Lopdyn Tseczu Rinpocze - 4 rodzaje bardo cz. 1 - Bardo tego życia.pdf

(104 KB) Pobierz
Lobpyn Tseczu Rinpocze
Lobpyn Tseczu Rinpocze
Cztery rodzaje bardo
Część pierwsza: Bardo tego życia
Wprowadzenie
W 1992 roku Lobpyn Tseczu Rinpocze udzielił w Rödby w Danii szczegółowych wyjaśnień dotyczących
czterech stanów bardo na podstawie dzieła "Zwierciadło świadomości" Tsele Natsok Randröl. Był on
sławnym mistrzem linii Kagyu oraz Njingma żyjącym w XVII wieku i w swoich czasach uchodził za
jednego z najbardziej wykształconych nauczycieli. Jest uważany za wcześniejszą inkarnację Dziamgona
Kongtrula Rinpocze.
Gdy w buddyzmie mówi się o bardo, chodzi zazwyczaj o stan pośredni pomiędzy jednym życiem a
drugim. Jednak jak ukazują nauki Lobpyna Tseczu Rinpocze, właściwe znaczenie tego słowa jest o wiele
szersze.
Udzielając nauk dotyczących tego tematu autor dzieła, Tsele Natsok Randröl, posługuje się tradycyjnym
schematem nauczania Dharmy: rozpoczyna wstępem, po którym następują właściwe wyjaśnienia i
zakończenie.
Pierwszą częścią przygotowania są zawsze ofiarowania dla buddów i bodhisattwów, które czyni się, by
pomnożyć pozytywną karmę oraz by usunąć przeszkody. Następnie obiecuje się im, że to, co
rozpoczynamy - czy to odosobnienie, czy udzielanie nauk - doprowadzimy do końca. Mówi się, że wysoko
urzeczywistnione istoty żadko coś obiecują; jednak jeśli to już uczynią, dotrzymują swej obietnicy
niezależnie od okoliczności. Rysunek na wodzie szybko znika, lecz to, co zostało wyryte w skale,
pozostaje na zawsze. Ta obietnica jest więc częścią przygotowania.
Następnie autor tekstu zwraca się z głębokim szacunkiem do oświeconych właściwości trzech stanów
buddy, trzech kaj. Najpierw zwraca się do stanu prawdy, dharmakaji, który jest opisywany jako całkowicie
czysty. W swojej esencji jest wolny od jakiejkolwiek sztuczności i w naturalny sposób pusty. Nieoddzielny
od niego jest stan radości, sambogakaja, który manifestuje się jak odbicie księżyca w wodzie, w sposób
w jaki jest to w danej sytuacji potrzebne. Wreszcie dla pożytku zwyczajnych istot pojawia się stan
emanacji, nirmanakaja. Tsele Natsok Randröl zwraca się najpierw do tych trzech stanów, wyraża
szacunek dla ich oświeconych właściwości oraz stwierdza, iż są one nieoddzielne od właściwości
naszego umysłu i że manifestują się także w nauczycielu.
Cokolwiek się przejawia - czy będzie to samsara, czy nirwana, jest w swojej esencji puste. Oznacza to, iż
narodziny i śmierć, szczęście i cierpienie, oraz wszelkie inne doświadczenia nie są prawdziwą
rzeczywistością. Jedynie dlatego, że zwykłe istoty w swej niewiedzy nie potrafią tego dostrzec, są
uwikłane w zjawiska i z tego powodu cierpią. Są więźniami swoich własnych iluzji, poglądów i koncepcji.
Gdy patrzy się na to, pojawia się współczucie. To ono właśnie sprawiło, że wielu mistrzów nauczało
metod umożliwiających istotom zrozumienie, jakimi rzeczy są naprawdę. Nauki o stanach bardo są
częścią tych metod i wielu mistrzów udzieliło wyjaśnień dotyczących ich znaczenia.
Tsele Natsok Randröl stwierdza w swoim tekście, że istnieje już wiele głębokich i szczegółowych
wyjaśnień dotyczących tego tematu, tak że właściwie nie ma powodu, by jeszcze i on coś do nich
dodawał. Ponieważ jednak tak usilnie go o to proszono, chciałby mimo wszystko to uczynić.
Całe pojęcie bardo odnosi się właściwie do czasu, gdy jesteśmy uwięzieni w samsarze, ponieważ jego
przyczyną jest nasza niewiedza. Dopóki się z niej nie wyzwolimy, znajdujemy się w stanie bardo, stanie
niewiedzy trwającym aż do oświecenia. Zazwyczaj jednak pod pojęciem bardo rozumie się okres od
śmierci do ponownego odrodzenia się.
Istnieją różne sposoby klasyfikacji poszczególnych bardo. Niektórzy nauczyciele wyróżniali np. sześć
rodzajów bardo. Wyjaśnienia dotyczące tej kwestii są jednak różne u różnych nauczycieli. Odbywały się
nawet dyskusje na ten temat; wielu nauczycieli nie zgadza się na przykład, że powinno się wyodrębniać
bardo medytacji. Jest to nielogiczne, gdyż wszystko, co się wydarza, jest przecież stanem bardo. Jest nim
cała egzystencja w samsarze, nie można więc wyłączyć z tego żadnego stanu umysłu. Nie ma sensu
twierdzenie, jakoby medytacja nie była częścią bardo. Podział na sześć rodzajów bardo, z którym nie
zgadzają się niektórzy uczeni, wywodzi się z tradycji Njingma. Można go jednak znaleźć także w innych
przekazach, na przykład w naukach, których niegdyś udzielił Milarepa dakini Tseringmie. Mówiąc o
sześciu bardo, mamy na myśli:
1. Bardo tego życia
2. Bardo snu
3. Bardo medytacji
4. Bardo umierania
5. Bardo dharmaty
6. Bardo stawania się
Inni mistrzowie nauczają o trzech lub czterech głównych stanach bardo. Tsele Natsok Randröl mówi, że
woli wyjaśniać znaczenie bardo na podstawie podziału na cztery główne bardo, ponieważ w ten sposób
najłatwiej to zrozumieć.
Są to:
1. Bardo tego życia
2. Bardo umierania
3. Bardo dharmaty
4. Bardo stawania się
Tsele Natsok Randröl wyjaśnia w tekście, jakie jest znaczenie tych czterech stanów bardo, jak się
szczegółowo przejawiają oraz jak można praktykować, by w poszczególnych bardo osiągnąć wyzwolenie.
Część pierwsza:
Bardo tego życia
Jest to okres trwający od momentu narodzin aż do śmierci. Jak doświadcza się tego bardo, zależy od
poziomu duchowego rozwoju, na jakim znajduje się dana istota. Ci, którzy osiągnęli już pewien wgląd,
należą do najwyższej kategorii. Oprócz tego istnieje również pośrednia i najniższa kategoria. Całe
postrzeganie życia jest kwestią duchowego rozwoju.
Dla istot znajdujących się na najwyższym poziomie, a więc dla tych, które osiągnęły wgląd, to życie nie
jest różne od mandali, oświeconego pola mocy. Widzą wszystko na czystym poziomie; cały zewnętrzny
świat jest dla nich Czystą Krainą, a wszystkie istoty są buddami i bodhisattwami. Wszystko, co mówią jest
czyste jak mantra. Wszystko, cokolwiek wydarza się w ich umyśle, potrafią rozpoznać jako nieoddzielne
od prawdy. Widzą, że wszystkie zjawiska w swej esencji są mądrością. Jest to dla nich rzeczywistość,
sposób, w jaki przeżywają świat. Przyczyną tego, iż zwykłe istoty tak tego nie doświadczają, jest ich
niewiedza.
Istoty posiadające wgląd są w stanie widzieć, że nic nie jest różne od trzech stanów buddy. Ów poziom
postrzegania manifestuje się w ten sposób i również tak się rozpuszcza. Oznacza to, że jest tak przez
cały czas od narodzin aż do śmierci. Śmierć jest dla tych istot po prostu samoistnie wyzwalającym,
naturalnym procesem.
Ten stan duchowego rozwoju ma wiele nazw. Istnieją rozmaite terminologie opisujące takie poziomy
wglądu. Zdolność postrzegania czystości wszystkich zjawisk i każdej formy egzystencji jest czasem
określana jako "Koło mądrości wszystkiego, co jest przeżywane", czasem zaś jako "Bardo zjednoczonych
czterech stanów buddy" lub "Bardo samorozpoznającej świadomości". Ta zdolność widzenia wszystkiego
na czystym poziomie jest wyjaśniana na wiele sposobów. Jednak niezależnie od tego, jak się ją nazwie,
jej znaczeniem jest postrzeganie, iż nic nie jest różne od natury mądrości umysłu. Bardo medytacji, które
niektórzy uczeni uznają za odrębne, inni zaś nie, jest jej częścią, nie trzeba go więc dokładniej opisywać.
Również to bardo dotyczy przeżywania świata w czysty sposób.
Dla zwykłych istot, które nie zrozumiały absolutnej prawdy, życie istnieje od momentu narodzin do
śmierci. Jak się go doświadcza zależy całkowicie od tego, jaki rodzaj karmy się nagromadziło. Czy takie
życie jest przyjemne czy nieprzyjemne, oraz wszystko, co się w nim wydarza, przeżywane jest jako realne
i rzeczywiście istniejące. Podążamy za swoimi tendencjami i nawykami spowodowanymi wcześniejszą
karmą i jesteśmy uwięzieni w iluzji przeżywania tego życia jako rzeczywiście tak realnego, jakim go
aktualnie doświadczamy. Lgniemy do błędu uważania rzeczy za prawdziwe i trwałe, chociaż takimi nie są.
Myślimy, że to, co w rzeczywistości prowadzi do cierpienia, przynosi szczęście i wierzymy, że
uwarunkowane szczęście jest ostatecznym szczęściem, choć jest ono cierpieniem.
W ten sposób, dopóki żyjemy w tej iluzji, jesteśmy zwodzeni i marnujemy nasze życie. Jesteśmy rozdarci
pomiędzy lubieniem i nielubieniem, działamy z motywacją chęci zdobycia i zachowania rzeczy, do których
lgniemy, mimo iż tak czy inaczej znów je utracimy. Innych rzeczy nie lubimy i z tego powodu czynimy
wiele złego, co w przyszłości przyniesie cierpienie. Na te bezużyteczne działania marnujemy cały nasz
czas. Jest to zwyczajny sposób postrzegania życia, kiedy nie śpimy. Jesteśmy całkowicie pomieszani i
spędzamy nasze życie dążąc do nieosiągalnych celów.
Nocą dzieje się tak nadal, gdyż nie jesteśmy jeszcze w stanie praktykować metod, które umożliwiłyby
nam świadome wejście w stan snu. Zamiast tego jak zwłoki zapadamy w stan całkowitej nieświadomości.
Z powodu wcześniej nagromadzonych wrażeń i dawnych nawyków, w czasie, gdy śpimy, wyłaniają się z
umysłu wszelkie możliwe sny, których natury nie rozpoznajemy; czasami prześladują nas koszmary.
Jednak niezależnie od rodzaju snów nie rozumiemy, czym one w istocie są i uważamy je za rzeczywiste,
choć przecież wcale tak nie jest. Takie jest życie zwyczajnych istot, których dotyczy ten pierwszy rodzaj
bardo. Istnieje sutra opisująca ów stan egzystencji. Jest w niej napisane, że jesteśmy przywiązani do
naszych błędnych poglądów, z powodu niewiedzy pojmujemy wiele rzeczy opacznie i lgniemy do nich
jako do prawdziwych. Dlatego wszystkie czujące istoty wędrują wciąż w samsarze. Jednak ktoś,
rozumiejący prawdziwe znaczenie zjawisk, potrafi rozpoznać ich esencję. Taka wysoko urzeczywistniona
istota, bodhisattwa lub budda, wie, że wszystko jest stanem prawdy. Właśnie ta zdolność decyduje o
różnicy w postrzeganiu życia - czy rozpoznajemy esencję zjawisk, czy też nie. Tym, czego potrzebujemy,
są wyjaśnienia, jak można wykorzystać bardo życia, by uczyć się z niego, a więc jak uczynić je częścią
ścieżki. Gdy odnajdziemy już wykwalifikowanego nauczyciela, powinniśmy rzeczywiście głęboko
zaangażować się w związek z nim, naśladować go całą swoją istotą i być szczerymi wobec niego.
Oznacza to właściwe postępowanie nie tylko w jego obecności, lecz również gdy go przy nas nie ma.
Powinniśmy uczyć się od niego, i to we właściwy sposób. Podstawą skutecznej praktyki Dharmy jest
złożenie najważniejszych przyrzeczeń: że będziemy przestrzegać zarówno zewnętrznej dyscypliny
postępowania, jak i ślubowania bodhisattwy oraz zobowiązań Diamentowej Drogi. Taka podstawa
gwarantuje, że nasza ścieżka będzie właściwa. Jeżeli złożyliśmy te przyrzeczenia, musimy ich
dotrzymywać. Powinniśmy nie tylko uważać, by ich całkowicie nie złamać, lecz również, by nie czynić nic
"na pograniczu", co jeśli nawet by ich całkowicie nie złamało, naruszyłoby je. Pod tym względem
powinniśmy być tak prostolinijni w tym, co mówimy, robimy i myślimy, jak to tylko możliwe.
Jeżeli mamy nauczyciela, możemy się od niego uczyć i musimy próbować wykorzystać tę okazję
najlepiej, jak potrafimy. Powinniśmy studiować nauki zawarte zarówno w sutrach, jak i w tantrach,
przemyśliwać je oraz uważać byśmy nie popadli w skrajność uważania za właściwe jedynie tego, czego
sami się dowiedzieliśmy. Nie powinniśmy stać się sekciarscy; błędem byłoby myślenie, że tylko to, czego
sami się uczymy, jest właściwe, zaś inne nauki nie, lub też nie szanowanie innych nauk. Zamiast tego
powinniśmy rozumieć, że każdy rodzaj Dharmy jest pożyteczny i akceptować również inne rodzaje
wskazówek.
Musimy też przez cały czas mieć świadomość znaczenia Dharmy, tego, że wszystko, czego się uczymy,
posiada określony cel. Celem Dharmy jest przyniesienie pożytku naszemu umysłowi. Metody Dharmy
służą do zmieniania naszego umysłu, pozbywania się przeszkadzajcych uczuć i sprawiania, byśmy coraz
więcej rozumieli. Oddzielanie Dharmy od naszego zwykłego sposobu myślenia byłoby niewłaściwe. Taki
podział może mieć miejsce, jeśli tylko się uczymy, nie włączając zdobytej wiedzy do naszej praktyki, a
tym samym i do naszego umysłu. Unikanie takiej sytuacji jest rzeczywiście bardzo ważne. Jeżeli wiele się
nauczyliśmy i być może nawet potrafilibyśmy wyjaśnić naszą wiedzę, ale sami nie stosujemy jej w swoim
życiu, popełniamy błąd. Nie byłby to właściwy sens Dharmy; nauki trzeba włączyć do swego umysłu.
Kiedy studiujecie Dharmę i uczycie się jej, powinniście rozumieć, że najważniejsze ze wszystkich są te
instrukcje, które otrzymujecie od waszego głównego nauczyciela, waszego rdzennego lamy. Powinniście
naprawdę je praktykować i stosować się do jego rad.
Im więcej autentycznej praktyki zaatakuje przywiązanie do tego życia, tym lepiej. Z reguły nasz zwyczajny
umysł jest całkowicie uwikłany w światowe aktywności i relacje, do których lgnie. Musimy odciąć to
lgnięcie, jeżeli naprawdę chcemy poważnie zaangażować się w praktykę. Jeżeli mamy taką możliwość,
możemy udać się w jakieś leżące na uboczu miejsce, by pójść na odosobnienie medytacyjne i pracować
z Dharmą. Jednak samo przebywanie w samotności nie wystarcza, czynią to przecież nawet zwierzęta
takie jak ptaki czy sarny. Żyją wprawdzie samotnie, ale przecież nie chcemy stać się podobni do nich.
Oznacza to, że musimy być coraz uważniejsi. Jeśli chodzi o nasze ciało, mowę i umysł, ciągle
powinniśmy stawać się bardziej świadomi i praktykować Dharmę stosownie do wyjaśnień, które
otrzymaliśmy.
Dzięki naszej praktyce i studiowaniu nauk możemy uzyskać nieco zrozumienia pustki. Powinniśmy jednak
zawsze pamiętać o jednej rzeczy: niezależnie od tego, ile już pojęliśmy, nigdy nie powinniśmy zapominać
o naszym zrozumieniu przyczyny i skutku i zawsze działać w zgodzie z nim. Nigdy nie będziemy tak
mądrzy czy urzeczywistnieni, by nie musieć już liczyć się z prawem przyczyny i skutku. Oznacza to, że
nawet zupełnie niewielkie działania są istotne i że wszystko, co robimy na poziomie relatywnym ma
znaczenie. Nie powinniśmy myśleć, że skoro już tak dużo zrozumieliśmy, mamy taki wgląd i tyle
medytowaliśmy, nasze postępowanie jest już nieważne. Byłoby to całkowicie opaczne zrozumienie
znaczenia Dharmy. Bądźcie po prostu dobrym przykładem, miejcie dobre, gorące serce i bądźcie uczciwi,
ponieważ kiedy się oszukuje, postępuje nieuczciwie i szkodzi innym istotom, nie praktykuje się Dharmy.
Pamiętanie o prawie przyczyny i skutku, ma zasadnicze znaczenie.
Sposób w jaki wykorzystamy to życie zadecyduje, czego będziemy doświadczać w innych bardo, które
nastąpią po naszej śmierci. Właśnie teraz mamy na to wpływ; posiadamy wolność i możliwości uczenia
się i praktykowania. Jeżeli uczynimy to teraz, będziemy wiedzieć, co robić w chwili śmierci. Nie stanie się
tak jednak, jeżeli nie wykorzystamy tego życia, ponieważ gdy zbliża się śmierć, jest już na to za późno.
Nie możemy wtedy nagle zacząć pytać, co powinniśmy robić i rozpoczynać praktykę. Bylibyśmy wówczas
zbyt pomieszani i nie udałoby się nam tego dokonać. Guru Rinpocze wyjaśniał to w ten sposób: "Błędem
jest myśleć, że ma się wystarczająco dużo czasu, a praktykę Dharmy można odłożyć na chwilę śmierci.
Nie uda się jej nauczyć umierając. Kiedy nadchodzi śmierć, jest za późno, by uczyć się tego, czego się
wówczas potrzebuje." Musimy trenować teraz, w bardo życia, byśmy później wiedzieli, co należy robić.
Ponieważ istnieje tak wiele metod, a my tak bardzo się od siebie różnimy, powinniśmy zobaczyć, jaki
sposób postępowania najlepiej odpowiada naszym zdolnościom i życzeniom. Kiedy otrzymamy już
właściwe dla nas metody, powinniśmy je praktykować, by osiągnąć rezultaty. Do osiągnięcia pełnego
skutku potrzebujemy inicjacji, ponieważ sprawia ona, że umysł dojrzewa i możliwe staje się osiągnięcie
wyzwolenia.
Tłumaczyła Ania Krochmal

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin