174. Michaels Lorna - Odmienne stany uczuć.pdf - Harlequin Temptation - anna9955

LORNA MICHAELS

Odmienne stany uczuĆ

(The Reluctant Hunk)

ROZDZIAŁ 1

– MoŜe pan jechać szybciej? – Ariel Foster pochyliła się w stronę taksówkarza. Musiała

mocno wytęŜać głos, Ŝeby przekrzyczeć dobiegające z radia ostre dźwięki muzyki grupy Led

Zeppelin. Spojrzała na zegarek: dziewiąta pięćdziesiąt. Zostało zaledwie dziesięć minut.

– Nie da rady, szanowna pani. JuŜ raz w tym miesiącu zarobiłem mandat. – Szofer

wydmuchnął balonik z gumy do Ŝucia i skręcił w przecznicę. – Ma pani randkę albo coś w

tym stylu?

– Coś w tym stylu – mruknęła Ariel. Prawdę mówiąc, nie bardzo wiedziała, po co gna na

złamanie karku przez centrum Houston. Przyjechała tutaj na pilne wezwanie ojca.

– Koniec trasy – oznajmił parę minut później szofer. Taksówka zatrzymała się przed

budynkiem Kanału 6 stacji KHTX. – Dzięki – dodał z zachwytem, gdy Ariel wetknęła mu w

rękę banknot i wyskoczyła z samochodu.

Przez moment chciała wrócić i sprawdzić, ile mu zapłaciła, ale zaraz wzruszyła

ramionami. Zostały cztery minuty. W holu studia zerknęła na swoje pantofelki. Niewygodnie

biegać na wysokich obcasach. Do diabła z elegancją, zdecydowała w duchu, zdjęła buty i

popędziła do windy. Martin Foster nie tolerował spóźnień. Nawet o minutę.

Ariel pchnęła ramieniem drzwi i z impetem wpadła do środka. Za progiem stanęła jak

wryta. W miękkich fotelach siedzieli jej dwaj starsi bracia, Chad i Daniel. Byli równie

zdumieni jak ona.

– Wy teŜ? – spytała zdyszana. – Skąd to zebranie?

– SkaŜ mnie Bóg, nie wiem – odparł Chad. Daniel odgarnął z czoła falujące blond włosy.

– Wczoraj dostałem faks od taty, więc jestem.

Ariel opadła na wolny fotel i próbowała uspokoić oddech.

– Myślicie, Ŝe...

W wewnętrznych drzwiach stanęła sekretarka.

– Mogą juŜ państwo wejść – powiedziała z namaszczeniem.

Ariel przygładziła jasne włosy, Ŝeby nadać sobie równie dystyngowany wygląd i

wkroczyła do obszernego gabinetu szefa radiowo-telewizyjnej sieci Fostera. Nie czuła się

zbyt pewnie, ale próbowała nadrabiać miną.

– Cześć, tato. – Cmoknęła ojca w policzek. Martin Foster przywitał się z synami i

poczekał, aŜ wszyscy zajmą miejsca przy stole konferencyjnym.

– Wezwałem was do Houston, Ŝeby coś zaproponować, małe wyzwanie – powiedział z

uśmiechem, a jego głos zdawał się wypełniać cały pokój.

Ariel kopnęła Chada pod stołem. Mogła domyślić się wcześniej. Od dzieciństwa wraz z

braćmi uczestniczyła w dziesiątkach, a moŜe setkach rodzinnych „wyzwań”. Dobra, tato,

pomyślała buńczucznie, moŜesz mówić. Jestem gotowa do następnej próby.

Chad i Daniel najwyraźniej przyjęli podobną postawę. Spięli się niczym konie gotowe do

biegu.

Martin wsparł łokieć o blat stołu i potarł podbródek.

– Doszedłem do wniosku, Ŝe po trzydziestu pięciu latach kierowania stacją telewizyjną

naleŜy mi się nieco odpoczynku. W przyszłym roku odchodzę na emeryturę.

Emeryturę? Ariel była kompletnie zaskoczona. Martin Foster – Ŝywiołowy, w pełni sił,

choć ukończył sześćdziesiąty ósmy rok Ŝycia – mówił o emeryturze? Człowiek, który kilka

miesięcy temu wziął udział w maratonie i potrafił pokonać synów w mocowaniu na rękę?

– Dlaczego? Martin splótł dłonie.

– Chcę więcej czasu spędzać z waszą matką. Wyjedziemy gdzieś, uŜyjemy Ŝycia, póki

jesteśmy dostatecznie młodzi.

Ariel powiodła wzrokiem po pokoju. Gruby biały dywan, masywne biurko, na ścianie

oryginalny obraz LeRoya Neimana... Sanktuarium ojca. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak

dynamiczny menedŜer, stawiający czoło kaŜdemu wyzwaniu, leŜy w słońcu na plaŜy niczym

nie dopieczony kartofel. I...

– Co ze studiem? – spytała.

– Jedno z was zajmie moje miejsce.

Ariel ostroŜnie popatrzyła na braci. KaŜde z nich wprost marzyło o tym, aby wreszcie

wypłynąć na szersze wody. Ze źle ukrywanym napięciem czekali na decyzję ojca.

Martin uparcie milczał. Pozwolił sobie tylko na lekki uśmiech. Ariel nie wytrzymała.

– Kto? – spytała.

Ojciec uśmiechnął się szerzej.

– To będzie mały sprawdzian. Wszyscy macie własne, niewielkie ośrodki. Za rok spojrzę

w wyniki. To z was, które zdoła przyciągnąć najwięcej słuchaczy i widzów, przeniesie się do

Houston.

W sieci Fostera studio w Houston naleŜało do najwaŜniejszych. Miało od dawna ustaloną

renomę i wielu zwolenników. Ariel za wszelką cenę chciała tu pracować.

Oczami wyobraźni widziała siebie za biurkiem ojca. Nie... jej biurko musiałoby być duŜo

mniejsze. Najpierw wywiad... powiedzmy, z dziennikarzem „Houston Business Now”. „Pani

Foster, proszę o kilka słów na temat najbliŜszych planów”. Eeeee... Po co się zadawać z

lokalną prasą? Lepiej niech będzie to ktoś z „Forbesa”.

Kanał 6 kusił sam w sobie, lecz przyjazd do Houston oznaczał takŜe powrót do domu.

Ponownie popatrzyła na braci. Starszemu, Chadowi, wypłowiałe od słońca włosy i mocna

opalenizna nadawały wygląd plaŜowego playboya, ale miał serce wojownika.

Ciemnoniebieskie oczy błyszczały mu zawadiacko, a w kącikach ust igrał wyzywający

uśmieszek. Pewnie w myślach pakował walizki na wyjazd do Houston.

Daniel uchodził w rodzinie za czarnego konia. Nikt nie wiedział, czego się moŜna po nim

spodziewać. Rozparty na krześle, wbił wzrok w okno. Ktoś mógłby przypuszczać, Ŝe

spogląda na lądowisko, na śmigłowiec opatrzony znakiem sieci Fostera. Ariel nie dała się

zwieść pozorom. Rozmarzone piwne oczy Daniela skrzyły się nieprzeciętną inteligencją.

– Co wy na to? – zapytał Martin. – Podejmiecie rękawicę?

Naprawdę musiał pytać? JuŜ dawno zaszczepił w dzieciach chęć do rywalizacji.

„Zwycięstwo to nie wszystko, ale z drugiej strony...” – lubił powtarzać. Ariel, Chad i Daniel

byli w pełni gotowi do walki. Szykował się największy wyścig w ich Ŝyciu.

– Jasne – odparł Chad i mrugnął do Ariel. Mówił tak, jakby juŜ pierwszy dotarł do mety.

– MoŜecie na mnie liczyć – dodał Daniel. – Znudziło mi się w El Paso.

– Ariel? – spytał Martin.

– Oczywiście.

Chad pochylił się w jej stronę i poklepał ją po ramieniu.

– Lepiej zrezygnuj póki czas. Nigdy mnie nie pokonasz. Ariel posłała mu najbardziej

promienny uśmiech, na jaki potrafiła się zdobyć.

– Pilnie obserwuj, co się będzie działo – powiedziała. – Wracam do Corpus Christi i biorę

się do pracy. Notowania stacji podskoczą tak wysoko, Ŝe za rok na stałe zostaniesz w San

Antonio, a ja spokojnie zasiądę w Houston. Mam zamiar wygrać.

Przegrywała. Wyścig z wolna dobiegał końca. Minęło osiem miesięcy, a jej stacja wciąŜ

była daleko w tyle. Ariel z kwaśnym uśmiechem spojrzała na plik papierów zalegających

biurko. PrzecieŜ nie wolno jej przegrać.

Wstała i zaczęła krąŜyć po pokoju. Nie był zbyt duŜy. ZałoŜyła ręce na karku i powiodła

wzrokiem wokoło. Nigdy nie zamierzała pozostać tu na stałe, więc nie przywiązywała

zbytniej wagi do wystroju. Zwykłe biurowe meble: biurko z imitacji orzecha, dwa kryte

czarną dermą krzesła, sofa nieokreślonej barwy, a na ścianach dwie lub trzy marne akwarele.

NajwyŜszy czas się przenieść do prawdziwego gabinetu. Ariel podeszła do okna, skąd

rozciągał się wspaniały widok na parking.

Zabębniła palcami o parapet. Była posłuszną córką i bez słowa skargi wspinała się

mozolnie po szczeblach kariery w przedsiębiorstwie Fostera. Robiła niemal wszystko –

począwszy od sprzątania studia po produkcję własnych programów. Sprawdziła się. Była

równie dobra jak bracia, być moŜe nawet lepsza. Kanał 4 z Corpus Christi okazał się dobrą

szkołą Ŝycia, ona jednak wolała Houston. Ogarniała ją coraz większa determinacja.

Opadła na krzesło. Znajome dźwięki czołówki dały jej znać, Ŝe nadeszła pora

popołudniowego serialu „Nasze miejsce pod słońcem”. Przetarła oczy i ponownie zerknęła w

ostatnie wyniki badań popularności stacji. Zastanawiała się, co jeszcze moŜna zmienić w

ramówce. Opracowała nową formę „Rozmów przy śniadaniu” i wiadomości nadawanych o

szóstej wieczór, ale niewiele to pomogło. Konkurenci, czyli Kanał 12, mieli o wiele lepszy

serial komediowy, sprawniejszą ekipę reporterów i pełną seksu, długonogą spikerkę od

prognozy pogody. Serialu nie da się przeskoczyć, myślała Ariel, zatem trzeba coś zrobić z

dziennikiem. I to szybko.

Odsunęła papiery na bok i zamyślonym wzrokiem spojrzała w przestrzeń. Jednym uchem

słuchała dialogu z ekranu.

„Kocham cię, Elliot. Zawsze cię kochałam. Nie jestem głupi, Sabrino. Jak mam ci

wierzyć? Poślubiłaś Luke’a, zaszłaś w ciąŜę z Cullenem... Przerywamy program, aby nadać

specjalną wiadomość”.

Ariel odwróciła głowę w stronę monitora.

„Narodowy Instytut Meteorologii donosi, Ŝe tajfun Belle z narastającą prędkością sunie ze

wschodnich Karaibów na północny zachód, w stronę Florydy. Zaledwie przed dziesięcioma

dniami huragan Arthur nawiedził Karolinę Północną. O wiele potęŜniejszy Belle stanowi

nowe zagroŜenie dla mieszkańców wybrzeŜa”.

Ariel wzdrygnęła się. Huragany! Sama myśl o nich napawała ją lękiem. Burze, wichry,

pioruny!

– Floryda – mruknęła pod nosem. – Powiedział „Floryda”, tchórzu, a nie Teksas. Floryda

jest setki kilometrów stąd.

Westchnęła z ulgą, potem zmarszczyła brwi. Tak była pochłonięta wynikami ankiet, Ŝe

zapomniała o huraganach. W zeszłym roku nad Teksasem panował spokój, ale teraz...

Czy wystarczy jej sił i ludzi, Ŝeby w razie czego poradzić sobie z rzetelną relacją? Jak

zachowa się Perry Weston dyŜurujący w dziale prognozy pogody? Pracował juŜ półtora roku i

chociaŜ na wizji zachowywał się sztucznie, wciąŜ nie mogła znaleźć nikogo na jego miejsce.

Naszkicowała jego podobiznę w notatniku: wpółotwarte usta, ciasno zawiązany krawat pod

wystającym jabłkiem Adama. Rzecz wymagała pilnego przemyślenia.

„Kent Ackerman dołączył do komisji badań nad przyczynami huraganów, obradującej

właśnie w Nowym Orleanie” – ciągnął sprawozdawca. – „Oddajemy mu głos. Kent... Jest ze

mną doktor Jeff McBride, były pracownik Narodowego Centrum Badań Meteorologicznych,

obecnie zatrudniony w prywatnej firmie Gulf Coast Weather Technology z siedzibą w Corpus

Christi, w Teksasie. Doktorze McBride, ma pan opinię znakomitego specjalisty od

huraganów. Co moŜe pan powiedzieć o anomaliach pogodowych, jakie obserwujemy w tym

roku?”

Ariel kończyła szkic, malując małe kropki na krawacie Perry’ego. Teraz brzuch zwisający

nad paskiem...

„Pogoda nad obszarem wschodniego Atlantyku niezwykle sprzyja powstawaniu silnych

wiatrów... „

Ołówek zawisł w powietrzu. Ariel zamknęła oczy i zaczęła słuchać. Nie chodziło jej o to,

co mówił doktor McBride, ale jak mówił. Odruchowo dopasowała jego głos do wymogów

programu. Głębokie, dźwięczne tony, zdolne bez wątpienia przyciągnąć uwagę telewidzów.

Gdyby tak jeszcze wygląd był równie doskonały...

Otworzyła oczy i spojrzała w ekran.

– Fiuu... – gwizdnęła pod nosem. W dziesięciopunktowej skali ocen doktor McBride

zasługiwał na jedenastkę.

Miał szczególną urodę: ów nieuchwytny, trudny do zdefiniowania urok rzucający się w

oczy od pierwszego wejrzenia. Wyglądał dobrze. Bardzo dobrze. Silne, męskie rysy,

efektowna opalenizna... Ariel zapomniała przez moment o swojej pracy i zaczęła mu się

przyglądać jako kobieta.

– Dobry BoŜe, co za marnotrawstwo... – mruknęła. – Nie powinno się go trzymać w

jakimś laboratorium. Mógłby raczej...

Energiczne pukanie przerwało jej rozwaŜania.

– Proszę – zawołała.

Do pokoju wpadł Steve Loggins. Rudowłosy i piegowaty, przypominał irlandzkiego

setera. Pełnił funkcję zastępcy kierownika stacji. Uśmiechem potrafił rozbroić kaŜdego i tylko

174. Michaels Lorna - Odmienne stany uczuć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: