Science Fiction 05 (czerwiec 2001).pdf

Witajcie w piątym numerze „Science Fiction".

opowiadania

Z niekłamaną przyjemnością mam zaszczyt zaprosić Was na kolejny, długi i

satysfakcjonujący seans czytania.

W numerze mamy dziewięć tekstów literackich. Do tego stałe rubryki publicystyczne oraz

materiał położony pomiędzy nimi. I od niego właśnie chciałbym zacząć ten wstępniak.

Andrzej Ziemiański wygrał już drugi plebiscyt w tym roku. A stało się tak za sprawą

genialnego opowiadania zamieszczonego w „NF" i noszącego tytuł „Bomba Heisenberga". Kto

czytał, ten wie, kto nie czytał, niech szybko szuka tamtego numeru, bo to prawie „Autobahn nach

Poznań". Andrzej, jak zapewne zauważyliście, jest jednym z filarów naszego pisma, nie

jedynym, ale jednym z mocniejszych. Dlatego z tym większą przyjemnością miałem okazję

oklaskiwać tę nagrodę, którą wręczał mu, w scenerii krzyżackiego zamku, Wojtek Sedeńko,

organizator VIII Festiwalu Fantastyki w Nidzicy. Muszę przyznać, że Andrzej wygrał

zdecydowanie i zasłużenie. Mam nadzieję, że będzie to dla niego bodziec (wiem, że będzie,

wszak złamana noga - efekt nocnego powrotu z- zamku - sprzyja zadumie przed ekranem

monitora) do napisania kilku następnych tekstów.

Dzisiaj zaprezentuję Andrzeja z nieco innej strony. Felieton, jaki przygotował na pewną

okazję, trafił i do naszej redakcji. Rzeczy, o których tam przeczytacie, choć momentami

niewiarygodne, wydarzyły się naprawdę. Wiem, bo w wielu z tych zdarzeń uczestniczyłem,

ciałem i umysłem. Oczywiście weźcie poprawkę na wielki talent konfabulacyjny mistrza.

Wspominane picie na umór często oznaczało - zakrapiane to fakt, ale bynajmniej nie tak obficie i

przeważnie piwem - dyskusje po blady świt w kręgu autorów. Reszta jednakże jest prawdą, i

szacunek się należy pamięci Andrzeja, który tak wiele w niej ocalił z tamtych, jakże odległych

czasów. Ale sza, reszty dowiecie się z felietonu, który zaczyna się na sąsiedniej stronie.

Beletrystyka. Tej Warn nie zabraknie. Przygotowaliśmy w tym numerze rzecz znakomitą.

„Piknik na skraju drogi" był i jest powieścią kultową. Mało kto jednak wie - prócz tych, którzy

zajrzeli do 'SF" numer 3, że istnieje kontynuacja tego znakomitego dzieła. Niezła kontynuacja.

Dzisiaj ją prezentujemy w całej objętości. Sprawdźcie, jak potoczyły się losy bohatera tamtej

powieści...

Po raz pierwszy na naszych łamach zamieszczamy tekst jednego z najlepszych twórców

młodszego pokolenia. Rafał A. Ziemkiewicz, znacie go doskonale, a poznacie jeszcze lepiej.

Kilka tekstów, którymi dysponujemy - a powstaje też nowy, na potrzeby naszego magazynu - to

perełki. Zresztą przekonajcie się sami jak smakuje „Dobra wróżka". Jedno, co mogę zarzucić

temu tekstowi, to to, że jest za... krótki.

Wojtek Świdziniewski i jego „Murarze" z numeru 3. zebrali wiele pochwał. Ciekaw jestem jak

odbierzecie nowy tekst, jakże odmienny w klimacie i wydźwięku. Brutalna rzeczywistość ściany

wschodniej i klimat totalnej zagłady. Nie czytajcie tego wieczorem...

Skoro jesteśmy przy zagładzie, to kolejna nowela Roberta J. Szmidta niedaleko odbiega od

tego tematu. W niedalekiej przyszłości na Ziemi pojawi się nowa, lepsza rasa człowieka. Ale czy

będziemy w stanie oddać jej to, co zdobywaliśmy w takim trudzie? Czy zmiana pokoleniowa

może odbyć się w spokoju? Autor w to nie wierzy...

Robert Zaręba prezentuje dzisiaj drugi ze swoich tekstów. Tym razem dostajecie rzecz

naprawdę ciekawą. Zabieg prowadzenia narracji w formie listów nie jest często spotykany.

Zwłaszcza w naszej literaturze. Ale Robert wyszedł z tego starcia obronna ręką. Warto

sprawdzić, jak zakończy się ta korespondencja.

Andrzej Kozakowski, drugi obok Wojtka Świdziniewskiego przedstawiciel Białegostoku, jest

twórcą niepokornym. Wizjoner jakich mało. Czasami to, co opisuje, wymyka się nawet jemu

spod kontroli. A czasami plastyczność wykreowanego świata po prostu urzeka. „Robaki na

cmentarzysku" to taka właśnie opowieść. Zbrodnią byłoby streszczanie tego tekstu. Warto go po

prostu przeczytać.

Tak oto dotarliśmy do debiutantów miesiąca. Jest ich trzech. Dariusz Jasiński znany jest z

publikacji w magazynach sieciowych. „Jovita" to klasyczna fantastyka przygodowa. Taka, na

jakiej wychowaliśmy się przed laty. Oceńcie zresztą sami.

Jakub Radzimiński reprezentuje w tym numerze fantastykę pogranicza. W jego

opowiadaniu więcej jest z komedii absurdu niż z klasycznej sf, ale mamy w redakcji kilka osób,

które urzekł ten tekst. Mam nadzieję, że i wy docenicie zjadliwy, niczym wyjęty z powieści Borisa

Viana, humor.

Ostatnim z prezentowanych autorów jest Krzysztof Bujara. Rocznik 1976, absolwent

Politechniki Śląskiej. Redaktor magazynu internetowego „Gildia", gdzie można znaleźć kilka jego

wcześniejszych tekstów.

Do tego zestawu dochodzą jeszcze recenzje nowości wydawniczych, nowy odcinek

„Babskiego gadania", w którym Ania i Paulina prezentują trzy z pozoru nie związane z sobą

autorki powieści fantasy, oraz pokaźna dawka wiadomości ze świata.

W dziale filmowym „Shrek" - następna superprodukcja komputerowa i „Goście w Ameryce",

czyli nowe spojrzenie na znany i u nas komediowy przebój sprzed ośmiu lat.

Zapraszam. Myślę, że warto spędzić z nami kilka godzin w wygodnym fotelu albo w

przedziale pociągu, którym wyruszycie na wakacje.

Za miesiąc następna, równie obfita porcja tekstów. Jeszcze nowszych i jeszcze lepszych. W

tym znakomite teksty Ziemiańskiego, Piekary, Ziemkiewicza... Pamiętajcie, po dwudziestym

czerwca sprawdźcie w kioskach...

Nikołaj Romanieckij

OBARCZENI SZCZĘŚCIEM

Robert J. Szmidt

CIEMNA STRONA KSIĘŻYCA

Rafał A. Ziemkiewicz

DOBRA WRÓŻKA

Dariusz Jasiński

JOVITA

Robert Zaręba

LISTY Z GWIAZD

Andrzej Kozakowski

ROBAKI Z CMENTARZA

Krzysztof Bujara

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO PIEKIEŁ

Wojciech Świdziniewski

DZIESIĄTY SZCZUR

Jakub Radzimiński

PINGWIN, STARA SZAFA I PIŁECZKI

GOLFOWE

komiks

Max Bogdanowski

OPOWIEŚĆI GAJOWEGO NIKITYCZA

Redaktor

NIKOŁAJ ROMANIECKIJ

OBARCZENI SZCZĘŚCIEM

l. Maria Shoeheart, 15 lat, abiturientka

przecierając szklanki, rzucając na salę niewesołe

spojrzenia i co jakiś czas odgarniając z czoła

kruczoczarną grzywę.

Gdyby Maria była taką piskliwą sroką jak Ginnie

Convay, albo taką idiotką, jak Greta Schubel, to dzisiaj

biegłaby do domu zaryczana, z mokrą od tez chusteczką

przy oczach. Jednakże Maria nie była ani Ginnie, ani

tym bardziej Gretą. Przecież jej ojcem był Red Szalony.

To po pierwsze. A po drugie i najważniejsze, Maria

była kiedyś Małpeczką. Dlatego teraz szła sobie po

chodniku z nosem zadartym ku niebu, rzucając

pogardliwe spojrzenia, przede wszystkim na mijanych

po drodze mężczyzn... Tylko przygryziona górna warga

mogła zdradzić, jak naprawdę się czuje córka

Shoehearta. Ale żeby to wiedzieć, trzeba by znać Marię

tak, jak znała ją własna matka...

Łatwo jest rzucać pogardliwe spojrzenia, kiedy ulice

są prawie wyludnione. A Harmont systematycznie się

wyludnia. Powiadają, że w Instytucie haruje teraz

zaledwie dziesiąta część tej załogi, co kiedyś...

Mundury też spotyka się znacznie rzadziej. "Badanie

Strefy w jej dzisiejszym stanie, jak i jej wpływ na

mieszkańców naszego miasta, nie wymagają dużej

ilości badaczy". Tak mówi belferka od historii. Mówiąc

krócej, z niniejszą Strefą w Harmont wkrótce już

rozstaną się szyszki: wojskowi i uczeni. Jasne jak oczy

własne, że dla miejscowych szaraków też nie będzie

pracy. Oczywiście, gdyby odwołano przepis o

emigracji, ludziom żyłoby się łatwiej. Ale kto go

odwoła!.. Od ONZ-tu takiego prezentu w życiu się nie

doczekasz: świat boi się harmontczyków bardziej niż

zadżumionych. A tchórze - wiadomo, w dzień i w nocy

siedzą pozamykani na wszystkie rygle... Nawet przed

przyjaciółmi...

Tylko "Bordge" nie ma rygli. Jego podwoje okazały

się, jak zwykle, otwarte na oścież. Maria nie

wytrzymała i, zapomniawszy całkiem o przysięgach,

ponownie dała się skusić na jego lipną gościnność.

"Bordge" w ostatnim czasie też nie mógł chwalić się

nadmierną liczbą gości, ale jakoś się trzymał. Osadzone

w oknach witraże powodowały, że w sali panował

półmrok, ale oświetlenia nikt nie włączał. Może po to,

żeby stworzyć szemraną intymność, a może z

oszczędności... Przy stołach siedziało kilka osób, które

po wejściu z dziennego światła, wyglądały jak

tajemnicze postacie bez twarzy, jak żywe lalki w snach.

Maria nie zatrzymała się tam, tylko od razu podeszła do

długiego, lśniącego baru - resztki minionej świetności

tego miejsca, przed którym w równym szeregu

drzemały puste hoockery.

Ciotka Dina, w standardowym ciuchu -

wydekoltowanej, oślepiająco białej koronkowej bluzce

- znajdowała się na posterunku. Stała, leniwie

- Witaj, Mario!

- Dzień dobry, ciociu Dino!

- Dla ciebie, jak zwykle?

Nie doczekawszy się odpowiedzi, ciotka Dina nalała

soku pomarańczowego do wysokiego kielicha

ozdobionego starym herbem Harmont, zręcznie

napełniła brązowymi kulkami lodów podobnie

udekorowany pucharek. Maria skwapliwie wgramoliła

się na hoockera i chwyciła malutką, zakończoną herbem

łyżeczkę.

- Co u mamy i ojca? - Ciotka Dina wróciła do swego

stałego zajęcia: przecierania kieliszków, .rzucania

spojrzeń i odgarniania grzywy.

Niby nie wiesz, pomyślała Maria. Przecież ojciec nie

nocował dzisiaj w domu, pewnie pieprzył się z tobą....

Matka znowu całą noc podlewała łzami poduszkę,

dopiero przed świtem odcumowała...

- Dziękuję, dobrze.

- Ojciec musi znaleźć pracę. Ile już nie pracuje?

Niby nie wiesz, pomyślała znowu Maria. Chociaż, być

może, przed tobą nie sypie. W każdym razie, ja bym się

nie zdziwiła, gdyby nie sypał. Nawet, jeśli nim trzęsiesz

jak śliwką, nie sypie...

- Zwolnili go z Instytutu pół roku temu.

Ciotka Dina przestała przecierać kieliszki, nachyliła

się ku Marii, ukazując jej oczom pełny obraz tego, co

miała pod bluzką.

To ci dopiero... Może spokojnie chodzić bez

biustonosza, pomyślała z uznaniem Maria. W sumie,

można ojca zrozumieć...

Nagle naszła ją ogromna ochota wyciąć ciotce Dinie

jakiś numer, na przykład wpuścić jej tam.... pająka.

Niechby połaskotał ą łapkami między tymi

zderzakami... W dechę by było... Albo nie, lepiej,

karalucha. Ale by było pisku!.. Zresztą -nie, nie warto!

Jasne jak oczy własne, że na Marię natychmiast runąłby

strumień nienawiści... Ciotka Dina nie jest tępa, skapuje

w czym sprawa, a z drugiej strony, walczyć ze złym

humorem w taki ludzki sposób, to nie honor... W

końcu, ciotka Dina nie jest winna, że faceci lecą na jej

zderzaki. Chyba po coś Stwórca zrobił Adamowi

operację plastyczną...

- Jesteś już dorosła - powiedziała ciotka Dina

półgłosem. - Dużo rozumiesz... Porozmawiałabyś z

matką. Mogę go przyjąć do pracy, nawet dzisiaj.

Przecież kiedyś z moim mężem kręcili niezłe interesy.

Żal mi go, marnuje się... Chłop z niego mocny, i

skrzynki może nosić, i pomóc w kuchni. Pracowałby u

mnie, to bym go do flachy na kilometr nie dopuściła.

CZERWIEC 2001

OBARCZENI SZCZĘŚCIEM

NIKOŁAJ ROMANIECKIJ

Poza tym, dostawałby pieniądze. Niby mało klientów

się zrobiło, ale przecież ciągle jeszcze nie pracujemy za

darmo...

Maria odłożyła łyżeczkę.

- Przecież wiesz, że ojciec nigdy nie będzie

przecierać kieliszków ani nosić skrzynek - powiedziała

i duszkiem wypiła sok.

Ciotka Dina westchnęła:

- Wszystko w życiu może się zmienić, dziewczyno.

Ludzie też się zmieniają... A nawet mężczyźni. Po

prostu, nie można ich zostawiać w spokoju, trzeba ich

szarpać, przypominać o obowiązkach względem

rodziny. - Ciotka Dina chyba sama poczuła, jakim

smalcem zajechały jej ostatnie słowa, bo zamilkła,

odgarnęła grzywę i znowu zajęła się szklankami.

Tak, pomyślała Maria. Kto jak kto, ale ty na pewno

strasznie byś chciała, żeby pracował w "Bordge'u".

"Chłop z niego mocny!.." Ale byś miała fajnie!

Pokazałabyś mu swój podbluzkowy pejzaż, wciągnęła

do biura, raz-dwa i żyć nie umierać...

I wszystko cacy-cacy. A w domu by nocował

codziennie i matka nie lałaby łez w poduszkę....

- Maria! - rozległ się z tyłu znajomy głos. -

Małpeczka! Maria odwróciła się. Jej oczy przywykły

już do półmroku i teraz dojrzała przy jednym ze

stolików Dicka Nunnuna.

- Maria! - Nunnun zapraszająco pomachał widelcem.

-Przysiądź się!

- Idę! - Maria położyła przed ciotką Diną monetę,

wzięła w rękę pucharek i przemieściła się do stolika

Nunnuna.

Miał na sobie swoje najlepsze ciuchy; malutki,

krąglutki, różowiutki. Pewnie był bardzo głodny, bo

pochłaniał kotlet wielkimi kęsami.

- Hi, wujku Dick!

- Hi, hi, piękności moja!

Maria zaczerwieniła się i spuściła oczy. Mimo

wszystko przyjemnie jest, Jdedy mówią do ciebie

"piękności moja". A nie " wilkołaku"...

- Wydawało mi się, że weszłaś tu zdenerwowana... -

Wujek Dick zawsze był cholernie spostrzegawczy. -

Stało się coś? Trzeba było się sprawnie odkleić.

- Aaa, nic szczególnego... Obtarłam nogę. Mama

dała mi dzisiaj nowe sandałki, stare zrobiły się małe...

Dick przestał żuć, kiwnął ze zrozumieniem głową.

Oczy zrobiły mu się kłujące, uważne i smutne. Nie, od

wujka Dicka Nunnuna nie da się odkleić. Nigdy...

- Przestań, zielonooka! .Bajki o nowych sandałkach

możesz opowiadać Dinie Barbridge. Znowu problemy

w szkole? Nie pozostało jej nic innego, jak opuścić

głowę.

- Wujku Dick, za co oni mnie tak nienawidzą?

Wujek Dick chrząknął, jakoś zupełnie nie po

Numiunowsku.

- Ludzie zawsze nienawidzą tych, którzy nie są do

nich podobni. W najlepszym przypadku, ledwie ich

tolerują. Taka już jest ludzka natura...

Maria podniosła na niego oczy:

- Ale ty nie masz takiej ludzkiej natury!

- Może ja wcale nie jestem człowiekiem... - Wujek

Dick uśmiechnął się chytrze. - Może też jestem

produktem Strefy?... Ja jestem taki "gadaj-śmigaj". Jak

mnie przycisną, to gadam albo... smagam. - Puścił do

Marii oko, wielce zadowolony ze swojego żartu, znowu

zajął się kotletem.

Maria uśmiechnęła się.

Jednak z wujkiem Dickiem było w dechę. Nie tak,

jak z innymi... Szczególnie w dechę było z wujkiem.

Dickiem w dzieciństwie, kiedy przychodził do nich w

gości. Przynosił zawsze prezentasy: albo czekoladę,

albo jakąś chytrą zabawkę, jakiej nie miały sąsiedzkie

dzieci... Podrzucał Marię pod sufit, zręcznie łapał,

słuchał jej zachwyconego pisku. A potem rozmawiał z

tatkiem o wszystkich tych mądrych rzeczach, dziwnie

zerkając na mamę swoimi bardzo, bardzo smutnymi

oczami. Teraz już tak nie było, ale dzisiaj humor Marii i

tak się poprawił. Cokolwiek by mówić, wujek Dick

zawsze jakby wiedział, czego chce od życia. .1

wcześniej wiedział, i teraz wie. Proszę, z jakim

apetytem rąbie swój kotlet, jeszcze bardziej łapczywie

niż Maria swoje czekoladowe lody. Prócz tego, nawet

jeśli i litował się nad Marią, to był to taki rodzaj litości,

od którego nie dymiła czacha i nie tajały siły.

- Ojciec co robi?

Jemu nie trzeba było kłamać.

- Pije jak szewc.

- Mmmtaak! - Wujek Dick pokręcił głową. - Zawsze

mi się wydawało, że twój ojciec ma w sobie mocny

trzpień. Może i nie w tę stronę kręci, co reszta ludzi, ale

żeby go złamać, trzeba się trochę napocić. - Znowu

pokręcił głową i westchnął z żalem.

- Mama mówi, że jego trzpieniem zawsze była

Strefa - powiedziała Maria. - Ale teraz z tego trzpienia

został tylko cień...

Trzy stoliki od nich siedziały dwa mundury,

grzmociły, hot-dogi z keczupem i zielonym groszkiem,

zalewając to wszystko importowanym bawarskim

piwem. I cicho o czymś nawijały. To znaczy cicho - dla

wszystkich pozostałych. Nie dla Marii. Ona ich słyszała

znakomicie. Jeden mówił, że odpękał dzisiaj ostatni

dzień, jutro koniec. Zabiera szmaty i wraca z powrotem

do Szwecji, do rodzinnego Jewle. Ma dość tego

wycierania służbowych portek bez pożytku... Drugi

szczerze się dziwił, dlaczego kumpel tak się martwi

wyjazdem: "Ja to żałuję, że szmat nie spakowałem

dziesięć lat temu, kiedy mnie tu skierowali... Zresztą,

niedługo polecę za tobą, nie ma czego tu chronić,

szkoda oenzetowską sałatę marnować..."

- Może mama i ma rację -" powiedział wujek Dick. -

Zna go o wiele lepiej niż ja i ty. Ale myślę, że jakaś

praca by mu się przydała...

- Już się zabijają, żeby go zatrudnić... Kto go

weźmie? Chyba że miss Barbridge...

Popatrzyła na ciotkę Dinę. Właśnie rozmawiała

leniwie przez telefon. Prosiła o przysłanie jej czterech

skrzynek whisky, skrzynki bourbona, dwudziestu

skrzynek piwa... Nunnun jak zahipnotyzowany patrzył

na ciotkę i najprawdopodobniej nie usłyszał ani jednego

CZERWIEC 2001

OBARCZENI SZCZĘŚCIEM

słowa z tego, co mówiła do słuchawki, ale niewątpliwie

zauważył, jak wypinają bluzkę guziczki jej sutków...

- Miss Barbridge, powiadasz? - Pocmokał cicho. -

Na miejscu twojej mamy trzymałbym go na kilometr od

takiej pracy.

Miał teraz na twarzy wypisane zupełnie co innego,

zamiast smutku i współczucia widniało na niej coś

bardzo, bardzo nieprzyjemnego. Maria odwróciła głowę

w kierunku ponuro pijących piwo Szwedów i

powiedziała:

- Mówią, że w Instytucie znowu redukcja.

- Redukcja? - Wujek Dick przeniósł na nią

zdziwione spojrzenie. - Ach tak, redukcja.

Międzynarodowa społeczność uważa, że nie ma sensu

trzymać tu tylu darmozjadów i próżniaków. Coś w tym

jest...

- A twojego etatu nie redukują...

- Mojego? Pewnie, że nie. - Nagle zrozumiał, o

czym mówi. - Aaa, o tym mówisz... Przestań,

zielonooka, specjaliści od reklamacji bez pracy nie

zostaną. - Popatrzył na nią poważnie, a potem

przemknął wzrokiem po jej piersiach i nagle

powiedział: - Wiesz co, Mario... Zrobiłaś się już

całkiem duża!

Tak, pomyślała Maria. Jestem, jak się okazało, duża.

Więcej powiem, jestem na tyle duża, że nawet nie

jesteście w stanie sobie tego wyobrazić.

Dokończyła lody, wstała i Otrzepała dżinsy.

- Pójdę już, wujku Dick.

- Dobrze. - Wujek Dick wstał i ukłonił się, jak przed

dorosłą damą. - Mnóstwo pozdrowień dla ojca i mamy!

Powiedz, że wpadnę do was. Może nawet dzisiaj.

Nie wpadniesz, pomyślała Maria. Teraz z naszego

powodu są same kłopoty. Reklamacje są prostsze...

Niemniej zły humor opuścił ją, a wraz z nim znikło

uczucie wypełniających ją mocy. W domu będzie ich

miała jeszcze mniej. Bardzo dobrze, bo znaczyło to, że

w Harmont nie stanie się dzisiaj nic nadzwyczajnego.

Weszła na ganek domu, poszperała w torebce,

znalazła klucz. Ale od razu wrzuciła go tam z

powrotem; w domu byli goście.

Drzwi już się otwierały. Matka jak zwykle wyczuła

zbliżanie się córki.

- Wchodź!

- Nie - powiedziała Maria. Zły humor powracał do

niej siedmiomilowymi krokami.

Guta zrozumiała wszystko od jednego spojrzenia.

- Znowu coś w szkole?

Maria skinęła głową.

Matka wciągnęła ją do przedpokoju, przycisnęła do

piersi. Maria nagle zrozumiała, że piersi matki są o

wiele mniejsze niż piersi ciotki Diny. I pewnie o wiele

miększe...

- Córeczko, musisz wytrzymać. To już ostatnia

klasa. Teraz nie możesz przerwać. Już niewiele zostało!

Sam na sam z mamą można było zapomnieć, że jest

się córką Reda Szalonego, więc po policzkach Marii

popłynęły strumyczki łez. A zaraz za łzami runął na nią

ból głowy. Wśród wszystkich litości, litość mamy

przenikała najmocniej i była niemal nie do

wytrzymania. Od tej litości naprawdę dymiła czacha.

Ale i moce topniały, jak śnieg w majowym słońcu.

- Guta! - rozległ się w przedpokoju ryk ojca. - Kogo

tam przyniosło?

Ból głowy od razu osłabł - litość mamy rozdzieliła

się na dwie części.

W salonie pobrzękiwały szklanki i burczały męskie

głosy. Języki mężczyzn ledwie radziły sobie ze

słowami.

- Kto tam jest? - zapytała Maria, znając odpowiedź.

- Szuwaks. Pojawił się z samego rana i nie można go

wypędzić. Drugą butelkę kończą...

Szuwaks - to w dechę. W obecności Szuwaksa

ojciec zazwyczaj miękł. Z Szuwaksem zawsze

wspominali przeszłość:

jak ojciec taszczył ze Strefy fanty, a Szuwaks

zanosił z powrotem. Albo, jak razem bili po pysku

kolejną żabę... Tatek nazywał ich wspólne biesiady

słownym onanizmem. A żaby to byli wszyscy, których

nienawidzili. Z roku na rok żab w mieście przybywało.

Jasne jak oczy własne, mama żabą nie była, mama była

po prostu Gutą. Czasem - wciąż rzadziej i rzadziej

- jaskółką. A Maria pozostała Małpeczką.

"Małpeczko moja!.. Małpeńko!.." Ciekawe, jak w nocy

nazywa ciotkę Dinę? Maria westchnęła.

- To nic, córciu! - Mama czule pogłaskała ją po

głowie. -Wszystko się jakoś przemiele, jeszcze z tego

mąka będzie.

- Guta! - znowu ryknął tatek. - Kto tam przyszedł? A

Szuwaks wybełkotał:

- Ścierwnik Barbridge z tamtego świata przyszedł...

Czego się drzesz! Zechcą - przyjdą, przywitają się.

Dawaj lepiej na dwa palce. Za dzisiejszą Strefę...

- Nie, Szuwaks, za dzisiejszą Strefę pić nie będę.

Dzisiejsza Strefa tu mi wychodzi...

Maria natężyła się, żeby ich nie słyszeć.

- Idź myć ęce! - Mama zabrała się do

komenderowania.

- I do stołu!

Maria poszła się umyć, bo wiedziała, że kiedy

wejdzie do salonu z zaryczanymi oczyma, wywoła

kolejny wybuch szału u ojca. Już nie raz chodził do

szkoły pogadać z nauczycielami córki i z jej kolegami z

klasy. Potem matka musiała przenosić ją do innej

szkoły.

Wyszła z łazienki i mimo wszystko zajrzała do

salonu.

- O, jest moja uczennica! - ucieszył się tatek. Od

razu posadził ją sobie na kolanach, przycisnął do piersi.

- Dzień dobry, Małpeńko moja!

Jego piegowata twarz rozpłynęła się w uśmiechu.

W dechę było siedzieć na kolanach tatka. Jak w

dzieciństwie. Od czułości ojca nie dymiła czacha. Tylko

ostatnimi czasy tatek kojarzył się przede wszystkim z

zapachem alkoholu. Zresztą, dla dobrego tatkowego

humoru można było pocierpieć...

Cierpiąc, potarła nosem o jego nieogolony policzek.

- Al-le kłuje!

CZERWIEC 2001

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: