Andrew Sylvia - Umowa poślubna(1).pdf - romans - MonteChristo10

Sylvia Andrew

Umowa

poślubna

Tytuł oryginału: The Bridegroom's Bargain

Rozdział pierwszy

Październik 1815

- Umiłowani! Zebraliśmy się tutaj, by w obecności Boga i wszystkich

zgromadzonych...

Promień jesiennego słońca przeniknął przez witrażowe okno do wnętrza

starożytnego kościoła Świętego Wulfrica i spoczął na kanoniku

Harmondzie w chwili, gdy wymawiał pierwsze słowa ceremonii zaślubin.

Zabarwił jego komżę i wianuszek śnieżnobiałych włosów refleksami

błękitu i zieleni, czerwieni i złota. Wydawało się, że zstąpił z

przedstawiającego gromadkę świętych witrażu w zachodnim oknie.

Blask słońca opromienił również sylwetkę pana młodego, który zupełnie

nie wyglądał jak święty. Wysoki, jak zawsze roztaczający wokół siebie aurę

nieco aroganckiej pewności siebie, Richard Deverell był niewątpliwie istotą

jak najbardziej z tego świata. W czarnym surducie i dopasowanych

spodniach, będących niewątpliwie dziełem mistrza sztuki krawieckiej, w

śnieżnobiałym fularze i również białej jedwabnej kamizelce, wyglądał

dokładnie na tego, kim był - na członka jednej z najbardziej ekskluzywnych

i kosmopolitycznych społeczności - angielskiej arystokracji.

Jednakże siłę szerokich ramion i atletyczną sylwetkę zawdzięczał

czteroletnim bojom z Francuzami, a nie wirowaniu w takt walca na

londyńskich balach. Opalenizna i drobne zmarszczki wokół szarych oczu

były rezultatem dni spędzanych w siodle pod prażącym słońcem

Hiszpanii, a przecinająca policzek blizna przypominała, że niemal cudem

umknął śmierci pod Waterloo. Od tego czasu mówiono, że Richard

Deverell ma piekielne szczęście, również w rozgrywkach karcianych i

wszelkiego rodzaju grach.

Ciotka pana młodego, lady Honoria Standish, zmierzyła zebranych

krytycznym spojrzeniem. Ławka rodziny Deverellow stanowiła

najdogodniejszy punkt obserwacyjny w kościele. Lady Honoria nie

dostrzegła nikogo z towarzystwa, wątpiła zresztą, by ktokolwiek otrzymał

zaproszenie. Jak mogło być inaczej, skoro ojciec panny młodej tak nie-

dawno został złożony w grobie? A jednak szkoda. Ślub Richarda powinien

być znacznie okazalszy niż ta skromna ceremonia.

- Przede wszystkim dla powołania na świat potomstwa... I o to chodziło.

Przyjemnie będzie, gdy w Channings znowu pojawią się dzieci. Zresztą

najwyższy czas, by Richard zatroszczył się o spadkobierców - dobra

Deverellow nie powinny wpaść w ręce kuzynów czy pociotków. Spojrzała

na bratanka i z aprobatą kiwnęła głową. To małżeństwo położy wreszcie

kres tego typu troskom. Aleksandra Rawdon wywodziła się z przyzwoitej,

zdrowej rodziny, a Richard był w pełni sił. Niewiele kobiet zdołałoby mu

się oprzeć -nic więc dziwnego, że ta dziewczyna Rawdonów aż się paliła,

żeby go poślubić.

Lady Honoria zmarszczyła czoło. Dlaczego właściwie Richard spośród

wszystkich dziewcząt wybrał akurat Leksi Rawdon? Była ładniutka, ale

lady Honoria znała wiele pięknych, eleganckich, bogatych, dobrze

urodzonych dziewcząt, które dałyby się posiekać na kawałki, byle zostać

lady Deverell. Każda z nich lepiej niż Aleksandra Rawdon nadawałaby się

na panią tak wielkiego i ważnego majątku jak Channings. Ta dziewczyna

była impulsywną, tryskającą humorem trzpiotką i wolała włóczyć się po

polach ze swoim bratem Johnnym i Richardem, niż siedzieć w domu i

uczyć się, jak być damą.

To prawda, że dzieciństwo Richarda upłynęło właściwie wśród

Rawdonów. Stanowili z Johnnym parę nierozłącznych przyjaciół, a sir

Jeremy i lady Rawdon traktowali go jak syna i darzyli miłością i troską,

jakiej daremnie szukał we własnym domu. Czyżby żenił się z ich córką z

poczucia obowiązku? Dziewczyna została całkiem sama na świecie. Matkę

straciła kilka lat temu, Johnny Rawdon zginął tragicznie przed paru

miesiącami, a niedawno odszedł również jej ojciec, sir Jeremy. Czy właśnie

dlatego Richard postanowił ją poślubić?

Lady Honoria przeniosła spojrzenie na pannę młodą. Aleksandra Rawdon

prezentowała się całkiem nieźle - wysoka, smukła, prosta jak strzała,

ubrana w białą, jedwabną suknię i biały welon, upięty na czepeczku, który

utrzymywał w ryzach gęstwinę jej niesfornych, jasnorudych włosów.

Zdarzenia ostatnich miesięcy wyraźnie wycisnęły piętno na Aleksandrze.

Stała u boku Richarda sztywna, jakby kij połknęła. Lady Honoria

westchnęła. Proponowała odłożenie ślubu, ale Richard był nieugięty -

małżeństwo miało zostać zawarte najszybciej jak to możliwe. Pewnie miał

rację. Rawdon Hall należał do rodziny Rawdonów od czasów Tudorów, a

Aleksandra i jej kuzyn Mark Rawdon byli ostatnimi z rodu.

Sir Markowi pewnie ulżyło, że Leksi opuściła dom, który przeszedł

obecnie w jego ręce. I choć kuzynostwo całkiem nieźle się dogadywało, nie

mogło jednak dłużej mieszkać pod jednym dachem, mając jedynie starą

nianię za przyzwoitkę. Mark Rawdon nie mógł poślubić Leksi, nawet

gdyby tego pragnął. Jakkolwiek trudno w to uwierzyć, rozeszły się

pogłoski, że dziedzic Rawdon Hall musi się bogato ożenić, jeśli chce

uratować rodowy majątek.

Ciotka Richarda przyjrzała się mężczyźnie, który stał u boku panny

młodej, gotów oddać ją mężowi. Sir Mark Rawdon. Szczery, otwarty,

niczego nieukrywający młody człowiek. Był równie przystojny jak Richard

i, prawdę mówiąc, wyglądał znacznie lepiej niż jego kuzynka Aleksandra.

Ubrał się wytwornie, w ciemnozielony surdut i skórzane spodnie, a jego

krótkie, kasztanowe, zaczesane z niedbałą elegancją włosy zdawały się

błyszczeć w promieniach słońca.

- Richardzie Anthony czy bierzesz sobie tę kobietę za małżonkę i obiecujesz

ją kochać, strzec i szanować, w zdrowiu i w chorobie...

Uwagę lady Honorii przykuła składana właśnie przez młodą parę

przysięga małżeńska. Uroczyste słowa wypowiadane głębokim głosem

Richarda zabrzmiały tak pięknie, jak chyba nigdy.

- ... w zdrowiu i w chorobie... dopóki śmierć nas nie rozłączy...

Z uśmiechem, który nieczęsto pojawiał się na jej twarzy, wysłuchała

Richarda. Przyszła kolej na Aleksandrę. Dziewczyna mówiła czystym

głosem, ale jakby z przymusem. Co się z nią dzieje? Powinna promienieć

szczęściem! Przecież wychodziła za człowieka uważanego za najlepszą

partię w całej Anglii!

- ... na dobre i na złe... w bogactwie i w biedzie... kochać. .. - Aleksandra

urwała, ale szybko zapanowała nad sobą i kontynuowała: - ... kochać, dbać

i być posłuszną, dopóki śmierć... - Tym razem milczenie trwało trochę

dłużej. - Dopóki śmierć nas nie rozłączy...

Richard słyszał napięcie w głosie Leksi. Objął ją ramieniem, przyciągnął do

siebie i powtarzał ostatnie słowa:

- Tą obrączką cię zaślubiam, oddaję w twoje ręce samego siebie i wszystkie

swoje dobra doczesne...

Lady Honoria pokiwała głową. Richard miał zdecydowanie

ponadprzeciętny udział w dobrach doczesnych, był nieprzyzwoicie wręcz

bogaty. I choć nie obnosił się może ze swymi uczuciami, to niewątpliwie

będzie dbał o żonę. Aleksandra Rawdon naprawdę ma szczęście.

Kiedy kanonik Harmond rozpoczął kazanie, lady Honoria rozsiadła się

wygodnie na poduszkach - bo Deverellowie zawsze dbali o wygodę swej

kościelnej ławy - i starała się przybrać taką minę, jakby uważnie słuchała.

Duchowny powtarzał zawsze to samo przemówienie, na szczęście dość

krótkie. Jeszcze minuta czy dwie i państwo młodzi przejdą do zakrystii

złożyć podpisy dla dopełnienia formalności. Richard osiądzie wreszcie w

Channings i będzie wiódł spokojne życie rodzinne. Przymknęła oczy...

Nie tylko lady Honoria nie słuchała kanonika Harmonda z należytą

uwagą. Również panna młoda, której nerwy były napięte niczym struny,

nie mogła doczekać się końca ceremonii. To już na pewno nie potrwa

długo. Wkrótce przejdą do zakrystii złożyć podpisy, dostarczą ostatnie

dokumenty i... będzie po wszystkim.

Uświadomiła sobie mgliście, że kanonik Harmond ruszył przodem, żeby

wskazać im drogę, Mark i lady Honoria podążyli za nim, a Richard wsunął

jej dłoń pod ramię, by wyprowadzić ją z kościoła do zakrystii. W nie-

wielkim pokoiku przy zawalonym papierami stole siedział kancelista.

Leksi podpisała we wskazanym miejscu i cofnęła się o krok. Serce jej

waliło, a głowa pękała z bólu. Zdjęła czepek i welon, żeby zmniejszyć

ucisk. Położyła je na stole obok najważniejszego dokumentu: prezentu

ślubnego od Richarda.

- Aleksandro? Co ci jest? Nie interesuje cię obiecany prezent ślubny? -

Richard uśmiechnął się do niej.

Leksi zdołała się uśmiechnąć.

- Oczywiście. Jest już gotowy?

- Tak sądzę. Panie Underhill?

Kancelista odchrząknął i oświadczył mocnym głosem, choć jego mina

wyrażała stanowczą dezaprobatę:

Andrew Sylvia - Umowa poślubna(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: