Przed świtem.pdf
(
2369 KB
)
Pobierz
„„„„Przed świtem
Przed świtem
Przed świtem””””
PROLOG
Londyn, 1826
Noc była piękna; w sam raz, żeby umrzeć.
Mrok gęstniał, a z bezgwiezdnego nieba padały grube płatki śniegu.
Wkrótce puszysta powłoka bieli ukryła brud i brzydotę uliczek
Whitechapel. Śnieżne płatki tańczyły i wirowały wokół latarni,
tłumiąc ich blask.
Angela Weber przykryła kapturem swoje piękne, czarne włosy,
pochyliła głowę i przyspieszyła kroku. Padający śnieg nie łagodził
podmuchów lodowatego wiatru, wdzierających się pod jej znoszone,
cienkie okrycie. Jeszcze nigdy z taką ochotą nie wracała do ponurego
mieszkania, które dzieliła z trzema innymi dziewczętami. Z radością
myślała o tym, że wkrótce usiądzie przed kominkiem z miską gorącej
owsianki, która rozgrzeje jej dłonie i żołądek.
Kiedy jakiś lokaj, krzywiąc się pogardliwie, zepchnął ją z chodnika,
żeby jego pani mogła wygodnie przejść, Angela zazdrośnie spojrzała
na eleganckie, skórzane rękawiczki kobiety.
Piętnaście godzin dziennie pracowała jako szwaczka, często raniąc
sobie palce ostrą igłą. W takie mroźne noce jak ta skóra na jej
dłoniach boleśnie pękała i krwawiła, nie pozwalając jej w nocy
zasnąć.
Angela postanowiła przestać użalać się nad sobą i dumnie uniosła
głowę. Jej kochana stara matka, Panie świeć nad jej duszą, zawsze jej
powtarzała, że należy się cieszyć tym, co się ma. Nikt nie chciał
zatrudnić niewykształconej irlandzkiej dziewczyny jako guwernantki
lub damy do towarzystwa, ale przynajmniej nie musiała zarabiać na
ulicy, jak wiele dziewcząt, które trzy lata temu przybyły tu z Irlandii
tym samym statkiem co ona. Na myśl o tym, że musiałaby sprzedawać
swoje ciało każdemu mężczyźnie, który miałby ochotę i dwa szylingi
w kieszeni, czuła zimny dreszcz obrzydzenia.
Kiedy dochodziła do wylotu kolejnej ciemnej uliczki, zwolniła kroku.
Jeśli pójdzie tym skrótem, o wiele szybciej znajdzie się w domu. Przy
ładniejszej pogodzie nie ryzykowałaby tak bardzo, ale doszła do
wniosku, że w taką mroźną noc na pewno nikt jej nie napadnie. Nie
miała kuszącej złodziei sakiewki, a z przygarbionymi ramionami i
szczelnie otulona szalem wyglądała z daleka jak wiekowa staruszka.
Znów pomyślała tęsknie o ogniu strzelającym w kominku, o misce
owsianki, czekającej na nią w domu i jeszcze raz zerknęła za siebie na
kłębiący się na ulicy tłum ludzi.
Po krótkiej chwili wahania skręciła w pusty zaułek. Szła szybko
ciemną uliczką, a jej niepokój wzmagał się z każdym krokiem. Wiatr
hulał między rozpadającymi się kamienicami, jęcząc jak zdradzona
kochanka. Angela nerwowo spojrzała za siebie. Już zaczęła żałować,
że nie wybrała dłuższej, ale bezpieczniejszej drogi do domu i nie
została na gwarnej, tłocznej ulicy. Chociaż na śniegu pokrywającym
chodnik nie widziała żadnych śladów, oprócz własnych, przysięgłaby,
że słyszy za sobą ciche kroki.
Ruszyła przed siebie truchtem, żeby jak najszybciej dotrzeć do końca
opustoszałego zaułka. Dotarła niemal do jego wylotu, kiedy potknęła
się o wystający kamień i upadła na bruk.
Zobaczyła obok siebie jakiś cień. Wolno uniosła głowę, bojąc się
tego, co może zobaczyć. Jednak zamiast okrzyku przerażenia z jej ust
wyrwało się westchnienie ulgi. Żaden rzezimieszek nie mógł być tak
elegancko ubrany.
Postać pochyliła się nad nią, ujęła ją pod ramię i pomogła wstać.
Zobaczyła przed sobą oczy, które zdawały się niemal płonąć w
otaczającym mroku.
- Moje biedactwo - usłyszała łagodny głos. - Na pewno się
wystraszyłaś. Jak ci na imię, dziecko?
- Angela - wyszeptała, zahipnotyzowana spojrzeniem tych
niezwykłych oczu. - Nazywam się Angela.
Zobaczyła, że na dźwięk jej irlandzkiego akcentu w pięknych,
niesamowitych oczach pojawił się uśmiech.
- Bardzo ładne imię dla takiej ślicznej dziewczyny. - Uśmiech nagle
zniknął. - Spójrz tylko! Ręce ci krwawią!
Angela zacisnęła dłonie, wstydząc się, że są takie zniszczone i
pokaleczone.
- Nic się nie stało. To tylko małe skaleczenie.
- Pozwól, że je obejrzę.
Opierała się, ale nieznajomy zdecydowanie pochwycił jej dłonie.
Zanim zdążyła coś powiedzieć, jej dłoń została poddana starannym
oględzinom. Angela spodziewała się, że za chwilę dostanie
chusteczkę, żeby opatrzyć skaleczenie. Tymczasem, niczym w
koszmarnym śnie, zobaczyła łakomy język, zlizujący krew z jej
palców.
Dygocząc z przerażenia, Angela wyrwała rękę i chciała rzucić się do
ucieczki. Nadzieja na powrót do domu i miskę owsianki przy kominku
zaczynała coraz szybciej blednąc. Zanim dziewczyna zdołała zrobić
następny krok, została pochwycona z bezlitosną siłą. Broniła się, jak
mogła, ale nie miała najmniejszych szans, żeby się uratować.
- Dobranoc, słodka Angelo - usłyszała cichy głos tuż przy uchu.
Wszystko wokół niej zalała czerwień, a potem była już tylko
ciemność.
ROZDZIAŁ 1
Zapowiadał się piękny dzień, i nie żal byłoby umrzeć.
Płatki śniegu wirowały w porannym powietrzu, okrywając łąkę
nieskazitelną bielą. Jasper Cullen łatwo mógł sobie wyobrazić, jak na
tym tle mogłyby wyglądać czerwone bryzgi jego krwi.
Roześmiał się hałaśliwie, zakłócając panującą wokół ciszę.
- I co powiesz Jake, mój przyjacielu? Może zaśpiewamy jakąś wesołą
piosenkę, żeby dodać sobie animuszu? - Potknął się o jakąś
nierówność na ścieżce i musiał jeszcze mocniej wesprzeć się na
szerokich ramionach towarzysza, żeby się nie przewrócić.
Jacob z trudem utrzymywał równowagę. Uginał się pod ciężarem
Jaspera i mahoniowego pudła, które dźwigał pod wolnym ramieniem.
- Wolałbym nie, Jazz. Głowa mi pęka. Wciąż nie mogę uwierzyć, że
dałem ci się na to namówić. Jaki inny sekundant zgodziłby się na to,
żebyś całą noc przed pojedynkiem spędził na pijatyce? Powinienem
cię wsadzić na statek płynący na kontynent, póki był jeszcze na to
czas.
Jasper pogroził mu palcem. Był bohaterem wojennym, odznaczonym
przez króla po tym, jak nieco ponad rok wcześniej jego regiment na
obrzeżach Rangunu rozgromił sześćdziesiąt tysięcy żądnych krwi
żołnierzy birmańskich. Nie po raz pierwszy z naturalną godnością
patrzył w oczy śmierci.
Jacob jęknął zrezygnowany.
Jasper poklepał go pocieszająco po ramieniu i wyprostował się z
wysiłkiem.
- Puść mnie, Jake, przyjacielu. Chcę o własnych siłach pójść na
spotkanie z wrogiem. - Potrząsnął grzywą jasnych, opadających na
ramiona włosów. - Crowley! - zawołał.
Markiz i jego ponurzy towarzysze zwrócili się ku niemu jednocześnie.
Jasper dodatkowo rozdrażnił arystokratę, zwracając się do niego po
nazwisku, zamiast użyć należnego mu tytułu. Jacobowi zdawało się,
Plik z chomika:
malwinka1992
Inne pliki z tego folderu:
Przed świtem.pdf
(2369 KB)
Zaćmienie.pdf
(1282 KB)
Inne foldery tego chomika:
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin