ze zdumienia.

   Drewienka ułożyły się w słowo: T–O–V–A–R–R–O.

   — Tovarro — dziewczyna powtórzyła powoli imię. — Płyń do Tovarra… — w jej ciemnych oczach zabłysła determinacja. — Popłynę! — przysięgła. — Jeszcze dziś! Namówię kapitana Kapelleza…

   Zaczęła krążyć po komnacie, gorączkowo wygarniając ubiory ze skrzyń. Jej krzątaninę oświetlały kolejne błyskawice. Chabela założyła na koniec pancerz, rapier z pochwą i ciepły płaszcz. Płynnym, pełnym gracji krokiem wyślizgnęła się z komnaty.

   Wydawało się, że Mitra obserwuje ją znad klęcznika. Czyżby w jego malowanym spojrzeniu pojawił się wyraz wszechwiedzącej inteligencji, a na ustach surowe współczucie? Czy gromy odległych piorunów były w istocie jego głosem? Któż to wie?

   W ciągu godziny córka króla Ferdruga opuściła pałac. Łańcuch wydarzeń ruszył z miejsca…

ROZDZIAŁ 1

STARY ZINGARAŃSKI ZWYCZAJ

   Zerwał się wiatr i popędził przed sobą strugi deszczu. Było już po północy. Zimny morski powiew zawodził w prowadzących do portu brukowanych uliczkach, kołysał malowanymi szyldami nad drzwiami zajazdów i tawern. Drżące, wygłodniałe kundle kuliły się we wnękach bram.

   O tak późnej godzinie trudno było nawet o wracających z zabaw i uczt biesiadników. Niewiele świateł paliło się w domostwach Kordawy — położonej nad Zachodnim Oceanem stolicy Zingary. Gruba powłoka chmur skrywała księżyc, postrzępione pasma mgły wędrowały po ponurym niebie jak potępione dusze. Nastała ciemna, sekretna godzina — pora nocy, gdy mężczyźni o twardych spojrzeniach szeptali o zdradzie i rabunku, gdy zamaskowani najemni zabójcy przemykali przez pogrążone w ciemnościach pokoje, dzierżąc w czarnych rękawicach zatrute sztylety. Pora zbrodni i spisków…

   Przez dźwięki deszczu i wiatru przebiły się odgłosy kroków i poszczekiwania mieczy. Oddział straży nocnej — sześciu ludzi w płaszczach, wysokich butach i z naciągniętymi na czoła kapturami, uzbrojonych w piki i halabardy, kroczyło pogrążoną w ciemności ulicą. Zachowywali się cicho, rozglądali się bacznie na prawo i lewo, nasłuchiwali podejrzanych odgłosów. Pełnili służbę, dumając o dzbanach wina, które osuszą, jak tylko skończy się ta pieska służba.

   Gdy strażnicy minęli stajnię z krzywym dachem, dwie sylwetki, stojące nieruchomo w pogrążonym w ciemnościach wnętrzu, ożyły. Jeden z kryjących się ludzi wyciągnął spod płaszcza niewielką latarnię. Snop światła trafił na ciemną plamę na podłodze stajni.

   Schyliwszy się, mężczyzna z latarnią omiótł kurz i odsłonił kamienną płytę ze spiżowym pierścieniem. Obydwaj mężczyźni pociągnęli za pierścień. Płyta uniosła się ze skrzypieniem nie naoliwionych zawiasów. Odziani w ciemne stroje ludzie zniknęli we wnętrzu i po chwili klapa wróciła z łoskotem do poprzedniej pozycji.

   W dół prowadziły wąskie, kręcone kamienne schody. Słabe światło latarni umożliwiło mężczyznom bezpieczne zejście po wytartych stopniach. Ich buty ślizgały się na pleśni i grzybach. Wokół unosiła się woń stuleci rozkładu.

   Dwaj mężczyźni w czarnych płaszczach zachowując milczenie dotarli na dół. Ich rysy skrywały jedwabne maski. Posuwali się naprzód jak nieme widma. Niespodziewany powiew rozwiał ich płaszcze jak skrzydła gigantycznych nietoperzy.

   Wysoko nad śpiącym miastem na tle posępnego nieba wznosiły się wieżyce zamku Villagra, księcia Kordawy. W wysokich, szczelinowatych oknach paliło się niewiele świateł, ponieważ tylko paru mieszkańców zamku jeszcze nie spało. Głęboko w trzewiach pradawnej budowli gospodarz zamku czytał szeleszczące pergaminy w świetle wysokiego złotego kandelabru, którego rozwidlenia wykonano na podobieństwo splecionych węży.

   Nie szczędzono kosztów, by zamienić kamienną kryptę w luksusową komnatę. Wilgotne mury z chropawego kamienia pokryto pysznymi, wyszywanymi draperiami. Zimne płyty posadzki skrywał gruby, miękki dywan, pyszniący się mnóstwem barw układających się w charakterystyczne dla dalekiej Vendhii skomplikowane, kwietne motywy. Na obitym złotem, drewnianym taborecie, pokrytym kunsztownymi płaskorzeźbami, przedstawiającymi nagie sylwetki oddające się cielesnym rozkoszom, znajdowała się srebrna taca z kryształową karafką wina z Kyros oraz srebrnymi misami z owocami i ciastkami. Wielkie biurko, przy którym siedział czytający mężczyzna, pokryte było płaskorzeźbami w stylu modnym obecnie w sąsiedniej Aquilonii. Obok kałamarza ze złota i kryształu tkwiło służące do pisania pawie pióro. Wąski miecz leżał w poprzek biurka jak przycisk do papieru.

   Mężczyzna był w średnim wieku. Miał około pięćdziesięciu lat, lecz trzymał się prosto i pewnie. Jego szczupłe nogi okrywały czarne jedwabne rajtuzy i eleganckie pantofle z miękkiej kordawskiej skóry ze sprzączkami ozdobionymi klejnotami, migającymi w rytm niespokojnego postukiwania piętą o posadzkę. Tors mężczyzny krył się pod kaftanem z błękitnego aksamitu, którego bufiaste rękawy ukazywały w rozcięciach podszewkę z brzoskwiniowej satyny. Na wszystkich palcach starannie pielęgnowanych dłoni pyszniły się pierścienie z wielkimi klejnotami.

   Wiek mężczyzny można było rozpoznać po obwisłych policzkach i sinawych workach pod ciemnymi oczami o zimnym spojrzeniu. Człowiek ten najwyraźniej starał się ukryć swój wiek, o czym świadczyło to, iż sięgające ramion, gładko zaczesane włosy były farbowane, a zmarszczki wypełniał puder. Lecz kosmetykom nie udało się zatuszować psującej się cery, przebarwień pod twardymi oczami o znużonym wyrazie i obwisłych fałdów skóry na szyi.

   Mężczyzna gładził upierścienioną dłonią pergaminy wypełnione staranną kaligrafią, opatrzone pieczęciami na jedwabnych wstęgach i sznurach. Jego niecierpliwość zdradzały ruchy stopy, częste spojrzenia na zegar wodny oraz na ciężki gobelin w rogu komnaty.

   Za siedzącym mężczyzną stał milczący, kushycki niewolnik z muskularnymi ramionami skrzyżowanymi na obnażonej piersi. Jego wydłużone małżowiny uszne zdobiły złote kolczyki, światło świec odbijało się na natartej oliwą muskulaturze piersi. Za karmazynowy pas ze zwoju tkaniny Murzyn miał zatknięty zakrzywiony pałasz bez pochwy.

   Zegar wodny zadzwonił przy akompaniamencie klekotu trybików, oznajmiając, iż jest druga nad ranem.

   Ze stłumionym przekleństwem mężczyzna za biurkiem odrzucił przeglądany właśnie pergamin. W tej samej chwili gobelin został odsłonięty, ukazując wylot sekretnego przejścia. Widać w nim było dwóch ludzi w płaszczach i czarnych maskach. Blask świec odbijał się na mokrych tkaninach ich strojów. Jeden z mężczyzn trzymał niewielką latarnię.

   Siedzący człowiek położył dłoń na rękojeści broni leżącej w poprzek biurka, Kushyta zaś dotknął szabli. Jednak gdy dwaj goście weszli do środka i zdjęli maski, starzejący się mężczyzna rozluźnił się.

   — W porządku, Gomani — powiedział do Murzyna, który ponownie złożył ramiona na piersiach i utkwił przed sobą obojętne spojrzenie.

   Nowo przybyli zrzucili płaszcze na posadzkę. Jeden z przybyszy miał łysą lub też wygoloną czaszkę, jastrzębie rysy, wyniosłe czarne oczy i wąskie usta. Gość złożył dłonie na piersiach i skłonił się.

   Drugi mężczyzna odstawił latarnię i szurnął nogą w dwornym ukłonie, zamiatając podłogę ozdobionym piórami kapeluszem.

   — Wielmożny panie! — zawołał. Wyprostowawszy się, przybrał nonszalancką pozę, opierając dłoń na rękojeści rapiera. Gdy zdjął płaszcz, okazało się, że jest wysoki, szczupły i czarnowłosy. Miał ziemistą cerę i ostre rysy twarzy o drapieżnym wyrazie. Jego cienkie wąsiki były tak precyzyjnie wypielęgnowane, iż można by pomyśleć, że są dziełem artysty. Teatralnej próżności młodzieńca towarzyszyła domieszka pirackiej zuchwałości.

   Villagro, książę Kordawy, obrzucił szczupłego Zingarańczyka lodowatym spojrzeniem.

   — Kapitanie Zarono, nie przywykłem czekać — stwierdził.

   Przybysz powtórzył dworny ukłon.

   — Tysięczne przeprosiny, wasza łaskawość! Nawet za cenę błogosławieństwa wszystkich bogów nie chciałbym wzbudzić twojego niezadowolenia.

   — W takim razie dlaczego spóźniłeś się o pół godziny, drogi panie?

   — Błahostka — w tym miejscu Zarono zrobił wdzięczny gest. — Głupi wybryk…

   — Bójka w knajpie, panie — wtrącił się mężczyzna z wygoloną głową.

   — W jakiejś podrzędnej mordowni? — zapytał z naciskiem Villagro. — Czy ci rozum odebrało, hultaju? Jak do tego doszło?

   Zarono, którego ziemiste policzki pokryły się szkarłatem, rzucił kapłanowi spojrzenie pełne wymownej groźby. Ten zniósł to z obojętną miną.

   — Nic takiego, wasza dostojność! Nic, co powinno cię…

   — Ja to osądzę, Zarono — odparł książę. — Niewykluczone, że doszło do zdrady naszego planu. Jesteś pewny, że ta… hm, błahostka nie była prowokacją?

   Dłonie Villagra zacisnęły się na złożonym liście, aż zbielały mu kłykcie. Zarono zaśmiał się dyskretnie.

   — Nic podobnego, panie. Być może słyszałeś o tępym barbarzyńcy imieniem Conan, który zdołał zostać kapitanem zingarańskiego statku korsarskiego, chociaż jest synem jakiejś pospolitej ladacznicy z Cymmerii?

   — Nic mi o nim nie wiadomo. Mów dalej.

   — Jak powiedziałem, nic takiego się nie stało. Kiedy dotarłem do tawerny „Pod Dziewięcioma Wyciągniętymi Mieczami” na spotkanie ze świętym mężem Menkarą, wypatrzyłem piekącą się na rożnie sztukę mięsa, a że od rana nie miałem nic w ustach, postanowiłem ubić jedną strzałą dwa gołębie. Ponieważ byłoby ujmą, gdyby człowiek z moim urodzeniem musiał czekać, poleciłem gospodarzowi tawerny, by podał mi ten połeć. Wówczas ów cymmeriański cham ośmielił się sprzeciwić, twierdząc, że to jego kolacja. Trudno spodziewać się, by szlachetnie urodzony człowiek znosił pokornie panoszenie się nieokrzesanych cudzoziemców, którzy chcieliby mieć pierwszeństwo…

   — Dowiem się wreszcie, co się stało? — spytał zniecierpliwiony książę.

   — Doszło do wymiany zdań, a następnie ciosów. — Zarono zachichotał, dotykając ciemnego sińca pod okiem. — Ten osiłek jest krzepki jak byk, chociaż stwierdzam, iż również zdołałem zostawić ślad na jego szpetnej gębie. Nim zdołałem mieczem dać nauczkę temu kmiotkowi, rozdzielili nas gospodarz tawerny i kilku gości. Nie przyszło im to bez wysiłku. Każdego z nas musiało trzymać pięciu chłopa. Tymczasem pojawił się czcigodny ojciec Menkara, który przyczynił się do uśmierzenia naszych temperamentów. Biorąc wszystko pod uwagę…

   — Rozumiem. Najprawdopodobniej był to zwykły przypadek. Sądzę jednak, że gdybyś miał więcej rozumu, szanowny panie, nie zaczynałbyś takich burd. Zabraniam, by się to powtórzyło! A teraz do rzeczy. Zakładam, że to jest…?

   — Wybacz mi złe maniery, wasza dostojność. — Zingarańczyk podkręcił wąsa. — Przedstawiam ci świątobliwego Menkarę, kapłana Seta, którego przekonałem, by przyłączył się do naszego szczytnego dzieła i który obecnie trudzi się, by dopomóc w jego realizacji.

   Mężczyzna z wygoloną głową znów skrzyżował dłonie na piersi i skłonił się. Villagro odwzajemnił uprzejmość minimalnym skinieniem głowy.

   — Dlaczego nalegałeś na osobistą rozmowę, święty ojcze? — rzucił. — Wolę działać przez agentów, jak na przykład Zarona. Czyżby coś nie w porządku? Nie odpowiada ci proponowana zapłata?

   — Złoto to mierzwa, jednak mimo wszystko trzeba jakoś podtrzymywać swój byt na tej podrzędnej płaszczyźnie egzystencji — w szklistych oczach łysego Stygijczyka malowała się zwodnicza obojętność. — Nasz kult wie, iż ten świat jest jedynie złudzeniem, maską na nagim obliczu chaosu… Racz wybaczyć uniżonemu słudze, dostojny panie. Teologiczne dyskusje są w naszym kraju obyczajem, jednak moją obecność tutaj uzasadnia zwyczaj twojego królestwa, czyż nie? — Stygijczyk uśmiechnął się melancholijnie, dając do zrozumienia, że był to żart. Diuk Villagro uniósł pytająco brew. Menkara kontynuował:

   — Chodzi mi o zamiar waszej wysokości, by zmusić poczciwego, lecz ogarniętego starczym nadwątleniem króla Ferdruga, by oddał ci rękę księżniczki Chabeli, nim jego ziemska egzystencja dobiegnie kresu. Przed chwilą uczyniłem aluzję do powszechnie znanej maksymy: „Zdrada i spiskowanie to ulubiona rozrywka Zingarańczyków”.

   — Tak, tak, kapłanie, znamy ją wszyscy — mars na czole Villagra świadczył, że nie uznał żartu za zabawny. — Jakie przynosisz wieści? Jak postępuje walka o opanowanie umysłów zajmujących nas osób?

   — Nie najlepiej, panie. — Stygijczyk wzruszył ramionami. — Nad umysłem Ferdruga łatwo zapanować, ponieważ król jest stary i chorowity. Natknąłem się jednak na przeszkodę.

   — Słucham.

   — Kiedy król znajduje się pod wpływem mojej woli, mogę bez trudu wydawać mu rozkazy. Będę w stanie zmusić go do oddania ci ręki księżniczki, jednak ona nie wyraża na to ochoty, co nie powinno dziwić, zważywszy na różnicę wieku między wami.

   — W takim razie opanuj również jej umysł, jajogłowy głupcze! — warknął Villagro rozdrażniony aluzją do swego wieku.

   W martwym spojrzeniu Stygijczyka zapłonęły zimne ognie, które jednak po chwili zgasły.

   — Dziś wieczorem podjąłem działania zmierzające w tym kierunku — zamruczał. — Mój duch dotarł do alkierza księżniczki i wniknął w jej sny. Chabela jest młoda, silna i pełna życia. Udało mi się z najwyższym wysiłkiem zapanować nad jej umysłem, lecz gdy mój cień szeptał rozkazy jej śpiącej duszy, czułem, że tracę kontrolę nad umysłem króla. Szybko zerwałem więź z dziewczyną, by przywrócić panowanie nad myślami jej ojca. Księżniczka obudziła się, czując grozę i chociaż nie pamiętała nic z moich podszeptów, bez wątpienia zaczęła coś podejrzewać. Na tym polega mój kłopot: nie mogę równocześnie rozkazywać królowi i księżniczce… — urwał na widok palącego, gniewnego spojrzenia księcia.

   — Więc to twoje dzieło, partaczu! — zagrzmiał Vil — lagro.

   Na obojętnej twarzy Menkary odmalowały się przez moment zaskoczenie i niepokój.

   — Co wasza wysokość ma na myśli? — powiedział gładko. Do jego pytania przyłączył się Zarono. Książę rzucił zduszone przekleństwo.

   — Czy to możliwe, że mój szczwany szpieg i wytrawny czarownik nie słyszeli o czymś, od czego trzęsie się pół miasta?! — krzyknął. — Durnie! Żaden z was nie wie, że księżniczka zniknęła z Kordawy? Wszystkie nasze plany idą na marne!

   Diuk Villagro starannie obmyślił swój plan. Ferdrugo był wyniszczony chorobą. By zapewnić pokojowe następstwo tronu, jego córka Chabela musiała wkrótce wyjść za mąż. Któż byłby lepszym kandydatem do ręki córki króla niż Villagro, od wielu lat wdowiec, najbogatszy i najpotężniejszy po monarsze człowiek w Zingarze?

   Krypta pod wiekowym zamkiem służyła księciu do wprowadzania w życie kolejnych etapów swoich machinacji. Skaptował do ich realizacji korsarza Zarona, wywodzącego się ze szlachty, ale o zbrukanym honorze. Jemu właśnie Villagro powierzył zadanie zwerbowania kapłana o giętkim sumieniu, który wpłynąłby na umysł i wolę starzejącego się króla. Przebiegły Zarono wybrał do tego celu Menkarę, kapłana–czarnoksiężnika stygijskiego kultu Seta.

   Ucieczka Chabeli pokrzyżowała jednak plany Villagra. Jaki cel miała władza nad umysłem monarchy, skoro zniknęła jego jedyna córka?

   Niewzruszony jak skała Menkara zdołał w końcu uspokoić wzburzonego księcia.

   — Wasza wysokość, moja skromna wiedza z zakresu nauk tajemnych powinna pozwolić mi odkryć, gdzie w obecnej chwili znajduje się księżniczka — powiedział.

   — Zatem zrób to — odrzekł ponuro Villagro.

   Na polecenie kapłana Kushyta Gomani przyniósł spiżowy trójnóg i węgiel drzewny. Zwinięto dywan i ustawiono trójnóg na gołej kamiennej posadzce. Stygijczyk wydobył spod szaty sznur z mnóstwem zawieszonych na nim sakiewek. Z jednej z nich wyjął kawałek lśniącej zielonej kredy, którą nakreślił na posadzce skomplikowany wzór, przypominający węża trzymającego ogon w paszczy. Tymczasem Kushyta rozżarzył węgle w misie trójnogu. Kapłan wylał na nie zielony płyn z kryształowej fiolki. Z sykiem, jaki wydaje rozgniewany wąż, komnatę wypełniła ostra, aromatyczna woń. W nieruchomym powietrzu bladozielone pasma dymu zaczęły splatać się w chwiejne spirale.

   Kapłan usiadł ze skrzyżowanymi nogami w nakreślonym zieloną kredą kręgu. Po wygaszeniu kandelabrów komnata pogrążyła się w upiornym blasku trzech źródeł światła: tlących się czerwono węgli na trójnogu, jarzącego się zielono wężowego koła oraz błyszczących żółto oczu czarnoksiężnika. Stygijczyk zaintonował śpiewnym, wznoszącym się i opadającym głosem:

   — Iao, Setesh… Setesh, Iao! Abrathax kuraim mizraeth, Setesh!

   Gardłowe, świszczące zgłoski ścichły do monotonnego szeptu. Gdy Stygijczyk zamilkł, w komnacie rozlegał się jedynie powolny rytm jego oddechu. Czarnoksiężnik zapadł w trans.

   — Na Mitrę! — jęknął Zarono, lecz kleszczowy uścisk dłoni księcia na jego ramieniu sprawił, że zamilkł.

   Kołyszące się sploty dymu utworzyły świetlisty obłok nefrytowej barwy, w którym zaczęły formować się jaśniejsze i ciemniejsze pola. Przed oczami księcia i korsarza, we wnętrzu obłoku pojawił się obraz. Widok przedstawiał niewielki statek żaglowy, płynący szybko pod ciemnymi niebiosami. Na przednim pokładzie stała młoda kobieta. Silny wiatr przyciskał ciężki płaszcz do kształtnego dziewczęcego ciała…

   — Chabela! — szepnął Villagro.

   Jego głos przerwał zaklęcie. Świetlisty obłok rozpadł się na mnóstwo wirujących pasem. Węgle zgasły z sykiem. Kapłan padł w przód i z trzaskiem uderzył czołem o posadzkę.

   — Dokąd płynie Chabela? — spytał Villagro, gdy łyk wina przywrócił kapłanowi świadomość. Stygjjczyk zastanowił się.

   — Wyczytałem w jej myślach nazwę Asgalun. Czy waszej wysokości znany jest powód, dl...