Clancy Tom - Jack Ryan 06 - Stan zagrożenia.pdf - Tom Clancy - Nemo163

TOM CLANCY

Stan Zagrożenia

w Wydawnictwie Amber

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA „CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

w przygotowaniu

BEZ SKRUPUŁÓW

TOM CLANCY

STAN ZAGROŻENIA

Przekład Zbigniew Kański

AMBER

Tytuł oryginału CLE AR AND PRESENT DANGER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ZBIGNIEW WARZECHA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta RENATA KUK, ELŻBIETA SZELEST

Ilustracja na okładce AGENCJA AKPA

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

ISBN 83-241-0404-6

* * *

Pamięci Johna Balia, przyjaciela, nauczyciela i profesjonalisty, który odleciał ostatnim samolotem

* * *

Prawo bez przemocy jest bezsilne. Pascal

Rola policji polega na stosowaniu przemocy lub groźbie jej użycia

w obronie żywotnych interesów państwa wewnątrz jego granic

i w normalnych warunkach. Rola sił zbrojnych polega na stosowaniu

przemocy lub groźbie jej zastosowania poza granicami państwa

w normalnych warunkach, zaś wewnątrz jego granic wyłącznie

w okolicznościach nadzwyczajnych (...). To, w jakim zakresie państwo gotowe jest użyć przemocy w obronie

swych żywotnych interesów (...), zależy od oceny

aktualnie sprawującego władzę rządu, jakie środki może

i powinien zastosować, by nie dopuścić do kryzysu funkcjonowania

państwa i rezygnacji z własnych obowiązków.

Generał sir John Hackett

Prolog

SYTUACJA

Pokój był jeszcze pusty. Gabinet Owalny mieści się w południowo-wschodnim rogu zachodniego skrzydła Białego

Domu. Prowadzą do niego trzy wejścia: jedno z gabinetu osobistego sekretarza prezydenta, drugie z małej kuchni, przez

którą można przejść do gabinetu prezydenta, i wreszcie trzecie z korytarza wychodzącego na Pokój Roosevelta. Jak na

najwyższego urzędnika w państwie, gabinet jest niezbyt duży i zwiedzający często napomykają, że wydaje się im

mniejszy, niż oczekiwali. Biurko prezydenta, ustawione na wprost okien o grubych szybach z kuloodpornego

poliwęglanu, zniekształcających widok na trawnik przed Białym Domem, wykonane jest z drewna pochodzącego z

HMS „Resolute", brytyjskiego statku, który zatonął na wodach amerykańskich w XIX wieku. Amerykanie wydobyli

wrak i zwrócili go Zjednoczonemu Królestwu, a w dowód wdzięczności królowa Wiktoria kazała wykonać biurko z

jego dębowych desek i przekazać Amerykanom jako wyraz oficjalnego podziękowania. Wykonane w czasach, gdy

ludzie byli niższego wzrostu niż dzisiaj, biurko podwyższono nieco za prezydentury Reagana. Leżały na nim

segregatory i raporty przykryte wydrukiem harmonogramu spotkań, aparat interkomu, zwyczajny wieloliniowy telefon

klawiszowy oraz wyglądający normalnie, ale nader skomplikowany, bezpieczny aparat do rozmów poufnych.

Krzesło prezydenta zostało wykonane na zamówienie i przystosowane do rozmiarów i wymagań użytkownika, zaś

wysokie oparcie zawierało kilka warstw kevlaru - tworzywa lżejszego i mocniejszego od stali - stanowiącego

dodatkowe zabezpieczenie przed kulami, gdyby jakiś szaleniec

zdołał przestrzelić pancerne szyby okien. Kilkunastu agentów Secret Service pełniło dyżur w tej części rezydencji

prezydenta w godzinach urzędowania. Aby się tu dostać, większość ludzi musiała przejść przez detektor metali - w

zasadzie wszyscy, bo ci najpewniejsi byli nieco za pewni - i każdy musiał się poddać kontroli przeprowadzanej całkiem

serio przez funkcjonariuszy Secret Service, których bez trudu rozpoznawało się po wetkniętej w ucho słuchawce koloru

skóry oraz przewodzie wychodzącym spod marynarki i których uprzejmość była sprawą drugorzędną wobec ich

głównej misji - ochrony życia prezydenta. Pod marynarką każdy agent nosił broń krótką o dużej mocy i każdy z

zawodowego nawyku widział we wszystkich i wszystkim potencjalne zagrożenie dla Farmera, bo taki pseudonim

aktualnie obowiązywał - nie miał on żadnego znaczenia, poza tym że był łatwy do wymówienia i rozpoznania w

łączności radiowej.

Wiceadmirał James Cutter z Marynarki Wojennej USA urzędował w gabinecie położonym w przeciwległym, północno-

zachodnim rogu zachodniego skrzydła i tego dnia tkwił na posterunku już od szóstej piętnaście. Stanowisko specjalnego

doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego nadaje się tylko dla rannych ptaszków. Za kwadrans ósma

wypił drugą filiżankę kawy - podawano tu wyborną - i włożył przygotowane raporty do skórzanej aktówki. Przeszedł

przez pusty gabinet swojego przebywającego na urlopie zastępcy, potem korytarzem na prawo, obok również pustego

gabinetu wiceprezydenta, który bawił właśnie w Seulu, i skręcił na lewo, obok gabinetu szefa administracji Białego

Domu. Cutter należał do grona najbardziej wtajemniczonych osobistości Waszyngtonu - nieobejmującego nawet

wiceprezydenta - które bez specjalnego zezwolenia mogły wejść do Gabinetu Owalnego według własnego uznania,

choć zazwyczaj zawiadamiał najpierw sekretariat, żeby uniknąć zamieszania. Szef administracji nie patrzył

przychylnym okiem na ten przywilej, z tym większą też satysfakcją Cutter wykorzystywał swoje uprawnienie

nieograniczonego dostępu do prezydenta. Po drodze czterech funkcjonariuszy ochrony ukłoniło się admirałowi, który

odwzajemnił się takim samym skinieniem, jakim pozdrawiał każdego pracownika fizycznego. Oficjalnym

pseudonimem Cuttera był Drwal i choć Cutter dobrze wiedział, że agenci nazywają go pomiędzy sobą zupełnie inaczej,

nic sobie z tego nie robił. W sekretariacie już tętniło życie; trzech sekretarzy i jeden agent Secret Service siedzieli na

swoich miejscach.

- Szef będzie punktualnie? - spytał.

- Farmer jest w drodze, panie admirale - odpowiedział agent specjalny Connor. Miał czterdzieści lat, był szefem

osobistej ochrony

prezydenta, nie obchodziło go, kim jest Cutter i miał gdzieś to, co Cutter

o nim myśli. Prezydenci i doradcy przychodzili i odchodzili, jedni lubiani, inni znienawidzeni, ale zawodowcy ze służb

specjalnych obsługiwali

i chronili wszystkich bez wyjątku. Fachowym okiem przebiegł po aktówce i garniturze Cuttera. Dzisiaj nie było tam

broni. To nie paranoja. Król Arabii Saudyjskiej zginął z rąk członka rodziny, a byłego premiera Włoch własna córka

wydała terrorystom, którzy go w końcu zamordowali. Nie tylko na wariatów musiał uważać. Każdy mógł zagrażać

prezydentowi. Connor i tak miał szczęście, że musiał dbać tylko o jego fizyczne bezpieczeństwo. Były też inne

zagrożenia, ale to już zmartwienie odmiennych, mniej zawodowych służb.

Wszyscy wstali, kiedy wszedł prezydent i za nim, jak zawsze, anioł stróż z ochrony osobistej - gibka kobieta około

trzydziestki o rozpuszczonych, ciemnych włosach, co nie zmieniało faktu, że w strzelaniu z pistoletu nie miała sobie

równych w służbach rządowych. Daga - jej przydomek służbowy - przywitała Pete'a uśmiechem. Zapowiadał się

spokojny dzień. Prezydent nigdzie się nie wybierał. Listę interesantów dokładnie sprawdzono - numery legitymacji

ubezpieczeniowych osób spoza personelu przepuszczono przez komputery z rejestrem kryminalnym FBI - a samych

gości podda się oczywiście najbardziej drobiazgowej rewizji, jaką da się przeprowadzić bez obmacywania

delikwentów. Prezydent gestem ręki zaprosił admirała Cuttera do siebie. Dwóch agentów jeszcze raz sprawdziło listę

interesantów. Należało to do ich obowiązków, a szef ochrony wcale nie miał pretensji, że typowo męską robotę zlecono

kobiecie. Daga zasłużyła na swoje stanowisko, pracując w terenie. Wszyscy zgodnie przyznawali, że gdyby była

mężczyzną, nosiłaby już dwie krokiewki sierżanta, a jeśli przypadkiem jakiś niedoszły zabójca wziąłby ją za sekretarkę,

należało tylko mu współczuć. Co kilka minut, dopóki Cutter nie wyszedł, agenci na zmianę spoglądali przez wizjer w

białych drzwiach, by upewnić się, czy wszystko w porządku. Prezydent piastował urząd już przeszło trzy lata i

przywykł do ciągłej obserwacji. Agentom nie przyszło nawet do głowy, że zwykły śmiertelnik czułby się skrępowany w

tej sytuacji. Płacili im za to, żeby wiedzieli wszystko co się da o prezydencie, począwszy od tego, jak często chodzi do

toalety, skończywszy na osobach, z którymi sypiał. Nie na próżno agencję zwano Secret Service. Ich poprzednicy

skrzętnie ukrywali wszelakie grzeszki swojego szefa. Żona prezydenta wcale nie miała prawa wiedzieć, co robi jej

małżonek cały boży dzień - przynajmniej niektórzy prezydenci wyraźnie to sobie zastrzegli - ale funkcjonariusze

ochrony mieli nie tylko prawo, ale i obowiązek.

Za zamkniętymi drzwiami prezydent usiadł wygodnie. Od strony kuchni Filipińczyk, steward w mundurze marynarki,

wniósł tacę z kawą i rogalikami i zasalutował na baczność, zanim odszedł. Tym samym zakończył się wstępny poranny

rytuał i Cutter przystąpił do codziennego raportu wywiadowczego. Materiał dostarczała mu CIA do domu w Fort Myer

w stanie Wirginia przed świtem, co pozwalało admirałowi odpowiednio go opracować. Odprawa nie trwała długo. Była

późna wiosna i na świecie panował względny spokój. Lokalne wojny w Afryce i w paru innych miejscach nie miały

większego znaczenia dla amerykańskich interesów, na Bliskim Wschodzie jak zwykle idylla. Był więc czas na inne

sprawy.

- Jak tam operacja „Rewia na Wodzie"? - spytał prezydent, smarując masłem rogalik.

- Wszystko gotowe, panie prezydencie. Ludzie Rittera zabrali się już do pracy - odparł Cutter.

- Nie jestem do końca przekonany, czy nie będzie przecieków.

- Panie prezydencie, przedsięwzięliśmy nadzwyczajne środki ostrożności. Owszem, jest pewne ryzyko - wszystkich

ewentualności nie da się przewidzieć - ale ograniczyliśmy do niezbędnego minimum liczbę wtajemniczonego

personelu, a ludzie ci zostali wybrani i sprawdzeni z największą dokładnością.

Ta wypowiedź doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego została skwitowana pomrukiem uznania. Prezydent

wpadł w zastawioną przez siebie samego pułapkę - jak to się zdarza w przypadku bodaj każdego prezydenta.

Prezydenckie obietnice i oświadczenia... ludzie mieli wstrętny zwyczaj pamiętania o nich. A jeśli już sami zapominali,

to zawsze znalazł się dziennikarz albo rywal polityczny, który nie omieszkał im przypomnieć. Tyle rzeczy się powiodło

za tej kadencji. Ale wiele z nich pozostało w tajemnicy i, ku utrapieniu Cuttera, tak miało pozostać. W końcu na tym

polegają sekrety. Tylko że kiedy w grę wchodzi polityka, żaden sekret nie jest absolutnie święty, a zwłaszcza w roku

wyborów. Cutter nie powinien się tym przejmować. Był wszak zawodowym oficerem marynarki i powinien zajmować

całkowicie apolityczne stanowisko w sprawach dotyczących bezpieczeństwa państwa, ale ten, kto wymyślił taki właśnie

postulat, musiał być mnichem. Najwyżsi urzędnicy władzy wykonawczej nie ślubowali przecież cnoty i ubóstwa, a

posłuszeństwo też już się tak bardzo nie liczyło.

- Obiecałem społeczeństwu amerykańskiemu, że coś z tym fantem zrobimy - odparł gniewnie prezydent. - I gówno

zdziałaliśmy.

- Panie prezydencie, nie można zwalczać zagrożeń bezpieczeństwa narodowego za pomocą instytucji policyjnych. Albo

nasze narodowe bezpieczeństwo jest rzeczywiście zagrożone, albo nie.

Cutter powtarzał tę opinię z uporem maniaka od lat. Teraz wreszcie znalazł wdzięcznego słuchacza. Następny pomruk:

- No, właśnie, czyż nie mówiłem dokładnie tego samego?

- Tak, panie prezydencie. Najwyższy czas pokazać im, jak grają nasi duzi chłopcy. - Opinię taką Cutter wyznawał od

samego początku, jeszcze na stanowisku zastępcy Jeffa Pelta, a wraz z odejściem Pelta, ten właśnie pogląd w końcu

zwyciężył.

- Dobra, James. Ty masz piłkę. Atakuj. Tylko nie zapominaj, że ważne są wyniki.

- Będą, panie prezydencie. Już moja w tym głowa.

Trzeba draniom dać wreszcie nauczkę, pomyślał prezydent. Miał pewność, że nauczka będzie dotkliwa. Tu się nie

mylił. Obaj panowie siedzieli w pokoju, w którym skupiała się i z którego emanowała najwyższa władza

najpotężniejszego narodu w historii cywilizacji. Ci, którzy wybrali człowieka zasiadającego w tym pokoju, zrobili to

przede wszystkim dla własnego bezpieczeństwa, ochrony przed zakusami obcych mocarstw i łobuzami z własnego

podwórka, przed wrogami wszelkiej maści. Wrogowie jawili się w różnych postaciach, w tym i takich, które

niezupełnie mieściły się w przewidywaniach Ojców Założycieli. Ale jedna - którą, a jakże, przewidzieli - zalęgła się w

tym właśnie pokoju... jednak nie o niej myślał teraz urzędujący prezydent.

Na karaibskim wybrzeżu słońce wstało o godzinę później i gdy w klimatyzowanych pomieszczeniach Białego Domu

panował przyjemny chłodek, tu ciężkie i lepkie od wilgotności powietrze zwiastowało kolejny duszny dzień przy

utrzymującym się bezlitośnie wysokim ciśnieniu. Zalesione wzgórza na zachodzie uciszały lokalne wiatry do poziomu

słabiutkiego szeptu; właściciel „Empire Builder" zakończył przygotowania do wyjścia w morze, gdzie powietrze było

chłodniejsze, a bryzy niczym nieograniczone.

Załoga się spóźniła. Nie podobali mu się, ale przecież nie brał z nimi ślubu. Byle tylko zachowywali się przyzwoicie. W

końcu wypływał z rodziną.

- Dzień dobry. Jestem Ramón. A to Jesus - powiedział ten wyższy.

Właściciela gnębiło to, że obaj żywo przypominali mu jakby naprędce ogarnięte wersje... czego? A może po prostu

chcieli zrobić dobre wrażenie?

- Dacie sobie radę? - spytał właściciel.

- Si. Znamy się na dużych statkach motorowych - uśmiechnął się, ukazując proste, umyte zęby. Ten zawsze dba o swój

wygląd, pomyślał właściciel. Chyba niepotrzebnie się martwił. - A Jesiis, zobaczy pan, jaki z niego kucharz.

Czarujący gówniarz.

- Dobra, kajuty dla załogi są z przodu. Paliwo zatankowane, silnik już ciepły. Wypłyńmy z tego pieca.

- Muy hien, Capitan.

Ramón i Jesus rozładowali ekwipunek z jeepa. Obracali kilka razy, zanim wszystko rozłożyli na pokładzie, ale o

dziewiątej MY „Empire Builder" rzucił cumy i wyszedł w morze, mijając po drodze turystyczne łodzie, na których

siedzieli Yanqui z wędkami. Na otwartym morzu jacht wziął kurs na północ. Rejs miał potrwać trzy dni.

Ramón był już przy sterze, co oznaczało, że siedział w szerokim, podniesionym fotelu, podczas gdy autopilot „George"

sterował automatycznie. Lekka robota. Jacht klasy Rhodes wyposażony był w stabilizatory płetwowe. Jedyny powód

rozczarowania to kajuty dla załogi, którymi właściciel nie zawracał sobie głowy. Typowe, pomyślał Ramón. Jacht wart

ciężkie miliony dolarów, z radarem i wszelkimi możliwymi udogodnieniami, a załoga, która go obsługiwała, nie miała

nawet marnego telewizora ani wideo, żeby się godziwie rozerwać po pracy...

Przesunął się do przodu i wykręcając szyję, spojrzał na forkasztel. Właściciel chrapał w najlepsze, jakby wycieńczyło

go przygotowanie jachtu do rejsu. A może żona dała mu w kość? Leżała plecami do góry na ręczniku, obok męża.

Miała rozpiętą górę bikini, żeby się równo opalić. Ramón się uśmiechnął. Są w końcu lepsze rozrywki dla mężczyzny

niż telewizja. Ale nie za szybko. Im dłużej się czeka, tym lepiej smakuje. Usłyszał odgłosy filmu w głównym salonie za

mostkiem, gdzie dzieci puszczały sobie kasety wideo. Nie przyszło mu nawet do głowy litować się nad kimkolwiek z

całej czwórki. Ale przecież miał trochę serca. Jesus był dobrym kucharzem. Obaj postanowili zgodnie, że skazańcom

należy się obfity posiłek.

Rozjaśniło się na tyle, by można było już od biedy coś zobaczyć bez noktowizyjnych gogli: przedświt, znienawidzony

przez pilotów śmigłowców, bo oko z trudem przyzwyczajało się do jaśniejącego nieba i wciąż tonącej w ciemnościach

ziemi. Chłopcy z drużyny sierżanta Chaveza siedzieli przypięci pasami bezpieczeństwa zapinanymi na jedną klamrę na

piersi, każdy z bronią między kolanami. Śmigłowiec UH-60A

Blackhawk wzbił się ponad wzgórze i zaraz za wierzchołkiem gwałtownie zanurkował.

- Czterdzieści sekund - poinformował Chaveza pilot przez telefon pokładowy.

Ćwiczenie polegało na niewidocznym desancie, wobec czego helikoptery to wznosiły się, to opadały, by w ten sposób

zmylić postronnego obserwatora.,Blackhawk zanurkował ku ziemi i wyrwał na chwilę, gdy pilot popuścił dźwignię

sterowania skokiem, ustawiając maszynę nosem do góry, sygnalizując w ten sposób dowódcy załogi, żeby otworzył

przesuwne drzwi po prawej stronie, a żołnierzom, żeby odpięli klamry pasów bezpieczeństwa. Blackhawk miał

pozostać w zawisie tylko na chwilę.

- Skakać!

Chavez wyskoczył pierwszy i płasko upadł na ziemię. Reszta drużyny zrobiła to samo i blackhawk natychmiast wzniósł

się z powrotem w niebo, na pożegnanie sypiąc piachem w twarz wszystkim swoim byłym pasażerom, by zaraz pojawić

się znowu na południowej stronie wzgórza, jakby się w ogóle nie zatrzymywał. Drużyna pozbierała się i skryła w lesie.

To dopiero początek zadania. Sierżant wydał komendy ruchami rąk i poprowadził ludzi, narzucając mordercze tempo.

Będzie to jego ostatnia misja, potem sobie odpocznie.

W ośrodku projektowania i testowania nowych broni marynarki wojennej w China Lakę w Kalifornii grupa inżynierów

cywilnych i specjalistów od artylerii krzątała się wokół nowej bomby. Mimo takich samych rozmiarów jak stara

jednotonówka, dzięki nowej konstrukcji ważyła prawie trzysta pięćdziesiąt kilogramów mniej. Płaszcz bomby

wykonano bowiem nie ze stali, ale ze wzmocnionej kevlarem celulozy - pomysł zapożyczony od Francuzów, którzy

produkowali obudowy pocisków z włókien naturalnych z dodatkami metalu tylko tam, gdzie mocowano lotki lub

bardziej wyrafinowane urządzenia przekształcające pocisk w BSL -bombę sterowaną laserem, która naprowadzała się

na wyznaczony punkt. Mało kto wiedział, że taka inteligentna bomba to najczęściej zwykła żelazna bomba z

przykręconym urządzeniem naprowadzającym.

- Dużo huku, a nawet gówniany odłamek nie zostanie - narzekał jeden z cywilów.

- Po co nam niewidzialne bombowce Stealth - spytał drugi inżynier -skoro nieprzyjaciel będzie miał echo

radiolokacyjne od ładunku bojowego?

- Hm - zastanowił się ten pierwszy. - Po diabła robić bombę, która tylko wkurzy faceta?

- Wsadzisz mu ją za próg i nie zdąży nawet się wkurzyć.

- Hm.

Znał przynajmniej przeznaczenie bomby. Pewnego pięknego dnia będzie podwieszona pod ATA, samolot taktyczny

nowej generacji, morski bombowiec szturmowy zbudowany przy zastosowaniu technologii niskiej wykrywalności.

Wreszcie lotnictwo morskie popchnęło ten program. Najwyższy czas. Na razie jednak trzeba było przekonać się, czy ta

nowa bomba o innym ciężarze i środku ciężkości wyśledzi cel, wyposażona w tradycyjne laserowe urządzenie

sterujące.

Podnośnik uniósł opływowy kształt z palety. Następnie operator naprowadził bombę pod centralny zaczep bombowca

szturmowego A-6E Intruder.

Eksperci cywilni i oficerowie przeszli do helikoptera, który miał zaraz zabrać ich na poligon. Pośpiechu nie było.

Godzinę później jeden z cywilów w wyraźnie oznakowanym bunkrze nastawił dziwaczne urządzenie na cel oddalony o

sześć kilometrów. Cel ten stanowił stary, pięciotonowy samochód ciężarowy z demobilu piechoty morskiej, który miał

za chwilę, jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, umrzeć śmiercią tragiczną i spektakularną.

- Samolot jest nad poligonem. Zaczynać koncert.

- Tak jest - odpowiedział cywil, pociągając za spust urządzenia kierującego. - Na celu.

- Samolot melduje odbiór sygnału... Uwaga... - powiedział radiooperator.

Na drugim końcu bunkra jeden z oficerów patrzył na monitor kamery telewizyjnej śledzącej lot intrudera.

- Zrzut. Mamy ładne wyjście z wyrzutnika. - Porówna później to ujęcie z obrazem rejestrowanym z myśliwca

bombardującego A-4 Sky-hawk, który leciał tuż za A-6. Mało kto wiedział, że sam zrzut bomby jest złożoną i raczej

niebezpieczną operacją. Trzecia kamera śledziła tor opadania bomby.

- Lotki chodzą jak należy. Uwaga...

Kamera skierowana na ciężarówkę rejestrowała obraz, wykorzystując przyspieszony przesuw taśmy. Nie mieli wyboru:

bomba spadała ze zbyt dużą prędkością, żeby dało się coś zobaczyć na zwyczajnie odtwarzanym filmie. Kiedy

rozdzierający, basowy huk detonacji dotarł do bunkra, operator już cofał taśmę. Następnie odtwarzał film klatka po

klatce.

- Jest. - Nos bomby ukazał się dwanaście metrów nad ciężarówką. - Jak działa zapalnik?

- Nastawny - odpowiedział jeden z oficerów. Bomba miała miniaturowy radarowy czujnik zbliżeniowy,

zaprogramowany na wybuch w ustalonej odległości od ziemi, w tym przypadku półtora metra, czyli niemal w chwili

uderzenia w ciężarówkę. - Kąt bez zastrzeżeń.

- Wiedziałem, że się uda - powiedział cicho cywil. To on właśnie doszedł do wniosku, że bomba o wadze pół tony

może być naprowadzana przez urządzenie zaprogramowane na mniejszy ciężar. Mimo nieco większej wagi, mniejszy

ciężar właściwy celulozowego płaszcza zapewniał podobne właściwości balistyczne bomby. - Detonacja.

Jak zawsze w przypadku zdjęć takich fajerwerków w zwolnionym tempie, na ekranie najpierw pojawił się biały błysk,

potem żółty, potem czerwony i wreszcie czarny, w miarę jak stygły rozprężające się gazy. Najpierw szła fala

uderzeniowa: powietrze sprężone do gęstości większej niż stal i poruszające się szybciej niż najszybszy pocisk. Żadną

prasą nie dałoby się uzyskać podobnego efektu.

- Właśnie zamordowaliśmy następną ciężarówkę - padła całkiem zbędna uwaga. Mniej więcej ćwierć masy ciężarówki

wbiło się w płytki krater, prawie metrowej głębokości i dwudziestometrowej szerokości. Reszta rozprysnęła się na boki

niczym odłamki szrapnela. Ogólny efekt nie różnił się zbytnio od działania większych bomb w samochodach-pułapkach

stosowanych przez terrorystów, ale był za to o niebo bezpieczniejszy dla dostawcy, pomyślał jeden z cywilów.

- Niech mnie diabli! Nie spodziewałem się, że pójdzie tak łatwo. Miałeś rację, Ernie, nie musimy nawet bawić się z

przeprogramowaniem maszynki kierującej - zauważył jeden z oficerów.

Chłopcy zaoszczędzili marynarce przeszło milion dolarów, jak sądził. Grubo się mylił.

I tak zaczęło się coś, co wcale się na dobre jeszcze nie zaczęło i nie miało się wkrótce skończyć. Wielu ludzi wyruszało

w różne strony i z różnymi zadaniami, sądząc mylnie, że rozumieją, dokąd i po co zmierzają. Tym lepiej dla nich, bo

strach nawet było myśleć, jaka czeka ich przyszłość; za spodziewanymi, złudnymi liniami mety roztaczały się

niespodzianki, o których przesądziły decyzje powzięte tego dnia i których następstw najlepiej nie widzieć.

Rozdział 1

KRÓL KĄTOWNIKÓW

Nie da się nań spojrzeć, żeby człowieka nie rozpierała duma - powiedział do siebie Red Wegener. Kuter Straży

Przybrzeżnej „Panache" nie miał sobie podobnych, co zawdzięczał pomyłce w projekcie, ale za to był jego. Cały kadłub

pomalowano tak olśniewającą bielą, jaką ujrzeć można tylko na górze lodowej - wyjątek stanowił pomarańczowy pas

na dziobie, który oznaczał okręty Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych. „Panache" nie był dużą jednostką, ale

jego własną, największą, jaką w życiu dowodził i na pewno ostatnią w jego długiej karierze. Wegener był najstarszym

porucznikiem w Straży Przybrzeżnej, ale wciąż dzierżył prymat wśród innych dowódców jednostek i nie na darmo

zwano go Królem Poszukiwania i Ratownictwa.

Rozpoczynał karierę tak samo jak wielu innych adeptów służby w Straży Przybrzeżnej. Jako młody chłopak z farmy

pszenicznej w Kansas, który nigdy dotąd nie widział na oczy morza, zgłosił się na ochotnika do komisji rekrutacyjnej

Straży Przybrzeżnej nazajutrz po ukończeniu szkoły średniej. Ani myślał spędzić reszty życia na siodełku traktora czy

kombajnu, wyszukał więc dla siebie coś tak odmiennego od Kansas, jak tylko się dało. Podoficer dyżurny nie musiał

wcale zachwalać towaru, i już po tygodniu Wegener rozpoczął nowe życie, wsiadając do autobusu, który dowiózł go do

Cape May w stanie New Jersey. Miał jeszcze w uszach słowa podoficera z komisji, motto Straży Przybrzeżnej:

„Musicie wypłynąć. Wracać nie musicie".

Wegener trafił w Cape May do ostatniej i najlepszej szkoły żeglarskiego rzemiosła na zachodniej półkuli. Nauczył się

posługiwać linami,

wiązać żeglarskie węzły, gasić pożary, skakać do wody po rannego albo przerażonego rozbitka, radzić sobie za

pierwszym razem, za każdym razem - żeby nie był to ostatni raz. Po ukończeniu szkoły został natychmiast skierowany

na wybrzeże Pacyfiku. W ciągu roku dorobił się rangi bosmanmata trzeciej klasy.

Bardzo wcześnie zauważono, że Wegener ma tak rzadki dar natury, jakim jest oko marynarza. To potoczne pojęcie

oznaczało, że ręce, oczy i mózg potrafiły działać w doskonałej harmonii, zmuszając statek do bezwzględnego

posłuszeństwa. Prowadzony twardą ręką starego bosmana, wkrótce dowodził własną dziesięciometrową portową łodzią

patrolową. Trudniejsze zadania świeżo upieczony dziewiętnastoletni podoficer wykonywał pod czujnym okiem starego.

Od samego początku Wegener dał się poznać jako ktoś, komu wystarczy nową rzecz pokazać tylko raz. Pierwszych

pięć lat nauki w mundurze teraz wydawało mu się króciutką chwilą. Żadnych dramatycznych przełomów, po prostu

jedno zadanie za drugim, które wykonywał jak należy, szybko i płynnie. Kiedy po namyśle zdecydował się na

zawodową służbę w straży, okazało się, że ilekroć mieli trudniejsze zadanie, jego nazwisko ukazywało się pierwsze na

liście. Jeszcze zanim skończył drugi etap służby, oficerowie nie wahali się przychodzić do niego po radę. Miał wówczas

trzydzieści lat, był jednym z najmłodszych bosmanmatów i wiedział, gdzie pociągać za sznurki, co zakończyło się

dowództwem „Invincible", długiego na piętnaście metrów okrętu ratowniczego, już wcześniej znanego z wytrzymałości

i niezawodności. Na wzburzonych wodach Kalifornii czuł się jak w domu i tu właśnie nazwisko Wegenera po raz

pierwszy stało się głośne wśród ludności cywilnej. Jeśli jakiś rybak czy żeglarz mieli kłopoty, „Invincible" cudem

znajdowała się opodal, jakże często miotając się na dziesięciometrowych falach niczym wagonik diabelskiego młyna, z

załogą przypiętą linami i pasami bezpieczeństwa - ale była na miejscu, gotowa do akcji pod wodzą siedzącego przy

sterze rudowłosego bosmana z niezapaloną fajką w zębach. W tym inauguracyjnym roku ocalił życie co najmniej

piętnastu pechowcom.

Liczba ta urosła do pięćdziesięciu, nim odsłużył termin na samotnym posterunku. Po dwóch latach dowodził już dużą

przystanią straży z upragnionym przez wszystkich marynarzy tytułem kapitana, choć jego oficjalną szarżą był starszy

bosman. Posterunkiem położonym na brzegu rzeczki wpadającej do największego oceanu świata dowodził tak

sprawnie, jak każdym statkiem, a oficerowie przyjeżdżali tam na inspekcje nie tyle sprawdzać, jak Wegener dowodzi,

ile zobaczyć, jak powinno się dowodzić posterunkiem.

Clancy Tom - Jack Ryan 06 - Stan zagrożenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: