Putney Mary Jo - Pocałunek przeznaczenia.pdf - Mary Jo Putney - Nemo163

Romans historyczny

przeznaczenia

Pocałunek

Prolog

Harlowe

Hertfordshire, Anglia

listopad 1737

i \iebo płakało jesiennym deszczem - pogoda wręcz idealna na po

grzeb. Gwynne Owens była szczęśliwa, że zwyczaj zakazywał kobietom

stać nad grobem; obawiała się, czy w najtrudniejszej chwili zdoła zacho

wać zimną krew. Pod wilgotną darnią spoczął przecież jej ojciec.

Jak zawsze szukała schronienia w bibliotece lorda Brecona. Jej ojciec,

Robert Owens, przez ponad trzydzieści lat był bibliotekarzem jego lor-

dowskiej mości i Gwynne dorastała pośród zebranych tu bezcennych wo

luminów.

Wodziła palcami po oprawionych w skórę grzbietach i tłoczonych zło

tem literach. Ojciec zawsze powtarzał, że mądry człowiek poradzi sobie

z samotnością. Miała nadzieję, że się nie mylił. Teraz jak nigdy potrzebo

wała pocieszenia.

Szła wzdłuż południowej ściany pokoju. Jej odbicie mignęło w wiszą

cym nad kominkiem ogromnym lustrze. Odwróciła twarz, nie chcąc pa

trzeć na wysoką sylwetkę i płomienne włosy. Jaka szkoda, że nie odzie

dziczyła ani nadzwyczajnych zdolności ojca, ani urody matki.

Ukojenie przyniosłaby jej zapewne szaleńcza jazda konna wśród wzgórz

Harlowe. Niestety nie mogła sobie na to pozwolić. Wkrótce zejdzie na

dół - będzie gospodynią na uroczystej stypie. Chcąc się czymś zająć,

otworzyła drzwi do galerii, w której mieściły się gabinet i prywatna bi

blioteka jej ojca.

Delikatny, ledwo wyczuwalny dreszcz przeszył jej ciało, gdy weszła do

środka. W obszernym, wysoko sklepionym pomieszczeniu zgromadzo

no najwspanialszy w Anglii zbiór ksiąg i manuskryptów poświęconych

magii. Były tu również cenne woluminy opisujące historię najstarszych

na Wyspach Brytyjskich rodów guardian.

Guardianie - klan jej ojca. Obdarzeni magiczną mocą od niepamięt

nych czasów, żyli wśród nieświadomych niczego śmiertelników. Gwynne,

chociaż w jej żyłach płynęła krew ojca, nie posiadała mocy. Mimo to

należała do klanu. 1 cieszyła się z tego. Kobiety miały tu prawa, o jakich

w normalnym świecie nie mogłyby nawet marzyć. A wszystko zaczęło

się od królestwa magii, gdzie posiadały moc równą, a czasem nawet więk

szą niż mężczyźni. «

Guardianie przyjęli nazwę od przysięgi, zobowiązującej ich do niesie

nia sobie pomocy i działania dla wspólnego dobra. Zadanie, którego się

podjęli, sprawiło, że z ogromną estymą odnosili się do historii, w nadziei,

iż pomoże im ona ustrzec się wcześniej popełnionych błędów.

I od czasu do czasu tak właśnie było.

Jako strażnik wiedzy, lord Brecon odpowiadał za bezcenny zbiór ksią

żek i rękopisów. Gwynne miała sześć lat, gdy zaczęła pomagać ojcu opie

kować się księgami. Najpierw tylko je odkurzała, ale robiła to tak ostroż

nie, jakby były z najdelikatniejszej porcelany. Później przepisywała

nadgryzione zębem teksty pergaminy i zabezpieczała je przed skutkami

upływu czasu.

Obrzuciła półki smutnym spojrzeniem, zdając sobie sprawę, że będzie

tęskniła za tymi książkami, kiedy już stąd wyjedzie. Ponieważ zbiór był

bardzo cenny, nowy bibliotekarz powinien zjawić się tu jak najszybciej.

Gwynne musi się do tego przygotować i usunąć stąd osobiste rzeczy ojca.

Pocieszała się, że przynajmniej nie zostanie odprawiona bez grosza -

guardianie dbają o swoich członków. A może znajdzie się jakieś miejsce

dla córki Roberta Owensa? Przy odrobinie szczęścia zostanie w Har-

lowe, jedynym domu, jaki kiedykolwiek miała. Na więcej nie śmiała li

czyć.

Bura kotka, Athena, wylądowała miękko na biurku i zwinęła się w kłę

bek. Gwynne, pokrzepiona obecnością ulubienicy, usiadła na miejscu ojca

i zaczęła przeglądać zawartość szuflad. Musiała się czymś zająć, jeśli nie

chciała opłakiwać tego, co było, i zamartwiać tym, co będzie.

Z trudem powstrzymała łzy, gdy w środkowej szufladzie odkryła meda

lion matki. Wewnątrz znajdowały się miniatury jej rodziców, namalowa

ne, gdy postanowili się zaręczyć. Byli tacy młodzi i tak bardzo w sobie

zakochani. Ojciec najwyraźniej chciał mieć medalion przy sobie, aby czę

sto patrzeć na żonę i wspominać czasy, kiedy byli razem.

Zamknięty w sobie i oddany bez reszty pracy przez lata wiódł spokojne

życie w rezydencji w Harlowe. Zburzył ten spokój tylko raz, gdy zdecy-

dował się poślubić Annę Wells wbrew woli obydwu rodzin. Rodzina Anny

wyparła się jej. Owensowie, aczkolwiek niechętnie, w końcu zaakcepto

wali ten związek. Guardianie zazwyczaj szukali sobie małżonka wewnątrz

klanu, a Anna do niego nie należała. Chociaż piękna i łagodnego usposo

bienia, nie posiadała magicznych mocy.

Mimo to związek był szczęśliwy i nagła śmierć Anny przed dwoma laty

zadała ich rodzinie straszny cios. Teraz, gdy odszedł ojciec, Gwynne zo

stała sama. Żałowała, że nie ma siostry ani brata, z którymi mogłaby dzie

lić smutek.

Ostatnia szuflada była już prawie pusta, gdy drzwi otworzyły się i stukot

laski podpowiedział jej, że nadchodzi lord Emery Brecon. Wstała na jego

widok. Nienagannie ubrany, dystyngowany starszy pan miał gęste i tak bia

łe włosy, że nie wymagały pudrowania. Wokół lorda Brecona skupiało się

całe życie Harlowe. Jego wiedza i doskonałe maniery były wprost legen

darne i zawsze był miły dla dziewczynki, która kochała książki.

- A więc stało się, moja droga - powiedział cicho.

- Moi rodzice, milordzie, są teraz razem. I będą razem na zawsze.

Uderzyła ją zawarta w tych słowach głęboka prawda. Od czasu do cza

su miewała wizje, jedyny znak, że odziedziczyła coś z magii guardian.

Oczywiście, nie można było tego porównać do władania siłami przyrody

czy uzdrawiania chorych.

- Wkrótce obydwoje powinniśmy zejść do błękitnego salonu. Mam

jednak nadzieję, że pozwolisz mi tu chwilę odpocząć. Ta pogoda zmę

czyła mnie trochę.

- Cieszę się, że pada. Piękny dzień nie byłby odpowiedni na pogrzeb.

- Nie ma odpowiednich dni na pogrzeb. - Jego spojrzenie zatrzymało

się na wiklinowym koszu wypełnionym drobiazgami należącymi do jej

ojca. - Widzę, że solidnie się napracowałaś. Biblioteka wiele straci, kie

dy stąd odejdziesz.

A więc zostanie odesłana. Tak ją to przygnębiło, że odważyła się wy

stąpić z prośbą, która była ostatnią szansą na zrealizowanie jej najskryt

szego marzenia.

- Zawsze kochałam pracę w bibliotece - powiedziała. - Prawdę mó

wiąc, milordzie, miałam... nadzieję, że po śmierci mego ojca pozwoli mi

pan tu pozostać. I chociaż nie pobierałam wszystkich niezbędnych nauk,

to dobrze mnie do tej pracy przygotowano. Zajmowałam się książkami

przez całe życie. Mój ojciec twierdził, że jeśli chodzi o renowację i prze

pisywanie rękopisów, to nie zna nikogo, kto byłby lepszy ode mnie. Jeśli

nie mogę objąć posady bibliotekarza, to przynajmniej proszę pozwolić

mi zostać jego pomocnicą.

- Masz dopiero siedemnaście lat, moje dziecko - odparł starzec, wy

raźnie poruszony jej słowami. - Jesteś zbyt młoda, by zagrzebać się

w książkach. Życie musi toczyć się dalej. Nigdy nie wyjdziesz za mąż,

jeśli masz zamiar wieść takie życie.

Z trudem powstrzymała śmiech. Jego lordowska mość nie przyjrzał się

jej zbyt dokładnie, jeśli uważa, że ma szanse znaleźć męża. Nie jest prze

cież ani majętna, ani urodziwa i miejscowi kawalerowie jej nie zauważa

ją

ranka budziła się z nadzieją, że rozwinęła się w niej moc. Na próżno.

Posiadała jedynie pewną intuicję, ale tę mógł mieć każdy człowiek.

- Bez względu na to, czy władasz mocą, czy też nie, jesteś cudowną,

niepowtarzalną istotą. Nie zapominaj o tym.

Pomyślała, że siedemdziesięcioletni starzec po prostu zachwyca się jej

młodością. Mimo to jego słowa dodały jej otuchy.

- Nauczył mnie pan, milordzie, że życie jest czymś rzadkim, bez wzglę

du na to, czy należy do guardianina, czy zwykłego człowieka. Nigdy o tym

nie zapomnę.

Starzec oparł dłonie na złotym uchwycie laski. Na jego twarzy pojawił

się cień zakłopotania.

- Jest pewna możliwość, która, chociaż wciąż ją odrzucam, z uporem

gości w moich myślach. Z pozoru wydaje się niedorzeczna, a jednak czu

ję, że to najlepsze wyjście,

- Tak? - powiedziała, chcąc dodać mu odwagi. Sama myśl o tym, że

właściciel Harlowe myślał o niej i jej przyszłości, była miła.

- Chciałbym, abyś została moją żoną.

Gwynne zamarła, nie mogąc wykrztusić słowa.

- Widzę, że wstrząsnęło to tobą. - Uśmiechnął się krzywo. - Właści

wie wcale się temu nie dziwię. Dzieli nas ponad pięćdziesiąt lat. W tej

sytuacji małżeństwo byłoby zapewne czymś gorszącym. Kobiety twier

dziłyby, że wykorzystują twoją niewinność, a w wielu mężczyznach bu

dziłbym zazdrość. I nie bez powodu. Jeśli ten pomysł budzi w tobie odra

zę... - Sięgnął po laskę, chcąc wstać.

- Nie! - Zaprotestowała, widząc, jak bardzo jest zakłopotany. - Pań

ska propozycja jest rzeczywiście niespodziewana, ale nie mogę powie

dzieć, aby była mi wstrętna. Pan, milordzie, jest jednak jak słońce, gwiazdy

i niebo nad Harlowe, a ja, cóż, zwyczajny wróbelek. Trudno mi więc

uwierzyć, że pan ze mnie nie żartuje.

- To nie jest żart, Gwynne. Musisz się wiele nauczyć, zanim przezna

czenie wyciągnie po ciebie dłoń. - Ponownie zacisnął palce na gałce la

ski. To nie będzie zwykłe małżeństwo. Niewiele mi już życia zostało,

tak więc wkrótce zostaniesz wdową. Młodą, majętną i niezależną.

- Pańskie dzieci z pewnością sprzeciwią się temu małżeństwu. Potraktu

ją jako obrazę pamięci ich matki i zakwestionują każdy legat, jaki zechce

mi pan zapisać. - Pomyślała o trójce jego dorosłych dzieci. Gdy była jedy

nie mało znaczącym domownikiem, traktowali ją uprzejmie, ale kto wie,

jak zachowaliby się, gdyby Gwynne Owens miała zostać ich macochą.

- Wciąż jestem panem Harlowe i mogę robić, co zechcę - odparł su

cho. - Kiedy z nimi porozmawiam, z pewnością się nie sprzeciwią. Nasz

- Nie spotkałam ani jednego młodego mężczyzny, który zaintereso

wałby mnie bardziej niż książka czy dobry koń, milordzie.

Zmarszczył brwi.

- Chciałem o tym porozmawiać z tobą trochę później, ale skoro już

poruszyliśmy ten temat... Jakie są twoje plany na przyszłość?

Podniosła głowę w geście urażonej dumy.

- Nie podjęłam jeszcze żadnej decyzji, ale proszę się nie obawiać, nie

sprawię panu kłopotu.

- Co ty mówisz, dziecko?! Harlowe to twój dom i zawsze będziesz tu

mile widziana. Jeśli jednak wolisz odejść...?

- Krewny mojego ojca zaoferował mi gościnę. - Zawahała się, po czym

doszła do wniosku, że powinna być szczera, skoro od tego zależy cała jej

przyszłość. - Nie mam nic przeciw temu, aby pracować na utrzymanie,

ale, szczerze mówiąc, wolałabym pomagać pańskiemu nowemu bibliote

karzowi, niż być guwernantką dzieci mojego kuzyna.

- Zasługujesz na znacznie więcej niż posada guwernantki czy poświę

cenie się książkom. -Jasnoniebieskie oczy wpatrywały się w nią uważ

nie. - Ale nie jesteś gotowa do małżeństwa. Jeszcze na to za wcześnie.

Wyczuwając jakiś głębszy sens w jego słowach, z zaciekawieniem za

pytała:

- Czyżby znał pan moją przyszłość, milordzie?

- Jedynie początek twojej drogi, reszta wciąż tonie we mgle. Ale za

równo ja, jak i moja siostra, Bethany, mamy przeczucie, że los wyznaczył

ci wielkie zadanie. Wielkie i trudne.

Los wyznaczył ci wielkie zadanie.

- Jak to możliwe, skoro nie posiadam mocy?

- Przeznaczenie i moc niekoniecznie muszą iść w parze. Zwykli ludzie

często zmieniali bieg historii. Ale ty jesteś niezwykła, Gwynne. Jesteś

jak pączek róży, który czeka, by się rozwinąć.

- Mam nadzieję, że to prawda, milordzie.

Przymknęła oczy, po raz kolejny z trudem powstrzymując łzy. Jako dziec

ko marzyła o tym, żeby być wielkim magiem. Kiedy dorosła, każdego

ślub leży w interesie guardian, jeśli, oczywiście, zechcesz przyjąć moją

propozycję.

Usiłowała ukryć rozczarowanie.

- A więc, milordzie, chce mnie pan poślubić jedynie w poczuciu obo

wiązku względem klanu?!

- Gdybym chciał jedynie przygotować cię na spotkanie twego prze

znaczenia i zadbać o interesy guardian, mógłbym to zrobić bez koniecz

ności wiązania się z tobą węzłem małżeńskim. Ale... zawsze lubiłem prze

bywać w twoim towarzystwie, Gwynne - przyznał z wahaniem. - Po

śmierci Charlotte czułem się bardzo samotny. Twój dowcip, serdeczność

i wdzięk byłyby dla mnie prawdziwym błogosławieństwem. Czułbym się

zaszczycony, gdybyś zechciała zostać moją żoną.

Naprawdę tak uważał. Ten wspaniały mężczyzna, taki władczy i mą

dry, chciał, żeby za niego wyszła. Po raz pierwszy w życiu poczuła, co

znaczy mieć w sobie moc. Moc tak starą jak świat, która sprawia, że

mężczyzna staje się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Rozpromieniona wstała i wyciągnęła do niego ręce.

- To dla mnie zaszczyt, milordzie, o jakim nigdy nie marzyłam. Jeśli

pan tego pragnie, z radością zostanę pańską żoną.

Z uśmiechem, który zapierał dech w piersiach, uścisnął jej dłonie.

- To dobra decyzja dla nas obojga, Gwynne, wiem o tym.

Ona była tego pewna, choć nie potrafiłaby tego wytłumaczyć w żaden

rozsądny sposób. Pod wpływem nagłego impulsu podniosła złączone dło

nie i przycisnęła usta do sękatych palców starca. Już czuła smutek na

myśl o tym, jak niewiele czasu im pozostało. Zrobi wszystko, żeby lord

Brecon nigdy nie żałował tej decyzji.

Póki co trzeba zapomnieć o przeznaczeniu. Teraz musi zadbać o to, aby

być dobrą żoną.

Część I

Władca Piorunów

Putney Mary Jo - Pocałunek przeznaczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: