Howard_Robert_E._-_Conan-Droga_do_tronu_(SCAN-dal_954).pdf

ROBERT E. HOWARD

CONAN

DROGA DO TRONU

(W YBÓR I POSŁOWIE : A NDRZEJ Z IEMBICKI )

SCAN‐ DAL

CZERWONE ĆWIEKI

(Przełożył: Stanisław Czaja)

Powróciwszy do królestw hyboryjskich, jął się znów Conan najemniczego rzemiosła,

ale armia, w której służył, została zdradą rozbita w południowej Stygii. Przez sawanny

czarnych królestw dotarł tedy Cymmeryjczyk do wybrzeża i przystąpił do piratów z Wysp

Baracha. Raz jeszcze imię Amra ‐ Lew, pod którym znany był Conan za czasów Belit,

głośnym echem odbiło się w portach. Utraciwszy na koniec okręt, związał się barbarzyńca z

Wolną Kompanią niejakiego Zaralla i w przygranicznym Sukhmecie, gdzie oddział ów

stacjonował, począł się straszliwie nudzić...

1. CZEREP NA SKALE

Niewiasta zatrzymała strudzonego wierzchowca. Stał na rozkraczonych nogach,

opuściwszy głowę, jakby giął ją ku ziemi ciężar zdobnych złotymi chwastami cugli

z czerwonej skóry. Wyjęła stopę ze srebrnego strzemienia i zeskoczyła z szamerowanego

złotem siodła. Przymocowawszy wodze do gałązki młodego drzewa, wsparła dłonie na

biodrach i jęła rozglądać się wkoło.

Niegościnne było otoczenie. Olbrzymie drzewa przeglądały się w małym stawie,

z którego przed chwilą pił jej wierzchowiec, gęstwa krzów ograniczała pole widzenia, od

góry zamknięte wyniosłym sklepieniem ze splątanych gałęzi. Kobieta wzruszyła

kształtnymi ramionami i szpetna klątwa spłynęła z jej ust.

Była wysoka, o piersi pełnej, członkach krągłych, lecz krzepkich. Cała jej postać

o niezwykłej zdawała się świadczyć sile, która wszelako nie odbierała jej przemożnego

powabu kobiecości. Niewiastą była, bez względu na postawę swą i szatę. Ta bowiem,

miast sukni, z krótkich a szerokich składała się spodni, które kończąc się na szerokość

dłoni przed kolanami, w talii podtrzymywane były jedwabną szarfą noszoną w miejsce

pasa. Jaskrawe buty z cienkiej skóry sięgały niemal kolan, a dopełniała stroju jedwabna

bluza o szerokim kołnierzu i obfitych rękawach. Jedno z kształtnych bioder obciążał

prosty, obosieczny miecz, drugie ‐ długi sztylet. Jej rozwiane złote włosy, równo przycięte

na wysokości ramion, opasywała wstęga szkarłatnego atłasu.

Na tle posępnego, pierwotnego lasu malownicze i niezwykłe sprawiała wrażenie.

Łacniej wyobrazić by ją sobie można, jak wsparta o barwiony maszt patrzy na pierzaste

obłoki i kołujące nad okrętem mewy. Kolor mórz wyzierał z jej ogromnych oczu. I tak być

powinno, albowiem zwano ją Valerią z Czerwonego Bractwa, zaś czyny jej w pieśni

sławiono i balladzie, gdziekolwiek zbierali się żeglarze.

Próbowała przeniknąć wzrokiem ponury zielony dach ze splątanych gałęzi i ujrzeć

skryte za nim niebo, lecz w końcu dała za wygraną, mamrocząc pod nosem przekleństwa.

Zostawiła za sobą spętanego konia i ruszyła na wschód, spozierając od czasu do

czasu w kierunku stawu, by zapamiętać drogę. Przygnębiała ją panująca w lesie cisza. W

wysokich gałęziach nie śpiewały ptaki, żaden szmer nie zdradzał obecności drobnej

zwierzyny. Wiele mil przebyła w owej krainie wszechobecnego milczenia, zakłócanego

tylko stukiem kopyt jej wierzchowca.

Pragnienie zaspokoiła przy stawie, ale teraz poczuła gwałtowny głód i jęła szukać

tych owoców, którymi żywiła się, odkąd wyczerpała zapasy z toreb przytroczonych do

siodła.

Dostrzegła przed sobą złomy ciemnego kamienia pnące się w górę ku czemuś, co

wyglądało jak postrzępiona turnia wznosząca się wśród drzew. Jej szczyt ginął w chmurze

listowia. Być może, pomyślała, wznosi się ponad wierzchołki drzew i można z niej będzie

ujrzeć to, co leży dalej ‐ jeśli w ogóle jest tam coś innego od owej puszczy bez granic,

przez którą jechała tyle dni.

Wąziutki upłaz tworzył naturalną ścieżynę prowadzącą w górę stromego zbocza.

Gdy pokonała jakieś pięćdziesiąt stóp, znalazła się na wysokości otaczającego skałę pasa

listowia. Drzewa wprawdzie rosły dość daleko, ale sięgały turni niektóre z ich gałęzi,

tworząc wokół kamienia ów zielony welon. Brnęła przez gąszcz liści, nie widząc nic ni w

dole, ni w górze, lecz nagle ujrzała w prześwicie błękitne niebo i wyszła w czysty, gorący

blask słońca, i zobaczyła pod swymi stopami dach lasu.

Stała na szerokiej półce, prawie równej z wierzchołkami drzew, z której strzelała

skalna iglica, będąca szczytem turni. Ale na jeszcze jedną rzecz zwróciła uwagę, jej stopa

bowiem uderzyła o coś ukrytego w kobiercu martwych liści pokrywających półkę.

Odgarnęła je, by ujrzeć szkielet ludzki. Doświadczonym okiem zmierzyła wyblakłe kości,

nie dostrzegając złamań lub innych oznak przemocy. Człek ten zemrzeć musiał naturalną

śmiercią, po co jednak wspinał się przedtem na wyniosłą skałę, wyobrazić sobie nie

mogła. Wdrapała się na szczyt iglicy i omiotła wzrokiem otoczenie. Dach lasu ‐ posadzką

raczej będący z jej punktu widzenia ‐ równie jak z ziemi był nieprzenikniony. Nie

widziała nawet stawu, przy którym zostawiła wierzchowca. Spojrzała ku północy, w

kierunku, z którego przybyła. I tu falował zielony ocean, dalej sięgający i dalej, aż ku

wątłej linii błękitu, co w istocie pasmem była wzgórz, które przebyła wiele dni temu, by

pogrążyć się w ten liściasty bezmiar.

Taki sam obraz na zachodzie ujrzała i wschodzie, choć brakowało wzgórz w tych

kierunkach. Gdy wszelako wzrok zwróciła na południe, zesztywniała i dech zamarł jej

w piersi. Oto bowiem w mili las poczynał rzednąć, ustępując miejsca usianej kaktusami

równinie. A w głębi owej równiny wznosiły się mury i wieże grodu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: